Τα ψέματα έχουν τελειώσει από καιρό, απλά τώρα βγάζουν μάτι. Το όραμα της μεγάλης ελλάδας, της αέναης ανάπτυξης και ευημερίας, του πλουτισμού και της σταθερότητας καταρρέει. Τα μέτρα της αναδιάρθρωσης δείχνουν πως το σύστημα που τόσο καιρό μας έθρεφε δεν στοχεύει παρά μόνο στην ολοένα και πιο άγρια εκμετάλλευσή μας. Μόνο το κέρδος μετράει.
Υπήρξε η περίοδος που αυτή η εκμετάλλευση «εξωραϊζόταν». Ήταν τα χρόνια που το καρότο ήταν μέσ’ στη μούρη μας, και το μαστίγιο δεν έτσουζε. Τώρα πλέον έμεινε μόνο το μαστίγιο. Αν τόσο καιρό χαρίζαμε απλόχερα εμπιστοσύνη, και όλα τα κοινωνικά προβλήματα τα λύναμε με δημοκρατικό διάλογο, τώρα βλέπουμε ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει.
Κι αν τώρα κάνουμε τα πρώτα βήματα, ξυπνώντας απ’ τον λήθαργο μιας ολόκληρης «ειρηνικής» 30κονταετίας κι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, πρέπει να βάλουμε τέρμα έμπρακτα σε κάτι ακόμα. Μπροστά στο άγριο κύμα της αναδιάρθρωσης δεν χωρά κανένας διάλογος, καμία συζήτηση, καμία συναίνεση, έχουμε πόλεμο· καμία εμπιστοσύνη σε βουλευτάδες, κομματάρχες, γραφειοκράτες συνδικαλιστές, καναλάρχες, κρατικοδίαιτους, φασίστες. Τελείωσε η εποχή που τα ζητήματα λύνονταν στα κομματικά γραφεία, στο κοινοβούλιο, στις συνδικαλιστικές καρέκλες και στα media.
Ήρθε η ώρα να ξαναβγεί η πολιτική στον δρόμο, εκεί που πάντα ανήκε. Το έδαφος ήδη υπάρχει. Η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς χάνεται, η δραστηριότητα του δρόμου επιστρέφει, η συλλογικότητα ανακαλύπτεται ξανά, η κινηματική βία επανέρχεται, η οργή περισσεύει, τα συνδικάτα απαξιώνονται, η τηλεοπτική δικτατορία χλευάζεται. Οι απεργίες του χειμώνα του 2010 και η άγρια διαδήλωση της 5ης Μάη ήταν τα πρώτα δείγματα. Κάνοντας την οργή συνείδηση, οργανώνοντας τις δυνάμεις μας, ενισχύοντας την αλληλεγγύη, να αντεπιτεθούμε.
