Με αυτό τον κυνικό τίτλο περιγράφεται η κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, και ειδικότερα τα όλο και πολυπληθέστερα χαμηλά οικονομικό-κοινωνικά στρώματα. Η δολοφονία του 19χρονου Παναγιώτη Καναούτη για ένα εισιτήριο δεν είναι ένα τυχαίο ή μεμονωμένο γεγονός, αλλά η αποκορύφωση της άγριας επίθεσης που η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία έχουν εξαπολύσει στα δικαιώματα και κεκτημένα μας. Επίθεση με την πλέον χιλιοειπωμένη πρόφαση της κρίσης και της χρεοκοπίας.
Ας μην μας πιάνουν κορόιδα. Η μετακίνηση εντός μιας πόλης με τεράστιες αποστάσεις (μητρόπολη) δεν είναι κάποια πολυτελής υπηρεσία ή απόλαυση (όπως τα κότερα και ο πισίνες των μεγαλοαφεντικών) για την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε. Οι τερατουπόλεις, οι δρόμοι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς κατασκευάστηκαν από εργαζόμενους για να εξυπηρετήσουν κυρίως τις ανάγκες του κεφαλαίου για παραγωγή και κατανάλωση. Έτσι λοιπόν έχουμε φτάσει στο σημείο για μία υπηρεσία που είναι οργανική για την λειτουργία και την κερδοφορία του κεφαλαίου, όχι μόνο να την πληρώνουμε, αλλά και να μας δολοφονούν όταν εμείς και η οικογένειά μας είμαστε άνεργοι και δεν μας περισσεύει το αντίτιμο.
Αυτή η επίθεση είναι παράλληλη και με άλλες περικοπές που γίνονται σε θεμελιώδη δικαιώματά μας, όπως η υγεία (το να είμαστε υγιείς για να μπορούμε να τους βγάζουμε κέρδος) και η εκπαίδευση (για να μπορούμε να ψηφίζουμε τις αηδίες τους και να έχουμε τεχνογνωσία όταν παράγουμε). Το μόνο που απομένει να δούμε είναι κάποιος σεκουριτάς σε νοσοκομείο να πυροβολεί έναν άλλο Παναγιώτη επειδή δεν είχε τα λεφτά να πληρώσει το αντίτιμο για τις παροχές στα επείγοντα περιστατικά. Το κράτος πρόνοιας ήταν ιστορικά μία παραχώρηση (προϊόν συμβιβασμού) του μεγάλου κεφαλαίου προς την εργατική τάξη, για να ανακόψει την πορεία της προς την κοινωνική επανάσταση. Παραχώρηση βέβαια που ταυτόχρονα εξυπηρετούσε και τις ανάγκες του για μία πιο αποδοτική αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και της κατανάλωσης των παραγομένων προϊόντων. Αυτό έχει αντικατασταθεί από ένα κράτος ασφάλειας-αυταρχισμού, και τη θέση των παροχών έχουν πάρει τα γκλοπ των ΜΑΤ, οι τσαμπουκάδες των σεκουριτάδων και τα μαχαίρια των χρυσαυγιτών. Υπάρχει κάποιος λόγος πλέον να είμαστε εφησυχασμένοι, πράοι και συνετοί; Και όπως πριν από έναν αιώνα είχε δηλώσει ο ριζοσπάστης συνδικαλιστής, Joe Hill, μετανάστης στην χώρα της επαγγελίας πριν την εκτέλεση του: «Μην χάνεται λεπτό στα μοιρολόγια, οργανωθείτε!».
Να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας, που θα σαρώσει το σύστημά τους και θα βάζει παράλληλα τα θεμέλια για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Διόνυσος ο Ελευθέριος των Πανθήρων ο Ιππεύς
