«Σε ένα καθεστώς που φυλακίζει άδικα, η θέση του δικαίου του είναι στη φυλακή»
~Χένρυ Νταίηβιντ Θορώ – Πολιτική ανυπακοή, 1849
Μία παλιά αφρικανική παροιμία των σκλαβωμένων από τους λευκούς αποικιοκράτες μαύρων λέει: «Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους».
Δεν υπάρχει πιο εύγλωττη φράση που μπορεί να περιγράψει τις πράξεις και αποφάσεις της ελληνικής αστικής δικαιοσύνης (και κάθε αστικής δικαιοσύνης).
Από τη μία πλευρά έχουμε τις καθολικές απαλλαγές πολιτικών και οικονομικών προσώπων, άμεσα εμπλεκομένων σε μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα κλοπής και κατάχρησης προς ιδίων όφελος τεράστιων χρηματικών ποσών όπως η πρόσφατη υπόθεση μιζών της Siemens, και από την άλλη τις πολυετείς ποινές φυλάκισης σε νέα παιδιά 20 χρονών επειδή έβαλαν μια «βόμβα» (ισχύος πασχαλινής κροτίδας στην πόρτα μιας αντιπροσώπου της κυριαρχίας), η οποία δεν είχε τη δύναμη να ανατινάξει ούτε τον εαυτό της, πόσο μάλλον να προκαλέσει βλάβες σε ανθρώπους και το κτήριο.
Τα 130 συνολικά χρόνια φυλακής που επέβαλε η ελληνική αστική δικαιοσύνη σε έξι νεαρά παιδιά που κατηγορούνται ως μέλη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» μαρτυρούν ακόμη ότι πέρα από τη σιδερένια πυγμή που θέλει να δείξει το ελληνικό κράτος σε όποιον αντιστέκεται εκμηδενίζοντάς τον, οι κραυγές για «νόμο και τάξη» και η επιβολή του συγκεκριμένου δόγματος (μέσω πολύχρονων ποινών φυλάκισης που εγείρονται στο όνομα της αντιμετώπισης της επαναστατικής αντιβίας), αποτελούν την έκφραση της πιο ωμής βίας από την πλευρά της κυριαρχίας. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση και αυτό γιατί τα περισσότερα και μεγαλύτερα ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί στο όνομα της υπακοής στις διαταγές της κυριαρχίας, και όχι στο όνομα της αντίστασης και της επανάστασης. Οι Γερμανοί αξιωματικοί στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο (και κάθε στρατιώτης σε κάθε πόλεμο) είχαν εκπαιδευτεί στο όνομα της υπακοής, και διατάσσονταν να διαπράττουν τις πιο αποτρόπαιες πράξεις βίας στην ιστορία του κόσμου.
Οι αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης μάς δείχνουν και κάτι ακόμη. Μέσω των αποφάσεών της, εγείρουν κυρίως τον φόβο προς κάθε υποκείμενο που αμφισβητεί την εξουσία των εντολοδόχων της (μέσα από εξοντωτικές ποινές φυλάκισης ή και θανατικές ποινές ακόμη σε άλλα κράτη όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα), ώστε να κάθεται υποταγμένο στη θέση που το έχουν ορίσει να βρίσκεται, χωρίς να αμφισβητεί ή να διεκδικεί κάτι παραπάνω από τα ψίχουλα που του δίνει η αυτοκρατορία του χρήματος, είτε αυτά είναι δικαιώματα, είτε χρήμα, είτε ελευθερία. Η αυτοκρατορία τυφλωμένη από την αλαζονεία της (όπως κάθε καταπιεστική εξουσία) λησμονεί όμως ότι μακροχρόνια ο φόβος, η αβεβαιότητα, η ανία, η φτώχεια αυξάνουν τη βία σε όλον τον πληθυσμό εκατέρωθεν, με αποτέλεσμα η αντιστεκόμενη μειοψηφία να επαναστατεί κάθε φορά και περισσότερο πιο βίαια, και η χειραγωγημένη-υποταγμένη στον φόβο πλειοψηφία να ζητά να ληφθούν μέτρα όλο και πιο βίαια εναντίον κάθε απόπειρας εξέγερσης.
Δυστυχώς οι υποταγμένοι στο δόγμα του «νόμου και τάξης» δεν αντιλαμβάνονται ότι η επιβολή του, και οι κλιμακούμενες προς τα πάνω όλο και πιο αυστηρές τιμωρίες δεν μειώνουν την αντιστεκόμενη βία. Αντίθετα την αυξάνουν επειδή δημιουργούν κάθε φορά και νέα μεγαλύτερα αισθήματα αδικίας, αντιπαλότητας, απογοήτευσης και οργής σε αυτούς που εκτίθενται στην οργανωμένη βία του κράτους.
Εκτός αυτού, αγνοούν πλήρως ότι η υποταγή, όπως και τα γηρατειά, δεν έρχεται μόνη της. Τη συνοδεύουν οι ανακριτές, οι βασανιστές, οι δικαστές και οι δήμιοι. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι καλά θα κάνουν να μην ξεχνάνε ότι ο ανθρώπινος πόνος, η καταπίεση και η καταστολή, η δυστυχία και η απόγνωση είναι ακονισμένες λεπίδες επάνω στις φλέβες τους.
Ευάγριος Αληθινός
