H Ελληνική Τάφρος είναι μια ανεστραμμένη υποθαλάσσια οροσειρά που εκτείνεται από τη βόρεια Κεφαλονιά μέχρι τη νότια Ρόδο. Σε αυτήν βρίσκεται και το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου που ονομάζεται Πηγάδι των Οινουσσών και το συναντάμε στα 5.269 μέτρα κάτω από την θάλασσα. Η Ελληνική Τάφρος είναι εξαιρετικά σημαντική για μια σειρά από θηλαστικά όπως η φάλαινα φυσητήρας, ο ζιφιός, η πτεροφάλαινα, το ρινοδέλφινο, η μεσογειακή φώκια, η θαλάσσια χελώνα Caretta caretta κ.ά., αλλά και για την βιοποικιλότητα τόσο για το βάθος της όσο και για τη μη γειτνίαση της με οχλούσες δραστηριότητες.
Αυτή η κατάσταση υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ανατραπεί καθώς το οικοσύστημα αυτό διεκδικεί επίσης η μαφία του πετρελαίου και συγκεκριμένα η αμερικάνικη εταιρία ExxonMobil. Η εταιρία φημίζεται για το ότι δεν έχει κανέναν ενδοιασμό για την καταστροφή του περιβάλλοντος όταν πρόκειται να αύξησει τα κέρδη της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι οι επιστήμονες που εργάζονται για αυτήν είχαν προβλέψει ήδη από το 1982 ότι μέχρι το 2020 τα εκατομμυριοστά διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα της γης θα έφταναν τα 410-420 ppm. Φέτος την άνοιξη για πρώτη φορά τα εκατομμυριοστά του διοξειδίου του άνθρακα ξεπέρασαν τα 415 ppm.
Μάλιστα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί στην περίπτωση της Ελλάδας, το ότι ο νόμος για τις εξορύξεις προβλέπει τη δημιουργία «Παρατηρητηρίου για το Περιβάλλον και την Ασφάλεια της Ερευνάς και της Εκμετάλλευσης Υδρογονανθράκων» που θα επιβλέπει τις έρευνες για τους υδρογονάνθρακες. Τα μέλη του παρατηρίου εργάζονται όλα στην ExxonMobil που ουσιαστικά καλείται να ελέγξει τον εαυτό της.
Οι ηχοβολιστικές έρευνες για τους υδρογονάνθρακες είναι είδη ένα περιβαλλοντικό έγκλημα πριν ακόμη ξεκινήσουν οι εξορύξεις. Από αυτές επηρεάζονται 37 θαλασσιά είδη με αποτέλεσμα το στρες, την αδυναμία αναπαραγωγής τους και την απώλεια προσανατολισμού. Όλη η επιβίωσή τους βασίζεται στα ακουστικά τους όργανα: Αν στο στάδιο των ηχοβολισμών δεν πεθάνουν, θα φύγουν από την περιοχή και θα προσπαθήσουν να βρουν μια άλλη κατάλληλη περιοχή που μπορεί και να μην βρουν ποτέ.
Εφόσον ξεκινήσουν οι εξορύξεις, τα απόβλητα της διαδικασίας θα πετιούνται στη θάλασσα. Πρόκειται κυρίως για βαρέα μέταλλα που καταναλώνονται από τα ψάρια, και κατ’ επέκταση από τα θηλαστικά και τον άνθρωπο. Παράλληλα, πέρα από την πιθανότητα ατυχήματος, υπάρχουν οι λεγόμενες λειτουργικές διαρροές οι οποίες είναι αναμενόμενες. Οι διαρροές αυτές όπως και τα βαρέα μέταλλα δεν διασπώνται αλλά συσσωρεύονται στο οικοσύστημα. Τέλος, η κυκλοφορία των πλοίων και ελικοπτέρων που θα εξυπηρετούν τις εξέδρες, σε συνδυασμό με τις βοηθητικές εγκαταστάσεις, λιμάνια, δεξαμενές αποθήκευσης κ.λπ θα δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ακατάλληλο όχι μόνο για τα ζώα αλλά και για τον άνθρωπο.
Αυτή είναι η εικόνα από το μέλλον αν δεν μπλοκάρουμε τις εξορύξεις. Το κράτος σκόπιμα προσπαθεί να συνδέσει τις εξορύξεις με την φαντασίωση του συλλογικού πλουτισμού, κάνοντας χρήση παραπλανητικών συγχύσεωνμε τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του κόλπου. Πέρα από το γεγονός ότι τα χρήματα που εισπράττει το κράτος δεν μοιράζονται στο κοινωνικό σύνολο, οι συμβάσεις παραχώρησης προβλέπουν την αποζημίωση του κράτους σε ποσοστά επι των κερδών, που θα προκύψουν μετά την απόσβεση της επένδυσης. Σε αυτές τις επενδύσεις που είναι οριακά οικονομικά βιώσιμες, τα χρήματα που μπορεί να προκύψουν είναι ασήμαντα, εν αντιθέσει με την καταστροφή που θα είναι μη αναστρέψιμη.
