Ελλάς στο σύγχρονο εμπόλεμο μωσαϊκό της Μεσογείου
Η πολιτική του ελληνικού κράτους είναι αδιαμφισβήτητα επιθετική προς το εσωτερικό του. Προς τα εμάς δηλαδή, τα κατώτερα στρώματα, και συνολικά την κοινωνική βάση, η οποία όχι μόνο βιώνει αποκλεισμούς στα βασικά αγαθά στην καθημερινή ζωή, αλλά επιτηρείται και καταστέλλεται όταν επιχειρεί να ξεσηκωθεί. Όταν οι φτωχοί πληθυσμοί ή οι πρόσφυγες πολέμου της Μέσης Ανατολής φθάνουν στο εγχώριο πεδίο ως μετανάστ.ριες, αντιμετωπίζονται ως ένα προβληματικό φαινόμενο που θα λυθεί μέσω του εγκλεισμού τους σε φυλακές ή κέντρα κράτησης, ή μέσω της επαναπροώθησής τους στην Τουρκία. Ένα μεγάλο ποσοστό θα αφομοιωθεί ως εργατικό δυναμικό, όντας σκλάβοι και καταδικασμένοι-ες να ελπίζουν σε μία ταυτότητα και μια επισφαλή επιβίωση.Αντίστοιχα, στην εξωτερική του πολιτική, το ελληνικό κράτος κάνει εμφανές ότι παραμένει κράτος πολεμοχαρές. Αναπνέει μέσα από τη διαρκή συμμετοχή του, άλλοτε ενεργητική και άλλοτε μεσοβέζικη, στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι των Βαλκανίων και του παγκόσμιου χάρτη, μέσα από τις στρατιωτικές συμμαχίες που πραγματώνει και συντηρεί. Και μπορεί ένας φασίστας, ένας περήφανος Έλληνας ποτισμένος με εθνική ιδεολογία, αδιαφορώντας για τη θέση του ως προς το μηχανισμό του πολέμου, να στέκει περήφανος για αυτό το γεγονός. Αντιθέτως όμως, εμάς μας βρίσκει απέναντι, και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχουμε κοινά συμφέροντα με τα αφεντικά αυτής της διαμάχης.
_ αψιμαχίες και συμμαχίες
Η καπιταλιστική επεκτατικότητα της χώρας σε γειτονικές ή μη, αποδεικνύεται έμπρακτα στις πρόσφατες διεργασίες του Μακεδονικού ζητήματος. Αυτές είναι που επικύρωσαν με τη βούλα την εγκαθίδρυση της Ελλάδας ως το αφεντικό των Βαλκανίων, γεγονός που παρουσιάστηκε ως η «επίλυση» όλων των ζητημάτων που παρέμεναν ανοιχτά στα βόρεια σύνορα. Παρότι όχι αμελητέο, δεν θα σταθώ στην πόλωση της ανταγωνιστικότητας μεταξύ Τουρκίας-Ελλάδας, καθώς είναι γνωστό πως αποτελεί ένα διαχρονικό παιχνίδι ετεροκαθορισμού και κακής προπαγάνδας.
Καθώς εξετάζουμε την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στο γεωπολιτικό παιχνίδι, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τη βαθειά και πολυετή εμπλοκή του στο ΝΑΤΟ. Η διατήρηση δεκάδων βάσεων στην επικράτεια, και η σχετική μπίζνα που τις συνοδεύει, από τα F-16 και τα πολεμοφόδια μέχρι τα αμερικανάδικα μπαρ για τη διασκέδαση των στρατιωτών, είναι ακριβώς οι επιλογές διαδοχικών κυβερνήσεων του κράτους, που φέρνουν τον πόλεμο εδώ δίπλα μας, και μάλιστα μας επιβάλλουν να τον συνηθίσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ακόμη, την ισχύουσα τριμερή συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, ούτε και τις στρατιωτικές αποστολές από κοινού με το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου. Με τις τελευταίες συναντήσεις κορυφής του πρωθυπουργού με τον άρχοντα της Σαουδικής Αραβίας, και την επίσκεψη στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για τις επενδυτικές ευκαιρίες, καθόλου τυχαία ήρθε κι έδεσε η αποστολή των ελληνικών patriot στη Σαουδική Αραβία για την άμυνα της αραβικής χώρας.
Πέραν από την επίδειξη ισχύος στην Ευρώπη και τα γειτονικά κράτη, στην ουσία τους οι διακρατικές αυτές συμφωνίες στάζουν αίμα, και παίρνουν σάρκα και οστά στη διατήρηση στρατευμάτων σε ζώνες εμπόλεμες. Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι σαφές πως το ελληνικό κράτος δεν είναι απλά δέσμιο ισχυρότερων κρατών, που αναγκάζεται να ακολουθήσει, αλλά αντιθέτως τέτοιες συμμαχίες αποτελούν «συνειδητή» επιλογή του στην κατεύθυνση διασφάλισης των «ελληνικών» (κρατικών πάντα) συμφερόντων.
_δούνaι και λαβείν
Βέβαια, η κυριαρχία του κράτους σε γη και θάλασσα, προσμετρείται και μέσα από την ανάπτυξη, το εμπόριο, την ενέργεια. Η πολιτική διαχείριση των αγαθών και του φυσικού πλούτου γνωρίζουμε καλά πως δεν γίνεται με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες και τη διαφύλαξη της περιβαλλοντικής ισορροπίας, αντιθέτως φιλτράρεται μέσα από τους επιχειρηματικούς γεωπολιτικούς συσχετισμούς: Δηλαδή οι αποφάσεις και τα αντίστοιχα τεχνικά έργα για τα οποία γίνεται εκτεταμένα λόγος, δεν αφορούν μόνο στην ίδια του την αυτάρκεια, αλλά και στη δυνατότητα τροφοδότησης ή αποκλεισμού των γειτονικών χωρών από την ευρύτερη επιχειρηματική συνεργασία.
Aς δούμε το παράδειγμα του eastmed: Το ενεργειακό δίκτυο αυτό του αγωγού είναι έργο που ανέλαβαν οι εταιρείες κολοσσοί Total SA, Eni, Novatek, Exxon, και υπέγραψαν συμφωνίες εξερεύνησης και παραγωγής με τις συμβαλλόμενες κυβερνήσεις. Αυτές της Αιγύπτου, της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ελλάδας. Το παρακολουθούν επίσης αντιπρόσωποι της Ιορδανίας και του κράτους της Παλαιστίνης. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία έχει χαρακτηριστεί ως εξαίρεση στη σταθερότητα της περιοχής και έχει αποκλειστεί επισήμως. Αν θεωρήσουμε ότι το κράτος της Τουρκίας έχει διάφορα μέτωπα ανοιχτά στα ανατολικά της, είναι σαφές ότι επιθυμεί να σταθεροποιήσει την κατάστασή της. Ο eastmed απαντά στην εξάρτηση από τη Ρωσία, και επιχειρεί να δομήσει μία συμμαχία με παλιά ιστορία και σταθερότητα. Συμφέρει για ακόμη μία φορά να συντηρείται η πολιτική και στρατιωτική ένταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Το σίγουρο είναι ότι κερδισμένα από αυτό βγαίνουν μόνο τα πλανητικά αφεντικά (εξοπλιστικά, ανακατασκευές, φάρμακα κοκ).
Γιατί η Ελλάδα μπαίνει στο στόχαστρο; Όντας παρατηρητές στις εξελίξεις, θα ήταν παράδοξο να μην καταδείξουμε την ευθύνη που έχει το ελληνικό κράτος. Μία ενδογενής ιδιότητά του είναι ο βαθιά φασιστικός πυρήνας του. Αυτό που συγκροτεί το έθνος και ό,τι θεωρείται ότι έχει απομείνει σε αυτό, μπορώ να πω πως καθρεφτίζεται τόσο στη μετριότητα του κάθε περήφανου έλληνα που διαπράττει πογκρόμ ενάντια στους εγκλωβισμένους μετανάστες, όσο και στα πρόσωπα των εκάστοτε αρχηγών με τη δουλοπρέπειά τους στην επιβολή και τον ιμπεριαλισμό. Εκδηλώνεται μέσα από την αναγκαιότητα προστασίας των συνόρων και της κουλτούρας, καθώς και μέσα από τα κέντρα κράτησης και τον σχεδιαζόμενο πλωτό φράχτη, τις απομακρυσμένες ζώνες που θέλει να αποκλειστούν στο επόμενο διάστημα.
γκρίνο
