Ανέκαθεν οι ηγεμόνες, για να στραγγαλίσουν την ελευθερία, περίμεναν τη στιγμή της εκδήλωσης μιας μεγάλης κρίσης, που οι ίδιοι προετοίμαζαν με σχολαστικότητα. Τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη «σωτηρία της πατρίδας» προτείνουν καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτουν με το πέπλο του «μονόδρομου», της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών…
Εγκωμιάζοντας την αγνότητα των προθέσεών τους, εκφωνούν μεγάλα λόγια για την αγάπη τους προς το «δημόσιο» συμφέρον, με όρους πατρικής στοργής. Όταν βλέπουν ότι υπάρχει δισταγμός ή άρνηση για να γίνουν δεκτές οι αποφάσεις τους, φορούν αμέσως τις στρατιωτικές στολές, ξεσκουριάζουν τις αλυσίδες, ράβουν τα φίμωτρα και λαδώνουν τα όπλα.
Όταν βλέπουν ότι κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας μόνος του αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ’ όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, τον επαινούν για την «ώριμη» στάση του, καλύπτοντας με τα φύλλα του ψέματος την παγίδα που έσκαβαν, και περιμένουν να πέσει μέσα. Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: τότε, σαν το ελάφι που πέφτει μέσα στα δίχτυα τα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο.
Σκέψου όμως και κάτι διαφορετικό: είναι καλύτερα να ζεις μια μέρα σαν λιοντάρι δείχνοντας τα νύχια σου, παρά δέκα χιλιάδες μέρες σαν ελάφι σπάζοντας τα κέρατά σου. Γιατί όταν θέλεις ν’ αλλάξεις κάτι για να ελευθερωθείς από την παγίδα, ξεσκίζεις τα δίχτυα που έχεις παγιδευτεί.
Firewater
