Τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας στο Ηράκλειο και κάποιες σημειώσεις
Ο σχεδιασμός και η στόχευση των αναρχικών
Από την πρώτη στιγμή που κηρύχθηκε η 48ωρη, αποφασίσαμε να συζητήσουμε και να βγάλουμε ένα πλάνο δράσης. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι νόμοι δεν καταργούνται απλά και μόνο με τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων και με τα παχιά λόγια, αλλά χρειάζεται και σχέδιο και οργάνωση για να χτυπήσεις το κτήνος που καταδυναστεύει τη ζωή μας, αποφασίσαμε να στοχεύσουμε ακριβώς στην καρδιά του – την οικονομία. Η πρόταση που διατυπώσαμε από την πρώτη μέρα προς την αγωνιζόμενη κοινωνία ήταν το μπλοκάρισμα της οικονομίας, δηλαδή ο διαρκής αποκλεισμός τραπεζών και εφοριών από τη Δευτέρα το πρωί και έκτοτε, ως προοπτική συνέχειας και όξυνσης του κοινωνικού πολέμου αμέσως μετά την απεργία. Αυτή την πρόταση προπαγανδίσαμε με πορείες, συγκεντρώσεις, κατάληψη τηλεοπτικού σταθμού και την προσπάθεια κατάληψης του Δημαρχείου, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχαμε και οξύναμε όλες τις εχθροπραξίες που έλαβαν χώρα τις μέρες της απεργίας, προσπαθώντας να τους δώσουμε προοπτική. Για πολλούς λόγους, μέσα στους οποίους σίγουρα είναι και η έκταση των ταραχών την Κυριακή το βράδυ, όπως και η αποτυχία της απόπειρας κατάληψης του Δημαρχείου, η πρόταση δεν πήρε σάρκα και οστά. Την κρατάμε και θα την επαναφέρουμε εμπλουτισμένη στο προσεχές μέλλον.
Χρονικό
Πέμπτη 09/02:Μικροφωνική συγκέντρωση το απόγευμα στα λιοντάρια από αναρχικούς/ες και αντιεξουσιαστές/στριες.
Παρασκευή 10/02
Πρωί:Πρώτη μέρα απεργίας και το Εργατικό Κέντρο δεν έχει καλέσει πρωινή πορεία. Το μόνο κάλεσμα που υπάρχει είναι αυτό του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πλ. Ελευθερίας, όπου πραγματοποιείται μια σχετικά άμαζη και άνευρη πορεία. Στην ίδια πλατεία και την ίδια ώρα βρίσκονται και περίπου 50 σύντροφοι που αφού αρνούνται να διαδηλώσουν στην ουρά των ΠΑΜΕτζίδων, πραγματοποιούν αποκλεισμό του super-market «Αριάδνη» επί της 1866, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς της εν λόγω εταιρίας, και λίγο αργότερα αποκλεισμό της τράπεζας Alpha-Bank (συμφερόντων Μάνεση) στην πλατεία λιονταριών, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς. Το μεσημέρι σύντροφοι επισκέφτηκαν τις αποθήκες της Αριάδνης για να στηρίξουν τους απεργούς.
Απόγευμα: Τεράστια συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας με περίπου 10.000 άτομα. Ακολουθεί πορεία στην οποία το αναρχικό μπλοκ συμμετέχει και αποτελείται από 1000-1500 διαδηλωτές. Σπάζεται η πόρτα των δικαστηρίων, τζαμαρίες τραπεζών και ενεχυροδανειστήρια (μαγαζιά των σύγχρονων μαυραγοριτών), ενώ στο ύψος της πλατείας Κορνάρου ξεκινούν συγκρούσεις χαμηλής έντασης, με τους μπάτσους που πλησιάζουν την πορεία. Μετά το τέλος της διαδήλωσης, οι εργατοπατέρες και οι «πολίτες κατά του χρέους» –που πλέον αποτελούν ένα και το αυτό– έχουν στήσει μικροφωνική στην πλατεία Ελευθερίας, και θα απαγορεύσουν σε σύντροφο, αλλά και γενικά σε μη αρεστό σε αυτούς κόσμο, να μιλήσει.
Σάββατο 11/02
Εντελώς άμαζη απεργιακή συγκέντρωση στο Εργατικό κέντρο, η οποία δεν θα μετατραπεί καν σε πορεία. Η συγκέντρωση είχε καλεστεί μόλις το προηγούμενο βράδυ. Κάποιοι σύντροφοι θα κινηθούν σε γειτονιές της πόλης μοιράζοντας κείμενα και φωνάζοντας συνθήματα. Κατάληψη του τηλεοπτικού σταθμού TV CRETA το μεσημέρι από συντρόφους, όπου θα προβληθεί video σχετικά με την πανεργατική απεργία και τις δράσεις που έχουν καλεστεί. Συγκέντρωση έξω από τις φυλακές Αλικαρνασσού αμέσως μετά, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων που από τις αρχές του μήνα έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις σε πολλές φυλακές του ελλαδικού χώρου. Στη συγκέντρωση «παραβρέθηκαν» και δύο διμοιρίες ΜΑΤ.
Συγκέντρωση και πορεία το απόγευμα στους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου μετά από κάλεσμα αναρχικών. Η πορεία αποτελούταν από 200 άτομα του αναρχικού μπλοκ, και ένα μπλοκ του ΕΠΑΜ με περίπου 80 άτομα.
Κυριακή 12/02
Ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών στο Ηράκλειο. Οι αριστεροί και οι αστικές φυλλάδες μιλάνε για 30.000 άτομα, ωστόσο ένας αριθμός 15 με 20 χιλιάδες είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Το εργατικό κέντρο Ηρακλείου είχε από νωρίς στήσει μικροφωνικές, όπου οι εργατοπατέρες και διάφοροι αριστεροί εκτονώνονται και εκτονώνουν σκούζοντας επαναστατικές μεγαλοστομίες. Η μικροφωνική ήταν προσβάσιμη σε όλους σε αντίθεση με την Παρασκευή. Πρόθεση των διοργανωτών (Ε.Κ.Η. και «πολίτες κατά του χρέους»), οι οποίοι καταλαμβάνουν συμβολικά την περιφέρεια, είναι να μην πραγματοποιηθεί πορεία και ο κόσμος να επιστρέψει ήσυχα σπίτι του. Η «κατάληψη» της περιφέρειας, στην οποία οι εργατοπατέρες μπήκαν ξεκλειδώνοντας απλά την πόρτα, έγινε για να μην καταληφθεί από κόσμο που δεν ελέγχουν, ενώ στην πόρτα της περιφέρειας μπράβοι εμπόδιζαν τον κόσμο να μπει. Μάλιστα από τις 8 το βράδυ (τέσσερις ώρες πριν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση), οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο από τα μεγάφωνα να μαζευτεί ξανά την επόμενη μέρα, στην οποία και εννοείται ότι δεν κάλεσαν ποτέ καμία συγκέντρωση. Μετά από παρότρυνση των αναρχικών και απαίτηση μεγάλης μερίδας των συγκεντρωμένων, ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο. Αν και η απάντηση των διοργανωτών είναι να μείνει ο κόσμος να περιφρουρήσει την κατάληψη της περιφέρειας από τους «προβοκάτορες», πραγματοποιείται πορεία από το μεγαλύτερο μέρος των συγκεντρωμένων. Στην πλατεία θα μείνουν σχετικά λίγοι να ακούν τους πατριωτικούς λόγους των μετανιωμένων Πασόκων, και να «φυλάνε» την άδεια κατειλημμένη περιφέρεια…
Η κίνηση του κόσμου να αγνοήσει τις εκκλήσεις των εργατοπατέρων και των «πολιτών κατά του χρέους» και να κατέβει στο δρόμο σήμανε και το τέλος του απεχθέστατου ρόλου τους – κανείς πλέον δεν τους δίνει σημασία στο βαθμό που ακόμα και την κατάληψη της περιφέρειας θα την παρατήσουν και θα πάνε σπίτια τους. Κατά τη διάρκεια της πορείας θα σπαστούν ξανά η πόρτα του δικαστικού μεγάρου, τζαμαρίες τραπεζών και ΑΤΜ, ενεχυροδανειστήρια και τα γραφεία του Στρατάκη, και στο ύψος της Κορνάρου θα ξεκινήσουν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ενώ ένα τζιπ των ΟΠΚΕ δέχεται επίθεση με μολότοφ. Μετά από ρίψη χημικών ο κόσμος θα καταλήξει στην πλατεία Ελευθερίας όπου και θα συνεχιστεί η συγκέντρωση. Εκεί, και ενώ συνεχίζονται οι ανέξοδοι λόγοι στο μικρόφωνο, αναρχικοί αλλά και πολύς ανένταχτος κόσμος αποφασίζουν να περάσουν στην πράξη. Τα γραφεία των βουλευτών Κεγκέρογλου και Σκραφνάκη σπάζονται, και τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ καίγονται, ενώ σχεδόν όλοι οι συγκεντρωμένοι υποστηρίζουν αυτές τις πράξεις.
Από εκεί και πέρα, όσο οι ώρες περνάνε έχει αρχίσει και να ξεκαθαρίζει η σύσταση του κόσμου. Στις έντεκα το βράδυ και ενώ δεν έχει ψηφιστεί ακόμα το μνημόνιο, το μεγάλο πλήθος πλέον έχει αποχωρίσει αλλά έχουν μείνει αρκετά άτομα τα οποία είναι αποφασισμένα να συνεχίσουν. Η απουσία όλων των ηγετίσκων της αριστεράς (πατριωτικής και μη) είναι εμφανέστατη. Η πρώτη κίνηση είναι να καταληφθούν-επιταχτούν δυο λεωφορεία, έτσι ώστε περίπου 100-200 άτομα να καταλάβουν το τοπικό κανάλι ΚΡΗΤΗ TV. Λίγη ώρα αργότερα γίνεται κάλεσμα στο μικρόφωνο για κατάληψη του Δημαρχείου, έτσι ώστε το αμέσως επόμενο πρωί να οργανωθεί το μπλοκάρισμα της οικονομίας, μέσω του αποκλεισμού την εφορίας και της Τράπεζας της Ελλάδος. Το κάλεσμα υιοθετείται από όλους.
Το εντελώς ετερόκλητο πλήθος (από αναρχικούς και νεολαίους, μέχρι αγρότες και εκπέσοντες μεσοαστούς με κουστούμια) όλων των ηλικιών που κινήθηκε προς το Δημαρχείο μπορεί να μην είχε κάποια φοβερή μαζικότητα (500-700 άτομα), αλλά είχε αυτήν ακριβώς την αποφασιστικότητα που χαρακτηρίζει τους εξεγερμένους. Το Δημαρχείο καταλαμβάνεται, καρέκλες και αντικείμενα από το εσωτερικό του γίνονται οδοφράγματα ενώ μια μεγάλη ομάδα κόσμου φεύγει προς την Εφορία. Λίγη ώρα αργότερα το σκηνικό στο κέντρο του Ηρακλείου είναι το εξής: Στο Δημαρχείο κόσμος προσπαθεί να ξεκινήσει συνέλευση και να το μετατρέψει σε κέντρο αγώνα, στην Εφορία έχουν στηθεί οδοφράγματα απέναντι σε δυο διμοιρίες προκειμένου να προστατευθούν αυτοί που προσπαθούν να μπουν μέσα, και ταυτόχρονα σύντροφοι σπάνε το γραφείο της Μπακογιάννη στα λιοντάρια. Δυστυχώς η πόρτα της Εφορίας δεν θα ανοίξει εγκαίρως και ο κόσμος θα αποχωρίσει συντεταγμένα προς το Δημαρχείο.
Κάπου εκεί είναι η ώρα που εν τέλει ψηφίζεται το μνημόνιο και οι μπάτσοι λαμβάνουν εντολή να εκκαθαρίσουν το κέντρο. Οι πρώτες συγκρούσεις θα σημειωθούν ανάμεσα στον κόσμο που φεύγει από την Εφορία και τους μπάτσους που τον ακολουθούν στην 25ης Αυγούστου, και θα τελειώσουν με την επικράτηση των ΜΑΤατζήδων, οι οποίοι δεν θα παραλείψουν να εκκενώσουν και το Δημαρχείο πετώντας δακρυγόνα και ασφυξιογόνα στο αίθριο και στην πόρτα της Λότζια. Αμέσως μετά θα εμφανιστούν διμοιρίες από διάφορα σημεία, εκκενώνοντας τα λιοντάρια και διώχνοντας κόσμο που κινούνταν προς την πλατεία Ελευθερίας, ενώ όσοι είχαν εγκλωβιστεί στο Δημαρχείο και κινδυνεύουν από ασφυξία θα σπάσουν την πίσω πόρτα για να βγουν. Η έξοδος επιτυγχάνει μετά από αντιπερισπασμό που έκαναν οι απ’ έξω διαδηλωτές. Μετά από σύντομες αψιμαχίες στα πέριξ των λιονταριών, όσοι έχουν παραμείνει στους δρόμους θα συγκεντρωθούν στην 1821 με σκοπό να ξανασυγκεντρωθούν στην πλατεία Ελευθερίας. Μετά από αρκετές επιθέσεις των μπάτσων περίπου 100 με 150 άτομα θα φτάσουν στην πλατεία, ενώ ταραχές από μικρές ομάδες διαδηλωτών θα σημειώνονται για λίγη ώρα ακόμα σε διάφορα σημεία του κέντρου. Κατά τις 2 το βράδυ ο κόσμος πλέον θα αποχωρήσει και η κανονικότητα θα επιστρέψει στο Ηράκλειο.
Δευτέρα 13 έως Παρασκευή 17/02
Μαθητές αυθόρμητα καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και κατεβαίνουν στους δρόμους πραγματοποιώντας πορείες τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη και την Παρασκευή το πρωί, ενώ σε μικροσυμπλοκές που σημειώνονται την Παρασκευή θα συλληφθεί ένας 16χρόνος.
Σχετικά με την κατάληψη του Δημαρχείου
Η πρόταση για κατάληψη του Δημαρχείου, αν και αυθόρμητη, αποτελούσε κομμάτι της γενικότερης προπαγάνδισης για μπλοκάρισμα της οικονομίας από το πρωί της Δευτέρας και έκτοτε. Συνεπώς η πρόθεση των αναρχικών ήταν να κρατηθεί το κτήριο ως κέντρο αγώνα και οργάνωσης της αντίστασης. Ωστόσο ο κόσμος ήταν τόσο οργισμένος, που μάλλον περισσότερο ήθελε να σπάσει και να καταστρέψει τα κτήρια-σύμβολα της εξουσίας, παρά να τα καταλάβει. Τα μικροσπασίματα στο δημαρχείο, όπως και η απόπειρα εισβολής στην Εφορία, ήταν πράξεις ταξικής αντεκδίκησης από κόσμο διαφόρων ηλικιών και διαφορετικών αφετηριών. Παρ’ όλα αυτά η πρόθεση του κόσμου ήταν –έστω και σπασμένο– το Δημαρχείο να διατηρηθεί ως κατάληψη και κέντρο αγώνα, και ο λόγος που αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ήταν η επέμβαση των μπάτσων.
Σχετικά με τις συγκρούσεις
Αν κάτι ήταν προφανές την Κυριακή, όσον αφορά τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες, είναι ότι ήταν άκρως αναμενόμενες. Αν υπάρχει κάτι άλλο προφανές είναι ότι όσο και να κάνεις έκκληση στους φρουρούς του καθεστώτος να έρθουν μαζί σου και να παρακούσουν τις άνωθεν εντολές, το σενάριο όπου οι μπάτσοι βγάζουν τις στολές και αγκαλιάζουν τον κόσμο θα παραμείνει στο επίπεδο της επιστημονικής φαντασίας. Επειδή λοιπόν, όπως λένε και οι ίδιοι, «τη δουλειά τους κάνουνε», και αυτή είναι η δουλειά του σκύλου που προστατεύει είτε το σπίτι, είτε το μαγαζί, είτε το ίδιο το αφεντικό του, και ακριβώς επειδή πρέπει να περάσουμε από πάνω τους αν θέλουμε να μην ζήσουμε σαν δούλοι, πρέπει στις επόμενες πορείες να κατεβούμε προετοιμασμένοι. Αντιασφυξιογόνες μάσκες και μαλόξ είναι αποτελεσματικά για τα δακρυγόνα και απαραίτητα για όποιον κατεβαίνει πλέον στο δρόμο.
Για τα γεγονότα της Αθήνας, τα ΜΜΕ και τις συγκρούσεις
Τα γεγονότα αυτής της 48ωρης απεργίας ΔΕΝ θα μείνουν στην Ιστορία ως άλλη μία μέρα που ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο για να εμποδίσει την ψήφιση κάποιων ακόμα οικονομικών μέτρων. Θα μείνουν στην Ιστορία ως μια στιγμή που η οργή των προλετάριων, η απελπισία των άστεγων και των άνεργων και η εκδικητικότητα των –προδομένων από τον καπιταλισμό– νεόπτωχων συμπυκνώθηκαν σε μια μεγάλης έντασης χαοτική έκρηξη. Τα δεκάδες καμένα τραπεζικά καταστήματα, οι 109 τραυματίες φρουροί του καθεστώτος, οι 8 ώρες συγκρούσεων και το ξήλωμα ΟΛΗΣ της Πανεπιστημίου, που προσγειώθηκε πάνω στους μπάτσους, ήταν η απάντηση της εξεγερμένης κοινωνίας στο δίλημμα χρεοκοπία ή υποταγή. Αυτό που πραγματικά συνέβη και που ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας, είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, που πλέον δεν έχει να περιμένει κάτι και δεν έχει να χάσει τίποτα, αποφάσισε να γκρεμίσει σύμβολα, πρόσωπα και θεσμούς της εξουσίας και της κατανάλωσης.
Τα γεγονότα αυτά όμως δεν θα αποτελέσουν την εξεγερμένη μνήμη αυτών που τα παρακολούθησαν από τον καναπέ του σαλονιού τους. Για αυτούς η ιστορία θα είναι λίγες χιλιάδες κόσμου αποτελούμενου από ειρηνικούς διαδηλωτές, που αποχώρησε μετά από μία ώρα εξάσκησης του συνταγματικού του δικαιώματος, επειδή μερικές εκατοντάδες βάνδαλων αποφάσισαν να αμαυρώσουν τις κινητοποιήσεις αυτές, λεηλατώντας και σπάζοντας τις περιουσίες του μέσου έλληνα μαγαζάτορα, ιστορικά κτίρια και πλατείες, προϊόντα της φορολόγησης των ελλήνων πολιτών. Για αυτούς η πληγή της επόμενης μέρας θα είναι η κατεστραμμένη είσοδος του «Αττικόν», τα κλεμμένα ρούχα πολυεθνικών εταιριών και η κακή διαφήμιση στα ξένα τουριστικά πρακτορεία.
Οι ζωές όμως που πραγματικά καταστρέφονται είναι εκείνες των απολυμένων, των άστεγων και όσων γύρισαν τη Δευτέρα στη δουλειά δουλεύοντας πλέον για 400 ευρώ, και όχι των 200 μαγαζάτορων του κέντρου. Από την επόμενη μέρα των συγκρούσεων βλέπουμε ότι η 12η Φεβρουαρίου άφησε πίσω της καταστροφές συγκεκριμένων στόχων-συμβόλων εκμετάλλευσης, όπως τράπεζες και ενεχυροδανειστήρια, πολυεθνικές εταιρίες, πολιτικά γραφεία και υπουργεία. Αλλά επειδή οι εξεγερτικές διαδικασίες δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι κατευθυνόμενες, αφού αποτελούν μια κοινωνική έκρηξη που δεν μπορεί να περιοριστεί και να συσκευαστεί σε ξεκάθαρες πολιτικές προθέσεις και στόχους, και όταν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του κόσμου εμπλέκεται σε τέτοιες διαδικασίες, είναι αναμενόμενο να γίνονται ορισμένες καταστροφές ή κλοπές οι οποίες να φαίνονται πολιτικά αδόκιμες. Οι ενέργειες αυτές όμως δεν είναι ενέργειες παρακρατικών δυνάμεων, όπως ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Είναι και αυτές ξεκάθαρη έκφραση του ταξικού μίσους των εξεγερμένων, οι οποίοι καταργούν τους νόμους στα οδοφράγματα, επανοικειοποιούνται τη ζωή τους, και τα αγαθά που τους στερεί ένα καθ’ όλα μη νομιμοποιημένο πλέον κοινωνικό συμβόλαιο. Ωστόσο, οφείλουμε να κάνουμε έναν διαχωρισμό. Αυτές οι καταστάσεις οφείλουν να είναι συλλογικές, και συλλογικά να τις αντιμετωπίζουμε, όπως το παράδειγμα που μετά από απαλλοτρίωση καταστημάτων με ρούχα, πολλά από αυτά μοιράστηκαν σε άστεγους του κέντρου. Όμως, ακόμα και σε τέτοιες εξεγερτικές διαδικασίες υπάρχουν άτομα που μπορούν να τις εκμεταλλευτούν και να τις εμπορευματοποιήσουν, μετατρέποντας την απαλλοτρίωση σε μια απλή κλοπή που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τις απελευθερωτικές διαδικασίες. Ωστόσο, ακόμα και αυτό δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματική λεηλασία που επιβάλλεται στην κοινωνία από τις αποφάσεις βουλευτών, υπουργών, κεφαλαιοκρατών και τέτοιου είδους καθαρμάτων. Αυτών που μπορούν και ληστεύουν και καταστρέφουν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους απλά και μόνο με τις τζίφρες, τις μπίζνες και τους νόμους τους. Να πάνε να πούνε για την καμένη είσοδο του «Αττικόν» στους άνεργους και τους άστεγους που πεθαίνουν στον δρόμο, και που όταν έχει κακοκαιρία ο Δήμ(ι)ος Αθηναίων στέλνει τους μπάτσους να τους πετάξουν έξω από τα δημοτικά κτήρια στα οποία μπαίνουν για να προστατευτούν.
Για την έξαρση της πατριωτικής ρητορείας και την «ανάγκη» εθνικής ενότητας
Από το καλοκαίρι της «αγανάκτησης» και έως τώρα παρατηρούμε την ανάδυση σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο μιας αφήγησης που επικεντρώνεται στην πατρίδα και την ανάγκη εθνικής ενότητας, για να σωθεί από τους προδότες και τους εξωτερικούς εχθρούς της. Το φαινόμενο αυτό φάνηκε να εκφράζεται αρχικά αυθόρμητα από μεμονωμένα άτομα, στην πλειοψηφία τους απολίτικοι μικροαστοί και μεσοαστοί, θεωρώντας ότι κάτω από την ελληνική τους σημαία μπορούσαν να συμπεριλάβουν όλους όσους πλήττονται από την οικονομική κρίση.
Τη συγκεκριμένη έκφραση και αντίδραση της μάζας έρχεται να σπεκουλάρει, να οργανώσει και να της δώσει συλλογική υπόσταση η αριστερά. Ένα βρώμικο και επικίνδυνο παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη, με τελικό σκοπό την εκλογική ενίσχυση κάποιων στις επερχόμενες εκλογές. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τα έως τώρα μικρά ή μεγαλύτερα αριστερά κόμματα μετατρέπουν αναίσχυντα το προφίλ και τον λόγο τους από αριστερό-ταξικό σε πατριωτικό-αριστερό, συναγωνιζόμενοι, και αρκετές φορές ξεπερνώντας, δεξιούς και ακροδεξιούς. Παράλληλα, εμφανίζονται νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που ενσωματώνουν από αριστερούς πατριώτες μέχρι ακροδεξιούς, και με πρωταγωνιστές πρόσωπα «διανόησης», ψευτοκουλτούρας, και γενικότερα παρουσιάζοντάς τα ως αυτόκλητους εθνάρχες και σωτήρες, επιδίδονται σε έναν άκρατο και επικίνδυνο λαϊκισμό με επίκεντρο το πατριωτικό συναίσθημα. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ ως η «νόμιμη φωνή αντίδρασης», που υπερασπίζεται πατρίδες και εθνική ενότητα, κάτι το οποίο είναι ζωτικής σημασίας για το καθεστώς τη συγκεκριμένη περίοδο για να εξασφαλίσει την υποταγή των υπηκόων του.
Η επίκληση στην πατρίδα από μεγάλη μερίδα κόσμου δεν συνεπάγεται και τον ενστερνισμό εθνικιστικών και φασιστικών αντιλήψεων, παρ’ όλο που ακροδεξιές ομάδες εμφανίζονται σταθερά από το καλοκαίρι σε μεγάλα πολιτικά γεγονότα, φανερά ή συγκεκαλυμμένα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μία κρίσιμη μεγάλη μάζα ανθρώπων που, αμφιταλαντευόμενη και συγχυσμένη, θα ακολουθήσει τελικά το ρεύμα που θα της φανεί πιο οργανωμένο και ισχυρό, πατριωτικό (δεξιό ή αριστερό), ή ελευθεριακό και ταξικό. Το ενδεχόμενο να ξυπνήσουν εθνικιστές όσοι κοιμήθηκαν ως πατριώτες είναι πιθανό.
Εμείς από τη μεριά μας ως αναρχικοί έχουμε να δηλώσουμε κατηγορηματικά ότι δεν αγωνιζόμαστε για καμία πατρίδα και κανένα έθνος. Το γεγονός ότι έτυχε να γεννηθούμε στο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο δεν μας κάνει να αισθανόμαστε ούτε να θέλουμε να είμαστε έλληνες, αλβανοί ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας. Η επίκληση στην πατρίδα σε μια χώρα όπου υπάρχουν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια μετανάστες υπονοεί αυτόματα τον αποκλεισμό τους. Εξάλλου τα εγχώρια αφεντικά και οι πολιτικοί τους υπηρέτες ανέκαθεν μας εκμεταλλευόντουσαν, και το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν με ή χωρίς Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε., εκτός και αν τους ανατρέψουμε καθολικά και οριστικά.
Το συλλογικό φαντασιακό που επικαλούμαστε είναι το κοινωνικό-ταξικό και όχι το εθνικό. Είναι αυτό του καταπιεσμένου από όλα τα κοινωνικά στρώματα, που εξεγείρεται ενάντια στους καταπιεστές του, είναι αυτό της διεθνούς επανάστασης απέναντι σε πολιτικά και στρατιωτικά καθεστώτα, είναι αυτό της παγκόσμιας επανάστασης των κολασμένων απέναντι στα κράτη και τον καπιταλισμό.
Για το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και τις εναλλακτικές του:
Εκλογές ή Ολοκληρωτισμός
Εδώ και 2 χρόνια συντελείται μια εκτροπή συντάγματος και θεσμών. Πληθώρα νόμων, διαταγμάτων και μνημονίων ψηφίζονται εν μία νυκτί, χωρίς να έχουν καν την όποια εναρμόνιση με το σύνταγμα, το οποίο οι ίδιοι επικαλούνται ότι υπερασπίζονται. Οι κυβερνητικοί σχηματισμοί εναλλάσσονται συνεχώς, φτάνοντας στο σημείο να έχουμε πρωθυπουργό έναν διοριζόμενο τραπεζίτη και υπουργούς βουλευτές που πριν 2 χρόνια απολάμβαναν μικρό ποσοστό από τις τελευταίες εκλογές. Ας μην έχουμε όμως άλλες αυταπάτες. Τη δημοκρατία τους, την οποία μάταια τόσα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν πόσο σημαντική είναι «για το καλό μας», οι ίδιοι όταν έφτασαν στο σημείο να μην εξυπηρετεί τους σκοπούς τους την κατάργησαν πραξικοπηματικά. Πλέον μιλάμε για καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που μοναδικό σκοπό έχει να φέρει εις πέρας τις επιταγές του καπιταλισμού, να ψηφίζονται δηλαδή και να εφαρμόζονται όλα αυτά τα μνημόνια και τα μέτρα.
Όμως είναι φανερό, και μετά από τις ανυποχώρητες μάχες που δίνει σημαντική μερίδα της κοινωνίας, ότι το καθεστώς χρειάζεται πια μια καινούργια εναλλακτική που θα του δώσει μία ακόμα ανάσα για να προχωρήσει στο καταστροφικό του έργο. Το δίλημμα εκλογές ή ολοκληρωτισμός φαίνεται να απασχολεί τους κυρίαρχους.
Εκλογές: Ανέκαθεν αποτελούσαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της όποιας κοινωνικής δυσαρέσκειας, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στην εξουσία, έτσι ώστε ενισχυμένη να επιτελεί το έργο της. Για το υπάρχον καθεστώς αποκτούν ακόμα πιο καίρια σημασία, καθώς θα δώσει έναν τόνο δημοκρατίας στο τσαλακωμένο του πρόσωπο. Παρ’ όλα αυτά, τα ενδοεξουσιαστικά προβλήματα που προκύπτουν συνεχώς θα μπορούσαν να είναι αποτρεπτικά για κάτι τέτοιο άμεσα, μιας και τα όποια εκλογικά αποτελέσματα θα μπορούσαν να τους προξενήσουν προσωρινά εμπόδια.
Αν αναλογιστούμε ότι τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί είναι δεσμευτικά για όλες τις κυβερνήσεις που θα προκύψουν, αντιλαμβανόμαστε ότι οι εκλογές δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση λύση. Το σύνθημα «αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες» παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. Η αλλαγή φρουράς απλώς θα παρατείνει τη ζωή του καθεστώτος, αλλάζοντας απλώς τις φάτσες των εξουσιαστών. Σε αυτό το σημείο θα πλασαριστεί και η αριστερά, με κάποιον σχηματισμό που θα φαντάζει ανανεωμένος και έτοιμος να δώσει «λύσεις», αλλά στην πραγματικότητα θα κατευνάσει τα πνεύματα, θα γεννήσει ξανά φρούδες ελπίδες ότι μπορεί κάποιος να μας σώσει, αδρανοποιώντας την αγωνιστική διάθεση του κόσμου για ολική ανατροπή.
Ολοκληρωτισμός: Αποτελεί και το έσχατο χαρτί της εξουσίας. Μπορεί να προκύψει μετά το τέλος της παράτασης που θα προσφέρουν οι εκλογές, ή εάν αυτές δεν πραγματοποιηθούν, αποτελεί απλά την μετεξέλιξη του υπάρχοντος.
Μιλώντας για ολοκληρωτισμό δεν εννοούμε μόνο στρατιωτική δικτατορία, αλλά οποιοδήποτε καθεστώς θα στηριχτεί στον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη καταστολή της κοινωνίας, με όλα τα μέσα. Όχι ότι αυτό δεν συμβαίνει ήδη, αλλά η βασική διαφορά είναι ότι η κλίμακα είναι μικρότερη και ότι ακόμα παίζουν το παιχνίδι της κοινωνικής συναίνεσης μέσω προσφιλών πολιτικών προσώπων ή και εργατοπατέρων. Γεγονός είναι πάντως ότι ο στρατός είναι πανέτοιμος και εκπαιδευμένος να επέμβει στο εσωτερικό όποτε χρειαστεί, είτε σε μεικτά κλιμάκια με την αστυνομία, είτε δρώντας αυτόνομα.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Παίζοντας με τον φόβο: Χάος ή Εξαθλίωση
Ο πόλεμος κοινωνίας-κράτους έχει σημάνει την έναρξη πολλών διεργασιών που σίγουρα δεν έχουμε ξαναζήσει. Δεν είναι ότι μας πήραν τα κεκτημένα πίσω, και ότι τα μέτρα αυτά είναι παράνομα-αντισυνταγματικά, αλλά ότι μιλάμε για μαζική εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Αυτό το σύστημα που πίνει αίμα από τις σάρκες μας, μαστίζει τον πλανήτη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με σκοπό, ολοένα και περισσότερο, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Την εξαθλίωση τη ζούνε μέχρι να πεθάνουν οι κάτοικοι της Νότια Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, για να μπορεί ο δυτικός κόσμος να καταναλώνει, και τώρα ήρθε η ώρα να τη ζήσουμε και εμείς και τα παιδιά μας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα ξεπερνάει τα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας, και χτυπάει και άλλες χώρες της δύσης. Την ίδια ώρα οι επαναστατικές διαδικασίες στις αραβικές χώρες μετά από χρόνια αποκτούν ταξικά χαρακτηριστικά, με απαίτηση την άμεση δημοκρατία, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίζει. Αν δεν θέλουμε να ζούμε σαν δούλοι τότε πρέπει να επαναστατήσουμε με όλα τα μέσα.
Το ζήτημα που πρέπει να σκεφτούμε όλοι είναι αν θέλουμε να περιμένουμε να χρεοκοπήσουμε ή αν θα επιταχύνουμε τις διαδικασίες. Γιατί αν περιμένουμε, σημαίνει ότι θα έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο εξαθλίωσης που θα επικρατεί μιζέρια, κανιβαλισμός και συσσωρευμένη οργή, που αν ξεσπάσει θα βρεθούμε σε πραγματικά χαώδεις καταστάσεις που σίγουρα δεν θα αρέσουν σε κανένα. Γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει να υπάρχουν ήδη δομές ή να σχηματιστούν αμέσως, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν ως βάση για να αποτραπεί το να φάει ο ένας τον άλλο. Δομές που θα οργανώσουν συσσίτια, λαϊκές συνελεύσεις, τη νοσοκομειακή περίθαλψη, την ίση διανομή των τροφίμων και των καυσίμων, την ηλεκτροδότηση, το νερό, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Κάτι που γίνεται με τη συνδρομή όλων μας και κυρίως των εργαζομένων σε αυτά, που ενδεχομένως αποφασίσουν να καταλάβουνε τους χώρους εργασίας τους και να τους λειτουργήσουν αυτοοργανωμένα προς όφελος της κοινωνίας.
Γι’ αυτό από τώρα μπορούμε να επιδιώξουμε να πετύχουμε απεργίες διαρκείας και να μπλοκάρουμε την οικονομία τους, ενώ παράλληλα να οργανωνόμαστε συλλογικά. Όλοι έχουμε την ικανότητα να συμμετέχουμε σε αυτό με τον τρόπο που μπορούμε. Ας εξοπλιστούμε με καθαρή και συγκροτημένη σκέψη και θάρρος κι ας προσπαθήσουμε, όπως λέει ένα παλιό σύνθημα «να καταστρέψουμε αυτό το σύστημα γιατί αλλιώς θα μας καταστρέψει αυτό». Από τις στάχτες του θα οικοδομήσουμε όλοι μαζί, χωρίς εκπροσώπους, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, και με συλλογική λύση των προβλημάτων μας μέσω των συνελεύσεων γειτονιάς, την ισότιμη αναδιανομή του πλούτου και την αυτοοργανωμένη διαχείριση των εργοστασίων και γενικά των χώρων εργασίας.
[…] Οι θεωρητικοί που δεν ζουν μια εξεγερτική ζωή δεν λένε τίποτα που να αξίζει να λεχθεί, και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά δεν πράττουν τίποτα που να αξίζει να γίνει.
[…] Η ριζοσπαστική θεωρία είναι η σκέψη που ολοκληρώνεται μέσα σε μια εξεγερτική ζωή και μαθαίνει να εκφράζεται με ακρίβεια και ρευστότητα. Όταν αναπτυχθεί κόβει σαν καλοακονισμένο μαχαίρι…
ανοιχτή συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών Ηρακλείου
