Από την ανατολή της μαρτυρικής ιστορίας των ανθρώπων, ο τύραννος συστηματικά ξετρύπωνε έναν φαφλατά επαγγελματία λογά ο οποίος εμφανιζόταν χαμογελαστός, με έναν φρεσκογραμμένο λόγο υπέρ του, που άρχιζε πάντα με τις ίδιες λέξεις: «Ο Γαληνότατος, ο Πανιερότατος, ο Μεγαλειότατος, ο Μέγας Ανήρ, ο ύψιστος Ηγέτης…». Και όσο η γεωγραφία των ανθρώπων μεγάλωνε, μεγάλωνε μαζί της και ο αριθμός των ανθρώπων που το μοναδικό τους δικαίωμα ήταν να ακούν εντολές για θυσίες, εντολές για υποταγή, εντολές για πίστη χωρίς να έχουν το προνόμιο να απαντούν ή να λένε τη γνώμη τους, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν. Μπορεί τα χρόνια της ιστορίας των ανθρώπων να περνούν όπως τα σύννεφα που τρέχουν κυνηγημένα από τον άνεμο, αλλά το χτες το έχουμε αφήσει να είναι το σήμερα. Σήμερα αυτός που καταδιώκει, βασανίζει, φυλακίζει, σκοτώνει, είναι ο ίδιος με αυτόν που ήταν χτες. Σήμερα όπως και χτες, ο τύραννος μάς κάνει πόλεμο, πότε με σφαίρες, πότε με απάθεια, πότε με οικονομικά προγράμματα, και πάντα με ψέματα. Τι μένει; Μας μένει η υποχρέωση ότι σήμερα όπως και χτες πρέπει να φυλάμε καλά -σαν μοναδικό θησαυρό- τη μνήμη ότι είμαστε άνθρωποι.
Άνθρωποι καλή σας χρονιά. Ευχή να παραμείνετε άνθρωποι, όσο δύσκολο και να φαντάζει αυτό στα χρόνια που τα γουρούνια, παριστάνοντας τους ανθρώπους, στάθηκαν όρθια στα πίσω τους πόδια. Παπουτσωμένα με τα φέρετρα εκείνων των ανθρώπων που ανέκαθεν είχαν τη κακή συνήθεια να σκέφτονται, να ρωτούν, να απαντούν, να αρνούνται, να επιλέγουν και να φωνάζουν τη γνώμη τους.
Firewater
