Να μην αφήσουμε καμία κρατική δολοφονία αναπάντητη
Ο Εμπουκά Μαμασουμπέκ από τη Νιγηρία ήταν 34 ετών, πατέρας δύο παιδιών. Δούλευε πουλώντας χρωματιστά βραχιόλια στην Ομόνοια. Προσήχθη στις 11.30 το πρωί της Παρασκευής 8 Φεβρουαρίου, στο ΑΤ Ομονοίας, με το γνωστό πρόσχημα της εξακρίβωσης στοιχείων. Λίγη ώρα αργότερα δικυκλιστής του ΕΚΑΒ που κλήθηκε επιβεβαίωσε τον θάνατό του. Η εξακρίβωση στοιχείων αποτελεί μια πάγια τακτική απαγωγής ανθρώπων από ένστολους στο μητροπολιτικό πεδίο. Ο έλεγχος ανθρώπων, και κατά προέκταση των δημόσιων χώρων, είναι ένα διαρκές στοίχημα για το κράτος εδώ και δεκαετίες. Φρικιά, πανκς, «άγριοι» νεολαίοι/ες, φτωχοδιάβολοι, τοξικοεξαρτημένοι/ες, σεξεργάτριες βρίσκονται διαχρονικά στο στόχαστρο των δυνάμεων καταστολής. Αποτελούν εμπόδιο στην ομαλή εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και τη μετατροπή της πόλης σε αποστειρωμένο χώρο αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κανονικότητας. Όταν από τη δεκαετία του 1990, οι ελληνικές πόλεις άρχισαν να φιλοξενούν και μετανάστες/ριες, ο έλεγχος του δημόσιου χώρου «διανθίστηκε» και από έναν κρατικό ρατσισμό όπως αυτός εκδηλώνεται μέσα από τις «επιχειρήσεις σκούπα», τις μαζικές προσαγωγές, τα πογκρόμ από μπάτσους και φασίστες, τη «μηδενική ανοχή», τους ξυλοδαρμούς, τις απαγωγές (με δικαιολογία πάντα την εξακρίβωση στοιχείων), τις δολοφονίες ή τις εξαφανίσεις μεταναστών και μεταναστριών, μερικές από τις οποίες δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Και η δολοφονία του Εμπουκά Μαμασουμπέκ στην αφάνεια θα έμενε αν δεν ήταν κάποιοι/ες που την κοινοποίησαν σε εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης.
Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι
Έχει σημασία να αναφερθούμε στο ιδιαίτερο μένος του κράτους στους μετανάστες μικροπωλητές. Αφού αρχικά τους αφαίρεσε τη δυνατότητα να εργαστούν νόμιμα (2006), νομοθετώντας τη ρατσιστική διάταξη μέσω του υπ. εμπορίου, που θεωρεί ως υπ’ αριθμόν ένα προϋπόθεση για την εργασία κάποιου σε λαϊκή αγορά την ελληνική υπηκοότητα ή την ιδιότητα του ομογενή, εγκαθίδρυσε στο αστικό πεδίο ένα ιδιότυπο καθεστώς απαρτχάιντ, με διώξεις και κυνήγι μικροπωλητών στους δρόμους της μητρόπολης. Στις 18 Αυγούστου 2007, ο Νιγηριανός Τόνυ Ονούα, πωλητής CD στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, στην προσπάθειά του να γλιτώσει από ασφαλίτες, επιχείρησε να βγει από ένα παράθυρο καφετέριας, με αποτέλεσμα τη θανάσιμη πτώση του, πιθανόν από σπρώξιμο των διωκτών του. Δείγμα του αυξανόμενου ρατσισμού ήταν η επίθεση κλιμακίου της ΧΑ σε πάγκους μεταναστών μικροπωλητών στη λαϊκή αγορά του Μεσολογγίου τον Σεπτέμβριο του 2012. Ταυτόχρονα, τα τελευταία δέκα χρόνια σε εβδομαδιαία βάση στοχοποιούνται από τα καθεστωτικά μίντια, και δέχονται αλλεπάλληλες επιθέσεις από ένστολες συμμορίες διαφόρων ειδών οι μικροπωλητές μετανάστες έξω από την ΑΣΟΕΕ. Στις 20 και 21 Δεκέμβρη 2018, μπάτσοι πραγματοποιούν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη επιχείρηση εναντίων μεταναστών μικροπωλητών, οι οποίοι βιοπορίζονται πουλώντας την πραμάτεια τους έξω απ’ την ΑΣΟΕΕ και μέσα στο ΑΠΘ. Συνολικά, συλλαμβάνονται και διώκονται 36 άτομα, ενώ οι μπάτσοι άρπαξαν όλο το εμπόρευμά τους. Τον Οκτώβριο του 2018, μπάτσοι εισέβαλαν στην κατοικία Πακιστανών μικροπωλητών τσιγάρων, κι αφού τους έδεσαν με πλαστικά δεματικά και τους φίμωσαν, τους άρπαξαν ποσότητα τσιγάρων.
Είναι προφανές ότι ο κρατικός μηχανισμός επιδιώκει τη διατήρησή τους σε ένα καθεστώς παρανομίας μιας και αυτό τους καθιστά περισσότερο εκμεταλλεύσιμους από τα αφεντικά. Η δεξαμενή άντλησης μικροπωλητών είναι απεριόριστη. Όποιος κουραστεί από τα κυνηγητά και το μηδαμινό κέρδος και αποχωρήσει ή συλληφθεί, αντικαθίσταται αμέσως από κάποιον άλλο, που απλά θα βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση. Ταυτόχρονα, κράτος και αφεντικά επιδιώκοντας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να αυξήσουν τα κέρδη τους εν μέσω σφοδρής καπιταλιστικής κρίσης, κατέστησαν υπεύθυνους των οικονομικών δεινών της ελληνικής κοινωνίας τους αδύναμους κρίκους της. Χιλιάδες μετανάστριες/ες, οι οποίες/οι ξεριζώθηκαν από τους τόπους τους, συνέπεια οικονομικών και στρατιωτικών πολέμων, αντιμετωπίζονται ως ο νέος «εσωτερικός εχθρός», στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στοχοποιούνται συνεχώς ως υπαίτιοι της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης. Το κυνήγι των μεταναστών είναι κυνήγι μαγισσών που εξυπηρετεί την κρατική δημαγωγία και τις παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες, που επιδιώκουν να επιβάλλουν με κάθε μέσο έναν εμφύλιο μεταξύ των φτωχών.
Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι
Απότοκο της διαχρονικής στοχοποίησης και απαξίωσης των μεταναστών/τριων είναι και η διευρυμένη βία και το δεδηλωμένο μίσος ενάντια σε οτιδήποτε δεν ταιριάζει στην πατριαρχική, ορθόδοξη, εθνοετεροκανονικότητα. Και η βία αυτή εκφράζεται με αιματηρό τρόπο στο μητροπολιτικό πεδίο. Στην σύγχρονη εποχή, η αναβάθμιση της «δημόσιας τάξης» μετρά θύματα με ονοματεπώνυμο. Από τους «praetores urbanus» και τις ζαρτινιέρες, στους ειδικούς φρουρούς με νεύρα, στις τοξικοεξαρτημένες ομάδες ΔΕΛΤΑ, μέχρι τα τάγματα εφόδου της ΧΑ και την αυτοδικία των αφεντικών, ενδεχομένως να συνηθίσαμε στη βία και τον θάνατο. Με αυτά και με αυτά, προσθέτουμε άλλο ένα όνομα στη σύγχρονη και επώνυμη μακάβρια λίστα που συγκροτεί το μονοπώλιο στη βία του κράτους και των φασιστικών εφεδρειών του: Αλέξης Γρηγορόπουλος, Λάμπρος Φούντας, Σαχτζάτ Λουκμάν, Παύλος Φύσσας, Ζακ Κωστόπουλος/Zackie οh!, Petrit Zifle, Αγγελική Πέτρου, Εμπουκά Μαμασουμπέκ.
Ποιος/α όμως ξεχνά τους πνιγμένους μετανάστες από έλληνες λιμενικούς στο Φαρμακονήσι; Ποιος/α γνωρίζει το όνομα του 46χρονου από το Μπαγκλαντές που «έχασε τη ζωή» τον Νοέμβρη του 2011 μέσα στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα; Ποιος/α θυμάται τον νεαρό μετανάστη από την ακτή του Ελεφαντοστού που «απαγχονίστηκε» στο ΑΤ Γρεβενών τον Ιούλιο του 2013; Πώς να έλεγαν άραγε τους δύο πιτσιρικάδες που έφερε στη δημοσιότητα βίντεο που έδειχνε τον εξευτελισμό τους από μπάτσους του ΑΤ Ομονοίας τον Ιούνιο του 2007; Τι να απέγιναν εκείνα τα παιδιά της παιδικής θεατρικής ομάδας της κατάληψης στέγης «2ο Φιλοξενείο» (5 παιδιά ηλικίας 12 έως 14 χρονών και δύο ενήλικες 20 και 22 ετών) που προσήχθησαν και βασανίστηκαν στο ΑΤ Ομονοίας το 2016; Ποιος/α θυμάται τα δύο ανήλικα πιτσιρίκια που ξυλοκοπήθηκαν στο ΑΤ Νέου Κόσμου τον Αύγουστο του 2016; Ποιος/α άραγε θυμάται τον πρώην κρατούμενο Pëllumb Marnikollaj, 29 χρονών αλβανικής καταγωγής, ο οποίος παρουσιάστηκε στο αστυνομικό AT Πατησίων για να δώσει το καθιερωμένο «παρών», και εκεί βασανίστηκε και δολοφονήθηκε το 2016; Γνωρίζουμε ότι ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 2009, μετά από βασανιστήρια στο ΑΤ Νίκαιας; Γνωρίζουμε ότι στις 8 Φεβρουαρίου 2019 στη Λάρισα δύο εργάτες από το Πακιστάν χτυπήθηκαν βάναυσα από το αφεντικό τους και δύο μπράβους φασίστες, επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους; Γνωρίζουμε ότι το βράδυ της 18ης Φεβρουαρίου 2019, πραγματοποιήθηκε εμπρηστική επίθεση σε σπίτι προσφύγων από το Ιράκ στην Θεσσαλονίκη; Και πόσες άλλες ιστορίες για κρατικές δολοφονίες, βασανισμούς και φασιστικές επιθέσεις δεν θα μάθουμε ποτέ!
Θυμόμαστε τη δολοφονία του/της Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh από αφεντικά και μπάτσους, ως την απόδειξη απόλυτης νίκης της «πολύτιμης» ιδιοκτησίας απέναντι στην ευτελή ανθρώπινη ζωή. Θυμόμαστε τον βιασμό και δολοφονία της Ελένη Τοπαλούδη στην Ρόδο, επειδή αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά με τους βιαστές της. Θυμόμαστε τη δολοφονία του Αλβανού εργάτη γης, Petrit Zifle, από σφαίρα χρυσαυγίτη στα Δραγωτινά Λευκίμμης, γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει το εθνικιστικό παραλήρημα του δολοφόνου. Θυμόμαστε την δολοφονία της Αγγελικής Πέτρου από τον πατέρα της, επειδή δεν ακολούθησε τις «προσταγές» του, και επέλεξε για σύντροφο της ζωής της έναν Αφγανό μετανάστη. Και πόσοι/ες ακόμη μετανάστες/στριες, γυναίκες, εργάτες/τρίες, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έχουν γευτεί τη «δημόσια τάξη» και τον φασισμό που παράγεται και επιβάλλεται από την εξουσία, και διαχέεται στο μητροπολιτικό πεδίο.
Οι δολοφονίες από μπάτσους ή φασίστες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, και σίγουρα το ΑΤ Ομόνοιας δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση. Η αστυνομία ως ένας από τους κύριους κρατικούς μηχανισμούς επιβολής και καταστολής αποτελούσε ανέκαθεν έναν δολοφονικό μηχανισμό και τα αστυνομικά τμήματα χώρους εξευτελισμών και βασανιστηρίων. Ο Εμπουκά Μαμασουμπέκ έχει σήμερα όνομα γιατί η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής κινητοποιήθηκε και τον αναζήτησε, σε πείσμα των προσπαθειών των μπάτσων να συγκαλύψουν την «εξαφάνιση» και τη δολοφονία του. Όμως είναι πολλοί και πολλές που δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά τους, που δολοφονήθηκαν στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αστυνομικά τμήματα.
Και όμως δεν είναι οι αριθμοί και η συχνότητα που προκαλούν αίσθηση, αλλά η αλαζονεία της εξουσίας που διακατέχει κάθε ένστολο ή μη σκουπίδι, και του επιτρέπει να αφαιρεί με χαρακτηριστική ευκολία μια ζωή. Ο εκμηδενισμός της ανθρώπινης υπόστασης πορώνει τον κάθε φασίστα, ρατσιστή, βιαστή, αφεντικό, μπάτσο.
Οφείλουμε να διατηρήσουμε στη συλλογική μνήμη τα ονόματα των θυμάτων. Οφείλουμε να αντισταθούμε στον θάνατο που κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία, ρατσισμός μας προσφέρουν απλόχερα. Οφείλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας έμπρακτα στους μετανάστες/ριες, να διεκδικήσουμε και να απελευθερώσουμε τον αστικό χώρο από τον έλεγχο και την εμπορευματοποίηση, να παλέψουμε για γειτονιές πολυπολιτισμικές και σχολές ανοικτές, κόντρα στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Γιατί η μάχη για τον αστικό χώρο, είναι άλλη μια έκφανση του ταξικού ανταγωνισμού!
Να αγωνιστούμε μέσα από συλλογικές και αυτοοργανωμένες διαδικασίες, να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας, να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να σπάσουμε τους επίπλαστους διαχωρισμούς που μας επιβάλλει η εξουσία, να απαντήσουμε με βία στη βία που δεχόμαστε και να παλέψουμε όλοι και όλες μαζί για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο – Να μην αφήσουμε καμία κρατική δολοφονία αναπάντητη.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
