Η τριαδική κυβερνητική συμμαχία των μνημονιακών (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) στην προσπάθειά της να επιβάλει στις κατώτερες τάξεις της κοινωνίας την επιστροφή τους στον εργασιακό μεσαίωνα, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στις επιταγές της. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει τα αντιεξουσιαστικά ριζοσπαστικά κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Κάνει σαφές, επίσης, ότι δεν θα επιτραπούν «ακρότητες» σε τυχόν αντιδράσεις για τα μέτρα, και συμπληρώνει ότι «ο νόμος θα εφαρμόζεται πλέον παντού».
Η κυβέρνηση θέλοντας να αναδείξει ότι η κοινωνική συνοχή απειλείται από τα «άκρα» εξισώνει τους παρακρατικούς νεοναζί μπράβους της (που τόσες φορές έχει χρησιμοποιήσει εναντίον όσων αγωνίζονται στις επιβολές της) με τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και κάθε άλλο ριζοσπαστικό κομμάτι που μάχεται εναντίον της καταστολής και της οικονομικής πολιτικής της. Στη πραγματικότητα με αυτή την εξίσωση η κυβέρνηση αποδεικνύει σε όποιον μπορεί ακόμη να λειτουργεί με τη λογική του μυαλού του ότι οι δυνατότητες παραπλάνησης μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να εκραγεί, είναι αρκετά περιορισμένες, και ο αναμενόμενος τρόπος να εκτονωθεί η οργή, είναι το να προσπαθήσεις να την κατευθύνεις κάπου αλλού εκτός από την ίδια. Η «επένδυση» στο μεταναστευτικό μπορεί να «πουλάει» ακόμη και να τροφοδοτεί το αλληλοφάγωμα των κατωτέρων τάξεων με τη πριμοδότηση των νεοναζί της Χ.Α. σε «μεταναστοκαθαριστές», αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οι διαταγές της τρόικας δεν μπορούν να μείνουν για πολύ στην αφάνεια. Η οπισθοδρόμηση των εργασιακών συνθηκών στην εποχή του 19ου αιώνα: Εξαήμερη εργασία με δεκατρείς ώρες αντί για οκτώ, μηδενικές σχεδόν αποζημιώσεις απολύσεων, μείωση μισθών, κατάργηση των δώρων. Απολύσεις και κλιμακούμενη αύξηση της ανεργίας ακόμη και στον δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποιήσεις παντού ακόμη και της διαχείρισης των σκουπιδιών, καταστροφή του περιβάλλοντος και ξεπούλημα ακόμη και βουνών στους σύγχρονους χρυσοθήρες, κ.λπ., αποτελούν μια βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια τους.
Στα δελτία ειδήσεων των 8, η φωνή των καθεστωτικών παπαγάλων έχει χάσει τη σιγουριά του παρελθόντος. Οι αριθμοί των αυτοκτονιών εκτινάσσονται, οι άνεργοι καθημερινά αυξάνονται το ίδιο και οι άστεγοι αλλά και οι πεινασμένοι που τρέχουν από συσσίτιο σε συσσίτιο. Αυτή η τρέλα δείχνει να μην έχει τέλος. Οι κυρίαρχες ελίτ για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, φαίνεται να χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης από τα χέρια τους, και φυσικά πανικοβάλλονται. Μήπως όμως το γεγονός ότι αυτοί περισσότερο από όλους πανικοβάλλονται αποδεικνύει ότι αυτοί είναι και οι εξόχως ευνοημένοι από την παρούσα τάξη πραγμάτων;
Έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια, ο πρώτος εχθρός του λαού είναι ο λαός αλλά όπως λέει και ο ποιητής «πάντα οι βάρβαροι ήταν κάποια λύσις». Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πως όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος , τόσο θα αυξάνονται όχι μόνο οι αντιστάσεις αλλά και τα διάφορα εγχειρήματα δομών από τα κάτω. Τόσο πιο πολύ θα αρχίζει να αμφισβητείται η κυριαρχία τους. Οι έχοντες την εξουσία γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι νεόπτωχοι χωρίς αύριο, θα αναζητούν όλο και περισσότερο συλλογικούς τρόπους στην επιβίωση, και πρέπει να βρουν ένα έρημο τοπίο.
Ο αντιθεσμικός, αδιαμεσολάβητος και αυτοοργανωμένος χαρακτήρας των καταλήψεων, στέγης και πολιτικών, των στεκιών και κοινωνικών χώρων, αλλά και των συνελεύσεων γειτονιών, των οριζόντιων συντονιστικών πολιτών, των ανταλλακτικών δικτύων και των κοινωνικών ιατρείων, αλλά και των καταλήψεων εργασιακών χώρων και των αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων που απλώνονται σαν ιστός σε όλες τις πόλεις, τρομάζει τον κυριαρχία γιατί όλα αυτά αποτελούν σημεία αντίστασης στο υπάρχον σαθρό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό σύστημα. Είναι τρόποι και τόποι οργάνωσης μιας κοινωνίας που τάσσεται ενάντια στη «λογική» του κέρδους, της ιδιοκτησίας, της εξατομίκευσης και του κτηνώδους ανταγωνισμού. Είναι η συλλογική απάντηση των ανθρώπων που δεν δέχονται να σφαχτούν μεταξύ τους για το ποιος θα επιβιώσει, αλλά επιλέγουν το συλλογικό και την αυτοοργάνωση ως πρόταση και πράξη.
Άνεργε, εργαζόμενε, νοικοκυρά, μαθητή, φοιτητή, μετανάστη, αγρότη. Δεν μπορούμε πια να ζούμε όπως θέλουν αυτοί, πρέπει να διαλέξουμε. Ή Ελευθερία ή «ησυχία». Ή θα ζήσουμε ελεύθεροι ή θα καθόμαστε «ήσυχοι» και τα δύο μαζί δεν γίνονται.
συντακτική ομάδα Ηρακλείου
