*Το παρόν κείμενο αποτελεί ανταπόκριση της τουρκικής ομάδας DAF (Αναρχική Επαναστατική Δράση) για την κατάσταση που επικρατούσε στη συνοριακή πύλη του Pazarkule στα σύνορα τουρκικού-ελληνικού κράτους, και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης στις 03.03.2020, με τίτλο [Η DAF στο Pazarkule: Εντυπώσεις από τη μεταναστευτική κρίση στα σύνορα]
Η αναμονή των μεταναστών που μετακινούνται στην συνοριακή πύλη Pazarkule (σ.σ: απέναντι από το συνοριακό σταθμό των Καστανιών) στο Edirne (Ανδριανούπολη) συνεχίζεται για 4 μέρες μετά την ανακοίνωση του τουρκικού κράτους για το άνοιγμα των συνόρων με την Ελλάδα. Εκεί βρίσκονται περιμένοντας περίπου 5.000 άνθρωποι, ωστόσο με την κυκλοφορία ανθρώπων που φτάνουν στο σημείο και γυρίζουν πίσω να είναι πυκνή, ο αριθμός (συμπεριλαμβανομένου του ανακυκλούμενου κόσμου) ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες.
Οι άνθρωποι που επιστρέφουν (σ.σ: από το σημείο των συνόρων) είναι εκείνοι που έχουν ακόμα χρήματα και μπορούν να το κάνουν, και όσοι διαθέτουν ένα μέρος για να επιστρέψουν. Η αντίθετη περίπτωση, εκείνων που φτάνουν ή παραμένουν στο σημείο, μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσα από το παράδειγμα ενός μετανάστη από το Ιράν που συναντήσαμε στα σύνορα: έχοντας μείνει στην Τουρκία για 4 χρόνια, δεν είχε καμιά θετική εξέλιξη, οι μετανάστες δεν μπορούν να χτίσουν κάποια ζωή για τους ίδιους εδώ. Μας είπε ότι η μόνη τους ελπίδα ήταν να περάσουν τη συνοριακή πύλη· ούτε υπήρχαν χρήματα για να επιστρέψουν, ούτε καταφύγιο στο οποίο μπορούσαν να γυρίσουν. Παρέμεναν σε μια δύσκολη θέση στη μέση του πουθενά, πέρα από τα τουρκικά σύνορα και πίσω από τα ελληνικά, στη ζώνη που αποκαλείται «ουδέτερη ζώνη», «απαγορευμένη ζώνη».
Από τον σταθμό λεωφορείων του Edirne στα σύνορα
Στον σταθμό λεωφορείων του Edirne, που βρίσκεται περίπου μισή ώρα δρόμο από τη συνοριακή πύλη του Pazarkule, παραμένουν περίπου 1000 άτομα. Δεν υπάρχουν μέσα μεταφοράς από τον σταθμό των λεωφορείων απευθείας για το συνοριακό πέρασμα. Είναι δύσκολο να βρεθεί ταξί, και ακόμα και αν βρεθεί, το κόστος είναι δυσβάσταχτο· οι περισσότεροι οδηγοί μόλις αντιληφθούν ότι πρόκειται για μετανάστες, κλείνουν το ταξίμετρο και χρεώνουν ποσά πολλαπλάσια του κανονικού, δυσανάλογα της απόστασης. Κάποιοι οδηγοί ακόμα αρνούνται να τους μεταφέρουν ή παίρνουν τα χρήματα και τους μεταφέρουν σε πύλες που είναι κλειστές.
Εκείνοι που μπορούν να βρουν μεταφορικό μέσο, μπορούν να φτάσουν και στην πύλη, ενώ εκείνοι που είναι σε θέση να μάθουν ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα κλειστά, περιμένουν στο σταθμό λεωφορείων, όπου επικρατούν καλύτερες συνθήκες.
Ακόμα και αν το ελληνικό κράτος αποφασίσει να ανοίξει τα σύνορα, το πέρασμα ενός τέτοιου πλήθους καθίσταται τεχνικά ανέφικτο λόγω του μεγάλου αριθμού των διαμενόντων στην πύλη του Pazarkule. Παρά αυτό το γεγονός, το τουρκικό κράτος κατευθύνει τον κόσμο εκεί (στο Pazarkule) και όχι στην πύλη του Kapikule στα σύνορα με τη Βουλγαρία, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος κλεισίματος του Kapikule, που αποτελεί σημαντικό εμπορικό και οικονομικό πέρασμα, και από όπου εξακολουθούν να γίνονται εξαγωγές και εισαγωγές από την Ελλάδα και αλλού. Αυτό αποκαλύπτει τη στρατηγική του τουρκικού κράτους: Αναγνωρίζουν ότι το ελληνικό κράτος δεν θα ανοίξει τα σύνορα για τους μετανάστες, αλλά παρόλα αυτά κατευθύνουν τους μετανάστες στο συνοριακό πέρασμα −που δεν θα επηρεάσει την οικονομία− για να τους χρησιμοποιήσουν σαν «απειλή» στο πολιτικό παζάρεμα.
Πέρα από τα τουρκικά σύνορα – πίσω από τα ελληνικά
Πλησιάζοντας τη συνοριακή πύλη του Pazarkule, τα σημεία ελέγχου της (στρατο)χωροφυλάκης και της αστυνομίας γίνονται όλο και πιο πυκνά, ενώ η χωροφυλακή έχει εγκαταστήσει ένα διπλό οδόφραγμα στην πύλη, εξωτερικά του οποίου περνούν μόνο μετανάστες. Μπορέσαμε να περάσουμε στη νεκρή ζώνη περπατώντας γύρω από το οδόφραγμα −το οποίο δεν μπορούσαμε να περάσουμε ως Τύπος− και αφού ανακατευτήκαμε με τους μετανάστες.
Εντός της νεκρής ζώνης, η τουρκική πλευρά έχει όντως αφαιρέσει τα συρματοπλέγματα των ορίων, τουλάχιστον αυτό το μέρος των δηλώσεων της κυβέρνησης είναι αλήθεια. Η χωροφυλακή και άλλες δυνάμεις επιβολής νόμου περιμένουν μόνο στο συνοριακό φυλάκιο και στα οδοφράγματα που έχουν στηθεί ειδικά για αυτή την ασυνήθιστη μεταναστευτική κινητικότητα, ώστε να μην σταματά το πέρασμα των μεταναστών.
Από την άλλη, η ελληνική πλευρά, στην οποία δεν αρκούσε το απόλυτο κλείσιμο των περιοχών της στο πέρασμα, έχει απαντήσει με επιπλέον συρματοπλέγματα, οδοφράγματα και στρατιώτες. Εδώ είναι που τα σώματα ασφαλείας κι επιβολής του νόμου του ελληνικού κράτους επιτέθηκαν στους μετανάστες με δακρυγόνα. Ενώ το γεγονός έχει παρουσιαστεί στα τουρκικά ΜΜΕ από διαφορετικές γωνίες, σαν να υπήρχαν επιθέσεις και κατά τις τέσσερις μέρες, η επίθεση πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα υπό το πρόσχημα ότι οι μετανάστες προσπαθούσαν να περάσουν τα καινούρια μέτρα φύλαξης που είχαν τοποθετηθεί (και αναφέρονται παραπάνω).
Προς ώρας, η τουρκική πλευρά των συνόρων και της νεκρής ζώνης είναι γεμάτη ανθρώπους. Παρόλο που η Ερυθρά Ημισέληνος (σ.σ: αντίστοιχη του Ερυθρού Σταυρού) και προσφυγικές οργανώσεις που πρόσκεινται στο κράτος ξεκίνησαν να μοιράζουν γεύματα μέσα σε 3 μέρες, περισσότερα από 5000 άτομα περιμένουν για τη στιγμή που η πύλη θα ανοίξει κάτω από δύσκολες συνθήκες. Πείνα, αρρώστιες και η έλλειψη σημείων στέγης αποτελούν τις συνθήκες στις οποίες πρέπει να ανταποκριθούν για να επιβιώσουν στη στρατιωτική ζώνη ανάμεσα στη δασική περιοχή και στη γραμμή των συνόρων. Η θερμοκρασία πέφτει υπό το μηδέν τη νύχτα, στο έδαφος σχηματίζεται πάγος που αρχίζει να λιώνει κατά την ανατολή. Είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθεί κανείς το βράδυ. Στην περιοχή βρίσκονται εκατοντάδες παιδιά. Οι άνθρωποι προσπαθούν να ζεσταθούν με φωτιές που ανάβουν μαζεύοντας κλαδιά από το δάσος, και να περάσουν ακόμα μια νύχτα σε αυτοσχέδια καταλύματα επίσης φτιαγμένα από κλαδιά.
Όσο μπορούσαμε να παρατηρήσουμε, υπάρχει αρκετός κόσμος από τη Συρία − αντίθετα με τις φήμες. Εκτός από Αφγανούς, Ιρανούς και Τουρκμένους υπάρχουν επίσης μετανάστες από πολλές αφρικανικές χώρες, ειδικά την Αλγερία. Οι περισσότεροι από όσους είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε, ρωτούσαν αν η πύλη θα άνοιγε εκείνη τη μέρα, αλλά αυτή η πιθανότητα δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Κάθε φορά που εμφανίζεται μια φήμη ότι η πύλη άνοιξε, οι άνθρωποι στην περιοχή παίρνουν βιαστικά τις σκηνές, τα υπάρχοντα και τα παιδιά τους, και τρέχουν προς την πύλη με τα μάτια τους να λάμπουν. Παίρνει 5 λεπτά ή λιγότερο να συνειδητοποιήσουν ότι η πύλη παραμένει κλειστή· στη συνέχεια επιστρέφουν στη φωτιά τους που δεν έχει ακόμα προλάβει να σβήσει, με μάτια που έχουν χάσει το φως. Παίρνονται αποφάσεις: άλλοι συνεχίζουν να περιμένουν ή προσπαθούν να βρουν κάποια άλλη οδό μετακίνησης και άλλοι το βάζουν κάτω.
Ανάμεσα στις κρατικές στρατηγικές συμφέροντος
Είναι φανερό ότι η αναμονή των μεταναστών στη νεκρή ζώνη δεν αποτελεί από μόνη της επιδίωξη του τουρκικού κράτους. Όταν ο αριθμός των ανθρώπων που περιμένουν μπροστά στην πύλη αυξάνεται, οι νεοφερμένοι αφήνονται από λεωφορεία σε άλλα σημεία της συνοριακής γραμμής και λέγεται ότι καθοδηγούνται σε μονοπάτια για να διασχίσουν τον ποταμό Meriç (Έβρο).
Όμως ούτε οι μπότες των μεταναστών που επιχειρούν να διασχίσουν τον Έβρο δεν επιτρέπεται να φτάσουν στην όχθη πέρα από τα σύνορα. Η μεταναστευτική πολιτική της φασιστικής κυβέρνησης το υπαγορεύει αυτό. Όσοι πιάνονται στα σύνορα βασανίζονται, ξεγυμνώνονται και πετιούνται στην τούρκικη πλευρά των συρματοπλεγμάτων. Σήμερα ακούγεται ότι Έλληνες στρατιώτες σκότωσαν έναν μετανάστη πυροβολώντας τον ενώ προσπαθούσε να περάσει με μια βάρκα (σ.σ: Πρόκειται για την επιβεβαιωμένη δολοφονία του 22χρονου Σύρου πρόσφυγα, Μοχάμαντ Αλ Άραμπ, από τον ελληνικό στρατό στις 02.03).
Η εισροή των μεταναστών προς το Edirne ξεκίνησε με την ανακοίνωση από τον εκπρόσωπο του ΑΚΡ, Ömer Çelik, ότι η φύλαξη των συνόρων θα μειωθεί: «Η προσφυγική πολιτική μας είναι ίδια, αλλά υπάρχει μια κατάσταση, δεν είμαστε πλέον σε θέση να κρατήσουμε τους πρόσφυγες». Η ροή επιχειρείται να αυξηθεί κι άλλο με τους −ψευδείς− ισχυρισμούς ότι 117.677 μετανάστες έχουν διασχίσει τα σύνορα σύμφωνα με αριθμούς που δόθηκαν από τον υπουργό εσωτερικών υποθέσεων Süleyman Soylu.
Παρόλο που οι πληροφορίες ότι μετανάστες διασχίζουν τα σύνορα είναι εντελώς ψεύτικες, αυτές οι ειδήσεις, που κατασκευάζονται προκειμένου να αυξηθεί η μετακίνηση ανθρώπων προς τα σύνορα, και η παραμονή τους εκεί, χρησιμοποιούνται για να αυξήσει η βαρύτητα των χαρτιών του τουρκικού κράτους στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για τον πόλεμο στην Ιντλίμπ.
Ακόμα και ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να περάσουν σε κανονικό χρόνο δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια λόγω των στρατιωτών και της αστυνομίας που έχει εγκαταστήσει το ελληνικό κράτος στα σύνορα. Ενώ ο αριθμός αυτών που μπορούν να περάσουν μέσω θαλάσσης εκτιμάται στις 5-6 βάρκες, οι ισχυρισμοί του τουρκικού κράτους για πάνω από 100.000 άτομα στοχεύουν στην ικανοποίηση του εθνικιστικού-φασιστικού ρεύματος (δίνοντάς τους το μήνυμα ότι «στέλνουμε Σύρους»). Αυτοί οι ισχυρισμοί αντανακλώνται στην άνοδο των φασιστικών επιθέσεων εναντίον Σύρων σε πολλές περιοχές της Τουρκίας.
Ο ίδιος ο πρόεδρος που μερικά χρόνια πριν δήλωνε για τα εκατομμύρια ανθρώπων πως «ό,τι και να λένε, δεν είστε βάρος», θέλει να ξεχάσει και να αγνοήσει τα λόγια του σήμερα: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους ταΐζουμε». Όμως μπορείς να προσπαθήσεις να αγνοείς τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να αγνοείς το τι συμβαίνει στους ανθρώπους που έχουν εκδιωχθεί από εκεί που ζουν για τα συμφέροντα των κρατών, δεν θα έπρεπε να τους αγνοήσεις.
Αναδημοσίευση από anarsistfaaliyet.org/english/daf-in-pazarkule-impressions-of-migrant-crisis-on-the-border/
μετάφραση- απόδοση: z, επιμέλεια: p
