Σήμερα, Τρίτη 13 Μαρτίου, η θλιβερή είδηση για τον θάνατο του Eduardo Colombo μας χτυπά οδυνηρά. Με τον Eduardo δεν χάνεται μόνο ένας αγαπητός και αδελφικός σύντροφος, αλλά και ένας στοχαστής της πρώτης γραμμής και ένας αναρχικός μαχητής ακλόνητων πεποιθήσεων.
Ήταν τη δεκαετία του σαράντα, όταν ο νεαρός φοιτητής Eduardo Colombo συμμετέχει ενεργά στο αναρχικό κίνημα στην πατρίδα του, την Αργεντινή λαμβάνοντας μέρος στους αναρχοσυνδικαλιστικούς αγώνες της FORA (Ομοσπονδία Εργαζομένων της Αργεντίνικης Περιφέρειας), που συνεργάζεται και αναλαμβάνει τη διαχείριση της εφημερίδας ”La Protesta”. Έκτοτε έχει παρέλθει μια εκτεταμένη περίοδος άνω των εβδομήντα ετών κατά την οποία ο Eduardo Colombo δεν εγκατέλειψε ούτε για ένα λεπτό την πρότερη και φλογερή δέσμευσή του για την «ιδέα» και το πρόταγμα της ποθητής Κοινωνικής Επανάστασης, για την οποία αγωνίστηκε όλη του τη ζωή με ανεξάντλητη θέρμη.
Γιατρός και ψυχαναλυτής, ήταν επίσης καθηγητής κοινωνικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες μέχρι που το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1966 τον εκδίωξε από τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα και λίγα χρόνια αργότερα τον ανάγκασε να αναζητήσει άσυλο στο Παρίσι, όπου έφτασε με τη σύντροφό του Heloisa Castellanos το 1970. Εκεί, παρά τις δυσκολίες στην προσαρμογή επαγγελματικά και κοινωνικά, δεν δίστασε να ενασχοληθεί άμεσα με τις δραστηριότητες του αναρχικού κινήματος στη Γαλλία, και ταυτόχρονα να ενισχύσει τους δεσμούς του με την αντι-φρανκική αντίσταση των ελευθεριακών εξόριστων.
Η θέλησή του να συνδέσει μόνιμα τη σκέψη και τη δράση οδήγησε στην εδραίωσή του ως ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του σύγχρονου αναρχισμού, ενώ συμμετείχε σε δεκάδες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο. Ας αναφέρουμε ως απλά παραδείγματα της ακούραστης διεθνούς του δράσης, τη συμμετοχή του ως ομιλητής στις ελευθεριακές μέρες της Βαρκελώνης το 1977, τη συμβολή του στη διοργάνωση του σημαντικού διεθνούς αναρχικού συνεδρίου στη Βενετία το 1984, και τις παρεμβάσεις του στην αναρχική διεθνή του Saint Imier το 2012.
Τα πολυάριθμα βιβλία και άρθρα του συνέβαλαν στις συνεχείς προσκλήσεις του σε συνέδρια, κυρίως στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Αργεντινή και αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ήταν επίσης ένας από τους ιδρυτές του αναρχικού περιοδικού στη γαλλική γλώσσα “Réfractions” το 1997 και ένας από τους κύριους διαχειριστές της για δύο δεκαετίες.
Θα υπάρξει χρόνος να περιγράψουμε λεπτομερώς και πιο προσεκτικά την αξέχαστη προσωπικότητά του και τις πολύτιμες θεωρητικές συνεισφορές του που υπερβαίνουν το αναρχικό πεδίο εφαρμογής και καλύπτουν επίσης τους τομείς της ψυχανάλυσης και της φιλοσοφίας, αλλά δεν μπορούμε να κλείσουμε αυτή τη σύντομη κι επείγουσα επισκόπηση, χωρίς να τονίσουμε και πάλι ότι εκείνος που σήμερα μας άφησε ήταν ένας αναρχικός αγωνιστής απαράμιλλης δυναμικής και αξίας, εκτός από το ότι ήταν ένας όμορφος και πολυαγαπημένος άνθρωπος.
Tomás Ibáñez
Βαρκελώνη, 13 Μαρτίου 2018
