Η φτώχεια θέλει επανάσταση

Ένας για όλους και όλοι για έναν!

Η ιστορία των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, μια ιστορία αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης και αγώνα, είναι γνωστή, πάνω κάτω. Όταν ο Μάνεσης τούς ζήτησε το πακέτο υποτίμησης της ζωής τους, δηλαδή το 5ωρο, που νομικά σημαίνει ότι θα έχουν λιγότερα δικαιώματα ως εργαζόμενοι, και μείωση μισθών, αυτοί δεν δέχτηκαν. Το σωματείο τους το χειρίστηκε σωστά, τους ενημέρωσε, τους έδωσε λίγες μέρες να το σκεφτούν και στην ψηφοφορία αρνήθηκαν τις προσταγές του βιομήχανου. Τότε αυτός πέρασε σε απολύσεις, και οι εργαζόμενοι σαν μια γροθιά βρίσκονται σε απεργία από τις 31 Οκτώβρη, με βασικό αίτημα να γυρίσουν πίσω οι συνάδελφοί τους (από τότε, ο Μάνεσης έχει προβεί και σε άλλες απολύσεις).

Χαλυβουργέ του Βόλου, κανένα πρόβατο δεν γλίτωσε τη σφαγή βελάζοντας!

Στη Χαλυβουργία του Βόλου, που αποτελείται από δύο εργοστάσια, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά… Τα μέλη του σωματείου του Βόλου, τα οποία είναι υποταγμένα στον Μάνεση, γλείφτες του κι ανθρωπάκια, απ’ ό,τι αποδείχτηκαν από τις πράξεις τους, αντί να αντισταθούν στην υποτίμηση της ζωής τους και των συναδέλφων τους, και να βάλουν και τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε μια τροχιά αγώνα, τους φόβισαν και τους τρομοκράτησαν. Τύφλα να ’χουν οι διευθυντάδες του Μάνεση στον Βόλο, αφού το «σωματείο εργαζομένων» έβγαλε ανακοίνωση που έλεγε πως η απόφαση των εργαζομένων να δεχτούν τις προσταγές του Μάνεση είναι «αγωνιστική στάση» για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Το δεύτερο και χειρότερο είναι ότι οι χαλυβουργοί του Βόλου δέχτηκαν να δουλέψουν υπερωρίες, ώστε να καλύψουν την παραγωγή των απεργών (κάτι που διαψεύδουν, βέβαια), με αποτέλεσμα, ενώ έχουν υπογράψει 5ωρο, αυτοί να δουλεύουν 8ωρα και 10ωρα, λειτουργώντας απεργοσπαστικά.

Αυτά ήταν η αρχή. Μετά, το σωματείο εφηύρε κι άλλα για να δικαιολογηθεί, όπως ότι οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου δεν είναι απλοί εργάτες, αλλά υπάλληλοι που θέλουν να απολυθούν για να πάρουν αποζημιώσεις, ότι τη δεκαετία του ’80, περίοδο που στα δύο εργοστάσια ήταν δύο διαφορετικά αφεντικά και όχι ένα όπως τώρα, οι χαλυβουργοί του Βόλου έκαναν μεγάλη απεργία, ενώ οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου δεν απεργούσαν, κι άλλες τέτοιες ηλίθιες ψευτιές και δικαιολογίες.

Δεν έχουμε αυταπάτες ούτε και προκαταλήψεις αρνητικές ή θετικές. Οι εργάτες της χαλυβουργίας του Βόλου είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Η συμπεριφορά τους προέρχεται, πρώτον, από τους εκβιασμούς του Μάνεση και του σωματείου, και δεύτερον, από τον φόβο τους να μην χάσουν τις δουλειές τους. Ωστόσο, αυτό δεν τους δικαιολογεί, αφού τον ίδιο φόβο έχουν και οι απεργοί στον Ασπρόπυργο. Είναι αλήθεια ότι οι χαλυβουργοί της Μαγνησίας υφίστανται την εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά πού είναι έστω η προλεταριακή αλληλεγγύη στους απολυμένους συναδέλφους τους; Συναινώντας να αμείβονται πενιχρά, δεν καταλαβαίνουν ότι θα γίνουν δούλοι για ένα κομμάτι ψωμί, σε ένα εργασιακό περιβάλλον τόσο επιβαρυμένο; Ότι το κεφάλαιο εξαθλιώνει ανθρώπους, για να τους καταντήσει φθηνό, ευέλικτο και άριστα χειραγωγημένο απασχολήσιμο δυναμικό;

Οι χαλυβουργοί είναι «πειραματική ομάδα», πάνω στην οποία τ’ αφεντικά μετρούν όχι μόνον τις αντοχές των εργατών, αλλά και την ταξική και κοινωνική τους συνείδηση και δράση. Ο κλάδος μετάλλου αποτελεί, επίσης, ιστορικά το στοίχημα για τους μελλοντικούς αγώνες στην παραγωγή και στις υπηρεσίες γενικά, καθώς μεγάλα εργατικά κινήματα, ευρωπαϊκά και παγκόσμια, και άγριες απεργίες έχουν ξεσπάσει, είτε λόγω της αποειδίκευσης είτε λόγω των άθλιων συνθηκών στη βαριά βιομηχανία και ανθυγιεινή εργασία.

Η ουσία πάντως είναι μία, και πρέπει να την καταλάβουν γρήγορα οι χαλυβουργοί του Βόλου (και οι υπάλληλοι των φορτηγατζήδων), είτε είναι απ’ αυτούς τους αλήτες που γουστάρουν να τρώνε το ψωμί των άλλων, που γουστάρουν να περιφρουρούν απεργοσπαστικά την εργασία σε μέρες απεργίας, που επιτίθενται στους απεργούς του Ασπροπύργου όταν εκείνοι τους μιλάνε, είτε είναι από τους άλλους που επί της ουσίας δεν αντιστέκονται, αλλά δεν θα τους πείραζε να χάσουν ένα μεροκάματο για αλληλεγγύη προς τους απεργούς, που θα ήθελαν με κάποιον τρόπο ν’ αντισταθούν, που ντρέπονται να περιφρουρούν το εργοστάσιο μαζί με τους μπάτσους και να κάνουν ό,τι τους λένε οι ξεφτίλες του σωματείου: Ότι οι φίλοι του μάνεση, οι βολευτάδες και τα τσιράκια τους, το Εργατικό Κέντρο και οι δημοσιογράφοι, που τώρα φλυαρούν , αλλά είναι ολιγόλογοι όταν γίνονται εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες όπως του Μελέτη Χατζέλα στα κάτεργα του Μάνεση, όταν έρθουν (που θα έρθουν) οι διαθεσιμότητες, οι απολύσεις, η φτώχεια, και οι χαλυβουργοί του Βόλου βγουν στον αγώνα, όλοι οι παραπάνω δεν θα είναι σύμμαχοί τους αλλά εχθροί, κι αν κάποιος απ’ τους μελλοντικούς απεργούς «παρεκτραπεί», οι μπάτσοι, που μαζί τους χαχάνιζαν έξω από το εργοστάσιο ειρωνευόμενοι τους αλληλέγγυους, θα τους σπάνε το κεφάλι.

3 μήνες απεργία στη Χαλυβουργία

Ένας αγώνας-σταθμός. Ένας αγώνας που όμοιό του για να συναντήσουμε θα πρέπει ν’ ανατρέξουμε αρκετά, μην πούμε δεκάδες, χρόνια πίσω. Ένας αγώνας που διεξάγεται σε μια συγκυρία όπου η επίθεση της κυριαρχίας είναι καθολική, και οι απαντήσεις των από κάτω από ελάχιστες μέχρι μηδαμινές, σε σχέση με την ένταση της επίθεσης που δέχονται. Ένας αγώνας που η νίκη είναι μονόδρομος. Θα πρέπει να κάνουμε, μαζί με τους απεργούς, κι εμείς την υπέρβαση για να νικήσουμε, γιατί η νίκη τους θα είναι και νίκη όλων μας. Η νίκη των χαλυβουργών θα ανοίξει καινούργιους δρόμους αντίστασης. Θα ανοίξει μια ρωγμή στο πανίσχυρο, όπως φαντάζει, μπλοκ της εξουσίας. Τη σημασία αυτής της απεργίας την έχουν αντιληφθεί τ’ αφεντικά και τα τσιράκια τους, οι δημοσιογράφοι, που εδώ και τρεις μήνες επιδεικτικά αγνοούν και κρύβουν οτιδήποτε μπορεί να προβάλει αυτόν τον αγώνα.

Καταλυτικό αλλά και διφορούμενο ρόλο στον αγώνα έχει παίξει και το ΠΑ.Μ.Ε., που από τη μία στηρίζει και προωθεί τη νίκη αυτής της απεργίας, αλλά από την άλλη, όπως σε κάθε αγώνα, έτσι και σ’ αυτόν, με τον ηγεμονικό ρόλο που θέλει να παίζει, απογοητεύει και αποτρέπει κόσμο να μπει ενεργά στον αγώνα, με αποτέλεσμα ο αγώνας αυτός να μην μπορεί να διαχυθεί μέσα στην κοινωνία και να λάβει χαρακτηριστικά γενικευμένου κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Από την άλλη βλέπουμε τον κόσμο του γενικευμένου ελευθεριακού κινήματος μουδιασμένο, κατακερματισμένο και χωρίς αντανακλαστικά. Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως, αν δεν φτιαχτεί ένας μετωπικός πόλος αντίστασης και ανατροπής, αφήνοντας πίσω δογματισμούς, προκαταλήψεις και ιδεολογικές περιχαρακώσεις, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να χάσουμε τον πόλεμο αμαχητί, αλλά… δογματικά καθαροί. Αν δεν ενωθούμε με τα διάφορα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται, που δέχονται την εκμετάλλευση και τον εκβιασμό της επιβίωσης, αν δεν μοιραστούμε έναν κοινό αγώνα, θα μοιραστούμε μια κοινή ήττα.

Ε, ναι, λοιπόν, δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, θα πετάξουμε τηλεκοντρόλ και καφέδες και θα βγούμε στον δρόμο με τους απεργούς της Χαλυβουργίας, στα μπλόκα στα εργοστάσια του Μάνεση, με τους κατοίκους του Πηλίου που αγωνίζονται ενάντια στο νταβατζηλίκι της ΔΕΥΑΜΒ, με τους αγώνες και τις συνελεύσεις ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, ενάντια στα δημοτικά χαράτσια μέσω των παρκόμετρων, και παντού όπου υπάρχει αδικία κι εκμετάλλευση. Να μην ξεχάσουμε όσους αγωνιστές διώκονται και φυλακίζονται από την εξουσία. Η κρίση απέδειξε ότι το παραμύθι των εργασιακών δικαιωμάτων, με το οποίο μας αποκοίμιζε ο κεϋνσιανισμός (ρεφορμιστικές τριμερείς συμφωνίες τον 20ό αιώνα για σχετικά σταθερή εργασία, αμοιβή που να ικανοποιεί βασικές ανθρώπινες ανάγκες και ελπίδα για ανοδική κοινωνική κινητικότητα), έχει πλέον ξεχαστεί, ακόμα και βάναυσα συκοφαντηθεί από τα αστικά ΜΜΕ, που απροκάλυπτα προπαγανδίζουν τη φιλελεύθερη οικονομία και ιδεολογία. Μπροστά στην καπιταλιστική λαίλαπα, η πρώτη νίκη θα είναι, όλοι οι εργάτες να μην χάσουν τις δουλειές τους. Όμως η τελική νίκη που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση θα είναι οι εργάτες να απολύσουν τ’ αφεντικά τους και τους πολιτευτάδες τους, και να κάνουν ίση μοιρασιά της αναγκαίας κοινωφελούς εργασίας, καταργώντας «του θανάτου τα καζάνια», ακόμα και την αλλοτριωτική οργάνωση του εργοστασιακού συστήματος, και τα βιομηχανικά κάτεργα ρύπανσης και θανάτου.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

ΠΑΜΒΟΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ!!!!

ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 28/01 ΣΤΙΣ 12:30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Πρωτοβουλία από την κατάληψη Ματσάγγου, αλληλέγγυοι-ες