Άμεση δικαίωση του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα
στο αίτημά του για μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού
–Αλμπέρ Καμύ
«Μία από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα
και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει,
αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει».
Το Χρονικό της Απεργίας πείνας
Στις 08/01/2021, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, πολιτικός κρατούμενος για τη δράση του στην «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη», ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στην εκδικητική(1) μεταγωγή του στις φυλακές Δομοκού (Φυλακές τύπου Γ’), όπου τον μετέφερε επιχείρηση εξπρές από τις Αγροτικές Φυλακές Βόλου (όπου και εξέτιε την ποινή του τα τελευταία 2,5 χρόνια). Εάν έπρεπε να συμμορφωθούμε ακόμα με το δικό τους νομικό status quo, ο Δ. Κουφοντίνας θα έπρεπε να μεταχθεί στον Κορυδαλλό, όπου ήταν μέχρι πρότινος.
Ως μοναδικό σημείο πάλης και ως μοναδικό όπλο ενάντια στο κράτος τιμωρό, είναι το σώμα του, που το τοποθετεί ως ανάχωμα με την έναρξη της απεργίας πείνας. Παλεύει και διεκδικεί, με αυτόν τον τρόπο, την άρση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, νομοσχέδιο που στοχοποιεί την αντίσταση στην κρατική βαρβαρότητα. Το νομοσχέδιο καθ’ εαυτό, αυστηροποιεί στο μέγιστο το καθεστώς κράτησης, κάνοντας άρση σε θεμελιώδη δικαιώματα των κρατουμένων τα οποία μετά από χρόνια και αγώνες κερδήθηκαν, υποβιβάζοντας και καθιστώντας, έτσι, τον/η κρατούμενο/η, από ανθρώπινο υποκείμενο σε αριθμημένο αντικείμενο.
Στις 16/01/2021 ο Δ. Κουφοντίνας μεταφέρεται εσπευσμένα λόγω επιδείνωσης της υγείας του στο Νοσοκομείο Λαμίας, μετά από εισαγγελική παρέμβαση, παρά την άρνηση του ίδιου για λήψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ακόμα κι αυτό, αποτελεί παρεμβατική πράξη που καταστρατηγεί το δικαίωμα της προσωπικής αυτενέργειας και της ατομικής αξιοπρέπειας. Γεγονός που ωθεί, στο πλαίσιο της απεργίας πείνας, τον/την κρατούμενο/η να παραβιάσει τον πολιτικό-δεοντολογικό του/της κώδικα, υποχρεώνοντάς τον/την, εν τέλει, να λάβει αγωγή χωρίς να γίνεται σεβαστή η πολιτική επιθυμία να αγωνιστεί ως το τέλος. Εδώ προκύπτει το εξής ερώτημα (που μάλιστα υπάρχει γραμμένο σε τοίχο μέσα στις φυλακές Διαβατών): «Καλύτερα ένα φριχτό τέλος ή μια φριχτή καταπίεση χωρίς τέλος;». Στο σημείο αυτό να σημειωθεί, ότι ο Δ. Κουφοντίνας επέμεινε να βγει από το νοσοκομείο και εν τέλει τα κατάφερε. Παράλληλα, από 18/01 οι αγωνιστές Πολύκαρπος Γεωργιάδης και Βαγγέλης Σταθόπουλος πραγματοποίησαν σε συμπαράσταση πενθήμερη απεργία πείνας, ενώ από 16/01 μέχρι τις 4/2 σε απεργία πείνας βρίσκονταν και οι αγωνιστές Νίκος Μαζιώτης και Γιάννης Δημητράκης.
Μετρώντας πάνω από 35 ημέρες απεργίας πείνας, ο Δ. Κουφοντίνας νοσηλεύεται και πάλι στο νοσοκομείο Λαμίας, με την κατάσταση της υγείας του να βρίσκεται σε οριακό σημείο. Ο οργανισμός του ούτως ή άλλως είναι καταβεβλημένος, λόγω του βεβαρυμμένου ιστορικού από προηγούμενες απεργίες πείνας.
Στις 16/02, ο Δ. Κουφοντίνας μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Όπως δημοσιοποίησε η συνήγορός του, Ι. Κούρτοβικ, ο διοικητής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Λαμίας δήλωσε πως «αν το κρίνει αναγκαίο θα προβεί σε αναγκαστική σίτιση, ακόμη και με ακινητοποίηση, σύμφωνα με εισαγγελική παραγγελία για οποιαδήποτε ενδεδειγμένη ιατρική ενέργεια». Κίνηση ενάντια στη θέληση του απεργού, ενάντια στον ίδιο τον αγώνα του· κίνηση που αποτελεί βασανιστήριο (όπως επισημαίνει και η ΟΕΝΓΕ), και ενδέχεται να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στο σώμα του. Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως το υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου δεν συναινεί στην επιλογή της αναγκαστικής σίτισης.
Διεκδικήσεις και αγώνες των κρατουμένων εν μέσω πανδημίας
Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα διεξάγεται σε μία περίοδο, που εντείνονται οι διεκδικήσεις των κρατουμένων για τη βελτίωση των συνθηκών εντός της φυλακής.
Το βασικό αίτημα για αποσυμφόρηση των φυλακών, όσο η πανδημία εξελίσσεται, όχι μόνο δεν ικανοποιείται, αλλά αντιθέτως λαμβάνονται μέτρα που είναι ένα προς ένα εις βάρος των κρατουμένων. Ενδεικτικά, με πρόσχημα «τον περιορισμό της μετάδοσης του νέου κορωνοϊού», ήδη από τον Μάρτη, έχουν απαγορευτεί τα επισκεπτήρια στις φυλακές, έχουν ανασταλεί όλες οι τακτικές άδειες, και σε κάποιες φυλακές έχουν σταματήσει τα μεροκάματα. Ακόμα δεν επιτρέπεται η εισαγωγή ρουχισμού, τροφίμων και άλλων αναγκαίων ειδών, απαγορεύεται η αλληλογραφία, ενώ έχουν σταματήσει και οι μεταγωγές κρατουμένων προς εξωτερικά νοσοκομεία για ιατρικές εξετάσεις, εξαιρουμένων των εκτάκτων, σοβαρών και επειγόντων περιστατικών.
Καταγγελίες γίνονται επίσης και για τις συνθήκες υγιεινής, τόσο από κρατούμενους, όσο και από δικηγόρους, αλλά και από συλλογικότητες σε αλληλεγγύη με τους φυλακισμένους. Μέσα στα καταστήματα κράτησης, αλλά και κατά τις μεταγωγές ή τις εισαγωγές «νέων» κρατούμενων, δεν λαμβάνεται κανένα υγειονομικό μέτρο προφύλαξης των κρατουμένων.
Αντίστοιχη κατάσταση υπάρχει και στα νοσοκομεία των φυλακών, όπου εκτός από τις άθλιες συνθήκες υγιεινής, καταγράφονται ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικό υλικό, εξεταστικά μηχανήματα, ακόμη και βασικά ιατρικά αναλώσιμα. Ενδεικτικά, στις φυλακές Λάρισας, χρέη ιατρού εκτελούσε για καιρό κρατούμενος, ο οποίος αργότερα βρέθηκε νοσηλευόμενος, έχοντας μολυνθεί από κορωνοϊό.
Τέλος, η διαχείριση της πανδημίας, έπληξε και τις εκπαιδευτικές διαδικασίες εντός των φυλακών. Οι κρατούμενοι δεν έχουν πρόσβαση σε διαδικτυακά μαθήματα και υποδομές. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει πρόσβαση ούτε σε τετράδια και γραφικές ύλες, για όσο απαγορεύεται η εισαγωγή ειδών απ’ έξω.
Όπως είναι σαφές, τα παραπάνω μέτρα αφενός δεν εξασφαλίζουν την υγεία των κρατούμενων, και αφετέρου επιδεινώνουν την καθημερινότητα εντός της φυλακής, διευκολύνοντας τον έλεγχο και την πειθάρχηση. Εντείνουν την απομόνωση και την περιθωριοποίηση των έγκλειστων, αποδεικνύοντας πως για το κράτος αποτελούν περισσευούμενο πληθυσμό, ένα κομμάτι των αοράτων της κοινωνίας.
Αόρατοι/ες εντός της υγειονομικής/καπιταλιστικής κρίσης
Η υγειονομική κρίση ξεδιπλώνει ένα ντόμινο εξελίξεων με πολιτικό, κοινωνικό και αξιακό αντίκτυπο. Από την αναβίωση των οργουελικών στιγμών του 1984, μέχρι τη μπατσοκρατία και τη μόνιμη αφραγκία, η κρίση του covid-19 χτυπά συθέμελα τα όρια και τα δεδομένα του καπιταλιστικού ογκόλιθου.
Όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η κρίση συνθλίβει τους αόρατους, τις αδύναμες και τους ταξικά ασθενέστερους. Ο όρος αόρατοι/ες τα συμπυκνώνει όλα. Ποιοι είναι όμως οι σύγχρονοι «Άθλιοι»; Ποιοι στην ευμάρεια του καπιταλιστικού ουρανού κοιτούν τα αστέρια μέσα από τον υπόνομο; Είναι όλα αυτά τα υποκείμενα που χαράχτηκαν από το κοινωνικό τραύμα στοιβαγμένα μέσα στις σύγχρονες «φυλακές ψυχών»: Είναι τα ταξικά αδέλφια μας, οι μετανάστριες που ζουν σε αχαρτογράφητη πατρίδα, που βιώνουν τη σύγχρονη κόλαση του Δάντη στα κέντρα κράτησης και υποδούλωσης. Είναι τα αδέρφια μας στα ψυχιατρεία που τα κλείνουμε έξω από τα τείχη της συνείδησής μας. Και καταλήγοντας, είναι το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα.
Σε συνθήκες πανδημίας, όλα τα προαναφερθέντα υποκείμενα δεν έχουν πρόσβαση στην απλή υγιεινή, στερούμενα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, ενώ την ίδια στιγμή είναι στοιβαγμένα 15-20 άτομα σε κελιά (σκηνές ή κοντέινερ) των 5 ατόμων. Το «Μένουμε Σπίτι, Μένουμε Ασφαλείς» που αποτελεί την κυρίαρχη ρητορεία των κυβερνώντων, δεν μας χωράει όλες/α/ους.
Νίκη στην απεργία πείνας (από 8/1) του Δημήτρη Κουφοντίνα
Άμεση δικαίωση του αιτήματός του για μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού
Πορεία αλληλεγγύης: Σάββατο 20/02 12:00 πλ. Αγοράς
1. Εκδικητικότητα που προέρχεται κυρίως από τη δεξιά, και έχει να κάνει τόσο με τη δράση του Δ. Κουφοντίνα, και τη συμμετοχή του στην οργάνωση που εκτέλεσε τον Παύλο Μπακογιάννη, όσο και με τη μετέπειτα αγωνιστική στάση του σε καθεστώς εγκλεισμού.
Συνέλευση αλληλεγγύης στην κατάληψη Rosa Nera
https://solidaritywithrosanera.wordpress.com
www.facebook.com/SolidarityWithRosaNera
sinelefsi_pef@riseup.net
