«Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός, στο μέσο ανθρώπινο πλάσμα, αρκετή για να προμηθεύσει οποιονδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν την αγάπη. Και οι καλύτεροι στον πόλεμο, τέλος, είναι αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη»
~Τσαρλς Μπουκόφσκι
Κάτω από τις σημαίες των σύγχρονων μεγάλων δυνάμεων, ανεμίζουν περήφανα η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η δημοκρατία, και η αδελφοσύνη. Κάτω από αυτές τις σημαίες και στο όνομα των αξιών τους, φρίκη, σφαγές και καταστροφές ακολουθούν τις βόμβες που πέφτουν πάνω στα κεφάλια «βαρβάρων», αλλόθρησκων, αντιστεκόμενων. Τα κράτη του πολιτισμού και της ευμάρειας βάζουν τις τζίφρες τους σε συνθήκες που καταδικάζουν τις τύχες ολόκληρων λαών, συνεργάζονται μεταξύ τους για στρατιωτικές επεμβάσεις, κλείνουν τα σύνορα και στέλνουν τρένα γεμάτα ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που θυμίζουν ολοκαύτωμα. Κρύβονται πίσω από τα συμφέροντα μιας ολόκληρης βιομηχανίας πολέμου που αποτελείται από εκατοντάδες εταιρείες, με χιλιάδες υπαλλήλους και με έσοδα που ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια. Γενοκτονίες και απίστευτα κέρδη.
Όλοι αυτοί ήταν και γίνονται όλο και καλύτεροι στον πόλεμο.
Γιατί; Γιατί τον χρειάζονται.
Όπως άλλωστε έλεγε και ο Μπρεχτ, ο πόλεμος ταΐζει καλύτερα τους ανθρώπους… Όσο οι προσφυγικές ροές αυξάνουν, όσο η κρίση εξαπλώνεται, άλλο τόσο μεγαλώνει ο τρόμος για το πιθανό επόμενο θύμα. Και όλη αυτή η απελπισία θα κινεί τα γρανάζια του συστήματος και αυτό με τη σειρά του θα παχαίνει τις αδηφάγες τράπεζες, θα κερνάει τις κυβερνήσεις για να πετάξουν μετά τα αποφάγια παρουσιασμένα σαν ανάπτυξη, νομιμότητα και ασφάλεια, για να τους θρέψουμε κι εμείς με τη σειρά μας με τη μισθωτή σκλαβιά μας και με τις ψήφους μας. Ένα μεγάλο φαγοπότι. Ένα φαγοπότι που ξερνάει θάνατο.
Όλα αυτά βέβαια χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους. Αυτό είναι δουλειά των ιδιωτικών μισθοφορικών στρατών, των ειδικών κατασταλτικών δυνάμεων, των κυκλωμάτων δουλεμπορίου, των συνοριοφυλάκων και της αστυνομίας.
Οι εκπαιδευμένοι κομάντος και οι πληρωμένοι δολοφόνοι δεν είναι όμως οι μόνοι που σερβίρουν μίσος, παραλογισμό και βία στο τραπέζι του καπιταλισμού.
Είναι το κάθε λογής φασισταριό που δε διστάζει να βγάλει το μαχαίρι του και να γεμίσει με αμέτρητα «μεμονωμένα περιστατικά» τις πλατείες.
Είναι ο παπάς που εκστομίζει κατάρες για τους μετανάστες και γεμίζει ευλογημένο χρυσάφι τα ράσα του. Ο πιστός, που όλο δέος κάνει την προσευχή του την ώρα που κλωτσάει έναν άστεγο.
Η δημοσιογράφος, που βάζει τρικλοποδιά στον πατέρα που προσπαθούσε να περάσει τα σύνορα αγκαλιά με το παιδί του.
Ο γείτονας, που λέει ότι θα λείπει για έξι μήνες γιατί βρήκε ξαφνικά μια καλοπληρωμένη δουλειά σε μια εταιρία του ΝΑΤΟ.
Ο μικρόψυχος περιπτεράς, που αφού ξεπουλάει τα νερά από το ψυγείο του που αγοράζονται για τους πρόσφυγες, αμέσως μετά τους βρίζει βρωμιάρηδες και ουρλιάζει ότι «μόνο η Χρυσή Αυγή θα μας σώσει».
Ο τηλεθεατής, που δάκρυσε από τις εικόνες των πνιγμένων παιδιών και άλλαξε αμέσως το κανάλι. Γιατί συνήθισε. Γιατί ξέχασε.
Ο πόλεμος όμως και οι νεκροί του δεν είναι απλώς μία εικόνα στις ειδήσεις. Δεν είναι μία ακόμη τραγωδία. Είναι ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Και όσο εμείς συνεχίζουμε να σωπαίνουμε, να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και να σκύβουμε το κεφάλι, θα συνεχίζει να γεννά φόβο, απληστία, φανατισμό, σκοταδισμό, καταστολή, φυλακές, εξορίες, σύνορα και φράκτες.
Αλήθεια, το τέρας που έχουμε να πολεμήσουμε είναι μεγάλο. Όλοι μας όμως έχουμε ένα τέρας μέσα μας. Αρκεί να μην το ταΐζουμε εξουσία. Υπάρχει η αλληλεγγύη, η αγάπη για ζωή και πάθος για την ελευθερία αρκετό για να οπλίσει τις επιθυμίες μας. Υπάρχει αρκετή οργή για να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας. Γιατί ο ρους της ιστορίας πρέπει να αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξει τώρα.
συντακτική ομάδα Λάρισας
