Καθώς το αίμα του Παύλου Φύσσα πότιζε το οδόστρωμα στο Κερατσίνι από το μαχαίρι του ναζιστή δολοφόνου Γιώργου Ρουπακιά, το κράτος και το κεφάλαιο έτριβαν τα χέρια τους. Η δολοφονία ενός έργω και λόγω αντιφασίστα από έναν (παρα)κρατικό-φασίστα ήταν η ευκαιρία τους να ρουφήξουν και να ενσωματώσουν τα τελευταία ψήγματα αυτόνομης δράσης των προλεταρίων σε μια περίοδο που το κράτος και το κεφάλαιο έχουν διαλύσει σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές αντιστάσεις με τον οδοστρωτήρα των αλλεπάλληλων δανεισμών, απορρυθμίζοντας τις εργασιακές σχέσεις και ωθώντας μέσω της οργανωμένης αντιεξέγερσης το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού στο περιθώριο της Ιστορίας. Ρουφώντας το αίμα του Φύσσα μέσα από σειρά δημοσιευμάτων και επικοινωνιακών φιεστών, τα βαμπίρ του Μαξίμου, του Συντάγματος και του Κολωνακίου κατάφεραν, σαν άλλοι Ρουπακιάδες, ένα σημαντικό πλήγμα στο μαχητικό αντιφασισμό καθώς πλέον παρουσιάζονται οι ίδιοι ως αντιφασίστες χτυπώντας (ή θυσιάζοντας) τη Χρυσή Αυγή, δηλαδή το κομμάτι του κράτους που θέλουν να περιορίσουν και πάλι στο παρακράτος. Ενσωματώνοντας το νεκρό κορμί του Φύσσα στο θέαμα με σειρά δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ ενσωμάτωσαν εν τέλει και τον αντιφασισμό, μετατρέποντάς τον από μαχητικό σε δικαστικό, υπηρεσιακό και επικοινωνιακό.
Ο στόχος πολλαπλός και τα οφέλη πολλαπλάσια του κόστους. Πίσω από την καλονεταρισμένη «αντιφασιστική» εικόνα του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη και των άλλων δολοφόνων να οδηγούνται με χειροπέδες από τη ΓΑΔΑ στα δικαστήρια και πάλι πίσω, οι μηχανές του κράτους δουλεύουν στο φουλ και επεξεργάζονται τα σενάρια πλήρους επικράτησης στο πεδίο της ταξικής πάλης. Μέσω της εξάρθρωσης της ηγετικής ομάδας της μέχρι πρότινος κρατικοδίαιτης Χρυσής Αυγής, που η αιματοβαμμένη της δράση στοίχειωνε τους δρόμους των πόλεων της χώρας επί χρόνια, και τώρα στοιχειώνει τους καναπέδες των νοικοκυραίων που καταναλώνουν αποκαλύψεις αγοράζοντας φυλλάδες και βλέποντας ειδήσεις, η εξουσία (κράτος και κεφάλαιο) προωθεί την ατζέντα της φτάνοντας ολοένα και πιο κοντά στον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό (κι όχι στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση).
Στο σχέδιο περιλαμβάνεται όπως είδαμε στις τηλεοράσεις μας και το ιστορικά οικογενειακό καυγαδάκι εθνικοσοσιαλιστών-σταλινικών- σοσιαλδημοκρατών-φιλελεύθερων. Όμως ο πραγματικός στόχος που θα προσφέρει νέο αίμα στα βαμπίρ, εάν τελικά επικρατήσει η λογική των δύο άκρων, είναι όσοι ακόμη δεν έχουν μαντρωθεί στα σπίτια τους, στη μιζέρια τους, στην ανεργία τους, στους χρυσούς τάφους που τους ετοιμάζουν, και όσοι δεν πίνουν με τη θέλησή τους το αρσενικό που στάζει από τις βρύσες της Ιερισσού. Είναι οι ελεύθερα σκεπτόμενοι και οι ελεύθερα δρώντες. Αυτοί που θέλουν να ζήσουν ανθρώπινα και πράττουν άτακτα προς αυτή την κατεύθυνση ως τάξη. Όλοι αυτοί σύμφωνα με το σκεπτικό του κράτους και του κεφαλαίου πρέπει να πεθάνουν σαν το Φύσσα, να κάνουν τουμπεκί μπροστά στα τάγματα εφόδου του ελληνικού κράτους που επελαύνουν για να διαλύσουν τις αντιφασιστικές, εργατικές και κοινωνικές κινητοποιήσεις, να θυσιάσουν τις ζωές τους στον σύγχρονο νομοθετικό ευρωπαϊκό Λεβιάθαν, να γίνουν εργαζόμενοι-ζόμπι, να μετατραπούν σε φαντάσματα, να εξαφανιστούν. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει ότι η φασιστική απειλή όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε με τις θεαματικές συλλήψεις κάποιων εκ των ναζί, αλλά ότι καραδοκεί και οργανώνεται σε άλλο, υψηλότερο επίπεδο. Στο επίπεδο των υπουργών, των πρώην αριστερών και ακροδεξιών συμβούλων και των ξένων και ντόπιων επιχειρηματιών.
Ένας άλλος στόχος του πρόσφατου υπερθεάματος είναι η αύξηση της πελατείας των κομμάτων, καθώς το «γκρέμισμα του ναζισμού» από τα μέσα ενημέρωσης και το κράτος ενισχύει δημοκρατικότατα το μονοπώλιο της βίας, καλώντας παράλληλα το πόπολο να καταδικάσει κάθε άλλη πηγή βίας. Καταπίνοντας έναν πολιτικό αντίπαλο, ένα πολιτικό κόμμα προσδένει με το κνούτο στο άρμα του μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του αντιπάλου, η οποία, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, φέρεται να πάσχει από το γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης. Έτσι, οι δημοτικές εκλογές και οι ευρωεκλογές που πλησιάζουν θα φέρουν καλύτερα αποτελέσματα μετά το οικογενειακό καυγαδάκι με τη ΧΑ, στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και γιατί όχι στον ΣΥΡΙΖΑ (που υπερασπιζόμενος τη «νομιμότητα» δεν σταματά να επαναλαμβάνει ότι δεν έχει καμία σχέση με τις μολότοφ και τα λοιπά, αφαιρώντας κάθε υποψία ριζοσπαστικότητας από τον λόγο του). Η πίτα των ψηφοφόρων είναι συγκεκριμένη σε μέγεθος και κανένα ψίχουλο δεν μπορεί να πάει χαμένο. Είναι τελικά πολλά τα λεφτά Μπάμπη, και η σοβαρότητα δεν λείπει από τους δολοφόνους, τους επιχειρηματίες και τους πολιτικούς…
Λάμπης Καραφλός του Μπάμπη
