Το σωματείο…
Ένας από τους πιο κερδοφόρους κλάδους στην Ελλάδα είναι αυτός του επισιτισμού. Αυτό δεν ισχύει βέβαια για τους εργαζόμενους στον συγκεκριμένο κλάδο, παρά μόνο για τους εργοδότες. Οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με την ανασφάλιστη εργασία, την παραβίαση του 8ώρου, τις απλήρωτες υπερωρίες, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και οτιδήποτε άλλο επιβάλλουν τα αφεντικά επωφελούμενα από το καθεστώς της κρίσης.
Με αφορμή τις παραπάνω συνθήκες γεννιέται η ανάγκη για την ίδρυση ενός σωματείου που διαφοροποιείται από τα υπάρχοντα, τα καθοδηγούμενα από κρατικοδίαιτους εργατοπατέρες(ΓΣΕΕ/ΠΑΜΕ), που χρησιμοποιούν τα συμφέροντα των εργαζομένων ως πρόσχημα για τη δική τους πολιτική και οικονομική ανέλιξη. Ενός σωματείου που διεκδικεί καλύτερες συνθήκες εργασίας συλλογικά, ενάντια στην λογική της εκπροσώπησης των εργαζομένων. Ο αγώνας δίνεται μαζί με τους εργαζόμενους και όχι αντί των εργαζομένων. Ενός σωματείου όπου η γενική συνέλευση είναι το μοναδικό όργανο λήψης αποφάσεων και λειτουργεί αντιιεραρχικά και οριζόντια.
Το Σ.Σ.Μ. Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 2010. Από τότε αγωνίζεται για να φέρνει ρήγματα στον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλεται πλέον απροκάλυπτα στη βαριά βιομηχανία του επισιτισμού.
Ο Αγώνας…
Ζητάς τα ένσημα σου και δέχεσαι απειλές.
Είναι κοινό μυστικό στην πόλη της Βέροιας ότι οι συνθήκες εργασίας στον κλάδο του επισιτισμού (πακετάδες, σερβιτόροι, μάγειρες, κ.λπ.) είναι απαράδεκτες. Πάνω από τους μισούς εργαζόμενους αυτού του κλάδου εργάζονται υπό το καθεστώς μαύρης -ανασφάλιστης- εργασίας. Φυσικά, ούτε λόγος για δώρα, επιδόματα, νυχτερινά και υπερωρίες. Οι συγκεκριμένες συνθήκες προφανώς ισχύουν και για τις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις, αλλά σε μικρότερο βαθμό και στα αστικά κέντρα. Συγκεκριμένα στην επαρχία έχει επικρατήσει η αντίληψη, λόγω της μικρής κοινωνίας όπου όλοι γνωρίζονται, ότι τα αφεντικά είναι φίλοι με τους εργαζόμενους, ενώ στην πραγματικότητα και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, με πρόσχημα την κρίση, τα αφεντικά αισχροκερδούν σε βάρος των εργαζομένων. Όσον αφορά τους κρατικούς φορείς (ΙΚΑ, επιθεώρηση εργασίας), το μεν ΙΚΑ πραγματοποιεί πολύ σπάνια ελέγχους και αυτό μετά από καταγγελίες, ενώ η επιθεώρηση εργασίας της Βέροιας συμβουλεύει τους εργαζόμενους να κάνουν συμβιβασμούς που είναι προς το συμφέρον του εργοδότη.
Έτσι και εγώ, μέσα σε αυτό το εργασιακό καθεστώς, εργαζόμουν στο ταχυφαγείο «ΜΑΣΑ ΜΠΟΥΚΑ» ανασφάλιστος και χωρίς υπερωρίες, δώρα, επιδόματα και νυχτερινά για σχεδόν 4,5 χρόνια, παίρνοντας από τους «καλύτερους μισθούς» της πόλης: 3,50 ευρώ την ώρα. Έχοντας σταματήσει πρόσφατα, αποφάσισα να διεκδικήσω όλα τα παραπάνω που δικαιούμουν. Αφού ήρθα σε επικοινωνία με το Σωματείο Βάσης Σερβιτόρων Μαγείρων (και λοιπών εργαζόμενων στον κλάδο του επισιτισμού) Κεντρικής Μακεδονίας, αποφασίσαμε να πάμε στο εν λόγω μαγαζί όπου εργαζόμουν, και να ζητήσουμε τα αυτονόητα. Η αρχική του απάντηση-κλασική αντίδραση αφεντικού- ήταν ότι «δεν βγαίνει», ενώ ύστερα άρχισε να απειλεί ότι θα πάρει δικηγόρο και ότι θα μάθει όλη η πόλη αυτό που κάνω, υπονοώντας πως δε θα μπορώ να ξαναβρώ δουλειά στην πόλη. Η δική μου απάντηση, όσο και των υπολοίπων μελών του Σωματείου, ήταν ότι του χρειάζεται δικηγόρος, γιατί προφανώς ο νόμος είναι εναντίον του, και ότι εμείς από τη μεριά μας θα το επικοινωνήσουμε εξίσου στον κόσμο της Βέροιας. Καθώς φεύγαμε, μας σταμάτησε ένας «συνάδελφος», με τον οποίο συνεργάστηκα το τελευταίο διάστημα πριν σταματήσω, για να υπερασπιστεί το αφεντικό του, λέγοντάς μου ότι είναι από τους καλύτερους εργοδότες! Σε ερώτηση μέλους του Σωματείου για το πώς γίνεται να δουλεύει ανασφάλιστος πάνω σε μηχανάκι, ενώ αυτό το επάγγελμα έχει τα περισσότερα εργατικά και πολλές φορές θανατηφόρα ατυχήματα, μας έδειξε τον σταυρό που φορούσε, αποκρινόμενος ότι δεν χρειάζεται ασφάλεια γιατί έχει αυτό…
Η αναφορά στο παραπάνω περιστατικό με τον «συνάδελφο» γίνεται για να καταδείξω ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτές τις εργασιακές συνθήκες φέρουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τέτoιες συμπεριφορές. Τόσα χρόνια αυτοί οι εργαζόμενοι στηριζόντουσαν σε ξεπουλημένους κομματικούς και συνδικαλιστικούς φορείς, έχοντας απολέσει την ταξική τους συνείδηση. Ήρθε η ώρα όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι που βιώνουμε την καθημερινή εκμετάλλευση, να οργανωθούμε. Με βασικό μας όπλο την αλληλεγγύη αντιστεκόμαστε συλλογικά απέναντι στο φόβο και σε κάθε είδους εργοδοτική τρομοκρατία. Διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι κανείς άλλος, εκτός από εμάς τους ίδιους, δεν μπορεί να γνωρίζει τα προβλήματα μας. Στεκόμαστε απέναντι από γραφειοκράτες-συνδικαλιστές του τίποτα και κάθε είδους γραμματείς και φαρισαίους. Διεκδικούμε συλλογικά, αδιαμεσολάβητα και αυτοοργανωμένα. Αποφασίζουμε όλοι μαζί ισότιμα, χωρίς αρχηγούς, εμείς για εμάς.
Πρώην ανασφάλιστος πακετάς του ταχυφαγείου
«ΜΑΣΑ ΜΠΟΥΚΑ»
