Από τον 18 αιώνα όλες οι συγκεντρωμένες δυνάμεις στην Ευρώπη περνώντας στο νεωτερισμό ξεκινούν την ανοικοδόμηση του έθνους-κράτους, ένα οργανωτικό μοντέλο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το σημερινό κράτος και τους θεσμούς του. Η Ελλάδα, ως αφηρημένη ιδέα, στην ουσία πρέπει πάση θυσία να γίνει κράτος, όπου με συγκολλητική ουσία το έθνος, να βγει στο κοσμικό προσκήνιο σαν ένα ενιαίο και ομογενές μίγμα ανθρώπων με θεωρητικά κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις κ.α.
Καταλυτικό ρόλο στην εθνική αποσαφήνιση έπαιξε η θρησκεία. Από την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της επονομαζόμενης επανάστασης του 1821 για να θεωρηθεί κάποιος Έλληνας έφτανε μόνο η θρησκευτική ταυτότητα του ορθόδοξου χριστιανού. Την ίδια περίοδο που η αστική τάξη του «δυτικού κόσμου» προσπαθεί να αποκαθηλώσει την αριστοκρατία για να κάνει την δική της έφοδο προς τον καπιταλισμό, διάφοροι ελληνόφωνοι λόγιοι από όλη την Ευρώπη ξεκινούν την τάση της εποχής, τον (ελληνικό) διαφωτισμό, μιλώντας για ιστορική συνέχεια, εδαφική κληρονομιά και κοινωνική αυτοδιάθεση. Έτσι, μέσα σε ένα κλίμα αναβρασμού στην ανατολική Ευρώπη, φουντώνει το πρώτο κύμα του ελληνικού εθνικισμού, με συνιστώσες είτε την θρησκεία, μέσω του ελληνορθόδοξου πατριαρχείου έναντι του βουλγάρικου, είτε του μεγαλοϊδεατισμού μέσω της επεκτατικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Στην αρχή έναντι της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ύστερα έναντι των βαλκάνιων γειτόνων. Το ευρύτερο μοίρασμα της βαλκανικής πίτας δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την ιδεολογική συμβολή του εθνικισμού και συγκεκριμένα στην Ελλάδα μεσω των αλυτρωτικών βλέψεων για τα πάλαι ποτέ «βυζαντινά χώματα».
Το ελληνικό κράτος σε διάστημα 89 χρόνων, δηλαδή από την αναγνώριση του το 1833 μέχρι το 1922, κατάφερε και επεκτάθηκε με δριμείς ρυθμούς. Στο διάστημα δε 1897-1922 πήρε μέρος σε 7 πολέμους. Σημαντικό γεγονός της ιστορίας της επεκτατικότητας και του εθνικού παροξυσμού είναι η λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή με την συντριβή του ελληνικού στρατού από το στρατό του νεοσύστατου κράτους της Τουρκίας. Απόρροια της μικρασιατικής εκστρατείας είναι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες και από τις δύο μεριές καθώς και εκατομμύρια άνθρωποι που μετακινήθηκαν από και προς την Μικρά Ασία, δημιουργώντας το μεγάλο κύμα μετανάστευσης.
Με το πέρας του Α’ παγκοσμίου πολέμου η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που βράζει. Ιδιαιτέρα στην Ελλάδα η εσωτερική πολιτική περνά από δεκάδες πραξικοπήματα, με αυτό του Γ. Κονδύλη στις 10/10/1935, το οποίο επανεγκαθίδρυσε το βασιλικό καθεστώς , να παίζει σημαντικό ρόλο για την ιστορική εξέλιξη της έξαρσης του εθνικισμού. Έπειτα από το πραξικόπημα αυτό, Ο βασιλιάς Γεώργιος Β´ διορίζει υπουργό στρατιωτικών τον Ι. Μεταξά και λίγο αργότερα στης 13/4/1936 τον προάγει σε πρωθυπουργό.
Το εθνικιστικό καθεστώς Μεταξά ανακηρύσσει την απαρχή του Γ’ Ελληνικού Πολιτισμού (ελληνοχριστιανισμός) [ΣτΣ], (ο Α’ ήταν στην αρχαιότητα και ο Β’ στο Βυζάντιο), δημιουργεί την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, καταστέλλει άγρια το εργατικό κίνημα και στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ξερονήσια. Όλα τα παραπάνω γίνονται στα πρότυπα των διάφορων φασιστικών καθεστώτων σε ολόκληρη την Ευρώπη με κυρίαρχα:
πηγή: «ζουν ανάμεσα μας» – 2012,
AntifaSalonica
Από
την περίοδο του δικτατορικού καθεστώτος του Μεταξά ως και το τέλος της εισβολής
και κατάληψης από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα του
ελλαδικού χώρου, ξεπηδούν διάφορες εθνικιστικές, φασιστικές και
παραστρατιωτικές οργανώσεις με πολυποίκιλο ιδεολογικό φάσμα, από την μοναρχοφασιστική
«Οργάνωση Χ», την ναζιστική «Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση», τα
τάγματα ασφαλείας, την ΙΔΕΑ κ.α. Κοινός παρονομαστής βέβαια είναι ο εθνικισμός
και ο αντικομμουνισμός. Όλες αυτές οι οργανώσεις δεν θα μπορούσαν προφανώς να
συσταθούν και να δράσουν χωρίς την βοήθεια είτε του ελληνικού κράτους, είτε των
άλλων πολεμικών δυνάμεων, όπως για παράδειγμα η εκπαίδευση της ΕΣΠΟ από τα SS ή
την η συνεργασία του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου με τις
Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Η κοινωνική κατανομή με το πέρας του Β’ παγκοσμίου πολέμου στον ελλαδικό χώρο βρίσκεται σε πολύ βαθιά πολιτική και ταξική όξυνση. Υποαπασχόληση, υποσιτισμός, εγκλεισμός, βασανιστήρια, εξορία βρίσκουν αυτούς που δεν υποτάχτηκαν στο εθνικόφρων καθεστώς, ή πήραν το μέρος του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Τα γεγονότα δημιουργούν εύφορες καταστάσεις για να αναπτυχθούν οι ακροδεξιές οργανώσεις και στην ουσία ο πόλεμος δεν έχει τέλειωσε ακόμα. Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1965 μέχρι το 1967, στρώνεται το χαλί για την Χούντα των Συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967, η οποία αναδύθηκε από τις τάξεις της 4ης Αυγούστου , της ΙΔΕΑ καθώς και των ταγμάτων ασφαλείας, με ένα κλίμα θεσμικών πολιτικών και κοινωνικών. Ακόμα και με τη πτώση της Χούντας και την υποτιθέμενη καθαίρεση από τη διοίκηση, στρώνεται γόνιμο έδαφος για την συνέχιση και ανάπτυξη των εθνικιστικών φασιστικών ομάδων. Αποτυχημένα πραξικοπήματα, βομβιστικές επιθέσεις σε κινηματογράφους, πολιτικές εκδηλώσεις, κομματικά γραφεία, γραφεία εφημερίδων, μαχαιρώματα και ρατσιστικά πογκρόμ είναι κάποιες από τις δράσεις του παρακρατικού μηχανισμού. Όσοι συνελήφθησαν για αυτές τις ενέργειες είτε αθωωθήκαν, είτε αντιμετώπισαν μικρές ποινές.
Οι δεκαετίες που ακολούθησαν βρήκαν τη δεξιά φαινομενικά διασπαρμένη, μέχρι να ξαναφουντώσει το εθνικιστικό αίσθημα με τα συλλαλητήρια του 93’ για την ονομασία της Μακεδονίας και όταν μιλάμε για Μακεδονία και μακεδόνες, η ιστορία χτυπά υπόκωφα την πόρτα. Η δεξιά όπως και μέρος της αριστεράς στην Ελλάδα υποθάλπει το ζήτημα της εκκαθάρισης των σλαβόφωνων μακεδόνων. Με τους βαλκανικούς πολέμους το ελληνικό και βουλγαρικό κράτος διεκδικήσαν σθεναρά τα εδάφη της και ενώ τα σύνορα είχαν χωριστεί και έπρεπε να διαφυλαχθούν, η πολιτική του Ι. Μεταξά όρισε στη Β. Ελλάδα τις λεγόμενες επιτηρούμενες ζώνες. Τα σλαβόφωνα χωριά και οι οικισμοί βρίσκονταν σε καθεστώς επιτήρησης από τον ελληνικό στρατό, ενώ μετά την συμφωνία της Βάρκιζας και την έναρξη της «Λευκής Τρομοκρατίας» ξεσπά κύμα βίας και εις βάρος των μακεδόνων1.
Το
μαγαζί του εθνικισμού δουλεύει ασταμάτητα μέχρι σήμερα· πάντα σε πλήρη
συνάρτηση με την κρατική οντότητα, δρα στον κοινωνικό ιστό και εξυπηρετεί, είτε
έμμεσα είτε άμεσα, τα οικονομικά και διοικητικά συμφέροντα, με στόχο την ταξική
κυριαρχία των από τα πάνω προς τους από τα κάτω. Η ιδεολογική νόρμα που
εισχωρεί στο θυμικό των ομόγλωσσων και μη ανθρώπων χτίζει το συλλογικό
φαντασιακό, καταφέρνει να ομογενοποιήσει βίαια πληθυσμιακές ομάδες και να
αφομοιώσει διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά μέσω του εθνικού κορμού. Μέσα
δηλαδή από τα εργαλεία της εξουσίας, την παιδεία, την ιστορία, το στρατό, την
εκκλησία, τα media εισχωρεί και στην ίδια την κοινωνία αναπαράγοντας μύθους και
διαστρεβλωμένα ιστορικά γεγονότα, θέλοντας να προβάλει την εθνική θυματοποίηση
και ταπείνωση. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί τους εσωτερικούς και εξωτερικούς
«εχθρούς», είτε αυτοί είναι το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, είτε είναι
το ξένο και το διαφορετικό ως προς την κανονικότητα του εθνικισμού.
1: Αυτή η βία εξηγεί και την στήριξη που παρείχαν οι μακεδόνες/ισσες στον ΔΣΕ κατά την περίοδο του Εμφυλίου. Μάλιστα υπολογίζεται ότι περίπου 1 στους 3 μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ στην Μακεδονία ήταν σλαβόφωνοι ,παρά το γεγονός ότι η σύγχρονη Αριστερά και οι ιστορικοί της σπάνια αναφέρουν. Αυτό φυσικά είναι λογικό, γιατί θα ερχόταν σε αντίθεση με το αφήγημα περί ελληνικού λαού που αγωνίζεται πατριωτικά ενάντιας την προδοτική δεξιά και στους αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
πηγές:
Η στρατηγική της ανατολικής Μεσογείου – autonome antifa, Μάιος 2015
Μια συζήτηση στη φιλοσοφική: Ελληνικός εθνικισμός, Μακεδονικό ζήτημα – εκδ. Κίνηση Αριστερών Ιστορικού και Αρχαιολογικού, Αθήνα Μάρτιος 1992
Ζουν ανάμεσα μας – AntifaSalonica, Θεσσαλονίκη 2012
Ο διαφοριστικός ρατσισμός – Νίκου Σβωρόνου – Άκης Γαβριηλίδης, περιοδικό Θέσεις Τεύχος 91, Απρίλιος – Ιούνιος 2005
Ελληνοχριστιανισμός – Πέτρος Θ. Πιζανίας https://athens.indymedia.org/post/1497416/
Γειτονικό κράτος, αρχίζει από «Μ…»και τελειώνει σε «…ακεδονία». Πως το λένε; Όμιλος ανθελληνικών ερευνών «Μίρκα Γκίνοβα» Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2019
