αναδημοσίευση από το athens.indymedia.org
♫♫Για τα Λεφτά τα Κάνεις Όλα♫♫
Στις 31 Αυγούστου αναρτήθηκε στη Διαύγεια η προκήρυξη διαγωνισμού για την ανακατασκευή του κτηρίου στο οποίο στεγαζόταν η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, μέχρι την εκκένωση της στις 2 Νοέμβρη του 2019. Είχε προηγηθεί σειρά εγγράφων και παρακαλετών από τη Σύγκλητο του ΟΠΑ(ΑΣΟΕΕ), και τον πρύτανη Μπουραντώνη, στα υπουργεία Ανάπτυξης και Παιδείας καθ’ όλη τη διάρκεια του κατακαλόκαιρου. Σκοπός τους η ανάληψη του έργου από οποιονδήποτε άλλο φορέα εκτός του πανεπιστημίου, που τόσο κόπτονταν για την απόκτηση του κτηρίου της κατάληψης. Διακαής τους δε επιθυμία η αποποίηση της ευθύνης της ανακατασκευής, με το σκεπτικό αυτό να αποτυπώνεται στα πρακτικά της 17ης συνεδρίασης της Συγκλήτου, την 1η Ιουλίου του 2021. Εκεί, γίνεται αναφορά στον προηγούμενο και «περιπετειώδη», όπως αναφέρεται, διαγωνισμό του 2016, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε πραγματοποιηθεί μαζική παρέμβαση αλληλέγγυου κόσμου με αποτέλεσμα την ακύρωσή του. Ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε κάποιους μήνες μετά στο Υπ. Παιδείας, κεκλεισμένων των θυρών, με σκοπό την αποφυγή νέων αντιδράσεων. Ωστόσο, η πράξη αυτή εγκαινίασε έναν νέο κύκλο πολύμορφων κινήσεων υπεράσπισης της κατάληψης ενάντια στις πρυτανικές αρχές, αλλά και στις ανάδοχες εταιρίες. Τελικά, όπως αναφέρει η σύγκλητος –ολίγον τι ασύντακτα– «λόγω σοβαρών παράνομων πράξεων εξωπανεπιστημιακών του αντιεξουσιαστικού χώρου ατόμων που εδώ και δέκα χρόνια είχαν καταλάβει το κτίριο, ο ανάδοχος παραιτήθηκε της σύμβασης του» (sic). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το έργο να πάει άπατο και ο τέως πρύτανης Γιακουμάκης να μην πάει τελικά «ταμείο». Έτσι λοιπόν, η Σύγκλητος κατέληξε πως «κρίνοντας ότι οποιαδήποτε εμπλοκή του Πανεπιστημίου στην ανακατασκευή του εν λόγω ακινήτου θα οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο […] και αποφάσισε την αποστολή εγγράφου προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με αίτημα την υλοποίηση του έργου με ευθύνη των υπηρεσιών του Υπουργείου […] με γνώμονα τη διασφάλιση της ακαδημαϊκής ηρεμίας και τάξης» (sic).
Εμφανίζεται λοιπόν, για να αναλάβει το δύσκολο ετούτο έργο, ως από μηχανής θεούσα η Νίκη Κεραμέως. Ο νέος διαγωνισμός διενεργήθηκε ηλεκτρονικά υπό τον φόβο αντιδράσεων και φυσικής μας παρουσίας εκεί, με τις προσφορές των εταιριών να κατατίθενται έως τις 05/10/2021, και πλέον αναμένουμε τον/τους υπερτυχερούς που θα αναλάβουν το έργο. Το χρονοδιάγραμμα του έργου ορίζει 540 ημερολογιακές μέρες για την ολοκλήρωσή του, από τη στιγμή της ανάθεσης στην ανάδοχη εταιρία, και το κόστος ανέρχεται στο «ευτελές» ποσό των περίπου τριών εκατομμυρίων ευρώ (2.842.080 + Φ.Π.Α.).
Η ανεκδιήγητη Υπ. Παιδείας και Χριστιανοσύνης έχει χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές το επιχείρημα της μείωσης του κρατικού προϋπολογισμού για την παιδεία, μην έχοντας καν ιδέα ποιο είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που διατίθεται για αυτήν (αφήνοντας σύξυλους τους αυλοκόλακες συνομιλητές της σε «ενημερωτική» εκπομπή). Από το πετσόκομμα χιλιάδων εισακτέων με την εφαρμογή της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ), το κλείσιμο δεκάδων τμημάτων σε πανεπιστήμια κυρίως στην επαρχία, τις συνεχείς μειώσεις των φοιτητικών παροχών (εστίες, σίτιση κ.λπ.) και το απροκάλυπτο προμοτάρισμα των ιδιωτικών κολλεγίων, έως τον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στους απεργούς εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η Κεραμέως έχει βαλθεί να υλοποιήσει τη νεοφιλελέ πολιτική των εντολέων της. Αυτή στοχεύει στον κατακερματισμό του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας, με την εκπαίδευση να μετατρέπεται εξ ολοκλήρου σε προϊόν για τους λίγους και έχοντες, με σκοπό οι υπόλοιποι πληβείοι να αποτελέσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό του δυστοπικού αύριο.
Το υπουργείο Παιδείας με μπροστάρισσα τη Νίκη έσπευσε να μπει εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας, με σκοπό την ομαλή διεξαγωγή του διαγωνισμού για την ανακατασκευή ενός διατηρητέου κτηρίου, για λογαριασμό ενός πανεπιστημίου το οποίο δεν ξέρει καν τι θα το κάνει. Όπως δεν ξέρει και τι να κάνει και την τεράστια ακίνητη περιουσία του, όντας ένα απ’ τα πλουσιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα στη χώρα. Βέβαια, δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε κτήριο αλλά για μια πρώην κατάληψη αναρχικών/αντιεξουσιαστών στο κέντρο της Αθήνας. Φυσικά, σε αυτές τις περιπτώσεις το κράτος διαθέτει ιδιαίτερα οξυμένα αντανακλαστικά, και για τέτοιου είδους έργα είναι γνωστό πως «λεφτά υπάρχουν».
Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της ενοχλούσε αυθύπαρκτη, όντας μια νησίδα αυτοοργάνωσης που απονοηματοδοτούσε έμπρακτα τον παραλογισμό της έννοιας της ιδιοκτησίας, παρέχοντας στέγη σε όσους/ες τη χρειάστηκαν, και φιλοξενώντας πλήθος πολιτικών εκδηλώσεων, και κινήσεων αλληλεγγύης. Δημιουργούσε πρόβλημα ως εστία αντίστασης ενάντια στις αθλιότητες του κράτους και του κεφαλαίου, τόσο στην περιοχή (π.χ. επιχειρήσεις σκούπα σε άστεγους στην Πατησίων, και καταπάτηση του πεδίου του Άρεως από τον επιχειρηματία της νύχτας Η. Μαροσούλη με το θέατρο Άλσος) όσο και σε κεντρικό επίπεδο (δομές σίτισης και αλληλεγγύης μεταναστ(ρι)ών, κινήσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους/ες, αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, δράσεις για την ελεύθερη μετακίνηση στα Μ.Μ.Μ. κ.ά.).
Ταυτόχρονα, όλα τα χρόνια της ύπαρξής της, η κατάληψη δημιουργούσε πρόβλημα και στο ΟΠΑ, σπάζοντας την επίπλαστη εικόνα που το πανεπιστήμιο πασχίζει να σχηματίσει, στην προσπάθειά του να αποκομίζει επιχορηγήσεις για ερευνητικά προγράμματα με την απλήρωτη εργασία των φοιτητών, στοχεύοντας κατά κύριο λόγο στην προώθηση του πανεπιστημίου για την προσέλκυση Ευρωπαίων φοιτητών, εν αντιθέσει με την αντιμετώπιση των τζαμπατζήδων εγχώριων.
Το ΟΠΑ έχει μια διαχρονική σχέση με την καταστολή, την οποία επιβεβαιώνει έως και σήμερα με κάθε ευκαιρία. Τα τελευταία χρόνια αποτέλεσε έναν άξιο σύμμαχο του κράτους στη βίαιη καταστολή που ασκούταν στην περιοχή, με καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα εις βάρος τοξικοεξαρτημένων, μεταναστ(ρι)ών, αστέγων και πλανόδιων μικροπωλητών. Με τη Σύγκλητο να κόπτεται πως «ζημιώνουν τη φήμη και το κύρος του Ιδρύματος», και τον ανθρωπισμό της να φτάνει ως «την άμεση και μόνιμη απομάκρυνση των τοξικοεξαρτημένων ατόμων από τους χώρους περιφερειακά των εγκαταστάσεων του Ιδρύματος, καθώς και από την ευρύτερη περιοχή» . Με την αγαστή συνεργασία του πανεπιστημίου και της ΕΛ.ΑΣ. η περιοχή βρισκόταν ανέκαθεν σε καθεστώς αστυνομοκρατίας. Επίσης, οι πρυτανικές αρχές του ΟΠΑ προσπάθησαν να εγκαινιάσουν την εφαρμογή του νόμου για την κατάργηση του ασύλου επιχειρώντας, στις 30 Οκτώβρη του 2019, την εκκένωση της σχολής και την εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων σε αυτήν μετά από συγκρούσεις και δράσεις αλληλεγγύης στην εξέγερση της Χιλής που έλαβαν χώρα πέριξ του πανεπιστημίου, αποτυγχάνοντας ωστόσο οικτρά, με τους/τις φοιτητ(ρι)ες να μην αποχωρούν από την είσοδο της οδού Δεριγνύ. Την επόμενη μέρα (31/10), ο ίδιος ο τότε πρύτανης Γιακουμάκης διέταξε με μηνυτήρια αναφορά την εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ (02/11), και στη συνέχεια λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν, αλλά και λόγω της εκκένωσης του στεκιού της ΑΣΟΕΕ (10/11), σε συνδυασμό με την επερχόμενη επέτειο της 17ης Νοέμβρη, επέβαλλε lockout. Έτσι, τα εγκαίνια εκείνα πραγματοποιήθηκαν μερικές μέρες μετά, με τις αστυνομικές δυνάμεις να επιτίθενται σε φοιτητ(ρι)ες, εισβάλλοντας τελικά στο προαύλιο της σχολής. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το περιστατικό που ακολούθησε μετά από λίγους μήνες, με τον ένοπλο μπάτσο στο προαύλιο της σχολής, ο οποίος κραδαίνοντας το όπλο του απειλούσε φοιτητ(ρι)ες πως θα το χρησιμοποιήσει, παίρνοντας την απάντηση που του άρμοζε. Το ΟΠΑ θέτει συνεχώς εαυτόν ως εύφορο έδαφος για την εφαρμογή ποικίλλων κατασταλτικών μέτρων που νομοθετεί το κράτος κατά ριπάς, όπως συστήματα ελέγχου στα πανεπιστήμια (τουρνικέ, μπάρες, κάμερες, κάρτες εισόδου, πειθαρχικά), και στηρίζει επί της ουσίας το έκτρωμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ), με τη συντριπτική πλειοψηφία των πρυτανικών αρχών σε όλο τον ελλαδικό χώρο να εκφράζουν αμφιβολίες έως και την πλήρη αντίθεση τους.
Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, και μετά από παρέμβαση αλληλεγγύης στις καταλήψεις στο γραφείο του νυν πρύτανη, Μπουραντώνη, και την σερίφικη επικήρυξη των δραστών από τον –πρώην πλέον– υπ. ΠΡΟ.ΠΟ. Χρυσοχοΐδη, 8 άτομα, κυρίως φοιτητ(ρι)ές του ΟΠΑ, παίρνουν κλήση για κατάθεση όντας στοχοποιημένα από την πολιτική τους δράση, και διώκονται τελικά σε βαθμό κακουργήματος. Το κράτος διατάσσει εν τέλει υποχρεωτική λήψη του γενετικού τους υλικού (DNA), μια πρακτική που θα επαναλάβει και στην περίπτωση των 14 εκ των συλληφθέντων καταληψιών της πρυτανείας στις 17 Νοέμβρη του 2020, βάσει μιας τραγελαφικής προσπάθειας της ΕΛ.ΑΣ. να φακελώσει όσο το δυνατόν περισσότερους/ες φοιτητ(ρι)ες βάσει της πολιτικής τους δράσης. Εν κατακλείδι, το πανεπιστήμιο του ΟΠΑ αποτελεί άλλον έναν πολύτιμο εταίρο του κράτους, εφαρμόζοντας συντριπτικά το δόγμα Νόμος και Τάξη, και εξυπηρετώντας την κυριαρχία αλλά και το κεφάλαιο σε κάθε ευκαιρία.
Πέραν της λαχτάρας των εκπροσώπων του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου για τα εκατομμύρια που πηγαινοέρχονται απρόσκοπτα μεταξύ τους, γνωρίζουμε πως το κτήριο της Βανκούβερ ενοχλεί και προβληματίζει ακόμη και μετά την εκκένωσή του. Για αυτό και μαζί με το ΟΠΑ, που τόσο πολύ τους ενδιαφέρει να μην γίνει κέντρο αγώνα σε οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί, φυλάσσεται σχεδόν σε καθημερινή βάση με κλούβα των ΜΑΤ έως και σήμερα, γι’ αυτό περικυκλώνεται από αστυνομικές δυνάμεις κάθε φορά που λαμβάνουν χώρα πορείες, δράσεις και διαφορά πολιτικά γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή ή σε επετείους όπως η 6η Δεκέμβρη και η 17η Νοέμβρη. Αποτελεί άλλο έναν πονοκέφαλο για τις πρυτανικές αρχές, και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που πασχίζουν να ανακατασκευάσουν κακήν κακώς ένα κτήριο που τους είναι άχρηστο, και από χρόνια παρατημένο από τους ίδιους, «μεταφέροντας» παράλληλα την ευθύνη στο πάντα πρόθυμο για τέτοιες βρωμοδουλειές, υπ. Παιδείας.
Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι τον τελευταίο καιρό το κράτος, μέσω του υπουργείου Πολιτισμού (!) αυτή τη φορά, εξαπολύει επίθεση και απειλεί με εκκένωση και κατεδάφιση άλλο ένα διατηρητέο κτήριο, την επί 17 χρόνια κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη. Μία κατάληψη που όλα αυτά τα χρόνια είναι οργανικό μέρος του α/α χώρου της πόλης, που έδωσε ζωή και «αξιοποίησε» στην πράξη με δομές όλων των ειδών τα παρατημένα ντουβάρια ενός εργοστασίου στην Τούμπα.
Οι καταλήψεις χτυπήθηκαν και χτυπιούνται ακριβώς επειδή ενσαρκώνουν έναν κόσμο χωρίς αφέντες, μια συμβίωση επί ίσοις όροις και χωρίς ανταλλάγματα, μια κοσμοθεωρία διαφορετική και βαθιά επικίνδυνη για το υπάρχον σύστημα, αυτήν της συντριβής του. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων δεν πέφτουν ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά λειτουργούν ως προϋπόθεση για την ολοένα και μεγαλύτερη επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας. Στον πόλεμο ενάντια στην «ανομία», οι καταλήψεις υπήρξαν βασικός στόχος του κράτους. Πράξεις ανομίας γι’ αυτούς είναι η απαλλοτρίωση κτηρίων και εγκαταλελειμμένων χώρων και η μετατροπή τους σε εστίες αντίστασης, πολιτικής ζύμωσης, δημιουργίας και αλληλεγγύης. Νόμιμη είναι η λύσσα των επενδυτών για κέρδος, νόμιμα είναι τα πογκρόμ σε άστεγους, νόμιμες είναι οι φυλακίσεις τοξικοεξαρτημένων ατόμων, νόμιμη είναι η εξαθλίωση μεταναστ(ρι)ών, νόμιμα είναι τα ντιλ με μεγαλοεργολάβους και αφεντικά. Νόμιμη είναι η έννοια της ιδιοκτησίας, που μετατρέπει τη στέγαση από αγαθό σε κυνήγι επιβίωσης. Εμείς από την άλλη πιστεύουμε πως είναι επιτακτικό όσο ποτέ να μπούμε στα άδεια σπίτια και να δημιουργούμε συνεχώς εστίες αντίστασης, αυτοοργάνωσης κι αλληλεγγύης.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΛΕΣ ΚΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
καταληψίες της Βανκούβερ Απαρτμάν
Αθήνα, Οκτώβριος 2021
