Κάλεσμα της Destroika σε μια φανταστική συνάντηση αντίστασης στα εγκαίνια της νέας ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας στη Φρανκφούρτη στις 18 Μαρτίου 2015
Γενικές απεργίες χωρίς αντίκρισμα, «μέρες δράσης» ατελέσφορες αναφορικά με κάποιο στόχο που ν’ αξίζει να λέγεται έτσι. Παντού -στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα- μοιάζει οι αγώνες να σκοντάφτουν πάνω στα εθνικά τους όρια. Το εθνικό επίπεδο, που για πολύ καιρό ήταν το πεδίο του πολιτικού αγώνα, τόσο για το κράτος όσο και για τους επαναστάτες, μετατράπηκε σε πεδίο παραίτησης. Μια παραίτηση που επιτρέπει στην εθνικιστική οργή να κερδίζει έδαφος.
Για μας, το εθνικό κάδρο έχει προ πολλού ξεπεραστεί όχι μόνο επειδή τα έθνη από πάντα ήταν αντιδραστικές βλακείες αλλά και γιατί εδώ δεν υπάρχει τίποτα πια να κερδηθεί. Το κράτος σερβίρει οτιδήποτε μαγειρέψει η Τρόικα. Για μας υπάρχει πια μονάχα το τοπικό και το διεθνές – διεθνιστικό.
Η «Τρόικα», που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) και την Ευρωπαϊκή Κομισιόν, κανοναρχεί και διαχειρίζεται όχι μόνο ολόκληρα κράτη, προϋπολογισμούς και κυβερνήσεις, αλλά και τους όρους διαβίωσης των ανθρώπων, τους οποίους υποβιβάζει σε παραγωγικές μονάδες. Το αίσθημα της επιβολής από την αυτοαποκαλούμενη «κεντρική Ευρώπη», σε πολλά μέρη του κόσμου αποτελεί καθημερινό βίωμα.
Όποιος μελετήσει λίγο τις μεθόδους του Δ.Ν.Τ. ξέρει ότι αυτό δεν αποσκοπεί μόνο στη «στρατηγική του Σοκ». Το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα ακολουθούν μια διπλή στρατηγική: Τον εξανδραποδισμό των κοινωνιών μέσω μιας βίαιης αναδιάρθρωσης της οικονομίας, με ταυτόχρονη απορρόφηση των επακόλουθων κραδασμών μέσω της ενθάρρυνσης για την ίδρυση μικρών οικονομικών μονάδων. Ο στόχος: Τα πάντα και οι πάντες να μετατραπούν σε επιχείρηση. Όμως και η πολυσυζητημένη σοσιαλιστική και αλληλέγγυα οικονομία, δεν αποτελεί κατάλληλη θεραπεία ενάντια στη στρατηγική του σοκ, αλλά, αντιθέτως, την αποτελεσματική της συμπλήρωση. Δε θέλουμε μια καλύτερη οικονομία, θέλουμε το τέλος των υπολογισμών, το τέλος της αξιολόγησης, το τέλος των μετρήσεων, το τέλος της λογικής των λογιστικών, τόσο στην αγάπη όσο και στην εργασία.
Στην πραγματικότητα βιώνουμε μια επιτηδευμένη καταστροφή του κοινωνικού, μια στοχοποιημένη φτωχοποίηση, μια επιταχυνόμενη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας και μια συνειδητή χρησιμοποίηση του ρατσιστικού κινήτρου. Η Γερμανία, ως ευρωπαϊκός ρυθμιστής όλων αυτών, είναι ο κατάλληλος παραλήπτης μηνυμάτων για όσους γίνονται στόχος αυτής της γενικευμένης επίθεσης στην κοινωνία. Είτε πρόσφυγες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους, στοχοποιημένοι έτσι ώστε όλο και περισσότερο ν’ ανησυχούν για την επιβίωσή τους, είτε η μεσαία τάξη που μαζί με την ασφάλειά της χάνει και τις τελευταίες της ψευδαισθήσεις – θα δούμε ποιος θα είναι συνοδοιπόρος μας σ’ αυτή την πορεία.
Είναι καιρός να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ξαναεφεύρουμε τη συλλογικότητα και να οργανωθούμε.
Για πολλούς ήταν ακριβώς αυτό που έγινε στις πλατείες της Τύνιδας, του Καΐρου, της Μαδρίτης, της Κωνσταντινούπολης και που συνεχίζει να υπάρχει στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης, της Ρώμης και της Βαρκελώνης, παντού όπου μοιραζόμαστε τα χρήματα, τις τεχνικές, τη γνώση και ολόκληρη τη ζωή σε κοινό τόπο.
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΠΙΚΑ, ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
Δεν έχουμε σκοπό να επαναλάβουμε τα δομικά μας λάθη, όπως φάνηκαν στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση: Δεν επιθυμούμε επαγγελματίες ακτιβιστές-τριες, τελετουργικές συγκεντρώσεις, γενικόλογα και εν μέρει απονοηματοδοτημένα συνθήματα, που πάγωσαν την αντίστασή μας. Όχι χωρίς λόγο, πολλοί από μας, σε μια συγκεκριμένη καμπή του κινήματος, προτίμησαν να συμμετάσχουν σε τοπικούς αγώνες και ν’ αποσύρουν τους εαυτούς τους από τη γενίκευση του παγκόσμιου, ώστε να ξαναέρθουν σ’ επαφή μ’ ένα κομμάτι πραγματικότητας.
Στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που έπνεε τα λοίσθια, ο «δικτυωμένος» αέρας δεν περιείχε αρκετό οξυγόνο – βλέπαμε ότι δίχως δικά μας κέντρα, δίχως ριζώματα και την ανάπτυξη υλικής δύναμης σε πραγματικούς τόπους τους οποίους κατοικούμε συλλογικά με την ψυχή και την εργασία μας, κι εμείς σύντομα θα μετατρεπόμασταν σε πολιτικούς αντιπροσώπους, διαχειριστές. Η οικοδόμηση μιας «νέας αριστεράς» το μόνο που κάνει είναι να τρέφει νέες ψευδαισθήσεις.
Παρατηρούμε ότι οι «τοπικοί αγώνες», όπως αυτήν την εποχή οι αγώνες για τους χώρους στέγασης και ζωής, αποκτούν νόημα. Κάποιοι απ’ αυτούς, με την ακτινοβολία τους, μπορούν ακόμα και να δώσουν τον ρυθμό της αντιπαράθεσης σε μια ολόκληρη χώρα: Val de Susa και Lampedusa στην Ιταλία, Notre Dame «της εξοχής» στη Γαλλία, Χαλκιδική στην Ελλάδα, Αμβούργο της Γερμανίας. Παρόλα αυτά, αυτοί οι αγώνες, ακόμα και σε τόπους που είναι κερδοφόροι, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό επίπεδο, και έτσι επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να τους απονοηματοδοτούν χαρακτηρίζοντάς τους ως «ακραίους».
Θα είμασταν χαμένοι αν παραμέναμε στο επίπεδο της αυτοεπιβεβαίωσης. Δε συνάδει με την παγκόσμια επίθεση ενάντια στην κοινωνία να τοποθετούμε απλά σε μια σειρά τους τοπικούς αγώνες και με τον όρο «κοινωνικές αντιστάσεις» να τους ενοποιούμε επίπλαστα.
Όπως αρκετοί αποχώρησαν πριν από 10 χρόνια από τη γενίκευση του παγκόσμιου, τώρα φαίνεται πως ήρθε η στιγμή να αποστασιοποιηθούμε από την έλξη του τοπικού, ακριβώς όταν το θεωρήσουμε εμείς αναγκαίο.
Παλεύουμε για -και με- τις εξεγερμένες συνοικίες, σπίτια, χερσονήσους και κοιλάδες στα μετόπισθεν. Αυτό διαφέρει ουσιαστικά από την κλασική δικτύωση αγώνων που «συσχετίζονται», ως διασύνδεση πολιτικών αντιπροσώπων, με τις αποστειρωμένες διαδικασίες, που κυρίως εξυπηρετούν τον εαυτό τους – όπως και η κάθε γραφειοκρατία. Η αντιπροσώπευση δηλώνει την κάλυψη αυτού που απουσιάζει – ας την αντιπαραβάλλουμε με την πραγματική παρουσία των πολλών!
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΑΜΕ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
Όσο πιο απροκάλυπτα γίνεται η καταλήστευση -τώρα πια και στην «αναπτυγμένη» Ευρώπη- και η βία της υποταγής και του σωφρονισμού γενικεύονται, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η αντεπίθεση – η άμυνα υπέρ των δομών και των σχέσεών μας. Αντεπίθεση εκεί όπου αυτή η επίθεση στην κοινωνία σχεδιάζεται, προετοιμάζεται και υλοποιείται στην απαρχή της. Και για το λόγο αυτό πάμε Φρανκφούρτη: Επειδή η άμυνά μας προϋποθέτει την (αντ)επίθεση.
Είναι αναγκαίο η εμπειρία από τους τοπικούς αγώνες να μεταφερθεί σε ανώτερο οργανωτικό επίπεδο, πέρα από το εθνικό απέναντι στο οποίο παλεύουν τα κινήματα, ώστε να στριμώξουμε το κράτος από άλλη θέση: Σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Να η ευκαιρία να ξαναβρεθούμε συλλογικά: Στην επίθεση ενάντια στα εγκαίνια της νέας έδρας της Ε.Κ.Τ., να συναντηθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι σ’ αυτό τον κοινό εχθρό.
Η διαφορά αυτής της προοπτικής από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι ήδη ορατή: πλέον, το θέμα δεν είναι η συνάντηση μερικών δεκάδων χιλιάδων ακτιβιστών-τριών, αλλά η οργάνωση μέσω μιας διεθνούς συζήτησης, πέρα από τη Φρανκφούρτη.
Στόχος είναι η συγκέντρωση των απόκληρων της Ευρώπης στη Φρανκφούρτη, όλων των υπαλλήλων στα όρια της νευρικής κρίσης, όλων των εξαπατημένων μικροαστών, όλων των μεροκαματιάρηδων και των απολυμένων εργατών-τριών, όλων εμάς που βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του εχθρού και θέλουμε να το χτυπήσουμε.
Σκοπός μας, να συγκεντρωθεί σε ένα στόχο η διάχυτη οργή που μεγαλώνει σε όλη την ήπειρο.
Μιλάμε για μια οργή που σπάει τα φράγματα και απαντά σε όλα όσα υπομείναμε τα τελευταία χρόνια. Ενάντια σ’ αυτούς που, από τα πολυτελή τους γραφεία, ενορχηστρώνουν κεντρικά όλ’ αυτά, και ενάντια στη διοίκηση που παντού και καθημερινά τα υλοποιεί.
Το να δούμε τις τρομαγμένες φάτσες των γραφειοκρατών και ως κίνημα να παλέψουμε ο ένας δίπλα στον άλλο, αποτελεί την καλύτερη διέξοδο απέναντι στον νέο ευρωπαϊκό εθνικισμό. Η Ευρώπη, όπως και οι τοπικοί αγώνες, δε συνιστούν εναλλακτική στα συντρίμμια των εθνικών κρατών. Το ότι μισούμε τα κράτη, δε σημαίνει ότι μας έλκει η αμφισβητούμενη αίγλη των αυτοκρατοριών. Η Ευρώπη, ως τέτοια, αποτελεί, όπως και τα εθνικά κράτη, καθεστωτικό οικοδόμημα. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο βρίσκονται κοντά στην αντίληψή μας. Δε θέλουμε να μεταρρυθμίσουμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Θέλουμε να τους καταστρέψουμε. Η ηθική της θυσίας, η δικτατορία της παραγωγής και η βία της καταπίεσης, δε συνάδει με το όραμά μας περί ευτυχίας, ούτε με το πώς φανταζόμαστε τις ζωές μας.
ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ – ΕΝΑΣ ΑΞΟΝΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ
Την απάντηση τη βλέπουμε στην παρουσία εκείνων που αμύνονται, εκείνων που στην Ευρώπη της Τρόικας μετατρέπονται σε περισσευούμενους και που με την προσωπική τους αντίσταση ενάντια στην προστακτική της άνευ όρων μεγιστοποίησης της παραγωγικότητάς τους, είναι καταδικασμένοι να χάσουν. Στην αντίσταση σ’ αυτή τη συγκεντρωμένη και υπέρ-οργανωμένη επίθεση, χρειάζεται να προσθέσουμε μια καινούρια έννοια του συλλογικού αγώνα.
Τίποτα δεν είναι χειρότερο από την προσομοίωση μιας επίθεσης. Αν και μας είναι απόλυτα σαφές ότι πολλές από τις κινήσεις μας είναι συμβολικές, χαιρετίζουμε την κάθε σοβαρή επίθεση που μετατρέπει τη διαμαρτυρία από απλά ορατή σε πραγματικά αισθητή.
Όχι οι μάνατζερ ή οι ταξιδιάρηδες ειδικοί των ξεχωριστών κινημάτων, αλλά οι ίδιοι οι αγώνες είναι αυτοί που ενώνονται. Όχι μόνο από αλληλεγγύη, αλλά και από προσωπικό ενδιαφέρον. Μη μας καταλάβετε λάθος: Γνωρίζουμε τη δύναμη και την καλή πρόθεση της αλληλέγγυας δράσης – κι όμως, στην αλληλεγγύη ενυπάρχει ένας διαχωρισμός στο «εμείς» και στο «αυτοί». Αυτό πρέπει να ξεπεραστεί – ένα βίαιο παρόν όλων αυτών που έφτασαν στα όριά τους και θέλουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους.
Ήδη τα δύο τελευταία χρόνια, με το Blockupy και με το Μ31 έγιναν προσπάθειες στη Φρανκφούρτη να γίνει ορατή στο δρόμο η αντίδραση απέναντι στην πολιτική της Τρόικας, της Ε.Ε. και της Γερμανίας.
Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού ήταν ακαριαία και απροσδόκητα κατασταλτική. Η οποιαδήποτε δράση απαγορεύτηκε τον πρώτο χρόνο, ολόκληρη η πόλη βρέθηκε σε κατάσταση ομηρίας και ερημοποιήθηκε, ώστε να πνιγεί κάθε διαμαρτυρία. Πέρυσι, μια διαδήλωση που είχε εγκριθεί από το δήμο, απαγορεύτηκε από την αστυνομία, που σ’ αυτή την περίπτωση λειτούργησε ως πολιτικός φορέας και όχι ως εκτελεστική εξουσία.
Η εμπειρία μας από το Αμβούργο τον Δεκέμβρη του 2013, μας έδειξε ότι ακόμα και σε «κατάσταση εξαίρεσης» μπορούμε να δράσουμε, αρκεί να παραμένουμε απρόβλεπτοι και συνεπώς μη ελέγξιμοι. Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που δρα αποφασιστικά, διασκορπισμένο σε όλο το αστικό τοπίο, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και μια μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στην αποτυχία.
Βλέπουμε την ευκαιρία, με τις διαδηλώσεις ενάντια στο άνοιγμα της Ε.Κ.Τ. το 2015 να ενοποιηθούν οι μερικοί αγώνες της Ευρώπης κι έτσι να αυξηθεί η δύναμη της επίθεσής τους. Στόχος πρέπει να είναι, όπως έγινε στις διαδηλώσεις ενάντια στη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων, να κατανοήσουμε τις διαφορετικές εκδηλώσεις του αγώνα μας ως εμπλουτισμό του.
Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι η διαδήλωση φέτος δε θα πραγματοποιηθεί σε μια συμβολική ημέρα, αλλά στα εγκαίνια της Ε.Κ.Τ. Θα πέσουμε πάνω στους ισχυρούς της Ευρώπης. Εκτός αυτού, η οικονομική μητρόπολη στον ποταμό Μάιν, όχι μόνο φιλοξενεί την Ε.Κ.Τ. αλλά και διάφορα κεντρικά γραφεία πολυεθνικών τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, κτηματομεσιτικών επιχειρήσεων και εταιριών τηλεπικοινωνίας.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΕ
Αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να λογαριάζουν χωρίς εμάς – και δεν κατανοούν καν τι εννοούμε όταν λέμε ότι δε θα πειθαρχήσουμε άλλο σ’ έναν κόσμο συνεχούς αξιολόγησης, ότι αποσύρουμε τους εαυτούς μας από την μετρήσιμη επιρροή τους.
Η πολιτική τους, αυτή της απαξίωσης κάθε ζώντος, της κοινωνικής φτωχοποίησης και της καταστροφής, θα γίνει στόχος εκδίκησης.
Όλες αυτές οι προσβολές στους διαδρόμους των υπηρεσιών, το τρέξιμο μέσα στη ρόδα σαν τα χάμστερ, η «ντροπή» του ότι δεν είμαστε αρκετά «φιτ», νέοι και ευέλικτοι.
Κι επειδή αυτοί προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τον κόσμο τους, τώρα που είναι πασιφανές ότι καταρρέει, και επειδή άλλη γλώσσα δεν καταλαβαίνουν, εμείς λέμε ότι θα λάβουν το λογαριασμό…
Οι παγκόσμιες εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων έδειξαν ότι η επανάσταση είναι εφικτή. Χτυπάει την πόρτα της Ευρώπης – ας τη σπάσει.
Ό,τι υπάρχει, υπάρχει – ό,τι δεν υπάρχει είναι εφικτό να συμβεί.
Einstürzende Neubauten
