Οι καλικάντζαροι παραμένουν στον πάνω κόσμο. Είναι φανερό ότι τα μεταλλικά τρίγωνα και οι «μαγικές» μελωδίες των καλάντων δεν αρκούν για να τους ξορκίσουνε. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι εξακολουθούν πάντα να υπάρχουν και ν’ αναπαράγουν τον εαυτό τους μ’ έναν αμείλικτο τρόπο ανά τους αιώνες: Πρώτα οι Βασιλιάδες, οι Αυτοκράτορες, οι φεουδάρχες… στη συνέχεια οι βιομήχανοι, οι φασίστες και οι δικτάτορες, μετά οι «υπηρέτες της δημοκρατίας», τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, η «αγορά». Και τίποτα στον μάταιο τούτο κόσμο δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι «τυχαία» και η «Τύχη» όσων αντιστέκονται και καταλήγουν σ’ ένα δημοκρατικό κελί. Και δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να δεις πως, στην ουσία, τίποτα ‒απελπιστικά τίποτα‒ δεν έχει αλλάξει από παλιά. Η κοινωνία της «προόδου» που υποσχόταν η παντοδυναμία τους δημιούργησε ανέχεια, φτώχεια, μοναξιά και θάνατο.
Κληρονόμος μιας διεστραμμένης ιστορίας, όπου ανακατεύονται προδομένες επαναστάσεις, τρελαμένες τεχνολογίες, πεθαμένοι θεοί και ξοφλημένες ιδεολογίες. Όπου εξουσιαστικές ηγεσίες μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα αλλά δεν μπορούν να πείσουν κανέναν, όπου η νοημοσύνη ταπεινώνεται, αυτή η κοινωνία, με μπροστάρη τη νέα γενιά της, οφείλει, ξεκινώντας από τις αρνήσεις της, να αποκαταστήσει έστω κάτι από την αξιοπρέπεια της ζωής και του θανάτου. Ευχή και υποχρέωση για καλύτερα χρόνια.
Firewater
