Η Ρόζι Τοντόροβα, η συντάκτρια του παρακάτω κειμένου, γυναικολόγος στο επάγγελμα, γράφει για το χαμό του συζύγου της, του αναισθησιολόγου Θοδωρή Χατζόπουλου. Αυτός και ο συνάδελφός του στην κλινική covid του νοσοκομείου της Λάρισας, ο παθολόγος Τηλέμαχος Ζαφειρίδης, έχασαν τη ζωή τους μετά από χιονοστιβάδα στον Όλυμπο. Στα κανάλια και το διαδίκτυο πολλοί αναρωτήθηκαν «τι δουλειά είχαν αυτοί εκεί». Επιλέξαμε να το αναδημοσιεύσουμε στη στήλη των εργατικών νέων για τη διαύγειά της να αναγνωρίσει τις αιτίες αυτού του συμβάντος πέρα από το τραγικό γεγονός, χαρακτηρίζοντας το ως εργατικό ατύχημα.
Μεγάλωσα σε μέρος με πολύ χιόνι, φοβόμουν πάντα τις χιονοστιβάδες. Τους είχα πει καλύτερα να μην πάτε. Ίσως είναι επικίνδυνα. Το ατύχημα δυστυχώς έγινε. Χάσαμε τον άνθρωπό μας. Με πονάει πολύ όταν ακούω διάφορα πράγματα, για το τι δουλειά είχε εκεί. Ξέρω ότι ο θάνατος πουλάει πολύ, οι τραγωδίες, όμως δεν αντέχω να ακούω όλα αυτά τα πράγματα. Ναι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους στον Όλυμπο κάποιοι άνθρωποι, γιατί είναι ένα βουνό με κινδύνους. Πόσες χιλιάδες όμως χάνουν τη ζωή τους στον δρόμο; Ποιο θεωρούμε πιο επικίνδυνο; Οι άνθρωποι πήγαν στο βουνό να περπατήσουν για εκτόνωση. Για να βγάλουν το στρες. Διάλεξαν τον πιο ανώδυνο τρόπο να εκτονώσουν το συσσωρευμένο από μήνες στρες. Ήρθε η κόρη μου σπίτι χθες και με ρώτησε: Μαμά ο μπαμπάς μου ήταν απρόσεκτος; Το μόνο που ακούμε τόσες μέρες είναι γιατί πήγαν;
*
Ούτε ένας τόσους μήνες δεν ασχολήθηκε με αυτούς τους γιατρούς. Για το τι περνάνε τόσους μήνες. Με την ψυχολογική υποστήριξη των ίδιων και των οικογενειών τους. Γιατί το στρες δεν μένει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής έφευγε επτά και τέταρτο, επέστρεφε στις πεντέμιση και η πρώτη κουβέντα που έλεγε σε μένα και το παιδί του ήταν: θα πεθάνει πολύς κόσμος. Ντυμένος σαν αστροναύτης από τις επτά το πρωί μέχρι το απόγευμα και όταν εφημέρευαν τρεις μέρες τη βδομάδα από τις 7 το πρωί μέχρι τις πέντε το άλλο πρωί χωρίς σταματημό. Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο να είναι στο νοσοκομείο μερόνυχτα και στο σπίτι να έχουμε ένα επτάχρονο παιδί με κοπέλες που το διάβαζαν και το πρόσεχαν μέσα στην πανδημία. Και δεν έλλειψε ούτε μια μέρα από το καθήκον. Εκεί διαρκώς, στη μονάδα, να έχουν περάσει από τα χέρια τους εκατοντάδες άνθρωποι τόσους μήνες σε μια πόλη που ήταν διαρκώς κόκκινη και η ΜΕΘ γεμάτη.
*
Για μένα ο άνδρας μου έφυγε από εργατικό ατύχημα. Ανέβηκε δυο φορές στο βουνό τόσους μήνες για να πάρει μια αναπνοή. Πήγαν όπως πάντα με εξαιρετικό εξοπλισμό, δεν είχαν άγνοια κινδύνου. Τις βόλτες στα βουνά τις ξεκίνησε την εποχή των μνημονίων. Ένιωθε τρομερή πίεση από τις περικοπές στην υγεία. Όταν πήγαν να κλείσουν το παλιό νοσοκομείο της πόλης κόντευε να αρρωστήσει από τη στεναχώρια του. Για τα ιατρεία που θα χάνονταν. Πάλευε διαρκώς. Σε μια φτωχή χώρα όπως η Βουλγαρία φρόντισαν τα παιδιά των γιατρών που είναι στην πρώτη γραμμή του ιού να έχουν ειδική υποστήριξη όλο αυτό τον καιρό. Εδώ απίστευτη αδιαφορία. Γύριζε σπίτι τόσους μήνες μετά την ένταση της κλινικής και έπρεπε να σταθεί και στο παιδί. Να βρει αντοχές να ελέγξει το στρες που κουβαλούσε. Να ανταπεξέλθει στα έξοδα που κάναμε με την απουσία μας όλη μέρα για τη φύλαξη του παιδιού, στην πίεση από την απώλεια τόσων ανθρώπων που χάνονταν μέσα στη ΜΕΘ. Ανέβηκαν στο βουνό για μια μικρή αποτοξίνωση. Για μια αναπνοή από αυτό που ζούσαν τόσους μήνες. Στο παιδί μου θα λέω πάντα ότι ο πατέρας έφυγε από εργατικό ατύχημα.
