«Υπήρχαν μέρες που συνέβαιναν αρκετές σημαντικές τερροριστικές ενέργειες, μαζί με δεκάδες άλλες μικρότερης σημασίας, καθώς και εκτελέσεις χαμηλόβαθμων διοικητικών αξιωματούχων. Βόμβες ρίχνονταν με κάθε αφορμή ή και χωρίς αφορμή. Μπορούσες να βρεις βόμβες μέσα σε καλάθια με φρούτα, σε ταχυδρομικά δέματα, σε τσέπες παλτών, στην αγία τράπεζα εκκλησιών. Οτιδήποτε μπορούσε να ανατιναχτεί, ανατιναζόταν».
Σημείωση ρώσου νιχιλιστή 1905
Ζούμε σε μια πραγματικότητα που η βία αποτελεί χαρακτηριστικό θεμέλιο αυτού του κόσμου. Μια βία που εμφανίζεται τόσο από πλευράς κράτους-εξουσίας (που κατέχουν το μονοπώλιο στους μηχανισμούς βίας και καταστολής) όσο και μέσα στους κόλπους της ίδιας της κοινωνίας των από τα κάτω. Η βία ξεκινάει από τα γεννοφάσκια μας. Από τον εξαναγκασμένο πνιγμό στην ιερά γούρνα της βάπτισης, μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα που υποδουλώνει την κριτική σκέψη σε μια προσπάθεια να λοβοτομήσει κάθε νέο άνθρωπο. Η οικογένεια είναι αυτή που παίρνει τη σκυτάλη του να συνεχίσει το έργο της υποδούλωσης στην εντός του οίκου πραγματικότητα. Τιμωρία, φωνές και ενίοτε λίγο ξύλο για τον “σκανδαλιάρη” νέο-δούλο. Χάρη στη συμβολή του τρίπτυχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και του θεάματος στον 21αιωνα, η βία γίνεται φύση για τον ενήλικο πλέον δούλο. Η μισθωτή σκλαβιά γίνεται αδιαπραγμάτευτο καθήκον και φυλακίζει τα άτομα σε μια ρουτίνα-καθημερινότητα, που τα μόνα ψήγματα ζωής που της απομένουν είναι η αναμονή του τέλους. Με την πατριαρχία, τον σεξισμό, τον σπισισμό και όλα τα καρκινώματα, που έχει γεννήσει αυτή η σάπια πραγματικότητα, να προελαύνουν στις άξιες αυτής της κοινωνίας, δεν είναι να απορεί κανείς πώς υπάρχει βία παντού γύρω μας.
Όταν λοιπόν μια ζωή, ο κόσμος δέχεται την βία των εξουσιαστών στο πετσί του, είναι πέρα του δέοντος λογικό να την επιστρέψει πίσω σε αυτούς που πραγματικά αξίζει να την δεχτούν. Γιατί, πέρα από τη μητροπολιτική βία και τον ένοπλο αγώνα, υπάρχει και η καθημερινή ζωή, αυτή που το σύνολο του πληθυσμού ζει. Και εκεί έχει πολύ μεγάλη αξία να απαντήσεις στην βία με βία.
Σε μια καθημερινότητα όπου οι καταπιεσμένοι του κόσμου συνεχίζουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως θύματα και όχι ως ενδεχόμενους θύτες, δεν υπάρχει ελπίδα αλλαγής. Όμως, τη στιγμή που οι από τα κάτω καταλάβουν ότι η βία δεν είναι προνόμιο της εξουσίας, αλλά δυνατότητα όλων, εκείνη τη στιγμή η ουτοπία θα είναι ένα βήμα πιο κοντά.
Γιατί εκείνη τη στιγμή η εκδίκηση αρχίζει να παίρνει μορφή και η επανάσταση πλησιάζει. Εκείνη τη στιγμή τα ρασοφόρα κτήνη θα πνιγούν από την οργή των “πιστών”, οι μαθητές θα απαντήσουν με καταλήψεις και απόχες στο εκπαιδευτικό σύστημα, φτύνοντάς το στα μούτρα, και θα αρχίσουν να διαμορφώνουν τις δικές τους φανταστικές προσωπικότητες. Οι γιοι και οι κόρες θα βάλουν τους γονείς με το ένα πόδι στον τοίχο και θα γυρίσουν την πλάτη στον γερασμένο κόσμο της εθελοδουλίας. Οι εργαζόμενοι θα επιτεθούν στα αφεντικά τους, όχι για να ζητήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά για να καταστρέψουν κάθε δείγμα μισθωτής σκλαβιάς. Κάθε καταπιεσμένος αυτού του κόσμου, κάθε αδικημένος πρέπει να πάρει την υπόθεση της ελευθερίας στα χέρια του. Η καθημερινή ζωή που μας έχουν επιβάλει είναι το πιο εύφορο έδαφος που μπορούμε να βρούμε για να σηκώσουμε κεφάλι. Εκεί, στην ουρά της τράπεζας και της εφορίας…
Αγκαλιάζοντας την επαναστατική βία στην καθημερινότητα, διαμορφώνουμε και προετοιμάζουμε τις συνθήκες για μια διάχυτη προεπαναστατική περίοδο. Γιατί μόνο βίαια θα μπορέσουμε να διαλύσουμε το υπάρχον, έτσι ώστε από τις στάχτες του να γεννηθεί ένας κόσμος χωρίς ανισότητες, χωρίς βία, ελεύθερος…
null
