Απέναντι στη σφοδρή επίθεση του κράτους σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ποια είναι τελικά η δική μας στάση; Μήπως πιστεύουμε ακόμα ότι θα σώσουμε ο καθένας την πάρτη του, ενώ ταυτόχρονα ενσωματωνόμαστε σταδιακά στη νέα κατάσταση που μας επιβάλλουν; Μήπως αποπροσανατολιζόμαστε από την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. και του κράτους, και τρώμε το παραμυθάκι ότι εχθρός μας είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μετανάστες εργάτες, οι «τζαμπατζήδες» του κινήματος άρνησης πληρωμής, εκείνοι που κάνουν πορεία και δημιουργούν κυκλοφοριακό χάος; Ή μήπως φοβόμαστε την όξυνση της καταστολής απέναντι σε όποιον τολμάει να υψώνει τη φωνή του, και τρομάζουμε μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο να καταλήξουμε κάποια μέρα στα κελιά της δημοκρατίας, ως αγωνιζόμενοι ενάντια σε ό,τι μας καταδυναστεύει; Μήπως η μιζέρια, η γκρίνια, η ανταγωνιστικότητα είναι τελικά τόσο δυνατά ενσωματωμένες μέσα μας καθιστώντας μας εν τέλει αδύναμους να βγούμε με το κεφάλι ψηλά, επιθετικοί απέναντι σε ό,τι μας επιτίθεται; Ή μήπως εν τέλει ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι, θέλουμε και άλλο χρόνο για να ζυμωθούν πράγματα και να γεννηθούν νέες καταστάσεις;
Σε αυτόν τον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, παίρνουμε σιγά-σιγά, έμμεσα ή άμεσα, όλοι θέση. Από εκείνον που εξακολουθεί ακόμα να πιστεύει ότι το δημοκρατικό καθεστώς σήμερα του δίνει το δικαίωμα επιλογής να πληρώσει ή όχι το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή τα διόδια, αποκαλώντας φασιστικό το άνοιγμα της εισόδου και το μπλοκάρισμα των ακυρωτικών μηχανημάτων. Από εκείνον που βλέπει πορεία στον δρόμο και αγανακτεί γιατί δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του, αδιαφορώντας συγχρόνως να μάθει τον λόγο για τον οποίο γίνεται αυτή. Από εκείνον που πιστεύει ακόμα ότι η πηγή του κακού για την κρίση είναι οι μετανάστες που ήρθαν στη «δικιά μας» χώρα, δούλεψαν στα «δικά μας» χωράφια παίρνοντας τις «δικές μας» δουλειές. Από εκείνον που έχει φάει το παραμύθι του κράτους που λέει ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίμε όλοι και πρέπει να πληρώσουμε (χαμηλοί μισθοί, αυξημένους φόρους) ώστε να βοηθήσουμε τη χώρα μας να σωθεί. Από εκείνον που δέχεται την καταπάτηση των ελάχιστων δικαιωμάτων που του δίνει το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, και είναι διατεθειμένος να φτάσει ακόμα και στη ρουφιανιά των συναδέλφων του και να γλύψει τα αφεντικά του, ώστε να καταφέρει να παραμείνει σε αυτή. Από εκείνον που κυνηγάει τους ληστές τραπεζών και τους παραδίδει στους μπάτσους. Από εκείνον που ρουφιανεύει στα τηλέφωνα του κράτους αγωνιστές, καπνιστές, γείτονες κ.λπ. Από εκείνον που βλέπει αυτόν που αντιδρά να καταστέλλεται, και σιωπά για να σώσει το τομάρι του. Από εκείνους που βλέπουν τους μπάτσους ως θύματα της πολιτικής του κράτους που δεν τους προσφέρει τα απαραίτητα «αξεσουάρ» για την ασφάλειά τους, και όχι ως σκυλιά του που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο (δακρυγόνο, γκλομπ, χειροβομβίδα κρότου λάμψης, όπλο κ.λπ.) με σκοπό την υλοποίηση των στόχων του κράτους, με οποιοδήποτε κόστος (άγριους ξυλοδαρμούς αγωνιστών με αποτέλεσμα σοβαρές βλάβες μόνιμες και μη, ιδιότυπο καθεστώς κατοχής στην κερατέα και εισβολές σε σπίτια που οδήγησαν έως και στην αποβολή μιας εγκύου, δολοφονίες μεταναστών, κρατουμένων, φτωχοδιάβολων, μελών επαναστατικών ομάδων όπως ο Λάμπρος Φούντας 10/03/2010 κ.λπ.). Από τους αριστερούς εκείνους που φτάνοντας στα όρια της νομιμότητας που τους επιβάλουν τα συμφέροντά τους, αδυνατούν να τα ξεπεράσουν. Από τους πατριώτες αριστερούς που προτάσσουν τη διασφάλιση της σωτηρίας της πατρίδα μας απέναντι στους κακούς ξένους (κ.κ.ε, κίνημα ανεξάρτητων πολιτών «Σπίθα» – Μίκης Θεοδωράκης κ.λπ.).
Από την άλλη ο κόσμος εκείνος που αρχίζει και σπάει τη σιωπή του μπροστά στην επίθεση που δέχεται, συνειδητοποιώντας ότι τόσα χρόνια κράτος, τράπεζες και αφεντικά, του ρουφάνε το μεδούλι. Εκείνος που τολμάει να διεκδικήσει και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Εκείνος που βγαίνει στον δρόμο (πορείες, απεργίες), που συμμετέχει σε συνελεύσεις γειτονιάς, που αρνείται να πληρώσει εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα διόδια, αναγνωρίζοντας ότι οι μετακινήσεις είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, που συνειδητοποιεί ότι τόσα χρόνια οι αλήτες εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ ξεπουλάνε τους αγώνες του και αρχίζει και συμμετέχει σε πρωτοβάθμια σωματεία. Εκείνος που ριζοσπαστικοποιεί τη δράση του (αγώνας κατοίκων στην κερατέα, κραξίματα και τραμπουκισμοί πολιτικών και συνδικαλιστών, σαμποτάζ ακυρωτικών μηχανημάτων στα Μ.Μ.Μ κ.λπ.), αναγνωρίζοντας ότι η επίθεση που δέχεται είναι μεγάλη και ότι έχει έρθει η ώρα να διεκδικήσει κάποια κεκτημένα με δυναμικό τρόπο. Όλοι εκείνοι που βγαίνουν από τον μικρόκοσμο που ήταν κλεισμένοι τόσα χρόνια, και αντιλαμβάνονται ότι το παρόν και το μέλλον είναι αβέβαιο, και μόνη λύση είναι οι πολύμορφοι, δυναμικοί, μαζικοί, ταξικοί αγώνες, συνειδητοποιώντας τη δύναμη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους καταπιεσμένους.
Εσύ ποια θέση έχεις πάρει στον πόλεμο αυτό;
Εμείς πάντως με αυτούς που υψώνουν τη φωνή τους…
Η σιωπή είναι συνενοχή!
Ας τους τρελάνουμε πριν μας τρελάνουν!
συντακτική ομάδα Χανίων
