Η συμφωνική των προσχημάτων εδώ και αρκετό καιρό φαλτσάρει άσχημα σε σημείο να πονούν τα αυτιά μας. Η κρίση πια αποδεικνύεται ότι δεν είναι απλά και μόνο το αποτέλεσμα της πλημμελούς εργασίας ημι-αμόρφωτων κρατικών λογιστών, αλλά το πρόσχημα και η ιδανική αιτία για τη μελλοντική σκλαβιά του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού και των απογόνων του στη γαλέρα του νεοφιλελευθερισμού.
Φίλοι και φίλες, η κατήφεια, ο τρόμος για το αύριο και η κατάθλιψη είναι οι οδηγοί που επισπεύδουν τον αφανισμό μας. Η ιδιώτευση και ο ατομισμός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ακόμη ελπίδα να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και τον αργό θάνατο που μας επιβάλλουν, αρκεί να κατανοήσουμε και κυρίως να δημιουργήσουμε επιτέλους όλοι/ες μαζί καταστάσεις και τόπους, τους οποίους το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα μέσα από τα επιδοτούμενα χρόνια της καταναλωτικής φρενίτιδας διέγραψε σε μεγάλο βαθμό από την ατομική και συλλογική μας μνήμη. Να αρχίσουμε να δημιουργούμε αμεσοδημοκρατικές δομές και να συμμετέχουμε στις ήδη υπάρχουσες που σιγά σιγά ξεπηδούν μέσα στις πόλεις μας, τις γειτονιές μας, τις περιοχές που ζούμε. Να ξανά-ανακαλύψουμε τη χαρά και την ευθύνη της συλλογικότητας και της αλληλοβοήθειας έναντι της ατομιστικής απομόνωσης.
Δεν είμαστε ούτε διαφωτιστές, ούτε οι «ειδικοί» που θα σας πουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε ώστε να διασώσουμε τη ζωή μας και να σταθούμε αξιοπρεπείς. Προσπαθούμε να συμβάλουμε κι εμείς αλλά και να μάθουμε μαζί σας να κανοναρχούμε τη ζωή μας αποκλειστικά για το κοινό καλό, την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ισότητα όλων μας. Έτσι και αλλιώς ή όλοι μαζί θα επιζήσουμε ή όλους μαζί θα μας καταπιεί η άβυσσος. Έχουμε τη δύναμη να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό και να απελευθερωθούμε από τη βαρβαρότητα, αρκεί πρώτα να το αντιληφθούμε και κυρίως να το επιθυμήσουμε.
Άλλο πια δεν μας μένει παρά μόνο η Αντίσταση, η Αλληλεγγύη, η Αλληλοβοήθεια, η Αυτοοργάνωση.
