«Το μόνο δυνατό συμπέρασμα σ’ αυτήν τη σκοτεινή υπόθεση είναι ότι εκείνοι που ασχολούνται με τον ακτιβισμό, ενάντια στους τρόπους με τους οποίους η εξουσία χειρίζεται τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της εποχής μας, θεωρούνται αυτόματα, ipso facto, σαν δυνητικοί τρομοκράτες, ακόμη κι όταν ούτε η παραμικρή ενέργειά τους μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια κατηγορία. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να πούμε με σαφήνεια ότι σήμερα, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιβληθεί νόμοι και αστυνομικά μέτρα, τα οποία σε προηγούμενες εποχές θα κρίναμε ότι ήσαν βάρβαρα κι αντί-δημοκρατικά, κι ότι αυτά δεν είναι λιγότερο ακραία από εκείνα που ίσχυαν στην Ιταλία κάτω από τον φασισμό».
~GiorgioAgamben, Ιταλός φιλόσοφος
Η πρόσφατη υπόθεση του συντρόφου Χ. Πολίτη δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων σε ό,τι αφορά τη στάση του καθεστώτος από ‘δω και στο εξής. Πόσο μάλλον εφόσον σε μερικούς μήνες θα έχουμε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπου τα υπουργεία θα είναι μοιρασμένα σε ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ. – μην ξεχνάμε και τη Ντόρα. Η πολιτική βούληση μιας τέτοιας σύνθεσης κυριαρχίας, μαζί με την ακύρωση της έννοιας του πολιτικού κόστους, σε συνδυασμό με τις νέες διατάξεις του τρομονόμου θα επιβάλει την πιο σκληρή καταστολή που έχουμε γνωρίσει.
Οι κραυγές που ακούγονται όλο και πιο συχνά στις διαδηλώσεις «Χούντα !!! Χούντα !!!» έχουν μεν έναν συμβολισμό, αλλά η διαδικασία της πλήρους ποινικοποίησης των ανατρεπτικών δυνάμεων μια χαρά εφαρμόζεται στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος τώρα και δεκαετίες στην Ισπανία, την Ιταλία (όπου περιπολεί ο στρατός στους δρόμους) και τη Γερμανία. Η καταστολή στις πιο σκληρές της μορφές, έχει περάσει από το γνώριμο ξύλο και τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, από τις διώξεις και τις φυλακίσεις συντρόφων, σε άλλα επίπεδα, αυτά της καταστολής φρονημάτων. Ελπίζοντας ότι θα διαψευσθούμε, προβλέπουμε την πιο άγρια ever μετωπική επίθεση του καθεστώτος στις δομές του κινήματος, στα στέκια, τις καταλήψεις, τον έντυπο και διαδικτυακό λόγο, τα ραδιόφωνα.
Όταν βρίσκεσαι στο στόχαστρο, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κινείσαι
Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση.
Υπάρχει μια τάση που εκτιμά ότι ήρθε η ώρα για την τελική μάχη, να τα δώσουμε όλα, να φέρουμε τη σύγκρουση στα άκρα, να οπλιστούμε, να επαναστατήσουμε. Τα αποτελέσματα και τα όρια τέτοιων αντιλήψεων, όταν αυτές γίνονται αυτοσκοπός, τα βιώνουμε έντονα την περίοδο αυτή, και οι ιδιαίτερες προβληματικές τους πηγάζουν από τη γενικότερη έλλειψη στρατηγικής του Α/Α χώρου, και κατά συνέπεια και της ένοπλης επιλογής. Πολλά μπορούν να ειπωθούν εδώ – ας αρκεστούμε στο ότι είναι κρίμα να ρίχνεται κάποιος στη μάχη αντιλαμβανόμενος την επιλογή αυτή ως μια υπόθεση προσωπική, δικιά του ή της παρέας του. Κι αυτό, την ίδια στιγμή που ολόκληρος ο μηχανισμός καταστολής έχει εστιάσει πάνω στον ευρύτερο Α/Α χώρο, που βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Κι ενώ οι συνθήκες που θα επιτρέψουν μια βαθιά τομή στην πολιτική ιστορία της χώρας όλο και πλησιάζουν, εμείς μετράμε βαριές απώλειες, πρόωρα.
Ένα άλλο Α/Α κομμάτι, ίσως και το μεγαλύτερο, περιμένει με στωικότητα το επερχόμενο κοινωνικό ξέσπασμα δίχως να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι ρόλο θέλει, ή ακόμη καλύτερα θα είναι σε θέση να παίξει συγκεκριμένα σ’ αυτό, και με ποιον τρόπο. Κι έτσι ο καθένας είναι στο σήμα του, απομονώνεται, ιδιωτεύει, αγνοεί το γεγονός ότι ήδη η κατάσταση στο κοινωνικό πεδίο είναι έκρυθμη, και ότι η μόνη λύση είναι οι συλλογικές μας αντιστάσεις. Αφήνοντας έτσι, ελαφρά τη καρδία (ή και όχι, δεν έχει σημασία) στην τύχη τους τις ευκαιρίες που ανοίγονται για μια απελευθερωτική εξέλιξη.
Και αν είναι τελικά, μ’ αυτά και μ’ αυτά, να υποτιμάμε τον ίδιο τον αγώνα, ας μην υποτιμήσουμε τουλάχιστον το καθεστώς, που δεν θα αφήσει χαμένη καμιά ευκαιρία να τελειώνει μαζί μας. Εάν δεν αρχίσουμε πολύ σύντομα να θέτουμε αυτά τα ζητήματα, να οργανώσουμε συλλογικά την άμυνα αλλά και την επίθεσή μας, η επερχόμενη εξέγερση θα είναι ο επικήδειός μας.
Απανταχού εξεγερμένες καρδιές, σύντροφοι-ισσες, ή όλοι μαζί στους αγώνες του ΤΩΡΑ ή ο καθένας μόνος σ’ έναν καναπέ, σ’ ένα καταπιεστικό πατρικό, σε μια επισφαλή θέση εργασίας, σ’ ένα κελί.
ΠΙΣΩ συμβιβασμοί, διαχωρισμοί και μιζέρια, ΕΜΠΡΟΣ με συντροφικότητα και τσαμπουκά. Άλλωστε η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή.
Carpe diem
