Δεν θα έρθω μάνα, θα ‘μαι εκεί να φωνάζω στις πλατείες
για να νοιώσουν τα καθίκια τι σημαίνει μίσος*
Μερικές χιλιάδες «απλοί» άνθρωποι επιχειρούν να προσεγγίσουν την Παλαιστίνη τους τελευταίους μήνες: Από ξηρά το Sumud Convoy, από αέρα το Global March to Gaza, από θάλασσα οι αποστολές Freedom Flotilla Coalition (με το Madleen, το Handala και το Conscience), Global Sumud Flotilla και Thousand Madleens to Gaza. Το γενοκτόνο κράτος του Ισραήλ και οι –φανεροί ή μη– σύμμαχοί του έχουν επιτεθεί πολυεπίπεδα στις αποστολές αυτές, από την προπαγάνδα της δήθεν «συνεργασίας με τους τρομοκράτες», μέχρι την απαγωγή αγωνιστών από τον IOF. Καμία αποστολή δεν υλοποίησε τον αρχικό της στόχο. Καμία μέχρι στιγμής.
Καθεμία από αυτές τις αποστολές κατάφερε να σπάσει λίγο περισσότερο τον αποκλεισμό του Ισραήλ στη Γάζα. Κάθε μία κατάφερε να φτάσει όλο και πιο κοντά στην Παλαιστίνη. Και κάθε φορά αυτοί οι «απλοί» άνθρωποι υπόσχονται με πείσμα πως θα επιστρέψουν, πως «ό,τι και να γίνει, θα φτάσουμε στη Γάζα».
Πέρα από τους προφανείς λόγους τού γιατί είναι σημαντικές, ή μάλλον αναγκαίες, (και) αυτές οι κινήσεις έμπρακτης αλληλεγγύης, οι διεθνείς αποστολές –μεταξύ άλλων– έθεσαν κρίσιμα ερωτήματα στο ευρύτερο αγωνιζόμενο κίνημα, αλλά έδωσαν και ορισμένες πολύ καθαρές απαντήσεις.
Τόσο η εμπλοκή του κόσμου – αγωνιζόμενου και μη– όσο και η ανταπόκριση ήταν σχετικά διστακτική στην αρχή. Τέθηκαν προβληματισμοί, όπως το πώς συμμετέχουμε σε κινήσεις που δεν έχουν αποκλειστικά «τα δικά μας» χαρακτηριστικά ή γιατί γίνεται όλη αυτή η προσπάθεια ή καταναλώνεται τόση ενέργεια, εφόσον γνωρίζουμε πως είναι απίθανο να φέρουν ένα υλικό αποτέλεσμα. Τελικά, αυτά απαντήθηκαν, όχι μόνο στις συνελεύσεις και τις συλλογικές διαδικασίες, αλλά και στην πράξη: Βάλαμε τον κοινό στόχο στο επίκεντρο, διαχειριστήκαμε εντάσεις και διαφωνίες, και μια χαρά καταφέραμε να συμπράξουμε με άλλα κομμάτια/χαρακτηριστικά του αγωνιζόμενου χώρου. Όσο για το αν το υλικό αντίκρυσμα αποτελεί τη μόνη κινητήρια δύναμη για τις πράξεις αλληλεγγύης, το απαντούν πρωτίστως τα μηνύματα που έρχονται από τη μαχόμενη Παλαιστίνη.
Οι αποστολές αυτές οργανώνονται, υλοποιούνται και στηρίζονται αποκλειστικά από τα κάτω. Και αυτό δεν σημαίνει απλά ότι τα αγωνιζόμενα κινήματα μπορούν να αξιώσουν την αντίσταση σε τέτοιο επίπεδο που να σταθεί απέναντι στη ολοκληρωτική βία των κρατών. Αυτές οι αποστολές απέδειξαν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο πως η έμπρακτη αλληλεγγύη δεν είναι αποκλειστικότητα των «ηρώων» ή των «ηρωίδων». Μπορεί να συμμετέχει οποιοδήποτε άτομο σε αυτές. Καμία εξειδίκευση, κανένα «αγωνιστικό γαλόνι» δεν είναι προαπαιτούμενο για να πεις «είμαι μέσα».
Με άλλα λόγια, αυτές οι αποστολές ενεργοποίησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κοινωνικά κομμάτια που για χρόνια βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Γιατί η ιδέα της αντίστασης μπόρεσε να εισχωρήσει μέχρι τη βάση, στις κοινότητες και τα μικροσυστήματα. Και, έτσι, το sumud διαχέεται από την Παλαιστίνη σε όλο τον κόσμο. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για τους καταπιεστές: Όχι οι πράξεις αντίστασης αυτές καθαυτές, αλλά η διάδοσή τους, η συνέχειά τους. Αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση που μπορούν να παράξουν.
Εκατομμύρια «απλοί» άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν στρέψει το βλέμμα τους σε αυτή την κουκίδα του χάρτη. Παίρνουν θέση με οποιονδήποτε τρόπο, εμπλέκονται σε συλλογικές διαδικασίες, κατεβαίνουν στον Δρόμο. Εκατομμύρια «απλοί» άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αντιστέκονται. Αντιστέκονται με πείσμα στο πλευρό της μαχόμενης Παλαιστίνης.
Πέρα από το ποτάμι, στα σύνορα της θάλασσας
πέρα από τα σύνορα της θάλασσας*
*PENNY x DISMO – Υπόσχεση σιγής, Rap united for Palestine
Dahab
