Μία Ματιά μέσα από τη Μάχη του Λος Άντζελες – Ιούλης 2025
«Τα Έθνη-Κράτη γίνονται τελωνειακοί πράκτορες του κεφαλαίου. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις, υπάρχουν μόνο Συνοριοφύλακες με διαφορετικά χρώματα και σημαίες».
~El Capitán Marcos
Είχαμε μπροστά μας ένα μακρύ και ζεστό καλοκαίρι. Η Εθνοφρουρά βρισκόταν δίπλα-δίπλα με την τοπική αστυνομία του Los Angeles (LAPD) φορώντας βαρύ εξοπλισμό. Είδαμε τις δυνάμεις της Συνοριοφυλακής να τρέχουν στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τούβλα ανάμεσα στο Compton και το Paramount. Οι χιλιάδες διαδηλωτές που έκαναν πορεία στους αυτοκινητόδρομους, αποδοκιμάζοντας τους μπάτσους, δεχόντουσαν επίθεση με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Ταυτόχρονα, σενιόρες μοίραζαν χοτντογκ ανάμεσα στις μάχες, ενώ παλαιστινιακές σημαίες κυμάτιζαν μαζί με μεξικάνικες, σημαίες του Σαλβαδόρ και της Γουατεμάλας. Μαύροι και Μελαμψοί, βρεθήκαμε μαζί στις συμπλοκές στον δρόμο, κουκουλωμένοι και αποφεύγοντας τη σύλληψη. Μετανάστες ενάντια στους μπάτσους. Οι cholos έβαφαν με σπρέι συνθήματα πάνω στους τοίχους των κέντρων κράτησης. Σκούτερ της εταιρίας Lime πετάγονταν από γέφυρες, τρομάζοντας τους μπάτσους, που τράπηκαν σε φυγή. Νέοι και νέες απελευθέρωσαν την οργή τους, χωρίς να χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη αφορμή, πέρα από το θράσος των μπάτσων της Υπηρεσίας Μετανάστευσης (ICE). Πέταξαν πέτρες, έκαψαν αυτοκίνητα. Αυτό ακριβώς που λέμε αυθορμητισμός· η αγνή λούμπεν προλεταριακή οργή που κατεύθυνε τη βία προς την κρατική καταπίεση και την ιδιωτική περιουσία.
Τα απομεινάρια αυτών των μαχών βρίσκονται ακόμη διασκορπισμένα στους δρόμους σαν κομφετί, για να μας θυμίζουν την αξιοπρεπή οργή που διακοσμεί τις γειτονιές του Los Angeles, ενώ παραμένουν υπό καθεστώς εξέγερσης. Όσον αφορά την παρούσα φάση του αγώνα, παραθέτουμε τα λόγια του Joshua Clover: «Οι εργατικοί αγώνες έχουν κατά κύριο λόγο περιοριστεί σε κουρελιασμένες αμυντικές ενέργειες, ενώ τα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά εμφανίζονται όλο και περισσότερο ως κεντρική φιγούρα του πολιτικού debate. Αποτελούν ένα φάντασμα που μεταπηδά από τις συζητήσεις περί εξέγερσης, και φτάνει στις ανήσυχες κυβερνητικές μελέτες στα γυαλιστερά εξώφυλλα των περιοδικών». Στο Los Angeles, κανένας κουμουνιστής ή αναρχικός δεν έχει μείνει ανέγγιχτος από τις βίαιες συμπλοκές στον δρόμο και την τοπική εξέγερση. Από τις εξεγέρσεις στη γειτονιά Watts το 1965 και στο LA το 1992, μέχρι και την εξέγερση για τον George Floyd το 2020, η αιχμή του δόρατος ακονίζεται μόνη της, και είναι έτοιμη να επιτεθεί. Είναι η «αδιάλλακτη κοινωνική κεντρικότητα», όπως αναφέρει ο Clover, που καθοδηγεί την ανάλυσή μας, όπου η ιδιωτική ιδιοκτησία γίνεται το μέσο και το αντικείμενο της φυλετικοποιημένης προλεταριακής οργής. Όπως έγραψε το 1970 η καταστασιακή ομάδα 1044, «το εμπόριο/προϊόν είναι η καρδιά του θεάματος». Όπως τότε έτσι και τώρα, η σχέση του ριζοσπαστικοποιημένου προλεταριάτου με το κεφάλαιο καταδεικνύεται από την ίδια την καταστροφή των αγαθών και της περιουσίας. Αυτή η εξέγερση δεν αφορούσε μόνο την απαλλοτρίωση, αλλά επιδίωκε να καταστρέψει ολόκληρο το τεχνοκρατικό κολαστήριο, ή τουλάχιστον τις τεχνολογίες και τα εργαλεία του. Οι ηλιαχτίδες της εξέγερσης αυτής ακτινοβολούν ακόμα στα μάτια και τη μνήμη μας, καθώς καταγράφηκαν από τις κάμερες και τα livestreams, για να μπορούν όλοι οι καπιταλιστές και τα αφεντικά να τη δουν. «Αφήστε τους καπιταλιστές να θρηνούν τα χαμένα εκατομμύρια δολάρια από τις ζημιές».
Δεν μας ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός πως οι μπάτσοι της Υπηρεσίας Μετανάστευσης (ICE) έτρεχαν να κρυφτούν. Δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την ορμή αυτής της εξέγερσης. Για εκείνους, το σχέδιο ήταν μία οργανωμένη επιχείρηση απαγωγών, σε πολλές γεωγραφικές περιοχές, με σκοπό να γίνει μαζική απέλαση μεταναστών. Απέναντι στην επιχείρηση αυτή στάθηκαν οι δυνάμεις του ριζοσπαστικοποιημένου προλεταριακού ανταγωνισμού. Η Συνοριοφυλακή βρήκε καταφύγιο στην «καλοσύνη» του κράτους, με τον Donald J. Trump να διατάζει την Εθνοφρουρά της California να κατέβει στον δρόμο, γεγονός που έχει να συμβεί από το 1965.
Ξεκίνησαν έναν ανοιχτό ταξικό πόλεμο απέναντι σε εργάτες, πολίτες και αδήλωτους μετανάστες, χωρίς να περιμένουν την αντίσταση που αναβλύζει μέσα από τις λατινοαμερικάνικες φαβέλες (barrios), τα ghetto, τις γειτονιές και τις παραγκουπόλεις (slums) που περιτριγυρίζουν την περιοχή της Downtown. Στο Los Angeles, η ICE εισέβαλε στα μέσα παραγωγής και πώλησης, και στα μέρη όπου οι εργάτες καίγονται από τις ακτίνες του ήλιου.
Μπούκαραν σε εργοστάσια ρούχων, όπως το Ambiance Apparel, σε Κέντρα Ημερήσιας Εργασίας, σε μαγαζιά όπως τα Home Depot, σε λυκειακές γιορτές αποφοίτησης, στους δρόμους… Οι προλετάριοι του Los Angeles απάντησαν με ασύμμετρη δύναμη – τα χέρια τους, τα σώματά τους, τα συνθήματα στους τοίχους: «Θάνατος στην ΑμεριΚΚΚή», «Σκατά στο ICE», «Κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος» ( “Death to Amerikkka”, “Fuck ICE”, “No One Is Illegal”). Πήραμε μια μικρή γεύση του τι σημαίνει «λατινική αναρχία» (“brown anarchy”) και κοινοτικές περίπολοι αυτοάμυνας, που οργανώθηκαν αμέσως μετά την ορκωμοσία του Trump. Η κλιμάκωση της προλεταριακού αγώνα ήταν η μόνη λύση ενάντια στην τρομοκρατία του κράτους. Ήταν η αυθόρμητη εξέγερση που αναζωπύρωσε την ψυχή των ριζοσπαστικοποιημένων κομματιών του προλεταριάτου, παρά τις δηλώσεις του Δημάρχου του Los Angeles που προσέδωσε τις ταραχές σε «εξωτερικούς υποκινητές».
Όλα ξεκίνησαν στις 06 του Ιούλη, με τη σύλληψη του David Huerta, προέδρου του Διεθνούς Συνδικάτου Υπαλλήλων Υπηρεσιών και της Ένωσης Υπαλλήλων Υπηρεσιών στα Δυτικά, σε μία συντονισμένη έφοδο στο Downtown Los Angeles. Έκαναν χρήση τέιζερ, τον ακινητοποίησαν πιέζοντας το κεφάλι του στο κράσπεδο και τον χτύπαγαν. Αφού νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, τον προσήγαγαν. Την ίδια μέρα, η ICE απήγαγε ακόμη 15 μετανάστες χωρίς χαρτιά, εργάτες σε εργοστάσια ενδυμάτων –όλοι μέλη της κοινότητας των Zapotec– και τους μετέφεραν στο κοντινότερο κέντρο κράτησης. Το ίδιο συνέβη και τις δύο επόμενες μέρες.
Στις 8 Ιούλη, ακούσαμε στο ρεπορτάζ του Cuauhtli, που εκείνη την βδομάδα συμμετείχε στις συμπλοκές στο Downtown, να λέει χαρακτηριστικά: «Είναι πανέμορφο να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου την καταστροφή της αστικής ζούγκλας. Λίγα μέτρα πιο μακρυά όμως, στη γειτονιά του Little Tokyo, η ζωή κυλούσε ανεπηρέαστη: Η καθημερινότητα της καταναλωτικής κοινωνίας. Οι τουρίστες αλώνιζαν χαρούμενοι, οι χίπστερς τράβαγαν φωτογραφίες, κάποιοι έκαναν πάρτι. Έτσι είναι η ζωή για αυτούς που ζουν στην καρδιά της αυτοκρατορίας. Ο πυρήνας στη μία μεριά. Η περιφέρεια στην άλλη. Έχουμε τους αριθμούς, την ενέργεια και τις ικανότητες να διαδηλώσουμε, να καταλάβουμε τους δρόμους, να διαμαρτυρηθούμε, να φωνάξουμε, να κάνουμε πορείες και να αντιπαρατεθούμε στην Συνοριοφυλακή. Άλλα είμαστε ανοργάνωτοι. Κι έτσι ρώτησα τον εαυτό μου, ποιοι είμαστε εμείς; Είναι δυνατόν να κάνουμε οτιδήποτε άλλο πέρα από την κλασική τακτική των μαζικών διαδηλώσεων; Να μας συλλαμβάνουν στο τέλος της μέρας ή να γυρνάμε σπίτι, να ξυπνάμε το επόμενο πρωί και να κάνουμε ακριβώς το ίδιο; Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα; El día después?/ “Η μέρα μετά;” Ελπίζουμε να ζήσουμε για να δούμε τη γη για ακόμα μια φορά».
Οι επιδρομές της Υπηρεσίας Μετανάστευσης είναι κομμάτι μιας μεγαλύτερης προσπάθειας για την αναδιοργάνωση της δραστηριότητας του κεφαλαίου με εθνικιστικά χαρακτηριστικά, γεγονός που αναδεικνύει ρωγμές στην κατανομή και σύνθεσή του. Η ICE διεξάγει ενέργειες με σκοπό μαζικές απελάσεις, και ταυτόχρονα η εταιρία Geo Group αυξάνει ραγδαία τα κέρδη της από τις συλλήψεις μεταναστών χωρίς χαρτιά. Ωστόσο, πρόσφατες αναφορές μιλάνε για την πλήρη απουσία νόμιμων διαδικασιών «επεξεργασίας» των κρατουμένων οπού αποκαλύπτουν τις παρακάμψεις του πρωτοκόλλου των κέντρων επεξεργασίας (δηλαδή, οι κρατούμενοι μετανάστες αποστέλλονται άμεσα στις χώρες προέλευσης ή μεταφέρονται σε ξένες χώρες). Από την άλλη μεριά, παρατηρούμε την ασυνήθιστη συμπεριφορά των κάθε λογής αφεντικών –από τα χωράφια στο Oxnard, μέχρι τα εργοστάσια του Ontario– και την ασαφή σχέση τους με τις επιδρομές, οπού σε κάποιες περιπτώσεις επιλέγουν να «προστατέψουν» τους εργάτες τους, στέλνοντάς τους σπίτι ή ενημερώνοντας τους για την παρουσία των μπάτσων – απαιτώντας την επόμενη μέρα να γυρίσουν ξανά στη δουλειά. Τα αφεντικά αυτά δείχνουν τη δέσμευσή τους στην εκμετάλλευση του διεθνούς εργατικού δυναμικού, που είναι αναγκαία για τη συντήρηση του επιχειρηματικού τους μοντέλου, που αποτελεί το status quo.
Στις 09 του Ιούλη 700 πεζοναύτες του 2ου Τάγματος, της 7ης Ομάδας του Σώματος Πεζοναυτών κατέφθασαν στο Twentynine Palms στην California. Οι μάχες στους δρόμους του Los Angeles, για την προστασία των μεταναστών εργατών αλλά και ολόκληρης της εργατικής τάξης, συνεχίστηκαν μέχρι την επομένη μέρα. Και μετά την επόμενη. Και την επόμενη…
Στα χρόνια του λευκού, προτεσταντικού, αγγλοσαξονικού πατριωτικού εθνικισμού, της εμμονής με το σλόγκαν “Make America Great Again”, η επίθεση σε εθνοτικά προσδιορισμένες εργατικές μεταναστευτικές κοινότητες αποτελεί ιδεολογικό και υλικό θέαμα. Η «παράδοση» αυτών των επιδρομών έχει ρίζες στη Εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες απέλασαν περίπου ένα εκατομμύριο Μεξικάνους/ες, ο επονομαζόμενος Επαναπατρισμός της δεκαετίας του ‘30. Το 1954, το Αμερικανικό κράτος ενέκρινε το Σχέδιο Wetback, μια επιχείρηση μαζικής απέλασης ενός εκατομμυρίου Μεξικάνων, νόμιμων και μη. Ισως θυμόμαστε τον κυβερνήτη της California, Pete Wilson, και τι απέγινε με τη Proposition 187 το 1994, οπου οι μη εγγεγραμμένοι μετανάστες αποκλείστηκαν από τις κρατικές υπηρεσίες πρόνοιας. Το 2006, πραγματοποιήθηκαν μαζικά κύματα επιδρομών της ICE και απελάσεων, στοχεύοντας λατίνους/ες, ασιάτες/τισσες και μαύρους μετανάστες που δεν είχαν χαρτιά, ως κρατική απάντηση στις μαζικές διαδηλώσεις, πορείες και συγκεντρώσεις των μεταναστών εργατών –το λεγόμενο La Gran Marcha– και το “Day Without Immigrants” στην Εργατική Πρωτομαγιά. Ιστορικά λοιπόν, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ όλων αυτών των περιστατικών ρατσιστικής βίας, είναι το κεφάλαιο.
Τα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ αποτελούν περιοχές φυλετικοποιημένης γεωγραφίας απο τις απαρχές της ίδρυσής τους, το 1848. Μία διεκδίκηση των εδαφών των Ιθαγενών, από περισσότερες απο μία πλευρές, με εργαλεία διαμεσολάβησης τον πόλεμο και τον συνεχή εκτοπισμό των ντόπιων, για την επέκταση του κεφαλαίου και την άνοδο του λευκού αγγλο-αμερικανικού εθνικισμού, σε ένα «ιστορικό» κυνηγητό, για την εθνική επιθυμία της απόκτησης της «γης της επαγγελείας». Η Cristina Beltrán υποδεικνύει το εξής: «Καθώς τα σύνορα επεκτείνονταν ακόμη πιο δυτικά, οι αμερικάνοι άποικοι συναντούσαν όλο και συγχνότερα Μεξικάνους – πολίτες της γειτονικής ηγεμονικής χώρας, και μία καινούργια φυλετικοποιημένη ομάδα ατόμων τους οποίους πρέπει να φοβούνται, να εκμεταλέυονται και να εξουσιάζουν». Συνεχίζει: «Η ελευθερία στην άνευ όρων επέκταση των αμερικάνικων συνόρων ήταν μία συνθήκη που βασίστηκε στην “διάσωση” των περιοχών τόσο από τη μεξικάνικη, όσο κι από την ιθαγενική κυριαρχία. Εξυπηρετώντας μάλιστα και μια διπλή λειτουργία, οι κατακτήσεις έσωσαν επίσης τη περιοχή από την “κακή διακυβέρνηση” του κράτους του Μεξικού – μία αποτυχημένη διοίκηση που ορίζεται εν μέρει από την αδυναμία του Μεξικού να εξαλείψει την παρουσία των Ιθαγενών, μετατρέποντας την περιοχή σε μια “τρομερή ερημιά, που πατούσαν μόνο βάρβαροι”».
Και σε αυτό το «πρόβλημα» τη λύση θα δώσει, για ακόμα μια φορά, ο καπιταλιστικός πολιτισμός, εξοντώνοντας τους βάρβαρους, που θα συνεχίσουν να τον ενοχλούν για ακόμη δύο δεκαετίες, διαταράσσοντας το «Αμερικάνικο Όνειρο». Όπως το έθεσε ο Samuel Huntington το 2004, «δεν υπάρχει Λατινοαμερικάνικο Όνειρο. Υπάρχει μόνο το Αμερικάνικο Όνειρο, που δημιούργησε η αγγλοσαξονική κοινωνία. Οι Λατινοαμερικάνοι μπορούν να το ονειρεύονται κι αυτοί, μόνο όμως αν ονειρεύονται στα αγγλικά». Εδώ το ανέκδοτο γράφεται μόνο του.
Η υπαρξιακή απειλή μίας μεξικάνικης εισβολής, μία έφοδος «εγκληματιών» που περνούν τα σύνορα, μαύροι απ’ την Αϊτή και καφέ απ’ τη Βενεζουέλα που βρίσκουν καταφύγιο στον «Πρώτο Κόσμο», Κινέζοι μετανάστες που διασχίζουν τον Ειρηνικό· όλα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν την κρίση του εξόδου, αλλά την καταστροφή του κεφαλαίου που έχει προκαλέσει παντού η ταυτόχρονη οικολογική κρίση. Η εξέγερση στο Los Angeles ξεδιπλώνεται ανάμεσα στους φυλετικούς ανταγωνισμούς και τους συσχετισμούς μεταξύ τάξεων, και παρουσιάζει σε άλλες τοπικότητές της προοπτική για μια γενικευμένη εξέγερση, όχι μόνο ενάντια στην ICE, την τοπική αστυνομία και τους σερίφηδες, ή την εθνοφρουρά (και τους απεσταλμένους πεζονάυτες), αλλά και ενάντια στην παραγωγή και τη διανομή, με τη ζημιά που προκαλείται στα αγαθά και την ιδιωτική περιουσία. Αυτή η εξέγερση δεν πείθεται από την καινοτομία της Silicon Valley ή από τα κυκλώματα κυκλοφορίας μίας φυλετικοποιημένης γεωγραφίας, που βασίζεται σε προσωρινές ή ευέλικτες θέσεις εργασίας, στη παροχή υπηρεσιών και την παραγωγή. Η εξέγερση αποκαλύπτει την επιθυμία της για τον τερματισμό της αποξένωσης, και για θυμωμένες επιθέσεις των προλετάριων ενάντια σε αυτό που μας υποτάσσει, μας απομακρύνει και μας στερεί. Η αποστέρηση και η στοχοποίησή μας από την ICE και την CBP (Υπηρεσία Συνοριακής Προστασίας) είναι τα κεντρικά ζητήματα που πυροδοτούν την εξέγερση.
Θαμένη κάτω από τις ρητορικές της αριστεράς περί «δικαιωμάτων των μεταναστών» κρύβεται η εξεγερσιακή προοπτική της γενικής απεργίας, της αυθόρμητης αλλά και οργανωμένης επίθεσης του «κοινωνικού ανταγωνισμού». Για μας, ο «κοινωνικός ανταγωνισμός» είναι όλες εκείνες οι δυνάμεις των οποίων η επιβίωση σε αυτό το κολαστήριο βασίζεται στην άρνηση και στην εναντίωση στο σχεσιακό κεφάλαιο, στο κράτος και στον αντιδραστικό εθνικισμό. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι η εναντίωση της αναπαραγωγής της καθημερινότητας, με βάση αυτό που ο Μαρξ έλεγε «διαδικασία ανατίμησης του κεφαλαίου». Όπως υποδεικνύουν οι Stefano Harney και Fred Moten, «μια άλλη λέξη γι’ αυτό είναι ο κομμουνισμός». Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ή να σκεφτούμε σχετικά με την αναπαράσταση των κρατικών σημαιών στη διαμαρτυρία και τον κοινωνικό ανταγωνισμό; Για τη σημασία που εκφράζεται μέσω μιας αμφίβολης εθνικής ταύτισης ή ίσως για τις ενέργειες που αποβλέπουν στην εθνική απελευθέρωση, όπως επιδιώκουν ορισμένες ομάδες; Η έντονη παρουσία των μεξικανικών σημαιών στο Λος Άντζελες είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας παιδαριώδης εθνικισμός, ρητορικές της «κλεμμένης γης» ή μια κακόγουστη προσφυγή στον τριτοκοσμικό αντιιμπεριαλισμό. Αντίθετα, είναι η αντιφατική έκφραση των φυλετικοποιημένων προλετάριων μεταναστών: Η θέασή της επιβεβαιώνει τον αβέβαιο και ρευστό χαρακτήρα της σύνθεσης του κοινωνικού ανταγωνισμού. Και τι γίνεται με αυτή τη δήθεν αναπαράσταση, την απλή της εμφάνιση όσον αφορά την εκτενή ορατότητά της; Το Re-Existir Media, μία κοινοτική δομή πληροφόρησης από την περιοχή Inland Empire, το διατύπωσε απλά σε μια πρόσφατη ανακοίνωση:
«1 στους 5 “Αμερικάνους” είναι “Hispanic”. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μία χώρα που βασίζεται στα εκατομμύρια λατινοαμερικάνων, ώστε να διατηρήσει την κοινωνική της δομή… Είμαστε οι αγρότες: Χωρίς εμάς τα περισσότερα από τα γεωργικά αγαθά σε αυτή τη χώρα δεν θα υπήρχαν. Είμαστε εκείνοι που δουλεύουν στη λιανική, την εστίαση, τις οικιακές εργασίες: Καμία επιχείρηση και κανένα σπίτι δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς εμάς. Είμαστε οι εργαζόμενοι στις εταιρίες logistics: Κανένα αγαθό δεν θα μπορούσε να μετακινηθεί χωρίς εμάς. Είμαστε οι χτίστες στις οικοδομές και οι κατασκευαστές: Χωρίς εμάς, οι υποδομές και οι εγκαταστάσεις θα κατέρρεαν πολύ νωρίτερα».
Για είμαστε σαφείς, βρίσκουμε τον όρο “hispanic” ως έναν περιοριστικό όρο. Δημιουργημένος απο την κυβέρνηση του Richard Nixon, αυτή η αφηρημένη έννοια που περιγράφει το ισπανόφωνο κομμάτι του πληθυσμού δεν συμβάλλει στη σκέψη και την ανάλυση γύρω από τα ζητήματα που αφορούν τους φυλετικοποιημένους μαύρους και ιθαγενείς ή τις ταξικές σχέσεις εντός αυτής της ομάδας. Οι εθνικές σημαίες της Λατινικής Αμερικής που κυμματίζουν στις διαδηλώσεις, ως συμβολικές χειρονομίες εκπροσώπησης απο διαφόρων ειδών φυλετικοποιημένων προλετάριων με λατινοαμερικάνικη καταγωγή, είναι κομμάτι της εξέγερσης όπως η αυτοάμυνα ενάντια στην ICE και την Εθνοφρουρά, ο εμπρησμός των οχημάτων της εταιρίας Waymo, και η καταστροφή της ιδιωτικής περιουσίας γενικότερα. Ίσως, κι εδώ ρισκάρουμε κάπως στην ανάλυσή μας με αυτό, η υπερεκπροσώπηση της μεξικάνικης σημαίας, σε αντίθεση με τη σημαία των ΗΠΑ, συνεχίζει να μας δείχνει οτι ο πόλεμος Μεξικού-ΗΠΑ δεν τελείωσε ποτέ. Το οικοδόμημα του αντιμεξικανικού ρατσισμού, και ως προέκταση του αντιλατίνικου ρατσισμού, υπογραμμίζει τη μακρά και μαύρη ιστορία τη κατοχής, του πολέμου και του καθεστώτος, που απο το 1848 επιδιώκει ταυτόχρωνα την υποδούλωση του μεξικάνικου εργατικού δυναμικού και την εξόντωση των Μεξικάνων, μέσω του εκτοπισμού, του λιντσαρίσματος και της αστυνόμευσης.
Όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι και με μία άλλη πραγματικότητα, μέσα από τις μαζικές διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και την εξέγερση: Οι αστυνομικοί, οι πράκτορες της ICE, και η Εθνοφρουρά, είναι κατα πλειοψηφία κι αυτοί Λατινοαμερικάνοι. Ο εχθρός μοιάζει με εμάς. Είναι το κομμάτι των κοινοτήτων μας που αναρριχήθηκε στις θέσεις εξουσίας και διάλεξε στρατόπεδο: Την πλευρά του κράτους και της καταπίεσης. Η Συνοριοφυλακή δεν αποτελείται πια στο μεγαλύτερο κομμάτι της απο λευκούς Αγγλο-Αμερικάνους. Είναι επίσης Μεξικανοί, “con nopal en la frente” (με κάκτο στο μέτωπο). Ο εχθρός, παρά το δημογραφικό αυτό γεγονός, είναι μια πολυπολιτισμική δύναμη λευκής υπεροχής, συμπληρώνει το Re-Existir Media..
«Εντός του ραγδαία αυξανόμενου λευκού εθνικισμού των ΗΠΑ, όλοι οι Λατινοαμερικάνοι θα συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται “ανιθαγενείς”, πιθανοί λαθρομετανάστες, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Ο λαός μας πάντα κατοικούσε στο περιθώριο, μια ζωή εξωτερικά της ζώνης που κουμαντάρει το κράτος. Τώρα, ο κλήρος πέφτει σε εμάς να δομίσουμε τις κοινότητες αγώνα μας, πάνω σε αυτή την αναρχίστικη ζωή, εργαλειοποιώντας την καθημερινότητά μας ως φυγάδες, κόβοντας μια για πάντα τις αλυσίδες που μας κρατούν εγκλωβισμένους στο σύστημα. Όχι μέσω πολεμικών διακηρύξεων, αλλά μέσω μιας σιωπηλής ανατροπής και του σαμποτάζ που θα αχρηστεύσει οτιδήποτε μας υποτάσσει. Να πελεκίσουμε όλα τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας, μέχρι να κατεδαφιστεί ολοσχερώς».
Μία ακυβέρνητη εξέγερση σημαίνει εξάλειψη της εκπροσώπησης. Να γίνεις μη εκπροσωπήσιμος. Σημαίνει να σε καταπίνει ο κοινωνικός ανταγωνισμός, με την αξιοπρεπή οργή των φυλετικοποιημένων προλετάριων, των λούμπεν που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, και των απαλλοτριωτών που ανακατανέμουν τον πλούτο που μας εκλέψαν: Τον χρόνο. Το φάντασμα του Κοιμώμενου Γίγαντα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του και να μετατραπεί στον κοινωνικό ανταγωνισμό – όπως και η πολλαπλότητα των φυλετικών μορφών, στα οδοφράγματα με τους Κομπανιέρους/ες/α που βιώνουν με κοινό τρόπο την απαλλοτρίωση των ζωών τους.
Η φαντασιακή κρίση των συνόρων πρέπει να μετατραπεί σε κρίση του κεφαλαίου παντού. Βρίσκουμε αρκετά διδακτικό το εξής: 1. Η καταστροφή των οχημάτων «αυτόνομης οδήγησης» της εταιρίας Waymo αποτελεί την παθιασμένη και αξιοπρεπή προλεταριακή οργή των κατοίκων του Los Angeles. 2. Τα σημεία στα οποία υπάρχει μποτιλιάρισμα, στα σταυροδρόμια και τους αυτοκινητόδρομους, υπήρξαν κρίσιμα στην τακτική κλιμάκωση, όσον αφορά τις περιπτώσεις απαγωγών που μεταφερόντουσαν με οχήματα. 3. Οι εθνικές σημαίες της Λατινικής Αμερικής, που σήκωσαν οι καθημερινοί, λούμπεν και προλετάριοι Μεξικάνοι και Κεντροαμερικάνοι, μας θυμίζουν την καταπίεση και την υπερεκμετάλλευση που δέχονται οι μετανάστες εργάτες, εντός των ρωγμών της νόμιμης κρατικής οικονομίας, και 4. Η αποδοτηκότητα των ηλεκτρικών ποδηλάτων και σκούτερ της Lime, ως χρήσιμα εργαλεία για την άμυνα, την επίθεση και την δημιουργία οδοφραγμάτων, ώστε να αποσταθεροποιήσουν την ICE, τους μπάτσους και την Εθνοφρουρά, μας δίνει την εικόνα της σημερινής εξέγερσης. Τα άμεσα μέτρα, ενάντια στις περιπολίες της ICE, πήραν από μόνα τους μορφή την ώρα που γινόταν η εξέγερση, επιτρέποντας και συμπληρώνοντας τις γραμμές επίθεσης κατά του κεφαλαίου. Το απρόσωπο σμήνος που επιτίθεται στις δυνάμεις της καταστολής με παράνομα βεγγαλικά και επαγγελματικά πυροτεχνήματα, οδοφράγματα φτιαγμένα από σκουπίδια, και μολότοφ που διαλύονταν πάνω στα περιπολικά της ICE, εμπνέουν τον κόσμο να δράσει. Τα μαθήματα που παίρνουμε είναι πολλά, και οι περιοχές, εντός των ΗΠΑ, που βασανίζονται από τις ίδιες μορφές αιχμαλωσίας –υπομένοντας τις επιδρομές της ICE– και αντιστέκονται στο κεφάλαιο και το κράτος, όλο και πληθαίνουν. Και θα το πούμε δυνατά και ξεκάθαρα για να το ακούσει ο Πρόεδρος Τραμπ: Είμαστε η μελαμψή εισβολή, η εισβολή των μεταναστών. Να γαμηθεί η Υπηρεσία Μετανάστευσης. Ζήτω οι εξεγερμένοι, οι παραβατικοί και οι foos tirando barrio (/αυτοί που προκαλούν αναστάτωση στην γειτονιά) του LA.
Αυτά που πράττουμε ως κομουνιστικά μέτρα εμφανίζονται στα οδοφράγματα, εκεί που τα χέρια εκείνων χωρίς πρόσωπο πετούν μπουκάλια και τούβλα, εκεί που οι ίδιοι αναλαμβάνουν την ευθύνη της συνειδητοποίησης, ότι αναρχία σημαίνει αντιπαράθεση με το κράτος. Γινόμαστε μάρτυρες, μέσω μιας αλληλουχίας αγώνων, της συνεχούς επιθυμίας για την κατάλυση του καπιταλιστικού οργανισμού και της αναπαραγωγής της καθημερινότητας όπως σχετίζεται με την εργασία των μεταναστών, ένα τούβλο τη φορά. Το μάθημα εδώ είναι ότι πρέπει να μετατρέψουμε την παθητική διαδήλωση (αντίσταση) σε μία γενικευμένη εξέγερση (επίθεση)· να δημιουργήσουμε γραμμές ανταγωνισμού, που η οργή τους θα μετουσιωθεί σε κομουνιστικό μέτρο. Όπως έγραψαν οι 1044, «μια ενδιαφέρουσα ζωή είναι αυτού που μένει να δημιουργήσει το επαναστατικό προλεταριάτο. Εκεί όπου η αυθεντική εξέγερση δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της ως αυτό που είναι, η ρουτίνα της καθημερινότητας ανακτά τον εαυτό της και η εξέγερση δεν μπορεί να συνεχίσει». Ο εμπρησμός των αμαξιών της Waymo είναι μόνο η αρχή. Όπως διαβάσαμε σε ένα πόστερ που διανέμεται στο haters cafe: “ataquen sin vergüenza” (/επιτεθέιτε χωρίς ντροπή). Η μάχη του Los Angeles δεν έχει ακόμη τελειώσει. Το περιοδικό Heatwave θέτει το θέμα του αγώνα ξεκάθαρα: «Οι κύκλοι αγώνων έχουν το συνήθειο να ανακατεύουν την τράπουλα, να αναστέλλουν τον τόπο και τον χρόνο και να μας διδάσκουν πρακτικές αλήθειες στην κομμουνιστική θεωρία: Ο πραγματικός θάνατος του κεφαλαίου δεν θα μας δοθεί στα χέρια, αλλά είναι ζήτημα δύναμης και ενεργής προσπάθειας». Αυτό το ζήτημα δύναμης πρέπει να συνεχίσει, να διατηρηθεί και να διαδοθεί. Και είναι η επικοινωνία μεταξύ μας ο χώρος στον οποίο μπορεί να δούμε τα ερωτήματα και τις αναλύσεις μας να ανθίζουν στην πράξη.
Μένουμε με μία φλέγουσα απορία: Τι μπορούμε να κάνουμε για το μέλλον; Για κάποιους, πρέπει να συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα στους ευάλωτους μη-καταγεγραμμένους μετανάστες εργάτες, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις κρατικές δυνάμεις με ό,τι εργαλείο έχουμε στην κατοχή μας, a la chingada (/ να πάει στο διάολο). Για κάποιους άλλους, πρέπει να φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας στην ματεριαλιστική θεωρία της εξέγερσης, διευρύνοντας την πρακτική της απαλλοτρίωσης και του σφετερισμού. Για τους αναρχικούς, πρέπει να τεσταριστεί το όριο της αναρχίας, διερευνώντας το πώς θα υποκινηθεί μακροπρόθεσμα η πράξη σε μία πόλη που καίγεται. Για τους κομμουνιστές, πρέπει να αναπτυχθεί μια ενδελεχής έρευνα στο παρόν και μία συνεχής μελέτη στα logistics της γεωγραφίας του καθενός, εντοπίζοντας τα τακτικά εμπόδια – προσανατολίζοντας τον αγώνα στον δρόμο για τον κομουνισμό. Βρίσκουμε ο ένας την άλλη στους δρόμους, μπορεί και όχι.. Όμως βρίσκουμε ο ένας την άλλη. Για τώρα, ίσως αυτό να είναι το ζήτημα μέσα στά συντρίμια της εξέγερσης.. donde la vida vale (/ όπου η ζωή έχει αξία). C/S
Mapaches Clandestinxs / Cuauhtli
Μετάφραση: prima_materia
*Οι mapaches clandestinxs είναι μια μελαμψή αναρχική συλλογικότητα που δραστηριοποιείται στην αστική ζούγκλα του Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, διαταράσσοντας και αρθρογραφόντας από το περιθώριο. Ο cuauhtli είναι ένας αντικαπιταλιστής αγωνιστής με έδρα το Λος Άντζελες που προσπαθεί να οικοδομήσει δίκτυα οργανωμένης μαχητικής αυτοάμυνας από τα κάτω.
