ΕΝΘΕΤΟ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΦΥΛΛΟ #46

Ένθετο: Η ελπίδα βρίσκεται στους δρόμους / Μπες στον χορό ή άντε γαμήσου

Από τα τέλη του Μάη, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε έναν διαρκή αναβρασμό, ο οποίος σε πολλές περιοχές έχει πάρει χαρακτηριστικά γενικής εξέγερσης. Το βίντεο της απάνθρωπης δολοφονίας του Αφροαμερικάνου George Floyd από λευκούς μπάτσους αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που πυροδότησε την κοινωνική πυριταδοποθήκη της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο. Οι χρόνιες φυλετικές και κοινωνικές ανισότητες, η λευκή δικαιοσύνη, η οικονομική κρίση, η συνθήκη της πανδημίας, η ακροδεξιά ρητορική της κυβέρνησης, η παρουσία φασιστών στους δρόμους υπό τις ευλογίες του προέδρου και πολλοί ακόμα παράγοντες που παρουσιάζονται και αναλύονται παρακάτω τροφοδότησαν την κοινωνική οργή, η οποία συνεχίζει να εκφράζεται στην τελική ευθεία προς τις εκλογές. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δολοφονίες των Walter Wallace Jr και Karon Hylton από ένστολους στη Φιλαδέλφεια και στη πρωτεύουσα Ουάσιγκτον προκάλεσαν εκτεταμένες ταραχές στις δύο μεγαλουπόλεις, αναγκάζοντας τον Τραμπ να επιστρατεύσει την εθνοφρουρά και να απαγορεύσει την κυκλοφορία. Επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα, οδομαχίες και πλήθος κόσμου στους δρόμους στοιχειοθετούν μια εκρηκτική κατάσταση αλλά πλέον όχι πρωτοφανή. Πολλοί κάνουν λόγο ακόμη και για εμφύλιο πόλεμο, μερικές ημέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Στις αρχές Οκτώβρη, μόλις ένα μήνα πριν από τις εκλογές -κι εν μέσω έντονης φημολογίας γύρω από μια πιθανή συνταγματική εκτροπή οφειλόμενη στις επιστολικές ψήφους και την απροδιαθεσία του Τραμπ να παραδώσει την κυβέρνηση σε περίπτωση ήττας- στείλαμε μια σειρά ερωτήσεων σε Αμερικάνους αναρχικούς συντρόφους και συντρόφισσες. Οι απαντήσεις τους ήταν μακροσκελείς και διαφωτιστικές όσον αφορά την κατάσταση στις ΗΠΑ, την επιρροή της εξέγερσης στην προεκλογική περίοδο, την πανδημία του COVID19, τις αυτόνομες ζώνες που προέκυψαν σε κάποιες από τις Αμερικανικές μητροπόλεις, την συμμετοχή του αναρχικού κινήματος στα γεγονότα, το ζήτημα της βίας, και τις έριδες στο εσωτερικό του υποκειμένου που βρίσκεται στον δρόμο. Η πρώτη συνέντευξη έγινε με συντρόφισσα από το Σεντ Λιούις, η οποία συμμετέχει και στο διεθνές εγχείρημα Crimethink, ενώ η δεύτερη με παλιούς συντρόφους αναρχικούς και συμμετέχοντες στο κίνημα για την κατάργηση της αστυνομίας από τη Νέα Υόρκη, το Σιάτλ, και τη Νέα Ορλεάνη.

Συντρόφισσα από Σεντ Λιούις:

Μπορείτε να μας δώσετε ένα σύντομο ιστορικό των εξελίξεων των γεγονότων στις ΗΠΑ από τη δολοφονία του George Floyd μέχρι σήμερα;

Ο George Floyd, μαύρος, 46χρονος και πατέρας, δολοφονήθηκε από αστυνομικούς της Μινεάπολις, στις 25 Μαΐου του 2020. Σε άμεσο αντίκτυπο του θανάτου του, συγκρούσεις και διαδηλώσεις ταρακούνησαν την πόλη της Μινεάπολις, όπου συνέβη η δολοφονία. Μέσα στις επόμενες μέρες και εβδομάδες, διαμαρτυρίες, πορείες και συγκρούσεις πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλες και μικρές πόλεις σε όλη τη χώρα. Οι διαδηλώσεις και η οργή γενικεύθηκαν και εξαπλώθηκαν, αγάλματα της συνομοσπονδίας αποκαθηλώθηκαν σε όλη τη χώρα, ενώ σημειώθηκαν διαδηλώσεις ακόμα και σε μικρές πόλεις όπου ιστορικά υπήρχε μόνο η παρουσία των υποστηρικτών της «λευκής ανωτερότητας». Στα τέλη του Αυγούστου, η αστυνομία πυροβόλησε ακόμα έναν μαύρο, τον Jacob Blake, στην Κενόσα του Γουισκόνσιν, πυροδοτώντας ακόμα ένα κύμα διαδηλώσεων και συγκρούσεων. Μερικές νύχτες μετά τη δολοφονία του Blake, ένας λευκός υπέρμαχος της λευκής ανωτερότητας δολοφόνησε δύο διαδηλωτές, κατά τη διάρκεια αντι-αστυνομικής διαδήλωσης στην Κενόσα. Οι διαδηλώσεις εξακολούθησαν σε πολλές πόλεις, κυρίως στη δυτική ακτή, συμπεριλαμβανομένου του Πόρτλαντ στο Όρεγκον, όπου η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εξαπέλυσε πράκτορες του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας (Department of Home Security) σε μια προσπάθεια να καταστείλει τις συνεχιζόμενες ταραχές. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, στο Πόρτλαντ, κατά τη διάρκεια οδομαχιών ανάμεσα σε εθνικιστές και οπαδούς της λευκής ανωτερότητας με αντιφασίστριες και αντι-αστυνομικούς διαδηλωτές, ο αντιφασίστας Michael Reinoehl πυροβόλησε έναν οπαδό του Τραμπ – πιθανότατα βρισκόμενος σε αυτοάμυνα. Στη συνέχεια πράκτορες του FΒΙ και ομοσπονδιακοί αστυνόμοι σκότωσαν τον Reinoehl κατά την επιχείρηση της σύλληψής του. Πιο πρόσφατα, αποφασίστηκε ότι οι μπάτσοι που σκότωσαν την Breonna Taylor (μια νεαρή μαύρη γυναίκα που δολοφονήθηκε στο σπίτι της στις 13 Μαρτίου του 2020, όταν η αστυνομία εισέβαλε σε λάθος σπίτι στη μέση της νύχτας) στο Λιούισβιλ του Κεντάκυ δεν θα διωχθούν για τον φόνο της. Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται στο Λιούισβιλ του Κεντάκυ και σε άλλες πόλεις κατά μήκος της χώρας.

Κατά το παρελθόν έχουν σημειωθεί κι άλλες εν ψυχρώ δολοφονίες ανθρώπων από την αστυνομία (όπως για παράδειγμα στο Φέργκιουσον). Ποιες ήταν οι ιδιαίτερες παράμετροι που στη συγκεκριμένη περίπτωση οδήγησαν σε μια εξέγερση εθνικής εμβέλειας; Η ύπαρξη και η διάδοση του βίντεο της δολοφονίας του Floyd έπαιξαν κάποιο ρόλο σε αυτό;

Ο φόνος του George Floyd ήταν αναμφισβήτητα βάναυσος και απάνθρωπος. Η δολοφονία του καταγράφηκε σε βίντεο, το οποίο διαδόθηκε ευρέως. Η φύση του θανάτου του George Floyd ήταν αργή και βίαιη, με έναν μπάτσο να πατάει τον λαιμό του στο έδαφος, προκαλώντας του αργή ασφυξία. Στις ΗΠΑ, συχνά, όταν κάποια δολοφονείται από την αστυνομία, το κατά πόσον διέπραττε κάποιο έγκλημα ή όχι, ήταν οπλισμένη ή προέβαλε αντίσταση στην αστυνομία κατά τη στιγμή της δολοφονίας της, μπορούν να επηρεάσουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Επειδή ο φόνος του George Floyd ήταν τόσο εμφανώς φρικτός, οι άνθρωποι καταδίκασαν ευρέως τη δολοφονία του. Ο δημόσιος θάνατός του έκανε την αρχή για ένα ξεκαθάρισμα γύρω από το φυλετικό ζήτημα στις ΗΠΑ.

Με ποιους τρόπους έχει επηρεάσει την εξέγερση η κατάσταση με τον Covid-19; Πώς ήταν η κατάσταση πριν τη δολοφονία;

Στις Η.Π.Α., η μεσαία και η εργατική τάξη έχουν επηρεαστεί δυσανάλογα από την πανδημία του Covid, άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, έχουν ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση σε υγειονομική φροντίδα και παλεύουν να πληρώσουν λογαριασμούς και νοίκια. Την περίοδο που ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις, ο κόσμος βρισκόταν σε διάφορα στάδια καραντίνας και οικονομικής επισφάλειας για μήνες. Είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι η οργή για την κακή διαχείριση της πανδημίας στις Η.Π.Α. που σιγόβραζε, συνδυασμένη με την οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια τις οποίες αντιμετωπίζουν γενικά οι φτωχοί εδώ και τα συνεχιζόμενα λόκνταουν, τροφοδότησαν την ταραχή και τις εξεγέρσεις. Επίσης, εδώ η πανδημία έχει χτυπήσει πιο σκληρά τις φτωχές κοινότητες, τις μαύρες κοινότητες και άλλες κοινότητες μειονοτήτων.

Πώς έχει επηρεαστεί η συνολική κατάσταση από τις προεδρικές εκλογικές καμπάνιες; Και πώς έχει επηρεάσει η εξέγερση τις προεδρικές εκλογικές καμπάνιες; Είναι η εξέγερση μέρος του ντιμπέιτ ανάμεσα σε ρεπουμπλικάνους και δημοκρατικούς, ανάμεσα στον Τραμπ και τον Μπάιντεν;

Οι τωρινές συγκρούσεις ανάμεσα σε οπαδούς της λευκής ανωτερότητας και αντιφασίστριες θυμίζουν την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία. Παρομοίως με τώρα, στις αρχές του ’30 και στο πλαίσιο της εκστρατείας για τις εκλογές του Ράιχσταγκ, οι φασίστες επανειλημμένα προκαλούσαν τους αντιπάλους τους σε οδομαχίες, τραυματίζοντας πολλούς, ενώ παρουσίαζαν τους εαυτούς τους ως «θύματα σε μια χώρα ανομίας». Χρησιμοποίησαν αυτή τη βία για να προωθήσουν την εκστρατεία τους για «νόμο και τάξη», μια πρόφαση για την επιβολή δικτατορίας. Αυτό θυμίζει πολύ το τρέχον πολιτικό κλίμα στις Η.Π.Α. Υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί με εκείνη την εκλογική περίοδο και στις τρέχουσες εκλογικές καμπάνιες στις ΗΠΑ, καθώς η εκστρατεία του Τραμπ χρησιμοποιεί τις εξεγέρσεις για να διασπείρει τον φόβο στην εκλογική του βάση.

Φαίνεται πως ο εθνικός διάλογος που είχε ξεκινήσει γύρω από το κίνημα Black Lives Matter, η ρατσιστική κληρονομιά των Η.Π.Α., η προβληματική φύση της αστυνομίας και όσα θα μπορούσαν ενδεχομένως να γίνουν γύρω από αυτά, οπισθοχωρούν μπροστά στο εκλογικό θέαμα. Δεν υπάρχει ισχυρό αίσθημα ιστορίας στις Η.Π.Α., οπότε το τι θα γίνει στις εκλογές και στους ερχόμενους μήνες θα επηρεάσει για πόσο θα συνεχίσει ο διάλογος. Αλλά, καθώς η καταπίεση των μαύρων και των άλλων μειονοτικών κοινοτήτων είναι τόσο συνηθισμένη και κυκλική, αναπόφευκτα αυτά τα ζητήματα θα ξαναβγούν στην επιφάνεια, ακόμα κι αν οι εκλογές τα καταπνίξουν.

Ποια είναι τα κύρια ζητήματα στο προεκλογικό ντιμπέιτ αυτή τη στιγμή και κατά πόσο (και πώς) συνδέονται με την εξέγερση και τα υποκείμενα/κοινωνικά κινήματα που βρίσκονται στους δρόμους;

Σε μεγάλο βαθμό φαίνεται σαν το προεκλογικό ντιμπέιτ να είναι ένας αγώνας για την ψυχή της χώρας. Υπάρχει λιγότερη συνεκτική συζήτηση γύρω από πολιτικά ζητήματα και μεγαλύτερη επικέντρωση στο βιτριολικό δόγμα που διαχωρίζει τη χώρα. Ο Τραμπ εξακολουθεί να χαϊδεύει τους οπαδούς της λευκής ανωτερότητας, αρνούμενος να τους αποκηρύξει, και εμμέσως αποκαλώντας τους «καλούς ανθρώπους» που πρέπει να «αποσυρθούν σε αναμονή» (“stand down, stand by”), ενώ ο Μπάιντεν προσπαθεί να παρουσιαστεί από τη μία ως υπέρμαχος του νόμου και της τάξης, που όμως, από την άλλη, στηρίζει κάποιες από τις πτυχές του Black Lives Matter. Επειδή οι αντι-αστυνομικές εξεγέρσεις έχουν παίξει τόσο μεγάλο ρόλο τους τελευταίους μήνες, αποτελούν ένα αναπόφευκτο μέρος του πολιτικού διαλόγου.

Η έννοια του αντίφα ή οι τακτικές του μαύρου μπλοκ έχουν δαιμονοποιηθεί και τους έχει αποδοθεί το καθεστώς της «τρομοκρατίας» από τον πρόεδρο Τραμπ. Πώς το εκλαμβάνεις αυτό;

Τα πάντα είναι αντίστροφα και οργουελικά εδώ αυτή τη στιγμή. Λευκοί εθνικιστές αποκαλούνται «καλοί άνθρωποι», ενώ οι αντιφασίστριες απεικονίζονται ως φασίστες. Είναι βασικά μια συνεχιζόμενη εκστρατεία χειραγώγησης και ψεμάτων για την υποστήριξη της εγωμανιακής, πρωτοφασιστικής ατζέντας του Τραμπ. Είναι μια απόπειρα να πουν ότι και οι δύο πλευρές είναι ακραίες και κακές, παρόλο που η μία πλευρά επιχειρεί να χτίσει μια φασιστική εξουσία, και η άλλη να το αποτρέψει. Για μένα αυτό δείχνει ότι η διοίκηση του Τραμπ θεωρεί το αντίφα ως μια πραγματική απειλή για τη δομή εξουσίας του, και συνεπώς προσπαθεί να απαξιώσει τους αντιφασίστες και τις στρατευμένες αντιρατσίστριες/αντικαπιταλίστριες.

Υπάρχουν εντάσεις εσωτερικά του κοινωνικού κινήματος/υποκειμένου που έχει βγει στους δρόμους; Συχνά ακούμε για μια διάκριση ανάμεσα στους μαχητικούς διαδηλωτές και ένα πασιφιστικό κομμάτι. Πρόκειται για έναν υπαρκτό διαχωρισμό ή μια μιντιακή κατασκευή; Πώς θα περιέγραφες το υποκείμενο που είναι στους δρόμους;

Μπορεί να υπάρχουν συνεχείς προστριβές στον δρόμο γύρω από την τακτική και το τι συνιστά βία έναντι του πασιφισμού, μερικές φορές συμβαίνει αυτό. Παρόλα αυτά, οι διαδηλώσεις εν γένει γίνονται όλο και περισσότερο μαχητικές με τα χρόνια. Από τις εξεγέρσεις στο Φέργκιουσον έχει υπάρξει μια αργή πρόοδος στην κανονικοποίηση των πιο μαχητικών αντιδράσεων όταν η αστυνομία δολοφονεί κάποιον. Οι συγκρούσεις, η άμυνα απέναντι στην αστυνομία και ο πειραματισμός με πράγματα όπως οι αυτόνομες ζώνες έχουν γίνει πολύ περισσότερο κοινό κτήμα.

Εδώ στην Ευρώπη υπάρχει μια εντύπωση ότι αυτή τη στιγμή στις Η.Π.Α. τα πράγματα έχουν γίνει πολύ βίαια. Οπαδοί της λευκής ανωτερότητας σκοτώνουν συντρόφισσες και ακόμα ρατσιστές δέχονται επιθέσεις/πυροβολισμούς από αντίφα, όπως και άλλου είδους κλιμακώσεις. Πρόκειται για μεμονωμένα συμβάντα ή το επίπεδο της βίας αυξάνεται δραματικά καθώς μιλάμε;

Οι οπαδοί της λευκής ανωτερότητας έχουν δολοφονήσει πολλούς περισσότερους ανθρώπους στις Η.Π.Α. από ότι οι αντιφασίστες. Το επιχείρημα ότι οι αντιφασίστες σκοτώνουν κόσμο είναι ένας τρόπος με τον οποίο ο Τραμπ επιχειρεί να κατονομάσει το αντίφα ως τρομοκράτες και να υποστηρίξει το επιχείρημα ότι και οι δύο πλευρές είναι προβληματικές. Σε σχέση με αυτό, υπάρχουν πολλές πρόθυμες να εμπλακούν σε οδομαχίες με τις οπαδούς της λευκής ανωτερότητας στις Η.Π.Α. Ενώ οι Η.Π.Α. έχουν ιστορικά αποτελέσει έναν πολύ βίαιο τόπο, είναι αλήθεια ότι το επίπεδο της βίας στις διαδηλώσεις στον δρόμο εξακολουθεί να κλιμακώνεται, και δημιουργεί την αίσθηση ότι το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί σε μια διαδήλωση στον δρόμο τώρα. Προηγουμένως ήμασταν συνηθισμένες να αντιμετωπίζουμε δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και σπρέυ πιπεριού, αλλά πλέον έχουμε εν δυνάμει να αντιμετωπίσουμε τραύματα από σφαίρες, επιθέσεις με αυτοκίνητα και σωματική βία.

Πώς συνδέεται το αναρχικό κίνημα με το κίνημα υπέρ της κατάργησης της αστυνομίας;

Οι αναρχικοί έχουν μακρόχρονη συμμετοχή στο κίνημα για την κατάργηση των φυλακών και σε αντι-αστυνομικά κινήματα σε όλη τη χώρα. Επειδή το αναρχικό κίνημα εδώ είναι πιο ετερόκλητο και έχει μικρότερη δημόσια αναφορά, αυτό που συμβαίνει πιο συχνά είναι ότι οι αναρχικές συμβάλλουν σε έναν διάλογο και στη δράση στον δρόμο, αλλά δεν αποτελούν απαραιτήτως το κέντρο ενός κινήματος για την Κατάργηση της Αστυνομίας (Police abolition movement). [1] To κίνημα αυτό είναι μια πολύπλοκη πολιτική στις Η.Π.Α., επειδή κάθε πόλη και κάθε νομός έχει μια αστυνομική δύναμη. Συνεπώς, αν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, το κόψιμο της χρηματοδότησης και η αποδόμηση των αστυνομικών τμημάτων, θα γινόταν σε τοπικό επίπεδο.

Σε τι σημείο βρίσκεται η εξέγερση/το κίνημα στη συγκεκριμένη συγκυρία;

Όπως προαναφέρθηκε, το κίνημα που χτιζόταν ενάντια στην αστυνομία υποσκιάζεται κατά κάποιο τρόπο από τις επερχόμενες εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις κατά μήκος της χώρας, ειδικά γύρω από τη μη-δίωξη των μπάτσων που δολοφόνησαν την Breonna Taylor. Όμως στην τρέχουσα συγκυρία ολόκληρη η χώρα περιστρέφεται γύρω από τις προσεχείς εκλογές και προετοιμάζεται για μια νοθευμένη εκλογή, μια ενδεχόμενη απόπειρα πραξικοπήματος από τον Τραμπ και την πιθανότητα για μια ακραία και απρόβλεπτη βίαιη διαμάχη ανεξαρτήτως νικητή.

Υπάρχει κάτι ακόμα που θεωρείς σημαντικό και θα ήθελες να προσθέσεις;

Η ελπίδα βρίσκεται στους δρόμους <3

Δεν έχω ουσιαστικά απαντήσει τις επόμενες δύο ερωτήσεις. Νιώθω ότι είναι πολύ δύσκολο να βγάλει κανείς πολλά συμπεράσματα για το αναρχικό κίνημα στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, καθώς τα πράγματα ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό σε διαφορετικά μέρη, επειδή η χώρα είναι τεράστια και τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα. Και, ενώ γνωρίζω κάποια πράγματα για το τι συμβαίνει στο Πόρτλαντ ή στο Σιάτλ, ζω πραγματικά πολύ μακριά από αυτές τις δύο πόλεις για να περιγράψω με ακρίβεια το τι συμβαίνει εκεί.

Πώς και πού συμμετείχε το αναρχικό κίνημα στα γεγονότα; Με ποιους τρόπους συνδέθηκαν οι αναρχικές με το  Black Lives Matter; Τι συμπεράσματα μπορούν να αντληθούν σχετικά με τη συμμετοχή των αναρχικών σε αυτό τον αγώνα;

Επειδή οι Η.Π.Α. είναι τόσο μεγάλη χώρα, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για το πώς οι αναρχικοί ή αναρχικές ομάδες συγκεκριμένα συμμετέχουν και αλληλεπιδρούν με το κίνημα Black Lives Matter. Διαφέρει ανάλογα με το πού βρίσκεσαι στη χώρα. Σε σχέση με αυτό, είναι πιο εύκολο να δει κανείς πώς τα αναρχικά ιδεώδη, όπως η αλληλοβοήθεια, η αυτο-θέσμιση και η αποκέντρωση ενσαρκώνονται στα αντι-αστυνομικά κινήματα και το Black Lives Matter. Δημοσιεύσαμε ένα άρθρο που εξετάζει ακριβώς αυτό: “This Is Anarchy, Eight Ways the Black Lives Matter and Justice for George Floyd Uprisings Reflect Anarchist Ideas in Action” («Αυτό είναι αναρχία, οχτώ τρόποι που το Black Lives Matter και οι εξεγέρσεις του Justice for Gerorge Floyd αντανακλούν αναρχικές ιδέες στην πράξη»). Βρίσκεται εδώ: https://crimethinc.com/2020/06/09/this-is-anarchy-eight-ways-the-black-lives-matter-and-justice-for-george-floyd-uprisings-reflect-anarchist-ideas-in-action.

Μπορείς να περιγράψεις αδρά τις αυτόνομες ζώνες στο Πόρτλαντ και το Σιάτλ; Υπάρχουν άλλες αυτόνομες ζώνες ή παρόμοιες πρωτοβουλίες σε άλλες τοποθεσίες; Πώς τις διαχειρίστηκαν οι ακτιβιστές και πώς τις αντιμετώπισε το κράτος;

Η cop-free (καθαρή από μπάτσους) ζώνη δεν είναι το συγκεκριμένο τετράγωνο ή περιοχή ή πάρκο. Είναι η κοινή δέσμευση για την υπεράσπιση ενός χώρου και την εξαφάνιση των δυναμικών της αστυνόμευσης και της λευκής ανωτερότητας. Έχουν υπάρξει διάφορα πειράματα με τις αυτόνομες ζώνες προς αυτό τον σκοπό στο Πόρτλαντ, το Σιάτλ, τη Νέα Υόρκη, τη Μινεάπολις και την Ουάσιγκτον. Μοιάζουν να διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό οργανωμένα γύρω από τις ίδιες αρχές. Στο Crimethinc.com υπάρχει ένα μακροσκελές άρθρο με τον τίτλο “The Cop-Free Zone”, στο οποίο αναλύονται μερικές από τις πτυχές αυτών των αυτόνομων ζωνών και περιλαμβάνονται γραπτές αναφορές συμμετεχόντων.

Σχετικά με την εξέγερση ενάντια στη λευκή ανωτερότητα στις ΗΠΑ

-Ανώνυμοι αναρχικοί από τις ΗΠΑ-

Πού βρίσκεται η εξέγερση και το κίνημα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή;

Αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν προηγούμενο: Η εξέγερση, το πώς οδηγηθήκαμε μέχρι εκεί, η επισφάλεια που αντιμετωπίζουμε όλες και όλοι όταν προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον. Υπάρχει μια καλπάζουσα δυσαρέσκεια και η πολιτική έκφραση αυτής της δυσαρέσκειας από ένα τόσο μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού είναι άνευ προηγουμένου, τόσο για όσους συμμετέχουμε στα αναρχικά και αντιαποικιακά κινήματα, όσο και για το κράτος. Από την επαρχία μέχρι τις μητροπόλεις, η λαϊκή ένταση που σιγοβράζει μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Αυτό ισχύει τόσο για την αντίσταση που επιδεικνύει ο κόσμος που βρίσκεται στους δρόμους κι εναντιώνεται στη λευκή ανωτερότητα, όσο και για τους δεξιούς που δουλεύουν παράλληλα με το κράτος επιχειρώντας να συντρίψουν αυτές τις εκδηλώσεις οργής και ομορφιάς.

Η αισιοδοξία μας βασίζεται στο ότι αναγνωρίζουμε πως η έλλειψη πίστης στην κρατική έννοια της δικαιοσύνης είναι γενικευμένη μεταξύ αυτών που δεν ικανοποιούνται πια από την άθλια καθημερινότητα ενός καπιταλιστικού έθνους-κράτους, το οποίο βασίζεται στη λευκή ανωτερότητα. Αυτή η έντονη και διάχυτη έλλειψη πίστης στις κρατικές διαδικασίες μεταρρύθμισης της κρατικής βαρβαρότητας είναι μια προφανής κοινωνική μετάβαση που συμβάλλει στις γενικευμένες εξεγέρσεις των τελευταίων μηνών. Και είναι μια μετάβαση που αναμένουμε να συνεχιστεί, άσχετα με το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου (ή όποτε θα αποφασιστούν τα εκλογικά αποτελέσματα). Το φιλελεύθερο κατεστημένο θα προσπαθήσει να αναθέσει σε ηγέτες την αντιπροσώπευση του «δρόμου», ώστε να συντρίψει το ζωντανό, επαναστατικό και ασυμβίβαστο πνεύμα αντίστασης που έχει προκαλέσει παγκόσμια έμπνευση. Όμως, η επαναλαμβανόμενη απροθυμία του κινήματος να ακούσει αυτούς που προωθούν μια τέτοια οικειοποίηση είναι ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό αυτής της περίπλοκης εξέγερσης.

Παρότι θέλουμε να τονίσουμε ότι η αντίσταση είναι αναμενόμενη, γόνιμη και αναπόφευκτη, είναι εξίσου σημαντικό να αναγνωρίσουμε την υφιστάμενη καταστολή και την αναπόφευκτη συνέχισή της, άσχετα με το ποιος εκ των Τραμπ ή Μπάιντεν θα κάτσει τον γέρικο ξεκουτιασμένο κώλο του στον Λευκό Οίκο το 2021. Το ρίσκο του να κατεβαίνεις στο δρόμο στις Η.Π.Α. δεν συγκρίνεται παρά με ελάχιστες χώρες στον κόσμο. Ο κόσμος ρισκάρει να δολοφονηθεί από την αστυνομία ή από φασίστες, ρισκάρει μια συνεχή μελλοντική επιτήρηση, ποινικές διαδικασίες, μακρόχρονες δίκες και εξαιρετικά σκληρές ποινές φυλάκισης. Μάλιστα, όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας κουλτούρας όπου όλοι βιντεοσκοπούν τα πάντα και τα ανεβάζουν στο ίντερνετ.

Για παράδειγμα, ο Josh Williams εκτίει ακόμη ποινή στο Μιζούρι, επειδή έκλεψε ένα πακέτο τσίχλες κι έναν αναπτήρα και έβαλε φωτιά σε έναν σκουπιδοτενεκέ έξω από ένα παντοπωλείο, κατά τις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Michael Brown στο Φέργκιουσον. Αυτό συνέβη πριν έξι χρόνια και έχει να εκτίσει άλλα δυο χρόνια.

Εκατοντάδες άτομα, άτομα ενεργά στο κίνημα, αλλά και άτομα που κατέβηκαν αυθόρμητα στον δρόμο εξοργισμένα από τη δολοφονία του George Floyd, αντιμετωπίζουν πολύχρονες ποινές φυλάκισης με διάφορες κατηγορίες. Για παράδειγμα, δυο άτομα στη Ν. Υόρκη, οι Colinford Mattis και Urooj Rahman αντιμετωπίζουν ποινή ισοβίων για υποτιθέμενη ρίψη μολότοφ σε άδειο περιπολικό. Τέτοιες κατηγορίες και ποινικές απειλές στοχεύουν στο να αναγκάσουν τα άτομα να παραιτηθούν και να καταδίδουν το ένα το άλλο, να τα πιέσουν να αποδεχθούν μια μικρότερη ποινή μέσω εξωδικαστικού συμβιβασμού αποδεχόμενα την «ενοχή» τους, να παραδειγματίσουν κάποια για να αποτρέψουν κάποια άλλα. Στην Ευρώπη οι ποινές φυλάκισης έχουν κάποιο όριο, αλλά στις Η.Π.Α. πολλοί από τους μαύρους αγωνιστές της απελευθέρωσης των ’60s και των ’70s παραμένουν μέχρι και σήμερα στη φυλακή. Η άμεση δράση επισύρει βαριές ποινές στις Η.Π.Α., ακόμη κι αν δεν έχει υπάρξει τραυματισμός. Ο αναρχικός πολιτικός κρατούμενος Eric King εκτίει ακόμη ποινή 10 χρόνων επειδή πέταξε σε ένα κρατικό κτίριο μια μολότοφ που δεν άναψε.

Στις Η.Π.Α., η επιτήρηση και οι έρευνες για γεγονότα στον δρόμο δεν τελειώνουν μόλις καταφέρεις να φτάσεις σπίτι μετά τη διαδήλωση. Πολύς κόσμος ενδέχεται να δεχθεί επισκέψεις μέσα στους επόμενους μήνες ή και χρόνια από τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις ή το FBI. Παρενοχλήσεις, επιδρομές σε σπίτια και εντάλματα είναι συχνά φαινόμενα. Για παράδειγμα, μια γυναίκα στη Φιλαδέλφεια αντιμετωπίζει εξοντωτική ποινή φυλάκισης για υποτιθέμενο εμπρησμό αστυνομικού οχήματος, καθώς οι πράκτορες του FBI εντόπισαν την ηλεκτρονική αγορά της μπλούζας που φορούσε (https://www.inquirer.com/news/philly-protests-arrests-fbi-lore-elisabeth-blumenthal-george-floyd-20200617.html). Αυτή είναι η κρατική επιτήρηση που αντιμετωπίζουμε από πάντα στις Η.Π.Α., όμως είναι αξιοσημείωτο ότι ο κόσμος συνεχίζει και δρα παρ’ όλα αυτά.

Δυστυχώς δεν πρέπει μόνο να τονίσουμε αυτές τις δικαστικές ποινές που αντιμετωπίζουμε ως κίνημα, αλλά και το γεγονός ότι άνθρωποι πεθαίνουν σε αυτές τις διαδηλώσεις. Δεκάδες άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από επιθέσεις μπάτσων και φασιστών ενώ διαδήλωναν. Σε αυτούς δεν συνυπολογίζουμε τους διάφορους τραυματισμένους/ες από σφαίρες, τις χτυπημένες από αυτοκίνητα (μια συνήθης πρακτική των δεξιών στις Η.Π.Α., που έγινε παράδοση μετά τη δολοφονία της Heather Heyer από νεοναζί στο Σάρλοτσβιλ το 2017) και αυτούς/ες που έχασαν την όρασή τους από πλαστικές σφαίρες, γκλομπ και άλλες μορφές υπέρμετρης αστυνομικής βαρβαρότητας. Λιντσαρίσματα, εκδικητικοί φόνοι και μη καταγεγραμμένοι θάνατοι που συνδέονται με την εξέγερση για τον George Floyd έχουν περάσει στα ψιλά. Εμείς, απλά θέλουμε να τονίσουμε τη θέληση και το κουράγιο των ανθρώπων που κατεβαίνουν στον δρόμο.

Ακόμα και πολλοί αναρχικοί φοβούνται για έναν επικείμενο εμφύλιο πόλεμο, αλλά δεν έχουν ιδέα πώς θα έμοιαζε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αρκετοί ανησυχούν για ένα πιθανό καπέλωμα από αντεπαναστάτες αριστερούς και φιλελεύθερους, αλλά μετά τη δολοφονία του George Floyd, σε αντίθεση με το παρελθόν, οι δρόμοι έχουν επανειλημμένα απορρίψει τέτοιες απόπειρες. Πολλές ανησυχούν για τη βία και την καταστολή που αντιμετωπίζουμε από τους δεξιούς και το κράτος, αλλά τα κεφάλια παραμένουν ψηλά και τα πόδια μας βαδίζουν εμπρός.

Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι άνευ προηγουμένου και μας ξεπερνούν, αλλά ποτέ στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα πιο εμπνευσμένη από ένα εξεγερτικό κύμα στη Β. Αμερική. Βάσει όλων αυτών που ειπώθηκαν παραπάνω, οι επερχόμενες εκλογές θα οδηγήσουν σε κλιμάκωση της βίας και της εξέγερσης, για καλό ή για κακό, όποιος κι αν κερδίσει.

Πώς επηρέασε η προεκλογική περίοδος την κατάσταση; Πώς επέδρασε η εξέγερση στις προεκλογικές καμπάνιες; Αποτελεί μέρος του ντιμπέιτ μεταξύ δημοκρατών και ρεπουμπλικάνων, Τραμπ και Μπάιντεν;

Ο Μπάιντεν κι η μπατσίνα συνυποψήφιά του, Καμάλα Χάρις, μπορεί να μιλάνε για το Black Lives Matter, αλλά αυτό είναι όλο. Αντιπροσωπεύουν την ετοιμοθάνατη κεντροδεξιά των Η.Π.Α., στην οποία το κατεστημένο των δημοκρατικών προσπαθεί να αγκιστρωθεί με κάθε τρόπο. Ακολουθούν τον Ομπάμα, του οποίου το επαναστατικότερο χαρακτηριστικό ήταν η παρουσία του χρώματος του δέρματός του μέσα στον Λευκό Οίκο. Από την άλλη, ο Τραμπ ήταν το ξεκίνημα μιας αναθαρρημένης αμερικάνικης δεξιάς. Αντιπροσώπευσε τον φασιστικό αμερικάνικο πληθυσμό, ο οποίος μισεί την ψηφιακή κουλτούρα που επιβάλλει το φιλελεύθερο κατεστημένο. Αποτελεί το σύμβολο της λευκής απάντησης των αντιδραστικών Αμερικάνων προς τα χρόνια διοίκησης του Ομπάμα, και τις ευρύτερες προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία 50 χρόνια για τη μεταρρύθμιση του ιστορικού ρατσιστικού πυρήνα της αμερικάνικης κοινωνίας, από τα αντιαποικιακά κινήματα και τον αγώνα για κοινωνικά δικαιώματα.

Αυτό που πέτυχαν οι Μπάιντεν και Χάρις ήταν να αποκαλύψουν την πραγματική φύση του Δημοκρατικού κόμματος, ειδικά με τη δεύτερη απόρριψη της προεκλογικής εκστρατείας του Μπέρνι Σάντερς. Μπορεί στο κανονιστικό πλαίσιο της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής ο Σάντερς να αντιμετωπίζεται ως ακροαριστερός, αλλά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θα ήταν απλά ένας κεντροαριστερός υποψήφιος. Ο Μπέρνι Σάντερς παρουσίασε κάποιες προτάσεις για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες συνεπήραν τους ψηφοφόρους που αφενός είχαν απογοητευτεί από τους δημοκρατικούς, αφετέρου είχαν ακόμα πίστη στην εκλογική διαδικασία. Όταν εξαναγκάστηκε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Μπάιντεν, μια μεγάλη κατηγορία πολιτών έχασε κάθε ελπίδα συστημικής αλλαγής και αναγκάστηκε να στρέψει το βλέμμα της στον δρόμο.

Ως αναρχικός από τις Η.Π.Α., είμαι ακόμα σοκαρισμένος από τη συμπάθεια που δείχνουν προς την επαναστατική βία κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα με θεωρούσαν εξτρεμιστή. Αν ο Τραμπ κερδίσει, πολύ περισσότερος κόσμος μπορεί να οδηγηθεί στους δρόμους και να εμπλακεί σε ένα επίπεδο βίας που ποτέ δεν είχε φανταστεί, αλλά αυτό ήδη συμβαίνει για πολλούς απογοητευμένους με την επικράτηση του Μπάιντεν στις εσωκομματικές διαδικασίες.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η ραχοκοκαλιά της εξέγερσης είναι το μαύρο προλεταριάτο, ένα κομμάτι της αμερικάνικης κοινωνίας που δεν έχει τίποτα να ελπίζει από οποιαδήποτε δικομματική εκλογική διαδικασία. Ακόμη κι αν η πρόθεση εκλογικής συμμετοχής αυξηθεί δραματικά, μια σειρά καταπιεστικών εκλογικών μέτρων που στοχεύουν τους μη-λευκούς και τις φτωχές κοινότητες κάνει τη διαδικασία εξοντωτική και σε πολλές περιπτώσεις αδύνατη. Επίσης, στις Η.Π.Α. οι ψήφοι καταμετρούνται βάσει εκλεκτόρων και όχι πραγματικών αριθμών, οπότε σε πολιτείες όπως η Νέα Υόρκη και η Καλιφόρνια η ψήφος δεν έχει ουσιαστική σημασία. Μόνο μερικές κρίσιμες πολιτείες έχουν σημασία, όπου η επικράτηση κάποιου εκ των δύο κομμάτων δεν είναι σίγουρη. Για παράδειγμα, στη Φλόριντα που είναι μία από τις πιο σημαντικές τέτοιες πολιτείες, περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι δεν μπορούν να ψηφίσουν λόγω καταδικαστικών αποφάσεων. Αυτό προφανώς (και εσκεμμένα) επηρεάζει τους μη λευκούς, καθώς οι Η.Π.Α. έχουν το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων στον κόσμο και -ενώ μόνο το 13% του πληθυσμού είναι μαύρο- το 40% των φυλακισμένων είναι μαύροι.

Είτε νικήσει ο Τραμπ είτε ο Μπάιντεν, ο ρατσισμός στον πυρήνα των ΗΠΑ θα συνεχίσει να επηρεάζει το μαύρο προλεταριάτο περισσότερο απ’ ότι το εκλογικό σύστημα. Στους δρόμους δεν ακούγονται συνθήματα ενάντια στον Τραμπ, αλλά ενάντια στη αστυνομία και το ευρύτερο ρατσιστικό σύστημα. Και οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι προσπαθούν να εμφανίσουν τις εκλογές ως μια μάχη του Τραμπ με τον Μπάιντεν, όμως αναλογιζόμενες τις ταραχές των ’60s από τις οργισμένες μαύρες κοινότητες, οι περισσότερες δεν είναι διατεθειμένες να εμπιστευτούν τέτοιες αυταπάτες και (ειδικά σκεπτόμενες το πόσα λίγα άλλαξαν έκτοτε) συνειδητοποιούν ότι τελικά μόνο τα κορόιδα ψηφίζουν.

Παρόλα αυτά, μοιάζει σχεδόν βέβαιο πως η φασιστική βία θα κλιμακωθεί αν ο Τραμπ χάσει. Συνωμοσιολογικές θεωρίες για εκλογικές απάτες και σαμποτάζ του «βαθέως κράτους» στην επανεκλογή Τραμπ κυκλοφορούν ήδη ευρέως στα social media και στα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε., συνοδευόμενες από υποτιθέμενες δηλώσεις του ίδιου του προέδρου. Χάρη στους νόμους περί οπλοφορίας, η εκλογική βάση του Τραμπ κατέχει βαρύ οπλισμό, στα ίδια επίπεδα με πολλές παραστρατιωτικές εθνοφυλακές. Ήδη βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις μια ανοιχτή συνεργασία μεταξύ φασιστών, οπαδών του Τραμπ και αστυνομίας. Σχεδόν όλα τα σώματα ασφαλείας και τα σωματεία αστυνομικών στις Η.Π.Α. έχουν εκδηλώσει την υποστήριξή τους στον Τραμπ στις επερχόμενες εκλογές.

Άσχετα με την καταμέτρηση των ψήφων, αν ο Τραμπ αποφάσιζε να μην παραδώσει τον προεδρικό θώκο, μια σειρά παραγόντων θα τον βοηθούσαν να παραμείνει στην εξουσία: ένοπλες αυτοοργανωμένες ομάδες υποστηρικτών, ένα πανίσχυρο και πλέον δεξιό Ανώτατο Δικαστήριο και ανεξέλεγκτες στρατιωτικοποιημένες ομοσπονδιακές υπηρεσίες όπως το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, υπεύθυνο για την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE), παγκοσμίως γνωστής για την απαγωγή παιδιών από τους γονείς τους στα σύνορα. Αυτή η υπηρεσία ήρθε πάλι στο προσκήνιο όταν οι πράκτορές της εισέβαλαν στους δρόμους του Πόρτλαντ χωρίς την άδεια της τοπικής κυβέρνησης. Η γενικότερη δειλία όσων συμμετέχουν στο εκλογικό σύστημα θα μπορούσε να προστατέψει μια τέτοια επιλογή και να τη «νομιμοποιήσει». Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα αποτελούσε έκπληξη για καμία.

Είναι ευτυχές ότι πολλοί που εγκαταλείπουν το θέαμα της εκλογικής διαδικασίας και βγαίνουν στους δρόμους, ετοιμάζονται για αυτό το σενάριο. Η δημιουργία ένοπλων λεσχών είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο μεταξύ των μη-λευκών κοινοτήτων, καθώς οι μέχρι πρότινος ψηφοφόροι βλέπουν την απάτη του Δημοκρατικού κόμματος, και αντιλαμβάνονται την ανάγκη για αυτοάμυνα και επαναστατική αντίσταση. Αυτές οι στιγμές σηματοδοτούν μια άρνηση του συστήματος, όμως το βασικό είναι ότι η αυτοάμυνα της κοινότητας είναι αναγκαία. Η αμερικάνικη δεξιά περιμένει με ανυπομονησία την ευκαιρία να δολοφονήσει, να ακρωτηριάσει και να στοχοποιήσει τις μη-λευκές, τ@ λοατκι, τους ιθαγενείς πληθυσμούς, τις αναρχικές και τις αντιφασίστριες και συνεχώς διατρανώνει τις προθέσεις της, οραματιζόμενη τέτοιες πράξεις στο διαδίκτυο.

Οπότε, παρότι οι εκλογές θα έχουν -και ήδη έχουν- αντίκτυπο στην εξέγερση, το σημαντικότερο γεγονός που την επηρεάζει είναι η καθημερινή πραγματικότητα των μαύρων, καφέ και φτωχών ανθρώπων των ΗΠΑ.

Με ποιους τρόπους επηρέασε η συνθήκη του Covid την εξέγερση; Πώς είχαν τα πράγματα πριν τη δολοφονία;

Ο κορωνοϊός σίγουρα έπαιξε ρόλο στην εξέγερση, μέσω πολλών και σημαντικών παραγόντων.

Η οικονομική δυσπραγία έχει αφήσει εκατομμύρια άτομα αβοήθητα. Υπάρχουν εκατομμύρια χωρίς δουλειά στις Η.Π.Α., αν και το να έχεις δουλειά δεν σημαίνει ότι ξεφεύγεις από τη φτώχεια. Τα ποσοστά ανεργίας δεν αντιστοιχούν στα ποσοστά των ανθρώπων που αγωνίζονται για την απλή επιβίωση, καθώς πολλοί άνθρωποι, με δουλειές που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά καθημερινά έξοδα, καταμετρούνται ως εργαζόμενοι. Το επίπεδο της επισφάλειας είναι τεράστιο. Την ίδια στιγμή, μια ολόκληρη χώρα κλείστηκε στο σπίτι με ανησυχία, ιδιαίτερα η νεολαία.

Οι μαύροι στις Η.Π.Α. πεθαίνουν από κορωνοϊό με τρεις φορές υψηλότερους ρυθμούς από τους λευκούς, λόγω έλλειψης πρόσβασης σε ποιοτική υγειονομική περίθαλψη. Τα τεστ ήταν ελάχιστα στις φτωχές κοινότητες, γεγονός εσκεμμένο. Ο πολύς κόσμος έχει γενικά ελάχιστη πρόσβαση σε δομές υγείας, και η ποιοτική ιατρική βοήθεια είναι προνόμιο των πλουσίων. Ο κόσμος της εργατικής τάξης αναγκάστηκε να συνεχίσει να δουλεύει για να επιβιώσει, καθώς και να χρησιμοποιεί τα Μ.Μ.Μ. κατά την πανδημία. Έτσι ο ιός εξαπλώθηκε με ακραίο τρόπο, κυρίως μεταξύ των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων.

Η καραντίνα ανέδειξε τις κοινωνικές διαφορές και τα προνόμια. Οι πλούσιοι είχαν τη δυνατότητα να αποδράσουν από τις πυκνοκατοικημένες πόλεις και να απομονωθούν με πολυτέλεια. Οι άνθρωποι που έμειναν άνεργοι έλαβαν ψίχουλα από την κυβέρνηση, ενώ οι τεράστιες εταιρίες και οι πλούσιοι πήραν αμύθητα ποσά. Οι πλουσιότεροι Αμερικάνοι είδαν τις περιουσίες τους να αυξάνονται κατά μισό τρις δολάρια (ποσό που συνεχίζει να μεγαλώνει) και άφησαν τις υπόλοιπες να αγωνιούν για το πώς θα τα καταφέρουν την ερχόμενη εβδομάδα, πώς θα πληρώσουν τον επόμενο λογαριασμό, πώς θα φάνε αύριο.

Οι φτωχοί, οι μαύρες κι οι καφέ, οι ιθαγενείς πληθυσμοί και οι αποκλεισμένες των Η.Π.Α. χτυπήθηκαν σκληρά από τον ιό, γεγονός που συνεχίζεται, καθώς οι θάνατοι έχουν πλέον ξεπεράσει τους 200.000. Το κράτος δεν χρειαζόταν πια να υποκρίνεται γύρω από το ποιες ζωές αξίζουν και ποιες όχι, καθώς κρατούσε τους καταπιεσμένους στοιβαγμένους σαν πειραματόζωα μέσα σε μολυσμένες φυλακές και κέντρα κράτησης μεταναστών – αποδεκτές ζώνες εξόντωσης κατοικημένες από τους αναλώσιμους του καπιταλισμού.

Επίσης, οι εργάτριες που θεωρήθηκαν «αναγκαίες» για τη συνέχιση της λειτουργίας της κοινωνίας κατά την πανδημία ήταν μεταξύ των λιγότερο επιβραβευμένων και περισσότερο εκμεταλλευόμενων: νοσοκόμες, εργάτες σφαγείων και αγρότισσες, εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, κ.ο.κ. Αυτό το γεγονός οδήγησε κόσμο στο να αντιληφθεί τον παραλογισμό του καπιταλισμού, και να αρχίσει να κάνει ερωτήσεις που ποτέ δεν τον είχαν απασχολήσει. Αντί για την προστασία και τις αυξήσεις που αυτές οι εργάτριες ζήτησαν, οι πλούσιοι και οι ισχυροί τους έδωσαν μόνο πατροναριστικούς επαίνους.

Όταν ο Τραμπ και η κυβέρνησή του άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι οι φτωχοί και οι μη-λευκοί επηρεάζονται από τον κορωνοϊό σε πολλαπλάσιο βαθμό από ότι η σχεδόν αποκλειστικά λευκή εκλογική τους βάση, ξεκίνησαν μια ανοιχτά ρατσιστική καμπάνια μέσα από τα Μ.Μ.Ε. για το ξανάνοιγμα της οικονομίας. Όπως είπε κι ο Τραμπ, ας «αφήσουμε τον ιό να ξεπλύνει στο διάβα του». 

Λόγω αυτών των συστημικών και δομικών λόγων, οι μαύρες κοινότητες της χώρας ήταν μεταξύ των σκληρότερα χτυπημένων από τον ιό. Μιλώντας αναλογικά, οι ιθαγενείς επίσης εμφανίζουν υψηλότατα ποσοστά μόλυνσης σε σχέση με τον σχετικά περιορισμένο αριθμό τους στις Η.Π.Α. Το ίδιο κι οι Λατίνοι, πολλοί από τους οποίους συνέχισαν να εργάζονται στα χωράφια και τα εργοστάσια, άσχετα με το ρίσκο, καθώς φοβούνταν να ζητήσουν ιατρική βοήθεια, ειδικά όσοι δεν είχαν χαρτιά. Βεβαίως, όσες μένουν σε μικρά διαμερίσματα και δεν τις παίρνει να χαρούν το προνόμιο της κοινωνικής αποστασιοποίησης -οι φτωχές- γενικά επηρεάζονται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Κι ο ίδιος ο Τραμπ που βρέθηκε θετικός στον ιό, έτυχε πολύ καλύτερης μεταχείρισης από ότι οι περισσότερες στις Η.Π.Α. Οι αποκλεισμένες από τις δομές εξουσίας των Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν την πανδημία με μόνη ελπίδα τη φυσική ανοσία, παρά την όποια πιθανότητα για ιατρική βοήθεια.

Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν το κράτος απαίτησε μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, η αστυνομία ξεκίνησε αμέσως να τρομοκρατεί τις μαύρες κοινότητες που δεν ακολουθούσαν τις εντολές. Παρά το λοκντάουν, οι μπάτσοι βρήκαν τρόπο να συνεχίσουν να δολοφονούν: ο αριθμός των δολοφονημένων από την αστυνομία στις Η.Π.Α. παρέμεινε το ίδιο υψηλός με τα πρόσφατα χρόνια. Πολύς κόσμος έμεινε παγιδευμένος μέσα στο σπίτι του, και είχε όλη την άνεση να παρακολουθεί τα βίντεο δολοφονιών και βασανισμών στον δρόμο καθώς συνέβαιναν.

Ο κορωνοϊός βοήθησε τη χώρα να μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη.

Μπορείτε να παρουσιάσετε σύντομα τις αυτόνομες ζώνες στο Πόρτλαντ και το Σιάτλ; Υπήρξαν κι άλλες αυτόνομες ζώνες ή παρόμοια εγχειρήματα σε άλλα μέρη; Πώς τις διαχειρίστηκαν οι συμμετέχοντες και πώς τις αντιμετώπισε το κράτος;

Οι χώροι που δημιουργήθηκαν στο Σιάτλ και στο Πόρτλαντ ήταν αρκετά διαφορετικοί και προέκυψαν από διαφορετικές προθέσεις. Θα μιλήσω μόνο για το τι συνέβη στο Σιάτλ, καθώς βρισκόμουν εκεί αυτή τη χρονική περίοδο. Η CHAZ (Capitol Hill Autonomous Zone – Αυτόνομη Ζώνη του Κάπιτολ Χιλ) που κατόπιν μετονομάστηκε σε CHOP (Capitol Hill Occupied Protest – Διαμαρτυρία του Κατειλημμένου Κάπιτολ Χιλ) γεννήθηκε από αναγκαιότητα, και ούτε είχε προγραμματιστεί ούτε είχε περάσει από το μυαλό κάποιας πριν να πραγματωθεί. Για να καταλάβει κάποια την CHAZ πρέπει πρώτα να καταλάβει την ιστορία της περιοχής, τόσο την πρόσφατη όσο και την πιο μακρινή. Στις 29 Μάη του 2020, το Σιάτλ βίωσε τις μάλλον αγριότερες και πιο καταστροφικές συγκρούσεις που έχουν λάβει χώρα στην πόλη. Όσοι βρέθηκαν εδώ κατά τη διάσκεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου το 1999 μπορεί να διαφωνήσουν, αλλά το ακραίο μέγεθος και εύρος της πρόσφατης αντιπαράθεσης με την αστυνομία, αλλά και η ευρεία κλίμακα λεηλασιών στο κέντρο της πόλης δεν είχαν ιστορικό προηγούμενο. Οι λεηλασίες συνεχίστηκαν όλο το βράδυ, ακόμα και μετά την αποχώρηση του κυρίως όγκου των διαδηλωτών, ενώ την επόμενη μέρα επεκτάθηκαν και στα προάστια. 

Σε αυτό το χρονικό σημείο, η κατάσταση στην πόλη ήταν χαοτική και είχαν εξαγγελθεί απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ενώ η Εθνοφρουρά περιπολούσε στους δρόμους. Από την επόμενη μέρα, Κυριακή 30 Μάη, οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν. Οι περισσότερες απλά προέκυψαν, καλέστηκαν στο πόδι, όμως ήταν μαζικότατες. Στο διάβα τους περνούσαν από καμένα περιπολικά και προσπαθούσαν να πορευθούν παρακάμπτοντας την Εθνοφρουρά. Στο τέλος, αυτές οι μαζικές διαδηλώσεις εγκατέλειψαν την περιοχή του κέντρου και κατευθύνθηκαν προς το Κάπιτολ Χιλ (τον «Λόφο»). Αυτή είναι και η συνηθισμένη κατεύθυνση των διαδηλώσεων στην πόλη. Όπως και στο παρελθόν όποτε οι αναρχικοί καλούσαν πορεία -ή οι μπάτσοι πίστευαν ότι θα καλεστεί πορεία- η περιοχή γύρω από το Ανατολικό αστυνομικό τμήμα ήταν αποκλεισμένη. Οι μπάτσοι ήταν παραταγμένοι και έκλειναν τον δρόμο. Όταν τα πλήθη -τα οποία ήταν και σχετικά ειρηνικά- αποπειράθηκαν να περάσουν μπροστά από το τμήμα, αντιμετώπισαν μια πυκνή γραμμή από ΜΑΤ και την Εθνοφρουρά.

Μη δυνάμενα να κινηθούν προς τα εμπρός, τα πλήθη απλώς μαζευόντουσαν μπροστά από το τμήμα. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, μια συνεχής μάχη εκτυλισσόταν μπροστά από το τμήμα κάθε φορά που ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο πλήθος διαδηλωτών απλά προσπαθούσε να διασχίσει αυτό το δρόμο. Η πρώτη γραμμή έγινε σταδιακά πιο εκλεπτυσμένη και επιστρατεύτηκαν τακτικές αυτοάμυνας όπως ασπίδες και ομπρέλες. Είναι σημαντικό να καταλάβει κανείς ότι το πλήθος δεν είχε ιδεολογική ή επιχειρησιακή ομοιογένεια. Ήταν τεράστιο, συχνά με αντικρουόμενες προθέσεις και χωρίς κοινό στόχο. Επιχειρούσε να παραμείνει «μη βίαιο» ακόμα κι όταν αντιμετώπιζε συντριπτικές επιθέσεις από την αστυνομία, και συχνά υπήρχε «αστυνομία ειρήνης», δηλαδή μετριοπαθείς διαδηλωτές που προσπαθούσαν να αποτρέψουν βίαιες δράσεις εκ μέρους των συμμετεχόντων. Ο κόσμος στην πρώτη γραμμή ήταν έτοιμος για δράση αλλά χωρίς εμπειρία δρόμου, και δεν είχε υπάρξει ο χρόνος να καταστρωθεί ένα εσωτερικό ή εξωτερικό σχέδιο. Ο όρος πολυπολιτισμικό είναι διαχωριστικός όταν χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει ένα πλήθος απλά υποδεικνύοντας πόσοι μη μαύροι διαδήλωναν για το Black Lives Matter, μα σε αυτή την περίπτωση θα ήταν σωστό να πούμε ότι οι μαύροι είχαν την πρωτοβουλία, ενώ το πλήθος ήταν ετερόκλητο.

Κάθε βράδυ σχεδόν, η αστυνομία έκανε σε κάποια στιγμή την επίθεσή της με δακρυγόνα, γκλομπ και πλαστικές σφαίρες. Χρειαζόντουσαν συνεχώς να τους προμηθεύουν με όλο και περισσότερα πυρομαχικά για τα μη θανατηφόρα όπλα τους. Αυτή η συνεχόμενη βία γέννησε την ανάγκη για τη δημιουργία περισσότερων δομών. Χρειαζόντουσαν ημιμόνιμοι σταθμοί πρώτων βοηθειών και λύσεις για τον επισιτισμό όλων των διαδηλωτών. Πάγκοι που πρόσφεραν δωρεάν φαγητό άρχισαν να ξεπηδούν παντού, και επιχειρήσεις που είχαν κλείσει λόγω κορωνοϊού άνοιξαν τα ρολά τους για να βοηθήσουν τη στήριξη των διαδηλώσεων. Μια μπάντα έπαιζε μουσική σε μια γωνιά του δρόμου σχεδόν κάθε βράδυ, συχνά ανάμεσα στα δακρυγόνα και το ποδοβολητό χιλιάδων ανθρώπων που έτρεχαν. Μετά από κάθε επίθεση τα πλήθη ανασυγκροτούνταν και αρνούνταν να διαλυθούν. Παρά το ότι σε πολιτικό επίπεδο οι στόχοι -του μεγαλύτερου κομματιού του ετερόκλητου αυτού κόσμου- παρέμειναν σχετικά μετριοπαθείς («διακόψτε τη χρηματοδότηση της αστυνομίας» κ.λπ.), οι τακτικές τους στο δρόμο είχαν χαρακτήρα μαχητικής αυτοάμυνας.

Την Κυριακή 7 Ιούνη, ενώ μια ομάδα προετοίμαζε εντός της «αυτόνομης ζώνης» μια ολονυχτία μνήμης στους δολοφονημένους, ένα αυτοκίνητο κατευθύνθηκε προς το πλήθος. Η αριστερά στις Η.Π.Α. αντιλαμβάνεται πότε επίκειται μια επίθεση με αυτοκίνητο. Όλες γνωρίζουμε το όνομα της Heather Heyer κι οι περισσότερες έχουμε βρεθεί σε πορεία, στην οποία κάποια να έχει απειληθεί από όχημα. Μερικές φορές αισθάνεσαι ότι τα όπλα και τα αυτοκίνητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας των διαδηλώσεων στις Η.Π.Α., κι αυτή η αντίληψη έχει παγιωθεί τους τελευταίους μήνες, οπότε πάντοτε υπάρχουν άτομα στις πλευρές των διαδηλώσεων και στα γύρω στενά, που δημιουργούν ελαφρές ζώνες παρεμποδισμού με ποδήλατα κλπ. Αυτό δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει ένα αυτοκίνητο που κατευθύνθηκε προς το πλήθος. Ο κόσμος τον σταμάτησε, αλλά στη συμπλοκή που ακολούθησε αυτός τράβηξε όπλο και πυροβόλησε στο χέρι ένα άτομο, το οποίο είχε προσπαθήσει να τον αποτρέψει να πέσει πάνω στο πλήθος. Στη συνέχεια ο δράστης κατευθύνθηκε με τα πόδια προς τις αστυνομικές γραμμές, όπου και τον συνέλαβαν. Ο τραυματισμένος διαδηλωτής περπάτησε μέχρι το βαν των πρώτων βοηθειών μέσα από έναν καταιγισμό χειροκροτημάτων. Από εκείνη τη στιγμή, η ύπαρξη της CHAZ παγιώθηκε.

Τα οδοφράγματα έγιναν πιο σταθερά. Κάδοι απορριμμάτων βγήκαν στους δρόμους, ενώ τα οδοφράγματα που είχε στήσει η αστυνομία μεταξύ ΜΑΤ και διαδηλωτών αποσυναρμολογήθηκαν μπροστά στα μάτια τους και επανατοποθετήθηκαν σε πλαϊνούς δρόμους. Αυτοκίνητα οδηγήθηκαν σε σταυροδρόμια και αποτέλεσαν κινούμενα, αλλά συμπαγή οδοφράγματα. Βόρεια του αστυνομικού τμήματος, τουλάχιστον 20 μεγάλοι βράχοι τοποθετήθηκαν στον δρόμο, ώστε να εμποδίζουν την πρόσβαση σε αυτοκίνητα. Και μετά όλοι και όλες μαζεύτηκαν απλά εκεί. Η επίθεση με το αυτοκίνητο και ο πυροβολισμός απλώς έβγαλε περισσότερο κόσμο στον δρόμο και άξαφνα, χωρίς πολλή σκέψη, η περιοχή ήταν δική μας. 

Δεν θα παρέμενε, όμως, δική μας χωρίς μάχη. Εκείνο το βράδυ, η αστυνομία εξαπέλυσε την πιο σκληρή επίθεση που είχαμε δει. Πολλά δακρυγόνα, κρότου-λάμψης και τραυματισμοί. Έριξαν με εκτοξευτήρα μια κρότου-λάμψης στο στήθος μιας διαδηλώτριας, η οποία έπαθε ανακοπή. Τελικά επέζησε, αλλά μόνο και μόνο λόγω της εμπειρίας του ιατρικού τιμ. Οι μπάτσοι απωθούσαν τον κόσμο, ο οποίος διαλυόταν και ανασυγκροτούνταν μέχρι αργά τη νύχτα. Κάδοι πυρπολήθηκαν και η «αστυνομία ειρήνης» δεν μπορούσε να σταματήσει τη βροχή από μπουκάλια προς την αστυνομία. Όταν οι δρόμοι σιγά σιγά άδειασαν, η αστυνομία έκανε κάτι απροσδόκητο: έφυγε. Τη Δευτέρα το πρωί τα μάζεψαν κι έφυγαν από το τμήμα. Δεν «εγκαταλείφθηκε» όπως είπαν διάφοροι -η αστυνομία χρησιμοποιούσε το κτίριο και διατήρησε δυνάμεις εντός του- όμως όλοι οι μπάτσοι έφυγαν από τον δρόμο και άφησαν στους διαδηλωτές τον χώρο που είχαν στήσει.

Είναι απόλυτα πιθανό ότι η «αυτόνομη ζώνη» ήταν ένα αστείο που εξαπλώθηκε και πήρε σάρκα και οστά. Σίγουρα δεν ήταν προγραμματισμένη ούτε είχε αποφασιστεί το όνομα ούτε και συμφωνούσαν όλες. Σχεδόν καμιά δεν συμφωνούσε με τον άλλον για τίποτα, εκτός από την ανάγκη διατήρησης της ζώνης. Περισσότεροι χώροι αλληλοβοήθειας ξεπήδησαν και πιο πολύς κόσμος έμενε στον δρόμο τις νύχτες. Είχαμε μείνει κλειδωμένοι μέσα λόγω του COVID-19 από τον Μάρτη, και η εξέγερση ήταν η πρώτη ευκαιρία να ξαναϊδωθούμε. Ο χώρος συνέχισε να επεκτείνεται και προστέθηκαν κι άλλα στοιχεία: περισσότερες κουζίνες, περισσότερα ιατρεία και κυριολεκτικά όλες οι επιφάνειες καλύφθηκαν από γκράφιτι.

Τις επόμενες περίπου δύο εβδομάδες δημιουργήθηκαν διάφορες ομάδες, οι οποίες -ανεπιτυχώς- προσπάθησαν να αντιμετωπίζουν τα ζητήματα εντός κι εκτός της CHAZ. Ακόμη και το όνομα ήταν ζήτημα αντιλογίας. Άρχισαν να αρθρώνονται αιτήματα και ξέσπασαν διαφωνίες γύρω από το τι έπρεπε να γίνει με το αστυνομικό τμήμα. Αυτές οι διαφωνίες γύρω από το -περικυκλωμένο αλλά σε λειτουργία- τμήμα τροφοδοτήθηκαν από τη δημοτική αρχή και την αστυνομία. Δημιούργησαν ψευδώς την πεποίθηση ότι γνώριζαν «εκ των έσω» ότι κόσμος σκόπευε να πυρπολήσει το τμήμα, όπως στη Μιννεάπολη. Αυτή η ιδέα, που ήταν μια απλή φήμη που διαδόθηκε στο twitter από τον αρχηγό της αστυνομίας, κυκλοφόρησε και προξένησε ρήγματα μεταξύ του μεγάλου και ετερόκλητου πλήθους.

Η εξέγερση που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του George Floyd ήταν και θα είναι μια εξέγερση για τη Μαύρη απελευθέρωση, οπότε ανάμεσα στα ετερόκλητα πλήθη που συμμετείχαν στις δράσεις και τις πορείες, πολλά άτομα έμειναν πιστά στο να ακολουθούν τη Μαύρη ηγεσία στο πεδίο του δρόμου. Όμως, στο Σιάτλ οι Μαύρες κοινότητες δεν είναι ενωμένες και οι διαφορές τους είναι πραγματικές και μακροχρόνιες. Το κράτος κεφαλαιοποίησε αυτή τη συνθήκη χρησιμοποιώντας άτομα από τη Μαύρη κοινότητα, κάποια γνωστά ανάμεσα στους κινηματικούς κύκλους και κάποια άγνωστα, για να ανοίξει «διάλογο» με το πλήθος και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις. Επίσης, έσπειραν αρκετή σύγχυση και δυσπιστία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτές οι ρωγμές άρχισαν να φαίνονται έντονα τη δεύτερη εβδομάδα ύπαρξης της αυτόνομης ζώνης, όμως οι περισσότερες θα συμφωνήσουν ότι αυτή η πρώτη εβδομάδα, πριν όλα να αρχίσουν να τρεκλίζουν προς την καταστροφή, ήταν η καλύτερη περίοδος που είχαμε ζήσει για χρόνια.

Ο χώρος αυτός υπήρξε ένα συνεχές πήγαινε-έλα αλληλοβοήθειας, αντιπαραθέσεων και διασκέδασης. Ο Λόφος υπήρξε για χρόνια μια queer γειτονιά, με τον παρεπόμενο εξευγενισμό που έφερε αυτή η συνθήκη. Καθώς ο εξευγενισμός επεκτεινόταν, οι παρέες Μαύρων και μελαμψών νεολαίων είχαν εκδιωχθεί και είχαν αντικατασταθεί από μπουτίκ και κυριλέ μαγαζιά. Όμως, αυτή την πρώτη εβδομάδα, ο Λόφος ήταν ξανά ζωντανός. Πάρτι και πλήθη γέμιζαν τους δρόμους. Υπήρχε πάντα φαγητό, μα ούτε ένας μπάτσος για δείγμα. Όλες έπιναν, κάπνιζαν χόρτο και γνωρίζονταν μεταξύ τους. Αυτή η πρώτη εβδομάδα έδωσε τον τόνο για πολλές σχέσεις που θα στήνονταν μέσα στους επόμενους μήνες των συγκρούσεων στοn δρόμο, πολλές από τις φιλίες και τις έχθρες που αναπτύχθηκαν στους επόμενους μήνες δημιουργήθηκαν και παγιώθηκαν σε αυτή την πρώτη εβδομάδα της ζώνης. Οι αναρχικοί έστησαν έναν πάγκο με βιβλία και μοίρασαν χιλιάδες κείμενα, τόσο σε παλιούς που βγήκαν στοn δρόμο μετά από χρόνια, όσο και σε κόσμο που πάντα έκανε ότι δεn μας βλέπει. Οι άνθρωποι έκαναν συνελεύσεις, ανοιχτές ομιλίες, εργαστήρια και γωνιές συζητήσεων, ενώ παράλληλα δημιούργησαν ομάδες για περιφρούρηση και προστασία των οδοφραγμάτων.

Στο τέλος, η διάλυση του χώρου προέκυψε από την αυξανόμενη κούραση των ομάδων που έτρεχαν συνεχώς τα πρακτικά ζητήματα, και από το γεγονός ότι η συμμετοχή των ατόμων στη διαχείριση του χώρου ήταν σχετικά περιορισμένη. Η δημοτική αρχή χρησιμοποίησε έξυπνα τακτικές «διαίρει και βασίλευε» για να απομακρύνει τα πιο μαχητικά και ριζοσπαστικά στοιχεία από την περιοχή, γεγονός που οδήγησε σε ανοιχτές διαπραγματεύσεις μεταξύ της CHAZ και του δήμου. Στο τέλος, ο χώρος δεν «τελείωσε», αλλά σίγουρα άλλαξε. Η τελευταία επιχείρηση ευρείας κλίμακας στην περιοχή έγινε την 1η Ιούλη, με επιδρομές τα ξημερώματα εις βάρος αυτών που έμεναν σε σκηνές στον χώρο και αυτών που παρείχαν υποστηρικτικό έργο εντός της ζώνης. Όμως, όπως και σε όλες τις προηγούμενες επιθέσεις της αστυνομίας, το πλήθος διασκορπίστηκε για λίγο και μετά επέστρεψε, εξατμίστηκε και μετά συμπυκνώθηκε. Ακόμη και τώρα, υπάρχει συνεχής παρουσία στην παλιά CHAZ, σε έναν καταυλισμό αλληλοβοήθειας και έναν χώρο με σκηνές που προσφέρει καταφύγιο και συντονισμό για ένα μεγάλο κομμάτι των κινητοποιήσεων. Θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία για τη δυναμική που οδήγησε στη δημιουργία και την «πτώση» της CHAZ -και είμαι βέβαιος ότι θα γραφτούν στο μέλλον- όμως, εν κατακλείδι ήταν ένας χώρος που απαλλοτριώθηκε από το κράτος, υπό την απαίτηση για Μαύρη απελευθέρωση. Δεν ήταν ο πρώτος χώρος που είχε αυτό τον στόχο, και δεν θα είναι κι ο τελευταίος, όμως ήταν συστατικό στοιχείο της συνέχισης της μάχης ενάντια στην αστυνομία, η οποία μαίνεται ακόμα.

H έννοια του αντίφα και η τακτική του black bloc έχει δαιμονοποιηθεί και τους έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» από τον Τραμπ; Πώς το σχολιάζετε αυτό;

Η καταστολή για τους αναρχικούς στις Η.Π.Α. υπήρξε ιστορικά δριμεία, φτάνοντας μέχρι και σε θανατικές ποινές. Παρ’ όλο που ο Τραμπ αναφέρεται στους αναρχικούς περισσότερο από παλαιότερες κυβερνήσεις, το αμερικανικό κράτος πάντα υπήρξε σκληρό προς τη μαχητική αναρχία. Αυτός ο επαναλαμβανόμενος αντιπερισπασμός της δήθεν αναρχικής τρομοκρατίας διαιωνίζει το ρατσιστικό επιχείρημα ότι τα επεισόδια στον δρόμο γίνονται από «εξωτερικούς ταραχοποιούς», και όχι από τις δυσαρεστημένες κοινότητες μαύρων και φτωχών που βάλλονται από την τρομοκρατία των υπέρμαχων της ανωτερότητας της λευκής φυλής. Υπονοεί επίσης ότι αυτές οι κοινότητες δεν είναι ικανές να αυτοπροστατευτούν, και χρειάζονται τη βοήθεια και τις οδηγίες επαγγελματιών ταραχοποιών. Η ρητορική προσήλωση στις αναρχικές, η οποία μπορεί να είναι και λίγο κολακευτική, αποτελεί ένα παραπλανητικό τέχνασμα το οποίο επιτρέπει σε πολιτικούς να καταδικάζουν την αντίσταση χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τον καθημερινό εφιάλτη της Αμερικάνικης πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν οι εξεγερμένοι.

Περισσότερα από 14 χιλιάδες άτομα έχουν συλληφθεί, από όσο γνωρίζουμε. Επίσης είναι γνωστό ότι στον δρόμο δεν έχουν επιστρατευτεί μόνο τοπικές αστυνομικές δυνάμεις αλλά και το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, το F.B.I., και άλλες υπηρεσίες οι οποίες παρακολουθούν, εποπτεύουν και ανακρίνουν συλληφθείσες διαδηλώτριες.

Ο Τραμπ και το δόγμα «Νόμος και Τάξη» είναι ένα κάλεσμα στις δυνάμεις του, επίσημες και ανεπίσημες, να κλιμακώσουν την ήδη έντονη αντεπαναστατική και κρατική καταστολή ενάντια στα επαναστατικά κινήματα των από τα κάτω. Επιθυμεί επίσης την εξαθλίωση όλων τον περιθωριοποιημένων ομάδων στις Η.Π.Α., αλλά οι αναρχικοί είναι μακράν ο ευκολότερος στόχος για δημόσια κατακραυγή.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι φιλελεύθερες ακτιβίστριες και τα μίντια συμμετέχουν στην προσπάθεια συκοφάντησης και εκδίωξης αναρχικών και αντιφασιστών. Πολλές φιλελεύθερες καταγγέλλουν τη «βία» των φερόμενων ως λευκών προβοκατόρων, δημοσιεύοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για ύποπτους ταραχοποιούς ενώ σε κάποιες περιπτώσεις την «πέφτουν» σε διαδηλώτριες που συμμετέχουν στην καταστροφή δημόσιας και μη περιουσίας, και να τις παραδίδουν στην αστυνομία.

Αντί να αναγνωρίζουν την αλληλεγγύη στις δράσεις των αναρχικών και των αντιφασιστών οι οποίοι συμμετέχουν αντι-ιεραρχικά στα επεισόδια, πολλοί και πολλές από τον μεσαίο και ανώτερο χώρο της πολιτικής ορθότητας, αλλά και Aφροαμερικάνοι φιλελεύθεροι ηγέτες συμβιβασμένοι με την κανονικότητα των λευκών, υποβαθμίζουν τη θαρραλέα βία κατά μπάτσων, απορρίπτοντάς την ως πολιτικό οπορτουνισμό από λευκές «ταραχοποιούς». Ανεξάρτητα από αυτό το παράλογο επιχείρημα, το οποίο υπόκειται στην κατηγορία των θεωριών συνωμοσίας, όλες γνωρίζουμε ότι οι αναρχικοί και οι αντιφασίστριες παίζουν έναν πολύ μικρότερο ρόλο στη δριμύτητα της αντίστασης σε σχέση με άτομα χωρίς τυπικά χαρακτηριστικά πολιτικοποίησης από μαύρες, καφέ (Λατίνο, Άραβες, Ασιάτες) ή εργατικές κοινότητες, άτομα που απλά δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο τη μιζέρια της Αμερικάνικης καθημερινότητας. Ως αναρχικές απορρίπτουμε τις κατηγορίες ότι καπελώνουμε τον αγώνα των μαύρων, και δηλώνουμε ότι θα συμμετέχουμε σε κάθε εξέγερση ενάντια στην ανωτερότητα της λευκής φυλής, σε αντίθεση με κάποιους «συμμάχους» που αγωνίζονται πίσω από την προστασία του υπολογιστή τους και των καλπών.

Όσο περνάει ο καιρός όμως, αυτή η παραφωνία στους δρόμους όλο και συρρικνώνεται. Το μαύρο προλεταριάτο, η ραχοκοκαλιά αυτής της εξέγερσης, επίσης αντιλαμβάνεται την υποκρισία των φιλελέ ηγετών και των πασιφιστών, και βρίσκει πολύ περισσότερο κοινό έδαφος με τη μαχητική αναρχία και τις αντιφασίστριες, παρά την καταδίκη τους από τον Τραμπ και άλλους πολιτικούς.

Για τον Τραμπ και τους υποστηρικτές του είμαστε τρομοκράτες ανεξάρτητα της συνεισφοράς μας στην αλληλοβοήθεια, την οργάνωση κοινοτήτων, τη στήριξη κρατουμένων, την αλληλεγγύη με τις μετανάστριες, κ.λπ. Όμως, πολλές αντιμετωπίζουν τον Τραμπ ως τρομοκράτη και ακολουθούν το γνωστό ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».

Είμαστε εχθροί του κράτους και ανεξάρτητα με το αν μας εγκαλεί ή όχι, είμαστε εξ ορισμού τρομοκράτες στα μάτια όλων των κρατών, ειδικά του Αμερικάνικου. Το F.B.I. δημιουργήθηκε από την ανάγκη καταστολής αναρχικών και αριστερών. Ένα θετικό με το να βρίσκεσαι συνεχώς στο μάτι της καταστολής, ως ο φαντασιακός μπαμπούλας υπεύθυνος για όλη τη βία στους δρόμους, μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο να συμπαθήσει τα εξεγερτικά γεγονότα και να δείξει ένα καινούργιο ενδιαφέρον για την αναρχία. 

Για να ικανοποιήσει τη φασιστική εκλογική του βάση, ο Τραμπ τσουβαλιάζει όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους κάτω από την ταμπέλα του αντίφα και της αναρχίας. Αυτό επεκτείνεται στο να τοποθετεί τον Μπάιντεν, έναν μετριοπαθή δεξιό πολιτικό, στην ίδια κατηγορία με τις αναρχικές στους δρόμους του Πόρτλαντ. Σε έναν ακόμη πιο γελοίο τόνο, η κυβέρνηση του Τραμπ κατέληξε να χρίσει διάφορες πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη, το Πόρτλαντ και το Όκλαντ, ως «αναρχικές επικράτειες». Χαρακτηρίζουν έτσι αυτές τις περιοχές λόγω της ύπαρξης τοπικών πολιτικών στις οποίες ο Τραμπ αντιτίθεται, όπως η παροχή καταφυγίου σε μετανάστριες, πρωτοβουλίες για περικοπές στους αστυνομικούς προϋπολογισμούς ή αρνήσεις απαγγελίας κατηγοριών σε προσαχθέντες των διαμαρτυριών για το Black Lives Matter. Το να αποκαλεί η κυβέρνηση του Τραμπ τη Ν. Υόρκη, ένα από τα πιο πλούσια μέρη στον κόσμο, «αναρχική επικράτεια», τονίζει τον παραλογισμό των συμβολικών αυτών κινήσεων.

Το τσουβάλιασμα όλων των αντιπολιτευόμενων ως ακροαριστερών και αναρχικών είναι μέρος ενός ευρύτερου σκοπού. Μέχρι και θεωρίες συνωμοσίας χρησιμοποιεί όπως αυτή του Qanon κατά την οποία υπάρχει μία σκευωρία από το «βαθύ κράτος», το οποίο στηρίζει έναν κύκλο παιδεραστών από το Χόλυγουντ και Δημοκρατικούς πολιτευτές, και μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να προστατέψει τα παιδιά από αυτό τον μυστικό κύκλο που προστατεύει η αριστερά.

Ενώ η θεωρία η οποία υιοθετήθηκε από τον Τραμπ και έγινε πιστευτή από τους οπαδούς του είναι τόσο παράλογη ώστε να την σχολιάσουμε, έχει υποκινήσει πραγματική βία από τη δεξιά και ενέπνευσε τη βάση των υποστηρικτών του Τραμπ.

Η δεξιά βρίσκεται σε μία περίοδο έντονης υστερικής αντίδρασης. Σχεδόν δεν περνάει εβδομάδα χωρίς να διαδοθεί μια ιστορία που να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στο Facebook, σύμφωνα με την οποία αντιφασίστριες θα επιτεθούν σε μια μικρή πόλη με στόχο οικογένειες λευκών. Αυτό έχει οδηγήσει ομάδες ανισόρροπων να κυκλοφορούν στους δρόμους οπλοφορώντας και περιμένοντας μυθικούς εχθρούς, οι οποίοι όμως ποτέ δεν εμφανίζονται, ή να κακοποιούν τυχαίους περαστικούς που φορούν μαύρα. Κατά τη διάρκεια των ανεξέλεγκτων πύρινων μετώπων στο Όρεγκον, τα οποία επέφεραν μερικές από τις σημαντικότερες καταστροφές στην ιστορία της πολιτείας, οπαδοί του Τραμπ διακινούσαν φήμες ότι αντιφασίστριες έβαλαν τις φωτιές. Ένοπλες περιπολίες πολιτοφυλακών συγκρότησαν σημεία ελέγχου για την αναζήτηση υποτιθέμενων αντιφα εμπρηστών.

Αυτό στην πραγματικότητα δυσχέραινε το έργο των πυροσβεστών και την κίνηση όσων προσπαθούσαν να σωθούν από τις πυρκαγιές. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα των συνεπειών που μπορεί να προκύψουν από κάτι που μπορεί να φαίνεται γελοίο σε πολλούς που το διαβάζουν.

Μπορεί ο Τραμπ να έστειλε τις δικές του ομοσπονδιακές δυνάμεις στους δρόμους του Σικάγο και του Πόρτλαντ για να καταστείλει αναρχικούς, αλλά η οξύτητα της ρητορικής του ενάντια σε αντιφασίστριες και αναρχικούς «τρομοκράτες» στοχεύει περισσότερο στο να εμπνεύσει τη βάση του, και να δαιμονοποιήσει τους εχθρούς του, παρά να κλιμακώσει την ήδη υπάρχουσα καταστολή ενάντια σε αναρχικούς και εξεγερμένους. Ήμασταν τρομοκράτες και επί Ομπάμα επίσης.

Εδώ στην Ευρώπη μάς έχει δοθεί η εντύπωση ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια πολύ βίαιη τροπή στις Η.Π.Α. αυτή τη στιγμή. Υπέρμαχοι της λευκής ανωτερότητας σκοτώνουν συντρόφους/ισσες, αλλά και ρατσιστές πυροβολούνται και δέχονται επιθέσεις από αντιφασίστες/ριες, συν άλλες μορφές κλιμάκωσης. Είναι αυτά μεμονωμένα περιστατικά ή το επίπεδο της βίας έχει αυξηθεί δραματικά;

Δεν θα ήταν ακριβές αν υποστηρίζαμε ότι τα πράγματα «έχουν πάρει» μια βίαιη τροπή εδώ στις Η.Π.Α. αυτή τη στιγμή, αλλά βρισκόμαστε σε μια περίοδο αυξημένης πολιτικής βίας. Η αστυνομική βία μας κατέβασε όλες στους δρόμους τον Μάιο, και αυτή η συγκεκριμένη βία δεν έχει μειωθεί, ειδικά απέναντι στις κοινότητες των Αφροαμερικανών σε όλη τη χώρα. Η ακροδεξιά έχει επανεμφανιστεί ως φυσική απειλή από τις αρχές του 2016, αλλά και πιο πριν οι επιθέσεις τους ήταν αρκετές. Αυτό που πολλοί μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτή τη στιγμή είναι η αίσθηση μιας εντεινόμενης βία, και ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι πλέον ανησυχούν για αυτή τη βία. Δεδομένου του τεράστιου γεωγραφικού μεγέθους των Η.Π.Α., η κλιμάκωση της ακροδεξιάς πολιτικής βίας εμφανίζεται με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικά μέρη. Στο βόρειο κομμάτι της δυτικής ακτής, έχουμε την εμφάνιση πολιτικής βίας, η οποία έχει οδηγήσει σε πολλούς θανάτους, αλλά σε μέρη όπως το Πόρτλαντ αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο συμβάν. Κάπως έτσι ήταν επίσης τα πράγματα και τις δεκαετίες του 1980 και 1990.

Η ακροδεξιά είναι αντιδραστική. Σπάνια εξαπολύουν ομαδικές επιθέσεις ή βιαιοπραγίες αν δεν είναι αντίδραση σε κάτι, είτε αυτό είναι ένα πολιτικό γεγονός ή μια προσωπική διαφορά. Είναι ακόμη πιο σπάνιες οι επιθέσεις τύπου «μοναχικού λύκου», αλλά όταν γίνονται οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πραγματικά καταστροφικές. Οι μαζικοί πυροβολισμοί κατά μελών της κοινότητας των Λατινοαμερικάνων στο Ελ Πάσο του Τέξας, στη συνοριακή γραμμή με το Μεξικό, είναι ένα παράδειγμα. Πιο συχνά η βία στους δρόμους αποτελεί ένα μίγμα τσαμπουκά και θεατρικότητας μεταξύ αντιμαχόμενου πλήθους. Δύο παράγοντες καθιστούν την κατάσταση πολύ πιο επικίνδυνη τους τελευταίους μήνες: οι επιθέσεις με αυτοκίνητα και ο πολλαπλασιασμός των πυροβόλων όπλων.

Αυτοκινητοπομπές με οπαδούς του Τραμπ εμφανίζονται σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή και -αν και απαρτίζονται κυρίως από τους μέσους οπαδούς του Τραμπ- πολύ πιο βίαια και δηλητηριώδη ρατσιστικά και αντι-αντίφα στοιχεία επίσης συμμετέχουν συχνά σε αυτές. Ενίοτε, οργανωμένες ομάδες όπως οι Proud Boys και περίπολα πατριωτών αφαιρούν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, και διασχίζουν τα κέντρα αμερικάνικων μεγαλουπόλεων για να φοβίσουν και να προβοκάρουν τους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες του Black Lives Matter. Πολλές φορές αυτό οδηγεί σε καυγάδες, αλλά γενικά το πλήθος στον δρόμο διασκορπίζεται όταν τεράστια αγροτικά επιχειρούν να διασπάσουν τις γραμμές άμυνας τους.

Τα όπλα ήταν πάντα ένα ζήτημα στις Η.Π.Α. και ο εσωτερικός ανταγωνισμός όπλων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Πρόσφατα η δεξιά φαίνεται πιο διατεθειμένη να τα χρησιμοποιήσει από ότι στο παρελθόν. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός της επανεμφάνισης οργάνωσης περιπόλων πολιτοφυλακών και στην αποδοχή τους από τοπικές και ομοσπονδιακές αστυνομικές δυνάμεις. Αυτό κατέστη προφανές στην Κενόσα του Γουισκόνσιν, όταν ένα 17χρονο μέλος της «πατριωτικής πολιτοφυλακής» μετέβη στον χώρο των επεισοδίων και πυροβόλησε πολλούς διαδηλωτές. Η τοπική αστυνομία εγγυήθηκε την ασφαλή πρόσβαση και αποχώρησή του από το σημείο, και κατόπιν αποθεώθηκε από την καθεστωτική δεξιά ως ήρωας. Πολλές οργανώσεις συγκέντρωσαν χιλιάδες δολάρια για τα δικαστικά του έξοδα, ενώ το όνομα και το πρόσωπο του εμφανίζονται σε πολλές ιστοσελίδες, στα σόσιαλ μίντια, ακόμη και σε μπλουζάκια ως ένας στρατιώτης για την «δικαιοσύνη». 

Μετά από κάθε γεγονός όπως αυτό των πυροβολισμών κατά διαδηλωτών στην Κενόσα, η δεξιά αποθρασύνεται – τη γλυτώνουν μετά από δολοφονίες κυριολεκτικά. Οι γραμμές τους ισχυροποιούνται, έχοντας έγκριση και αποδοχή από τις περισσότερες τοπικές αστυνομικές δυνάμεις μέχρι και τον πρόεδρο. Αυτό έγινε εμφανές όταν ένας αντιφασίστας, ο Michael Reinoehl στο Πόρτλαντ, πυροβόλησε και σκότωσε ένα μέλος μιας ακροδεξιάς οργάνωσης με το όνομα Patriot Prayer, κατά τη διάρκεια μιας αυτοκινητοπομπής υποστηρικτών του Τραμπ στο κέντρο του Πόρτλαντ. Μετά από μια εβδομάδα ο Reinoehl δέχθηκε ενέδρα από την ομοσπονδιακή μονάδα φυγοδικίας και δολοφονήθηκε στη μέση του δρόμου μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψής του. Κανείς και καμία δεν πιστεύει τίποτε λιγότερο από το ότι πρόκειται για μια πολιτική δολοφονία εκτελεσμένη από την αμερικάνικη κυβέρνηση, και μπορούμε να μαντέψουμε ότι ο Reinoehl γνώριζε ότι ήταν καταδικασμένος όταν έδινε μια συνέντευξη στο Vice, το βράδυ πριν την δολοφονία του. Ο Τραμπ κοκορεύτηκε δημόσια για την εξωδικαστική δολοφονία του Reinoehl.

Αυτό που έχει γίνει κατανοητό και προφανές σε αυτούς και αυτές που βρίσκονται στους δρόμους είναι ότι η ακροδεξιά βία στην πραγματικότητα είναι παραστρατιωτική βία, και έχει την αποδοχή και υποστήριξη των αστυνομικών δυνάμεων σε όλη την χώρα. Οποιαδήποτε πορεία αυτή τη στιγμή μπορεί να δεχθεί επίθεση και κάθε θέση στον δρόμο αποτελεί στόχο. Η πρόσφατη αντίδαση σε μια πορεία καλεσμένη από την ακροδεξιά οργάνωση Proud Boys στο Πόρτλαντ ήταν η παρουσία περισσότερων από 1000 διαδηλωτών/ριων που προσπάθησαν να την σταματήσουν. Το μπλοκ απαρτιζόταν από εκατοντάδες και οι περισσότεροι/ες φορούσαν κάτι σαν αντιβαλλιστική πανοπλία σώματος. Οι γιατροί, οι μικροπωλητές, οι ρεπόρτερ, όλες φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα. Γιατί ενώ η βία βρίσκεται σίγουρα σε άνοδο, το μόνο σίγουρο πλέον είναι ότι δεν κάνει διακρίσεις. Οποιοσδήποτε και όλοι/ες μπορούν να γίνουν στόχος. Μετά και τη δημόσια και ξεκάθαρη δήλωση του Τραμπ ότι ξεκίνησε η κυνηγητική περίοδος για BLM και αντίφα, οι αγωνιστές και αγωνίστριες στα αριστερά γνωρίζουν πλέον ότι δεν υπάρχει ασφαλές καταφύγιο στη ζωή «εκτός κινηματικών διαδικασιών», και ότι η εμπλοκή τους είναι ένα συνεχές γεγονός.

Οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση έχει γίνει πιο βίαια γιατί όλες οι πλευρές χρησιμοποιούν πλέον βίαιες μεθόδους, αλλά γιατί η εξουσία και το κράτος πιο ανοιχτά στηρίζουν το «πολιτικό» δικαίωμα στη χρήση αυτής της βίας, και ότι σε μερικές περιπτώσεις ξεκάθαρα χρησιμοποιούν τη δική τους ισχύ για να επιτεθούν στις δυνάμεις της αριστεράς σε γενικούς όρους, γιατί η δεξιά αδυνατεί να επιβάλει τη βία από μόνη της. Αυτή είναι η ιστορία της αστυνόμευσης στις Η.Π.Α., μια θεσμοθετημένη δομή για να υποτάσσει κυρίως τις κοινότητες των Αφροαμερικάνων και όσων τις συμπαραστέκονται. Η πρόσφατη εκτόξευση της κρατικής και ακροδεξιάς βίας κάνει αυτό το τραύμα να χάσκει. Η πραγματικότητα της βίας η οποία συνήθως λαμβάνει χώρα στα κρυφά γίνεται τώρα σε δημόσια θέα. Και ο κίνδυνος είναι πιο αληθινός για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, το οποίο κάποτε θεωρούταν σχετικά ασφαλές. Πέρα από αυτό, όλες προετοιμάζονται για μια περαιτέρω κλιμάκωση της βίας ενόψει των προεδρικών εκλογών.

Πού και πώς συμμετείχε το αναρχικό κίνημα στα γεγονότα; Πώς συνδέονται οι αναρχικοί/ές με το Black Lives Matter; Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τη συμμετοχή αναρχικών στον αγώνα;

Αναρχικοί και αναρχικές, αντιφασίστες και αντιφασίστριες συμμετείχαν στα γεγονότα από την αρχή αυτής της εξέγερσης. Το κίνημα εστιάζει στην αστυνόμευση, τις φυλακές και τα παράγωγά τους για αρκετό καιρό τώρα. Οπότε η συγκυρία αυτής της εξέγερσης είναι εξαιρετικά σημαντική για εμάς.

Αλλά πρέπει να είμαστε ξεκάθαρες. Αυτή δεν ήταν μια εξέγερση που πυροδοτήθηκε από αναρχικούς. Η εξέγερση ξεκίνησε από μαύρους και μαύρες νεολαίους/ες που δεν αντέχουν άλλο να απανθρωποποιούνται και να δολοφονούνται. Η βία κατά των Αφροαμερικάνων και η πίστη στην ανωτερότητα της λευκής φυλής είναι η λυδία λίθος της αμερικάνικης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Είναι τόσο εμπεδωμένη που οποιαδήποτε μορφή μεταρρύθμισης είναι αδύνατη. Εμείς, ως αναρχικές, έχουμε κρατήσει αυτή τη στάση για πολύ καιρό, και έχουμε αγωνιστεί και οργανωθεί για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Είμαστε όμως μια από τις πολυάριθμες πολιτικές τάσεις που συμμετέχουν σε αυτή την εξέγερση.

Δεν έχουμε όμως το μέγεθος ως κίνημα για να λειτουργήσουμε αυτόνομα. Επιπλέον, η βιωματική ειλικρίνεια της οργής και του πάθους για ελευθερία ξεπερνά τη φερόμενη διαφώτιση οποιασδήποτε θεωρητικής ανάλυσης. Ζούμε επίσης σε μια εξαιρετικά σύνθετη κοινωνία και χρειάζεται να αμφισβητήσουμε ακόμα και τους/τις εαυτούς/ες μας ώστε να ξεφύγουμε από τη στενή αντίληψη της κλασικής αναρχικής οργάνωσης.

Στις Η.Π.Α. πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε, και να εξαναγκάζουμε τους εαυτούς μας να επικεντρώνονται στα βαθύτερα αίτια της έντασης και της δυσαρέσκειας, τα οποία υπερβαίνουν την επιδερμικότητα της πολιτικής ταυτότητας.

Τοποθετούμε την αλληλεγγύη μας οριζόντια δίπλα στη βιωματική δυσαρέσκεια. Οποτεδήποτε οι δρόμοι κλιμακώνουν την αντίσταση, εμείς θα είμαστε εκεί για να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Οι αναρχικές στις Η.Π.Α. επιδιώκουν την αλληλεγγύη ενάντια στους κοινούς εχθρούς και την κοινή οργή. Πιθανότητα αυτοί και αυτές με τους οποίους αποφασίζουμε να συμπορευτούμε στον αγώνα δεν χρησιμοποιούν την ίδια ρητορική ή υιοθετούν την ίδια ιδεολογία, αλλά η προτεραιότητά μας είναι να ενώσουμε τα χέρια μας με εκείνες που μοιράζονται την ίδια οργή με το σύστημα και ενεργούν αντιστοίχως.

Υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις στυγνών δολοφονιών στο παρελθόν (π.χ. στο Ferguson). Ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είχε η περίπτωση του George Floyd, η οποία οδήγησε σε μια εξέγερση σε όλη την επικράτεια των Η.Π.Α. σχεδόν; Η ύπαρξη του βίντεο έπαιξε κάποιο ρόλο σε αυτό;

Η εξέγερση εναντιώνεται κυρίως στην πίστη της ανωτερότητας της λευκής φυλής, την αστυνομία, και το σωφρονιστικό σύστημα. Οι στυγερές δολοφονίες μαύρων νεολαίων είναι ο κανόνας στις Η.Π.Α., για αυτό ο κόσμος έφτασε στα όριά του.

Η έννοια της τάξης παίζει θεμελιώδη ρόλο στην εξέγερση, όπως συμβαίνει σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Παρ’ όλα αυτά, στη συγκεκριμένη εξέγερση κύριο ρόλο έπαιξε η μαύρη εργατική τάξη, η οποία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από το ακτιβιστικό κίνημα στις Η.Π.Α., το οποίο έχει συνήθως αστική προέλευση και προσεγγίζει την πολιτική ως χόμπι και όχι ως απαραίτητο αγώνα.

Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας, ο χαρακτήρας της αρχικής εξέγερσης ήταν ανοιχτός σε οποιανδήποτε ήθελε να συμμετέχει, να τον νοηματοδοτήσει, και να ενεργήσει χωρίς τον φόβο στιγματισμού της από τη ρατσιστική ηθική του κατεστημένου. 

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι δεδομένης της εκτόξευσης της ανεργίας σε επίπεδα που δεν τα έχουμε ξαναδεί από την Μεγάλη Ύφεση του 1930, ο κόσμος τώρα αγωνίζεται ξανά ενάντια στο σύστημα. Εάν το κίνημα μπορεί να διατηρήσει αυτή την αγριότητα και ρευστότητα της εργατικής τάξης, η δυναμική για μια επαναστατική αλλαγή είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

Η τωρινή εξέγερση διαφέρει κυρίως στην ένταση της οργής από παλιότερες. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στο Φέργκιουσον ή στο Λος Άντζελες το 1982, οι ταραχές ήταν σημαντικές και έβαλαν τα θεμέλια για αυτό που γίνεται τώρα, αλλά δεν εξαπλώθηκαν το ίδιο γρήγορα και με τέτοια ένταση σε όλη την χώρα.

Η νεολαία που βρίσκεται στον δρόμο αυτές τις μέρες έχει πλήρη επίγνωση της πολιτικής για την Κατάργηση της Αστυνομίας, ακολουθώντας μια πρόσφατα πολιτικοποιημένη γενιά μετά το Φέργκιουσον (Mike Brown), την Βαλτιμόρη  (Freddy Grey), το Όκλαντ (Oscar Grant), την πόλη της Νέας Υόρκης (Eric Garner), το Σικάγο (Laquan McDonald) κ.λπ. (είναι λυπηρό ότι αυτή η λίστα θα μπορούσε να γίνε βιβλίο).

Η νεολαία απορρίπτει σιγά σιγά την επιλογή της υπομονής και χάνει την ελπίδα της για μεταρρυθμίσεις, εστιάζοντας μόνο στην άμεση δράση, κλείνοντας τα αυτιά σε ειρηνοποιούς «ηγέτες» και «πολιτικούς». Πολύ περισσότερος κόσμος επίσης αντιλαμβάνεται τη ματαιοπονία της εκλογικής διαδικασίας και της αστικής «δικαιοσύνης», αντικαθιστώντας τες με αντίσταση. Τα επίπεδα της έντασης είναι δυσθεώρητα σημαντικά. Το γεγονός ότι κόσμος έκαψε μια αστυνομική διεύθυνση στη Μινεάπολις, κυνηγώντας τους ένστολους που έτρεχαν για να σωθούν, και συνέχισε απαρέγκλιτα τις επιθέσεις του, παρ’ όλο που ο στρατός ανέλαβε μετά από λίγο την τήρηση της τάξης, είναι πρωτόγνωρο. Ο δημόσιος διάλογος έχει επίσης αναπροσαρμοστεί στις Η.Π.Α. Η στήριξη της εξέγερσης και των ταραχών από απρόσμενες ομάδες και άτομα είναι σοκαριστική μερικές φορές. Οι ουδέτεροι του κέντρου εξαναγκάζονται να βγουν στον δρόμο και να πάρουν θέση: είσαι ρατσίστρια ή αντιρατσίστρια;

Η ένταση της εξέγερσης η οποία ξέσπασε αυτή τη φορά στη Μινεάπολις έχει πλέον εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα σαν μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά. Η ευρεία εξάπλωση της εξέγερσης, η ένταση της αντίστασης και η ολοκληρωτική έλλειψη πίστης σε μεταρρυθμίσεις και ανοχή στο σύστημα είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε όλη μας τη ζωή.

Το βίντεο της δολοφονίας του George Floyd ήταν φρικτό και αποτρόπαιο. Μας πληγώνει μόνο και μόνο να το σκεφτόμαστε, αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο. Την εβδομάδα μετά τη δολοφονία ακολούθησε το λιντσάρισμα του Αφροαμερικάνου Ahmaud Arbery στην Τζώρτζια, ενώ μερικούς μήνες μετά η δολοφονία της Breona Taylor. Όλες αυτές οι περιπτώσεις δολοφονιών, βαρβαρότητας, συλλήψεων, ανεξάρτητα αν έχουν μαγνητοσκοπηθεί ή όχι, είναι τόσες πολλές που είναι αδύνατο να καταγραφούν εδώ (θα ήταν έτσι και αλλιώς αγχωτικό ακόμα και να το προσπαθούσαμε). Περισσότερα από 1000 άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο στις Η.Π.Α. εξαιτίας της αστυνομικής βαρβαρότητας. Ένας δυσανάλογος αριθμός αυτών των δολοφονιών αφορούν Αφροαμερικάνους. Τα περισσότερα λευκά θύματα, αν όχι όλα, προέρχονται από τις χαμηλές τάξεις. Και παρόλο που η χώρα βρισκόταν σε μια μορφή λοκντάουν, ο ημερήσιος αριθμός δολοφονιών από την αστυνομία παρέμεινε ο ίδιος. Το βίντεο της δολοφονίας του George Floyd σίγουρα έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στο να αναδείξει το απόλυτο κακό που εκπροσωπεί η αστυνομία και ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικό, αλλά ήταν μια μικρή σπίθα η οποία χρειαζόταν για να πυροδοτήσει το υπερβολικά ξηρό και νεκρό δάσος των μοντέρνων αμερικάνικων φυτειών.

Παρ’ όλη την ένταση, το μέγεθος της εξέγερσης εντυπωσιάζει. Μικρές επαρχιακές πόλεις, όπου το βίντεο της δολοφονίας προβλήθηκε, ξεσηκώθηκαν και μετατράπηκαν σε πεδίο εκτεταμένων οδομαχιών μετά τη δολοφονία του George Floyd. Δύο παραδείγματα είναι η Κενόσα του Γουισκόνσιν, όπου αστυνομικοί πυροβόλησαν εφτά φορές στην πλάτη του και μπροστά στα παιδιά του τον Jacob Blake (ο οποίος επιβίωσε της δολοφονικής επίθεσης αλλά έμεινε παράλυτος), και το Ρότσεστερ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, όπου ο Daniel Prude δολοφονήθηκε από αστυνομικούς ενώ βρισκόταν σε κρίση πανικού. Οι αστυνομικοί τοποθέτησαν μια σακούλα στο κεφάλι του και πίεζαν το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο, κάτι που οδήγησε στον θάνατό του από ασφυξία.

Σε μέρη όπως το Όκλαντ και το Σιάτλ, όπου η παρουσία αριστερών και αναρχικών κινημάτων είναι πιο έντονη, σημειώθηκαν πολλές δράσεις που εμπνέουν. Παρ’ όλα αυτά η γενίκευση της εξέγερσης σε πολλές μικρές πόλεις, στην επαρχία, και το γεγονός ότι στα μέσα Οκτώβρη 2020 δεν φαίνεται να υποχωρεί ή να αφομοιώνεται πλήρως από το φιλελεύθερο κατεστημένο, υποδηλώνει ότι μια τεράστια και μακροχρόνια υποδομή αντίστασης ενάντια σε κράτος, καπιταλισμό και ανωτερότητα της λευκής φυλής φαίνεται να εγκαθιδρύεται στις Η.Π.Α.

Η δυσαρέσκεια πάντα υπήρχε, αλλά ο θάνατος του George Floyd ένωσε πολλούς και πολλές οι οποίες χρειάζονταν μια τραγωδία για βρεθούν η μία δίπλα στον άλλο.

Υπάρχουν εντάσεις/προστριβές στο εσωτερικού των κοινωνικών κινημάτων/υποκειμένων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον δρόμο; Ακούμε συχνά για μια διαφοροποίηση μεταξύ μαχητικών διαδηλωτών/ριων και ενός πασιφιστικού κομματιού. Υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός ή είναι μια κατασκευή των μίντια; Πώς θα περιγράφατε το υποκείμενο που βρίσκεται στον δρόμο;

Στις Η.Π.Α., το δόγμα της «μη βίας», όπως εφαρμόστηκε από τον Martin Luther King Jr, επιβιώνει και αποθεώνεται, εκ των υστέρων, ως η τέλεια έκφραση του κοινωνικού ακτιβισμού. Κατά προέκταση, η διαμαρτυρία θεωρείται ως μια έκφραση ακτιβισμού. Επομένως, οποιαδήποτε αποδεκτή και υποτιθέμενα «αποτελεσματική» διαμαρτυρία πρέπει να διακατέχεται από τις αρχές της μη-βίαιης διαμαρτυρίας, η οποία αναφέρεται στην ιστορία ως η μόνη ενδεδειγμένη για την επίτευξη των κοινωνικών δικαιωμάτων στις Η.Π.Α. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν πολύ περισσότερο περίπλοκη, και επαναλαμβανόμενες εξεγέρσεις σε μεγάλες πόλεις επίσης έπαιξαν σημαντικό ρόλο ώστε το κράτος να νομοθετήσει ενάντια στoυς θεσμοθετημένους νομικούς/φυλετικούς διαχωρισμούς στις νότιες πολιτείες. Παρ’ όλα αυτά, η επίσημη αφήγηση αποδίδει αυτή την εξέλιξη αποκλειστικά στο δόγμα της μη βίας. Επιπρόσθετα, η αφήγηση αυτή σημειώνει ότι κάθε διαμαρτυρία πρέπει να στοχεύει στην επίτευξη νομοθετικών παρεμβάσεων και όχι σε ένα επαναστατικό κίνημα. Ενίοτε ακόμη και υποτιθέμενη επαναστατική ρητορική (όπως αυτή του Killer Mike των Run the Jewels, γνωστού δημοκρατικού γιού αστυνομικού, ο οποίος χρησιμοποιεί παρελκυστική ρητορική για να καταδικάσει τις επιθέσεις ενάντια στα γραφεία του CNN και της αστυνομίας) χρησιμοποιείται για την αλλαγή νόμων ή την επίτευξη άλλων βασικών μεταρρυθμίσεων. Κάθε δράση στους δρόμους η οποία είναι πραγματικά επαναστατική ή βίαιη γενικά θεωρείται απαράδεκτη, εξαιτίας των παραπάνω αρχών οι οποίες ορίζουν το τι είναι θεμιτός αγώνας, και είναι πολιτισμικά εξαιρετικά ισχυρές. Για τον λόγο αυτό, τα βίαια γεγονότα των τελευταίων μηνών μάς εμπνέουν, επειδή απορρίπτουν ολοκληρωτικά αυτή τη λογική και αφήγηση. Ο βαθμός εξάπλωσης της εξέγερσης σε τόσο διαφορετικά μήκη και πλάτη της χώρας δείχνει και τη διάχυτη δυσαρέσκεια με αυτή την αφήγηση. Μια υποκειμενική εξήγηση είναι ότι ο κόσμος δρα χωρίς να επιτρέπει σε οποιονδήποτε επίσημο ηγέτη να αυτοπροσδιοριστεί ως εκπρόσωπος του κινήματος. Ο πραγματικά οργανικός χαρακτήρας του κινήματος είναι η έντασή του από την αρχή, και ότι κατάφερε να αποδεσμευτεί από την παγίδα του να οργανωθούν οι διαμαρτυρίες αυτές προσεκτικά από επαγγελματίες ακτιβιστές και πολιτικούς.

Ο κόσμος διαπαιδαγωγείται από μικρή ηλικία στο να πιστεύει στο θέατρο της δημοκρατικής πολιτικής. Η βία είναι η άρνηση αυτής της πίστης. Η βία είναι ένδειξη αυτοδιάθεσης, υποδηλώνει την επιθυμία για ένα κόσμο πέραν του υπάρχοντος.

Διδασκόμαστε ότι έχουμε δικαιώματα, αλλά τα δικαιώματα είναι επιλογές που μπορούν να αφαιρεθούν, αφού θεσπίζονται από ένα κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο συντηρείται από την εξουσία. Τα δικαιώματα είναι μια ανοησία, παρελκυστικές επιλογές οι οποίες χρησιμοποιούνται για να επιβάλουν τον φόβο που βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της κοινωνικής ειρήνης. Έχεις τα δικαιώματά σου, τις ελευθερίες σου και αν συμπεριφέρεσαι με έναν τρόπο συμβατό με το νομικό πλαίσιο που περιλαμβάνει αυτές τις επιλογές, δεν θα καταλήξεις στη φυλακή. Τα δικαιώματα είναι πλασματικά και ισχύουν τυπικά μόνο για όσες συμπεριλαμβάνονται και είναι προνομιούχοι σε μια ταξική κοινωνία. Αυτό πρέπει να θυμάται κάποια όταν αξιολογεί τη γνώμη ενός αυτοπροσδιοριζόμενου συμμάχου, ο οποίος καταδικάζει την πολιτική βία ή την αυτοάμυνα.

Η βία και η εξέγερση αναγνωρίζει ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Υποδηλώνει τη θέληση να πάμε παρακάτω, την επιθυμία η οποία δεν μπορεί να ελεγχθεί από κανένα σύστημα το οποίο αφαιρεί δικαιώματα οποιαδήποτε στιγμή. Οι φωνές που αντιτίθενται στη βία μιλούν τη γλώσσα της πίστης στη δικαιοσύνη και τη πολιτική ενός συστήματος, το οποίο είναι υπεύθυνο για την πρόκληση επαναστατικής βίας. Αυτές οι φωνές θα σε συμβουλεύσουν να απολογηθείς, να περιμένεις, να ελπίζεις.

Ακτιβιστές, φιλελεύθερες, και επονομαζόμενοι σύμμαχοι, που στηρίζουν από τον πάγκο, είναι γρήγορες στο να καταδικάσουν τη βία, γιατί πιστεύουν στις επιλογές που το υπάρχον θέατρο της πολιτικής πλασάρει ως αλλαγή. Θέλουν να οικειοποιηθούν τις υπάρχουσες εξουσίες και όχι να τις συντρίψουν. Σε μερικές περιπτώσεις φοβούνται κιόλας, και αντί να παραδεχτούν ταπεινά τον φόβο τους για τον κίνδυνο τιμωρία τους αν πάρουν θαρραλέα ρίσκα ή κάνουν αντίσταση, κρύβονται δειλοί πίσω από διάφορες κριτικές της βίας.

Από την άλλη, αναρωτιέται κάποια γιατί μεγαλώσαμε ακούγοντας και μαθαίνοντας για τον Martin Luther King και τον Γκάντι, και όχι για ιστορικές προσωπικότητες της ίδιας περιόδου όπως ο Malcolm X και ο Bhagat Singh. Η δεξιά, οι ισχυροί, ή οι συστηματικές και υπολογιστικές μέθοδοι της αυτοσυντήρησης όπως ορίζονται από την καπιταλιστική κοινωνία θα καταδικάζουν πάντα την επαναστατική βία και την εξέγερση. Γιατί ακριβώς αυτού του είδους η αντίσταση είναι αυτό που φοβούνται, αυτού του τύπου η αντίσταση απειλεί το στάτους κβο και το σύστημα που το θρέφει.

Η βία είναι ένα ουδέτερο ζήτημα. Δύο άνθρωποι μπορούν να κρατούν ένα όπλο και θα είναι πάντα μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Ένα άτομο (π.χ. ο Patrick Crusius) μπορεί να κρατάει ένα όπλο για να δολοφονήσει μετανάστες και φυλετικές μειονότητες αδιακρίτως στο Ελ Πάσο του Τέξας, ενώ ένα άλλο άτομο (π.χ. η Chrystul Kizer) μπορεί να κρατάει ένα όπλο για να σκοτώσει έναν άντρα που την βίασε και την εξέδιδε.

Κάποια μπορεί να ισχυριστεί ότι συζητάμε αποκλειστικά για τον George Floyd γιατί το λιντσάρισμά του μαγνητοσκοπήθηκε. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο ακόμη συζητάμε για τον George Floyd. Άνθρωποι βασανίζονται και δολοφονούνται στις Η.Π.Α. κάθε μέρα. Και σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν βίντεο. Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο συζητάμε ακόμη για τον George Floyd μετά τον θάνατό του είναι ότι αυτό το συγκεκριμένο γεγονός πυροδότησε μια γενικευμένη εξέγερση, την οποία θεωρούμε ως μια θετική μορφή βίας, και την οποία η αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει.

Οπότε, για να σου απαντήσω την ερώτηση, ναι, υπάρχουν ακόμα διαχωρισμοί μεταξύ παθιασμένων επαναστατριών και φιλελεύθερων πασιφιστών στις διαμαρτυρίες που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στις Η.Π.Α. Αλλά η κατανόηση του τι κρύβεται πίσω από τον πασιφισμό είναι ένα αποκαλυπτικό γεγονός για τη νέα γενιά που μάχεται στους δρόμους. Και ενώ οι διαχωρισμοί εξακολουθούν να υπάρχουν, πολλοί δεν ενδιαφέρονται να δώσουν περισσότερη αξία και προσοχή στην ηλιθιότητα του φιλελεύθερου και πασιφιστικού κατεστημένου (το οποίο καταδικάζει και αφομοιώνει επαναστατικές προσπάθειες στους δρόμους για δεκαετίες τώρα). Μπες στον χορό ή άντε γαμήσου, νομίζω;

Είναι κάτι άλλο που θεωρείτε σημαντικό και θα θέλατε να προσθέσετε;

Θα θέλαμε να συμπεριλάβουμε μια λίστα με τα ονόματα όλων αυτών που σκοτώθηκαν από την αρχή αυτή της εξέγερσης μέχρι τώρα. Η λίστα δεν είναι ολοκληρωμένη. Είμαστε σίγουροι ότι ονόματα λείπουν και ότι κάποιες δολοφονίες έμεινα στο σκοτάδι, αλλά θέλουμε να αποδώσουμε τιμή σε κάποιους/ες από αυτούς και αυτές που σκοτώθηκαν από τα χέρια αστυνομικών ή φασιστών από την έναρξη της εξέγερσης:Chris Beaty, Indianapolis

  • Barry Perkins, St. Louis, MO
  • Calvin Horton Jr., Minneapolis, MN
  • Anthony M. Huber, Kenosha,WI
  • Michael Forest Reinoehl, Portland, OR
  • Terron Jammal Boone, Los Angeles
  • Robert Forbes, Bakersfield, CA
  • Tyler Gerth, Louisville, KY
  • Summer Taylor , Seattle, WA
  • Jorge Gomez, Las Vegas, NV
  • Sarah Grossman, Colombus, OH
  • Mason James Lira, Los Angeles
  • David “Yaya” McAtee,  Louisville, KY
  • Sean Monterrosa, , Vallejo, CA
  • Dorian Murrell, Indianapolis
  • Oluwatoyin Salau, Tallahasse, FL
  • James Scurlock, Omaha, NE
  • Garrett Foster, Austin, TX
  • John Tiggs, Chicago, IL
  • Italia Marie Kelly, Davenport, IA
  • Marquis M. Tousant, Davenport, IA

Θα θέλαμε επίσης να συμπεριλάβουμε και μερικά εγχειρήματα που συμμετέχουν στην αντικατασταλτική δράση και έχουν την υποστήριξη του ευρύτερου αναρχικού κινήματος:

[1] Το κίνημα για την Κατάργηση της Αστυνομίας θεωρεί ότι η αστυνομία στις Η.Π.Α. έχει τις ρίζες της στην αποικιοκρατία και τη δουλεία. Οι πρώτες οργανώσεις αστυνομίας στις Η.Π.Α. είναι απότοκα παλαιότερων πολιτοφυλακών οι οποίες περιφρουρούσαν δούλους.

Tags

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Μια μετέωρη δικογραφία στο αρχείο

[Γαλλία] Το κίνημα κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης – Στο κατώφλι μιας εξέγερσης;

[Γαλλία] Μαζί με αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν τη Βαστίλη