Είναι πια κοινοτοπία η ανάλυση της ριζικής κρίσης της αστικής αντιπροσώπευσης των ταξικών αντιθέσεων. Τι άλλο να πούμε πάνω από ένα πτώμα που έχει σαπίσει προ πολλού και οριστικά; Υπενθυμίζω από τις τοποθετήσεις της Οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας ότι η τετελεσμένη σταδιακή κατάρρευση της αστικής δημοκρατίας αποτελεί ιστορική συνέπεια της συνολικής κρίσης του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού, κρίση που εκπηγάζει διαρκώς από την ταξική διαπάλη σε παγκόσμια κλίμακα και τις εγγενείς αντιφάσεις της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας, και πλέον εκπηγάζει συγχρόνως κι από την καταστροφική επικυριαρχία του πάνω και ενάντια στη ζωή στη Γη.
Τα συστήματα πεθαίνουν λόγω των αναπόδραστων αντιφάσεών τους κι η πιο ριζική εσωτερική αντίφαση του καπιταλιστικού κράτους είναι η ταυτόχρονη άρνηση και ενσωμάτωση της κοινωνίας ως πολικό υποκείμενο, δημιουργό ιστορίας. Θα ντυνόμασταν με τα πέπλα του κράτους αν, μιλώντας για την πολιτική ετερονομία σήμερα, αποσιωπούσαμε ότι πίσω από τον μυστικισμό της καθεστωτικής ανάληψης/ανάθεσης εξουσιών, στέκονται μόνιμα οι κάννες της στρατοκρατίας, ο βούρδουλας, η φυλακή. Όταν, για παράδειγμα, η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας πυροβολούσε μονάδες των ΜΑΤ γράφοντας ότι βάζει όλες τις δυνάμεις της και καλεί στη «συγκρότηση της πλατιάς ένοπλης κοινωνικής αντίστασης. Για να τσακίσουμε την τρομοκρατία και την κυριαρχία των εκμεταλλευτών. Μια χειροβομβίδα για κάθε δακρυγόνο. Δύο σφαίρες για κάθε μπάτσο ή φασίστα που σηκώνει χέρι…», έκανε κάτι παραπάνω από το να πάρει μια θέση μάχης μέσα στην ταξική σύγκρουση: Έθετε το ζήτημα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στη ρίζα του, εκεί που οι αντιφάσεις γίνονται διαλυτικές.
Μετά από έναν αιώνα σοσιαλδημοκρατικής αντεπανάστασης, αλίμονο αν δεν έχουμε μάθει ότι το πρόβλημα δεν είναι η δεξιά, που «πρέπει να φύγει». Αφού η ελληνική κεφαλαιοκρατία εξάντλησε την προηγούμενη δεκαετία όλες τις ιδεολογικές-διαχειριστικές εναλλακτικές της, την ακροδεξιά στη μορφή των μνημονιακών Καρατζαφέρη και Σαμαρά, του νεομνημονιακού Καμμένου και του ναζιστικού κόμματος στον δρόμο, και το αριστερό χωνευτήρι του Τσίπρα, έβγαλε μπροστά ως εκλεκτό έναν χαραμοφάη με προφίλ μονάρχη, για να ολοκληρώσει ολομέτωπα, σαρωτικά και άγρια, την ταξική επιδρομή και την ακατάπαυστη αντεπανάσταση. Τώρα εδώ, όπως στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία μετά τον Τραμπ και τον Μπολσονάρο, οι βορειοατλαντικοί ιμπεριαλιστές και η εθνική αστική τάξη (με εξαίρεση όσους τα τσέπωσαν κατευθείαν απ’ τον μονάρχη), έχουν στρώσει το έδαφος μιας θεσμικής επανακανονικοποίησης, ώστε τα οικονομικά και πολιτικά κέρδη του κεφαλαίου και του κράτος, της τελευταίας περιόδου, ενάντια στο προλεταριάτο, να κατοχυρωθούν.
Η επαναφορά της αριστεράς σ’ ένα κυβερνητικό σχήμα θα δουλέψει για το ξέπλυμα των εγκλημάτων από το ‘15 μέχρι σήμερα. Βεβαίως δεν αναφέρομαι στις παραθεσμικές πρακτικές της ολιγαρχίας, τα λεγόμενα σκάνδαλα που επιστρατεύονται για την καθεστωτική πολιτική, αλλά στα φυσικά πλήγματα, τη στρατιωτική και οικονομική τρομοκρατία, την οικονομική και πολιτική ομηρία των εκμεταλλευόμενων και των αποκλεισμένων. Όπως το θυμόμαστε πάνω στα κορμιά μας όποιοι ήμασταν στους δρόμους την περίοδο της αριστερής διακυβέρνησης, η καθεστωτική αριστερά όξυνε την αντιπρολεταριακή/αντιεξεγερτική/αντεπαναστατική τρομοκρατία σε όλα τα πεδία και με όλους τους διαθέσιμους τρόπους, στρώνοντας το έδαφος για τη σαρωτική έφοδο που έκανε στη συνέχεια η δεξιά. Σήμερα, η καθεστωτική αριστερά χαίρεται για κάθε βουρδουλιά και κάθε νεκρό μετανάστη, διότι η παρούσα κυβέρνηση της έβγαλε διπλή δουλειά: ενδυνάμωσε την τρομοκρατική αστική πειθάρχηση και ταυτόχρονα επανέφερε τις απατηλές ελπίδες μια ηπιότερης διαχείρισης. Αντιστρόφως ανάλογα, η αριστερά στεναχωριέται διπλά για κάθε πράξη αντίστασης, διότι και χάνει πελατεία και αν βρεθεί πάλι σε κυβερνητικές θέσεις, θα χρειαστεί να αναλάβει περισσότερη βρωμοδουλειά.
Οι στρατηγικές γραμμές του ελληνικού κράτους θα παραμείνουν ανεπηρέαστες από τις επερχόμενες εκλογές:
- Ο ανοιχτός αντιπρολεταριακός εθνικός πόλεμος που διεξάγεται στα σύνορα με τη μορφή γενοκτονικού πολέμου, και εντός της επικράτειας με τη μορφή της βιοτικής εξόντωσης των ασθενέστερων, της στρατιωτικής κατοχής του δημόσιου χώρου και του αφανισμού της ελευθεριακής προλεταριακής κοινωνικότητας, για την προέλαση της πολιτιστικής και οικονομικής αφομοίωσης, θα ενταθεί με κάθε κυβέρνηση.
- Η περαιτέρω ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατούμενης πολιτείας και αγοράς ως ολοκληρωτική καθολική ψηφιακή φυλακή και ψευδοβίωμα ενάντια στη ζωντανή ύπαρξη, δεν θα βρει καμία αντιπολίτευση από τις κρατιστικές πολιτικές δυνάμεις.
- Η επένδυση στον πολεμικό εθνικισμό ενάντια σε «εξωτερικούς», εσωτερικούς, «έξω»-έσω και έσω-«έξω» εχθρούς, θα παραμείνει το μοναδικό αποκούμπι του ελληνικού κρατισμού μέσα στην άγρια ταξική διαπάλη και το άπλωμα του 3ου παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου από τη Μ. Ανατολή, όπου ξεκίνησε πριν τρεις δεκαετίες, στην Ευρώπη.
Εκλογική Απεργία
Ένα ιστορικό πρόταγμα. Τι σημαίνει εκλογική απεργία; Καταρχάς ότι οι εκλογές είναι ζήτημα πάλης ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης. Ακριβέστερα, σημαίνει ότι οι εκλογές αποτελούν μηχανισμό της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, τον μηχανισμό άντλησης της λαϊκής συναίνεσης στην εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας και της πολιτικής δικτατορίας της. Από τη λαϊκή πλευρά, απεργία, δηλαδή άρνηση συμμετοχής στον μηχανισμό παραγωγής συναίνεσης, άρνηση παροχής πολιτικής υπεραξίας στο κράτος κι από στενότερη σκοπιά στο παρόν ολιγαρχικό καθεστώς.
Το πολιτικό σύνορο (άρχοντες και αρχούμενοι) θεσπίζει τα ταξικά σύνορα. Σε συνθήκες οικονομικής εξάρτησης, α-κοινωνικού κατακερματισμού/υπαρξιακής αποδόμησης, αφοπλισμού, περιορισμένης ελευθερίας κίνησης, και του πάντα επαπειλούμενου κρατικού φόνου, τα κλιμακούμενα ταξικά σύνορα αποτελούν επάλληλους φράχτες του πολιτικού συνόρου. Πολιτική και ταξική κυριαρχία, τα δύο πρόσωπα ενός ενιαίου βρόχου εγκλωβισμού. Οι εκλογές είναι το πολιτικό ταμείο της ταξικής υποτέλειας. Η ταξική αντεπίθεση θεμελιώνεται στην πολιτική αυτοτέλεια του κοινωνικού κινήματος. Όλες οι τραγωδίες της προλεταριακής επανάστασης έχουν παιχτεί πάνω σ’ αυτήν τη διελκυστίνδα.
Στην παράδοση του εργατικού κινήματος είναι ευκρινής η έννοια πολιτική απεργία. Πολιτική ονομάστηκε η απεργία που θέτει στόχους πέρα από τα εγγύτερα οικονομικά συμφέροντα, είτε εξαρχής είτε στην εξέλιξή της. Δεν λέω «πολιτικούς στόχους», διότι ο διαχωρισμός του πολιτικού από τον οικονομικό αγώνα ανήκει στην κρατιστική σχολή. Όπως λένε οι σύντροφοι της Αναρχικής Ομοσπονδίας Ουρουγουάης, «πολιτική πρακτική είναι οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει ως αντικείμενό της τη σχέση των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων, με τους οργανισμούς πολιτικής ισχύος, το κράτος, την κυβέρνηση και τις διαφορετικές εκφράσεις τους». Η πολιτική απεργία εισάγει άμεσα την εργατική πάλη στο πεδίο της πολιτικής κυριαρχίας. Η ίδια πράξη, παρ’ ότι έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα στην ιστορία για τη στήριξη ρεφορμιστικών πολιτικών προγραμμάτων, όταν πηγάζει από τον αγώνα για κοινωνική αυτοδιεύθυνση ενάντια στην κυριαρχία κεφαλαίου-κράτους, σβήνει τη μηχανή που θρέφει τη στρατοκρατία τους και παρεπόμενα την πολιτική κυριαρχία τους. Η πολιτική πάλη με τη μορφή της προλεταριακής αντιοικονομίας (σαμποτάζ, άγρια απεργία, απαλλοτρίωση) αφ’ εαυτού της δεν είναι επαρκής για την επαναστατική ταξική νίκη, αφού το πεδίο της είναι η πολιτική οικονομία κι όχι ο άμεσος πόλεμος. Ωστόσο, η αντικρατική πολιτική απεργία επιτελεί μια πράξη κρίσιμη για την αυτοσυγκρότηση του συλλογικού υποκειμένου της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης: Αντιστρέφει τη σχέση εξάρτησης, έτσι καταλύει την πολιτική ισχύ των αστικών μεσολαβήσεων και αμφίδρομα καθιστά το προλεταριάτο, τάξη με αυτόνομη πολιτική ισχύ.
Εκλογική απεργία είναι η άρνηση συναίνεσης, όμως όχι περιοριζόμενη στην παθητική μορφή αποχής. Εκλογική απεργία σημαίνει να δείξουμε τα δόντια μας στους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης τη στιγμή που αναβαπτίζει την κυριαρχία της, εμπνέοντας με την πολιτική αντεπίθεσή μας αμοιβαία εμπιστοσύνη στον λαϊκό κόσμο. Στην πράξη σημαίνει πραγματική πολιτική απεργία στο κάτεργο, έξοδος των σωμάτων κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στον δρόμο σε όλους τους τόπους πάλης, συγκεντρωτική κάθοδος των αυτοοργανωμένων προλεταριακών κι ελευθεριακών δυνάμεων στο κυβερνητικό κέντρο του κράτους. Να καταδηλωθεί η πραγματική λαϊκή ισχύς μέσα από τη θεμελιωτική πολιτική αυτοτέλειά της. Να βγουν μπροστά οι οργανισμοί κοινωνικής αυτοάμυνας-αυτοδιεύθυνσης και τα φεντεραλιστικά, εξισωτικά, μαχητικά προγράμματά τους.
Οι αιχμάλωτοι ανατρεπτικοί, συνεχίζοντας ακέραια την πρόταξη του αντικαθεστωτικού αγώνα, αφοπλίζουμε την ετερονομία από την τρομοκρατία της φυλακής. Από το δικό μας οχύρωμα, που αποτελεί προγεφύρωμα της άμεσης αντεπίθεσης, να διαμηνύσουμε την αποκλειστική εμπιστοσύνη μας στην αντιστασιακή αυτενέργεια και αυτοοργάνωση, να αρνηθούμε με ευθύτητα τη συμπαράταξη στον εκλογικό σπαστήρα του κινήματος.
Να λάμψει η φωτιά της επαναστατικής δημιουργικότητας και το δέος του οργανωμένου ταξικού μίσους ενάντια στην ετερονομία και την εθελοδουλία.
Προφανώς μια τέτοια κινητοποίηση δεν θα πυροδοτηθεί από ένα δημόσιο άρθρο. Ανθίζει ό,τι έχουμε καλλιεργήσει. Με αντίληψη ευθύνης για τη στιγμή, όπως για κάθε στιγμή στην ταξική διαπάλη, είμαστε υπόχρεοι να θέσουμε τα αντίστοιχα κριτήρια προσαρμογής, απολογισμού, αναστοχασμού κι ανασύνθεσης της πρακτικής μας, της θεωρίας και της οργάνωσής μας. Όταν δοκιμάζονται οι αντοχές του καθεστώτος, δοκιμάζονται δίπλα η αξιοπιστία και η προοπτική των δηλωμένων ανατρεπτικών υποκειμένων.
Θα αντιστρέψω τη συνήθη επιχειρηματολογία υπέρ της αποχής. Δεν πρέπει να μην ψηφίσουμε επειδή τα αφεντικά έκαναν έτσι, αλλιώς κι αλλιώτικα (μια λογική που υπόρρητα ευελπιστεί για μια νέα καθεστωτική μεταρρύθμιση). Αν ακόμα ψηφίζεις, πάντα στον ενικό αριθμό αφού στην αστική δημοκρατία είμαστε μεμονωμένες μονάδες, συμβαίνει ακριβώς επειδή έχει ξεχαστεί η κοινή δύναμή μας.
Από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι σήμερα το δίλημμα ήταν και παραμένει σαφές και αναπόδραστο: Συνθηκολόγηση στην εθνική ενότητα ή εμφύλιος ταξικός πόλεμος;
Όρθιες οι σημαίες του ταξικού πολέμου!
Καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς κάπηλους
που ρίχνουν το κοινωνικό κίνημα στην αγκαλιά του κράτους.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Φυλακή Δομοκού
Φλεβάρης 2023
