είμαι δεκαέξι χρονών
είμαι ένα έμβρυο του ουρανού
ένα αγέννητο άστρο
είμαι ένας ερωτευμένος έφηβος ετών δεκαέξι
το μαύρο Ρόδο από άγνωστη γη
άλλες φορές θα έλεγα πως συνηθίζω να μοιάζω σαν υπεραιωνόβιο δέντρο
με βαθιές ταλαιπωρημένες ρίζες
ριζώματα ψυχής
φιλόξενα πελώρια κλαριά συντροφιά καταρραμένων
και εκατοντάδες κίτρινα ξερά φύλλα
από ιστορίες κυνηγημένων
νομίζω πως είμαι γέννημα θρέμμα
το μπάσταρδο παιδί σου
ψελλίζω χαρμόσυνα τα βράδια
τον επιθανάτιο ρόγχο σου
είμαι η αντάρα και η βαρυχειμωνιά στην αρρώστια σου
η αλλεργία που έχεις στους δεκαεξάχρονους
η αλλεργία που έχεις στους δεκαεξάχρονους
είμαι δεκαέξι χρόνια από την ιστορία μιας αέναης κίνησης
το στοιχειό του παρελθόντος
του «παρόν» και του μέλλοντος σου
είμαι η σπίθα της ανατροπής
μπηγμένη βαθιά στα σπλάχνα των νεκροπόλεων
είμαι το δρεπάνι που ξεφαλτσαρει μια ανάσα πάνω από το στέρνο σου
είμαι το φάντασμα της ελευθέριας που πλανιέται πάνω από τη Πόλη
μα μη ξεχνάς
πως πάνω από όλα!
είμαι ένας ερωτευμένος έφηβος
ετών δεκαέξι!!!!
στίχοι από το ομώνυμο μουσικό κομμάτι των «Καταχνιά»
…για όλα τα παιδιά που συνωστίζονται στις πλατείες, εξω από τα εφετεία, στις πορείες, στις καταλήψεις και στους δρόμους. Για τα παιδιά που φταίνε για όλα. Για τα παιδιά που ερωτεύονται, που ελπίζουν και απελπίζονται μέσα στην πανδημία.
…για όλους αυτούς που γέρασαν από επιλογή. Για αυτούς που ξέχασαν τα νιάτα και μίσησαν τη ζωή. Για αυτούς που φοβούνται την εξέγερση και ζουν γονατιστοί.
…όσο για αυτούς που διατάζουν, λιβανίζουν, νομοθετούν, τσεπώνουν, φυλακίζουν…για αυτούς, κανένα ποίημα δεν γράφτηκε ποτέ.
