Όλο το φαντασιακό μέσα στο οποίο πλέουμε, δεν είναι παρά ένα ταξίδι στο χρόνο με βάρκα το σώμα μας. Ξεκινάμε ρίχνοντας το στα νερά της ζωής νέο, άφθαρτο, χωρίς ζημιές και αβαρίες. Μπορεί να ονειρευόμαστε τη γαλήνη των ήρεμων θαλασσών αλλά υπάρχει περισσότερη αγαλλίαση όταν πλέουμε μέσα στις καταιγίδες προσπαθώντας να τις κατευνάσουμε εξαντλώντας τη λύσσα τους και αυτό είναι η δική μας οδύσσεια. Είναι η οδύσσεια της επιθυμίας να ανακαλύψουμε νέα λιμάνια, τη πολυμορφία νέων κόσμων.
Το σώμα μας γερνά, όπως κάθε σκαρί που η αρμύρα της θάλασσας και τα χτυπήματα των κυμάτων με το πέρασμα του χρόνου του καταφέρνουν απώλειες και ζημιές. Είμαστε όμως χαμένοι, ταξιδιώτες χωρίς πυξίδα καταμεσής στον ωκεανό της ζωής. Προσπαθώντας να δαμάσουμε τις καταιγίδες και τα κύματα, έχουμε ξεχάσει προς τα πού είναι ο αρχικός μας προορισμός.
Ωστόσο θα ήταν υπέροχο να καταλάβουμε τι καιρό κάνει μέσα μας και πόσο χρόνο χάνουμε στον πλου μας, μην έχοντας μάθει πότε και πώς να τον αλλάξουμε.
Πόσα θα είχαμε να κερδίσουμε από τις απορίες της παιδικής μας ηλικίας, για το χρώμα του ουρανού, την απαλότητα του αέρα, την καταιγίδα, τη θύελλα, αφού είναι παραδεκτό ότι η γνώση της γης είναι αδιαχώριστη από τη γνώση του σώματος; Αντί να πατάμε στις βεβαιότητες που μας εκπαίδευσε να πιστεύουμε ο υπάρχων κόσμος; Αντί να είμαστε χαμένα παιδιά στην ώριμη ηλικία με μόνιμη προσμονή τη λήψη μίας απάντησης σε μία σειρά από ατελείς ερωτήσεις;
Για πόσο ακόμη θα συνεχίσουμε να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα αγοράζονται και πληρώνονται; Ο πληρωμένος χρόνος δεν επιστρέφει τίποτε πίσω. Η νεότητα θανατώνεται από τον χαμένο χρόνο με κυμαινόμενο επιτόκιο.
Ο παλιός κόσμος που ψυχορραγεί μπροστά στα μάτια μας απονεκρωμένος από το χρήμα, θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η εξαφάνισή του θα σημάνει το τέλος του κόσμου για όλους και όλες μας.
Όμως αυτός ο κόσμος που πεθαίνει κάτω από τον παράλογο ζυγό της ετοιμοθάνατης οικονομίας δεν είναι ο δικός μας. Ο κόσμος που καταρρέει γύρω μας δεν είναι ο δικός μας. Ο δικός μας κόσμος είναι αυτός των ατόμων και των κοινωνιών που προσδοκούν τη ζωή. Ο άλλος δεν έχει τίποτα κοινό με μας.
Τι μας μένει; Τίποτε περισσότερο από το να ζήσουμε σαν παιδιά τις ανολοκλήρωτες περιπέτειες μας.
Firewater
