Στις 22 Φεβρουαρίου του 2015 θα γίνει η 87η απονομή των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών των Η.Π.Α, τα γνωστά σε όλους Όσκαρ. Η ονομασία των Όσκαρ είναι άγνωστο απο που προήλθε αλλά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Time magazine του 1934 και μια άποψη θέλει το όνομα να προέρχεται από τον Γουόλτ Ντίσνευ γιατί οι εργαζόμενοι στην επιχείρησή του, για να μη το αντιλαμβάνεται όταν αναφέρονται σ’ αυτόν, τον αποκαλούσαν «Θείο Όσκαρ». Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι τα Οσκαρ ήταν η πρώτη και η τελευταία πράξη του δράματος της εξαφάνισης των εργατικών συνδικάτων στη βαριά βιομηχανία του θεάματος…
Όταν εμφανίζεται ο κινηματογράφος, οι πρώτες εταιρίες παραγωγής είναι όλες συγκεντρωμένες στο Σαν Φρανσίσκο. Έχει σχεδόν συνέχεια ηλιοφάνεια (απαραίτητη για τις πρώιμες ταινίες) αλλά και συγκεντρώνει πολλούς καλλιτέχνες. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι έχει και το πιο ισχυρό συνδικάτο οικοδόμων (αναρχοσυνδικαλιστές) της Αμερικής. Για να ολοκληρωθεί μια ταινία πρέπει να δουλέψουν εκατοντάδες μαραγκοί, χτίστες, μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγοι κ.α. και κανένας από αυτούς δε δέχεται να δουλέψει με μικρό μεροκάματο. Ειδικά μετά τον μεγάλο σεισμό του 1906, που ισοπέδωσε την πόλη, υπάρχει μηδενική ανεργία, το 100% των εργατών είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα και έτσι δεν μπορεί να περάσει κανένας εκβιασμός απ’ τους παραγωγούς ταινιών.
Ένας παραγωγός και σκηνοθέτης, ο D.W. Griffith, θέλει να γυρίσει την πρώτη υπερπαραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου αλλά σιχαίνεται τόσο πολύ τους αναρχικούς και τα συνδικάτα τους που δεν θέλει καν να μπει σε διάλογο μαζί τους. Μεταφέρει την εταιρία του σε μία άσημη πόλη που έχει την ίδια ηλιοφάνεια με το Σαν Φρανσίσκο και έχει και παραγκουπόλεις παράνομων μεταναστών από το Μεξικό. Εκεί μπορεί να βρει όσους ανειδίκευτους εργάτες θέλει που θα δουλέψουν για την ταινία του, για ένα πιάτο φαϊ. Η πόλη ονομάζεται Λος Άντζελες και η πρώτη υπερπαραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου θα είναι γεγονός το 1915. Η ταινία Η γέννηση ενός έθνους, αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο Βορείων και Νοτίων και εκθειάζει τη Κου Κλουξ Κλαν για τη συνεισφορά της στη δημιουργία του αμερικάνικου Έθνους. Θα κοστίσει 110.000 δολάρια και θα επιστρέψει 15 εκατομμύρια (συμπαραγωγός ήταν και ο Louis B. Mayer και με τα χρήματα που κέρδισε θα ιδρύσει τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα εταιρία παραγωγής, τη Metro-Goldwyn-Mayer Studios). Στο Λος Άντζελες θα χτίσει το σπίτι του πάνω σε ένα λόφο στη μέση της ερήμου για να επιτηρεί καλύτερα τους εργάτες και η συνοικία του λόφου λεγόταν Χόλιγουντ. Αρωγό σε αυτή την προσπάθεια η εταιρία παραγωγής είχε τον κυβερνήτη του Λος Άντζελες, πρώην στρατηγό του αμερικανικού στρατού, διάσημο για τη σκληρότητά του. Ο κυβερνήτης έθεσε την αστυνομία και την πολιτοφυλακή σε πλήρη ετοιμότητα για τον έλεγχο των ατίθασων εργατών αλλά και για την άμεση σύλληψη των αναρχικών αγκιτατόρων που έρχονταν απ’ το Σαν Φρανσίσκο για να οργανώσουν σε σωματεία τους Μεξικανούς εργάτες.
Το 1926 υπάρχουν τελικά στο Χόλιγουντ εννέα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο που διορίζουν τους συνδικαλιστοπατέρες από τα πέντε σωματεία (ξυλουργών, ηλεκτρολόγων, μουσικών, μπογιατζήδων, σκηνογράφων). Το πρόβλημα όμως για τους παραγωγούς συνεχίζεται με τους καλλιτέχνες- εργάτες (σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιούς). Κανένας δε μπορεί να αντικατασταθεί από ανειδίκευτους εργάτες λόγω των μοναδικών τους ικανοτήτων και τα συνδικάτα τους εξακολουθούν αν είναι πολύ δυνατά, με πολλούς κομμουνιστές ανάμεσά τους. Οι εργάτες έχουν καταφέρει να πληρώνονται με την ώρα εμφάνισης στην ταινία ή με τη σελίδα για τους σεναριογράφους με υψηλά ημερομίσθια που (προσοχή) είναι κοινά για όλους (αν ο πρωταγωνιστής θα εμφανιστεί πχ 60 λεπτά και πληρωθεί 100 δολάρια, ένας ηθοποιός που θα εμφανιστεί μόνο 6 λεπτά θα πάρει 10 δολάρια). Τότε ο Louis Mayer σκέφτεται ένα ύπουλο σχέδιο για να διασπάσει την αλληλεγγύη που υπήρχε μεταξύ τους. Να δημιουργήσει φίρμες και «αστέρες» που θα πληρώνονται καλύτερα, κι έτσι να ρίξει τους μισθούς των υπολοίπων στα τάρταρα.
Τον Ιανουάριο του 1927 θα γίνει η πρώτη μυστική συνάντηση των προέδρων των εταιριών και θα ακολουθήσουν άλλες τέσσερις μέχρι να ανακοινωθεί τον Ιούνιο του 1927 η ίδρυση της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών κι Επιστημών, που σκοπό θα είχε να επιβραβεύσει (όχι οικονομικά, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις) ηθικά, με ένα απλό βραβείο, τους καλύτερους ηθοποιούς, σεναριογράφους και σκηνοθέτες για το έργο τους. Οι σεναριογράφοι θα είναι οι μόνοι που θ’ αντιληφθούν την παγίδα και δε θα δεχτούν να παρευρεθούν στη βράβευση (ως το 1933) και οι ηθοποιοί οι μοναδικοί που δε θα αντιδράσουν. Με την πρώτη βράβευση το 1928, η ενότητα στο συνδικάτο τους σπάει αμέσως και οι πρωταγωνιστές γίνονται φίρμες (ελεγχόμενοι απόλυτα από τους παραγωγούς) και το σύνολο των ηθοποιών καταδικάζεται σε μισθούς πείνας. Από το 1949 ως το 1957 δε μπορούσαν να συμμετέχουν στον διαγωνισμό καλλιτέχνες που είναι μέλη ή υποστήριζαν το Κομμουνιστικό Κόμμα των Η.Π.Α.
Στην τελευταία συνάντηση των προέδρων των εταιριών παραγωγής (Μάιος 1927) θα συμμετείχε ως επίτιμος καλεσμένος και ο εκλεγμένος διευθυντής, από το 1924, του Εθνικού Ιδρύματος Εγκληματολογικών Ερευνών, ο γνωστός Χούβερ. Το ίδρυμα είχε ιδρυθεί το 1901 μετά τη δολοφονία του Αμερικάνου προέδρου Μακ Κίνλευ από τον Πολωνό αναρχικό εργάτη Λέων Τσολχόζ, και είχε συμβουλευτικό χαρακτήρα στις κρατικές υπηρεσίες για τις δραστηριότητες και τη προπαγάνδα των αναρχικών. Ο Χούβερ είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του και ενώ πήγε να συμβουλέψει τους παραγωγούς για τη προπαγάνδα των αναρχικών, τους προτείνει να χρηματοδοτήσουν γκανγκστερικές ταινίες με ήρωες γνωστούς και υπαρκτούς ληστές τραπεζών ή εκτελεστές της μαφίας που ήταν, εν μέσω οικονομικής κρίσης, αγαπητοί στο φτωχό λαό. Οι παραγωγοί του κάνουν το χατήρι και έτσι ενώ αυτοί κερδίζουν με τις ταινίες χρήματα, ο Χούβερ με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα πείθει την κοινή γνώμη ότι οι πράκτορές του πρέπει να κινούνται ελεύθερα σε όλες τις πολιτείες (η αστυνομία δεν μπορούσε να κυνηγήσει τους αναρχικούς που άλλαζαν συνέχεια πολιτείες), να μπορούν να φέρουν όπλο και να κάνουν συλλήψεις. Το 1933 μέσα από τους αντι-ήρωες μαφιόζους των ταινιών ιδρύεται το F.B.I. που μπορεί ελεύθερα να κυνηγάει και να συλλαμβάνει τους αναρχικούς σε όλες τις πολιτείες (αλλά και τους μαφιόζους που έχουν ταυτιστεί με το ρόλο του λαϊκού ήρωα, μέσα από τις ταινίες)….
Σινάφι
