Η θεωρία αυτή είναι θεωρία σαν τη θεωρία των δύο άκρων. Με μια διαφορά όμως που θα την εξηγήσω αμέσως. Εδώ θα δώσω πραγματικά παραδείγματα για την θεωρία της μέσης, και θα περιμένω πραγματικά παραδείγματα για την θεωρία των δύο άκρων γιατί τα υπάρχοντα είναι για γέλια.
Η θεωρία της μέσης θεωρεί ότι ζούμε σε διαρκή συμπλοκή και ποτέ σε ειρήνη, όσο υπάρχουν τάξεις και η επικράτηση μιας πάνω στις άλλες. Αυτό είναι θεωρία και ξέρω πως δεν πείθει πολλούς αλλά θεωρία είναι και η άλλη. Σύμφωνα με τη θεωρία της μέσης, εφόσον υπάρχει «κράτος», δηλαδή κάποια ομάδα, όσο μεγάλη κι αν διακηρύσσει ότι είναι, ή όσο ισχυρή κι αν πραγματικά είναι, και επικρατεί στις άλλες, τότε αυτόματα η ζωή όλων των εμπλεκόμενων, ακόμα και στη διάρκεια της «επικράτησης», είναι μια καθημερινή συμπλοκή. Σε αυτή τη συμπλοκή υπάρχει ο «κρατών», ο αντιστεκόμενος, και αυτοί που έχουν υποταχτεί και κοιτάν τη δουλειά τους. Αυτοί ΔΕΝ είναι στη μέση, αυτοί είναι η ΒΑΣΗ του άκρου που επικρατεί.
Στην εξέγερση και κομμούνα των Ζηλωτών, η Θεσσαλονίκη είχε ζήσει για δέκα χρόνια μια αναδιανομή γης, μια δίκαιη κατανομή πλούτου, και όλα αυτά με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, και την εφαρμογή, για πρώτη φορά στο σκοταδιστικό φεουδαρχικό Βυζάντιο, του θεσμού της λαϊκής συνέλευσης. Η κατάσταση αυτή ήταν εφικτή γιατί στους Ζηλωτές είχε προσχωρήσει, μαζί με τον βυζαντινό λαό, ο τοπικός κλήρος που είχε και αναδιένειμε τη γη στους άκληρους, καθώς και η πολυάριθμη κοινότητα των Σλάβων εποίκων που ήδη είχαν κατέβει και οργανωθεί στα Βαλκάνια σε ζαντρούγκες (μικρές αμεσοδημοκρατικές κοινότητες) ή βοεβοδίες (μικρές φεουδαρχικές κοινότητες). Η καταστολή της έγινε εφικτή όταν η αντίπαλη πλευρά δωροδόκησε και πήρε με το μέρος της τους μέχρι τότε αμέτοχους και ουδέτερους σλάβους βοεβόδες, που κάθονταν στη «μέση» της αρχικής σύγκρουσης.
Στη Γαλλική επανάσταση ένα μεγάλο αμέτοχο τμήμα του πληθυσμού που ήταν στη μέση, εγκλωβισμένο από τον φόβο του τοπικού καθολικού επισκόπου ή του τοπικού αριστοκράτη, που ακόμα είχε το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους, πήγε με το μέρος των αντιμοναρχικών, όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς την κοπάνησε, και ζήτησε εχθρικούς στρατούς να τον ξαναβάλουν στον θρόνο, σκοτώνοντας στη διάρκεια του εγχειρήματος πολύ πιθανά και αρκετούς από τους υπηκόους του. Αυτή η μέση όταν ξύπνησε δημιούργησε την πρώτη κατάργηση μοναρχίας ΚΑΙ φεουδαρχίας στη μέχρι τότε απαράδεκτη κοινωνικά Ευρώπη.
Στην επανάσταση του 1848, ένα μεγάλο τμήμα μικροαστών που συνήθως δεν επαναστατούσε ενώθηκε με τους προλετάριους και ζήτησε επίμονα να ανέβει στον θρόνο ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ένας μέτρια έως πολύ ηλίθιος, που η μεγαλομανία του -βασισμένη στην αυτοσυνείδηση της ανοησίας του και στην επακόλουθη ανάπτυξη τρόμου για τους άλλους- οδήγησε στη σφαγή των προλετάριων και μερικών μικροαστών, και στην επανίδρυση της δυναστείας με χειρότερους από πριν όρους. Εδώ η μέση παρήγαγε και την σφαγή της και την επικράτηση του άλλου άκρου.
Στην Παρισινή Κομμούνα του 1871 το μεγαλύτερο τμήμα των αστών έμεινε αμέτοχο μην προσπαθώντας να υπερασπίσει το παραπαίον καθεστώς που έχανε τον πόλεμο με τον Μπίσμαρκ, αλλά και τον δήμο από τους προλετάριους. Στην αντεπίθεση των δυνάμεων του Θιέρσου σε συμμαχία με τον Μπίσμαρκ, οι αστοί έτρεξαν και «έδωσαν» τους εξεγερμένους, παρέχοντας πληροφορίες, χρήματα και πολύτιμα εφόδια που τα στέρησαν από τους αμυνόμενους, με αποτέλεσμα να χάσουν σε μια βδομάδα και να γεμίσει η πόλη με λαϊκό αίμα, ακόμα και σύμφωνα με την καθεστωτική αφήγηση. Οι εξεγερμένοι ίσως να έχαναν και πάλι από την υπεροπλία του εχθρού, αλλά εδώ εξετάζουμε ποια στάση κράτησε η «μέση», και όχι τι θα γινόταν αν δεν την κράταγε. Εδώ, πάλι η μέση «έδωσε» το ένα «άκρο» στο άλλο και το βοήθησε να επικρατήσει.
Στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο όλοι ήταν στη μέση εκτός από μερικούς πασιφιστές σοσιαλιστές και διεθνιστές κομμουνιστές. Όλη η μέση, αποτελώντας ουσιαστικά άκρο, πήγε για πόλεμο, κι όποιον διαφωνούσε τον δολοφονούσαν ή τον έκλειναν φυλακή σαν προδότη. Εδώ η μέση λειτούργησε σαν άκρο.
Στην εκτροπή που ακολούθησε τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση υπήρχαν εκατομμύρια στη μέση που δεν ήθελαν να πάρουν θέση ανάμεσα στους εκκαθαριστές και στους εκκαθαριζόμενους. Όποιος δεν έπαιρνε θέση δεν ήταν στο απυρόβλητο. Έτσι οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ ψήφισαν την εκδίωξη του Τρότσκι για να εκτελεστούν 5-6 χρόνια αργότερα σαν προδότες και οι ίδιοι. Η μέση καθόταν στη μέση εκτός και αν της ζήταγε το ένα άκρο να πάρει θέση, και τότε έπαιρνε τη θέση του ισχυρού άκρου.
Στη Χιτλερική Γερμανία είναι πια κοινή γνώση το απόφθεγμα ενός καθολικού επισκόπου «και όταν ήρθαν πια για μένα δεν υπήρχε κανείς να με υπερασπίσει», και δεν χρειάζεται ανάλυση το ποιου το μέρος εξυπηρετούσε η τρομοκρατημένη μέση της ναζιστικής Γερμανίας.
Στη Φασιστική Ιταλία το ίδιο. Η αστική μέση ξύπνησε όταν οι Γερμανοί σύμμαχοί της άρχισαν να εκτελούν τα παιδιά της, μαζί με τα παιδιά των εργατών που υπηρετούσαν στους στρατούς κατοχής, μετά τη συνθηκολόγησή τους με τους συμμάχους. Ξύπνησε, πήρε το άκρο που νικούσε, και μπόρεσαν οι παρτιζάνοι να κρεμάσουν ανάποδα τον Μουσολίνι και την Πετάτσι.
Στην ελληνική αντίσταση δεν υπήρχε μέση, όσο κι αν πεισματικά καθόσουν σ’ αυτή. Αν χτυπούσαν οι αντάρτες, όποιος δεν ήταν μαζί τους μπορούσε να τους προδώσει, να εκτελεστεί σε αντίποινα ή να στελεχώσει τα τάγματα ασφαλείας. Μερικές φορές, που έγιναν περισσότερες στον εμφύλιο, ακόμα και άτομα από τη μεριά των ανταρτών μπορούσαν να εμφανιστούν αργότερα με τις στολές των διωκτών τους, ως αντάλλαγμα για την αμνηστία που τους έδιναν.
Στον ελληνικό εμφύλιο επίσης. Οι αμέτοχοι στήριξαν ηθελημένα ή άθελά τους το άκρο που νικούσε.
Στα πέτρινα χρόνια αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε η μέση του «Κυρ Παντελή». Ο φοβικός μικρός ιδιώτης που κοίταζε τη δουλειά του και μόλις του έκανες «μπου» με στολή, πέρναγε από το «δεν ξέρω, δεν απαντώ» στο «εγώ κοιτάω τη δουλειά μου, αλλά αυτό που με ρωτάς για να λέμε την αλήθεια είναι…».
Στη χούντα αυτή η στάση δημιούργησε και ευταξία. Παινεύτηκε όσο καμιά άλλη από τους γελοιότατους χουντικούς, που ευτυχώς μας άφησαν ντοκουμέντα από τον φασισμό φιλικό για νοικοκυραίους που εφάρμοσαν, και που συνοψιζόταν στο «έκαστος να εποπτεύσει τον διπλανό του, τον σύντροφό του, και τα παιδιά του ακόμα» του ανεκδιήγητου Παπαδόπουλου.
Στη μεταπολίτευση η μέση έσκυβε πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε στη ΝΔ, μα ποτέ στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας. Η μέση δημιούργησε τον παρτάκια δικτυωμένο και αρκετές φορές ευκατάστατο λαϊφσταιλίστα του ΧΑΑ , των ξέκωλων, των γιωτ, των πάρτι, και γενικά της πάρτης του. Η μέση δημιούργησε αυτό το φοιτητικό έκτρωμα των ΠΑΣΠιτών και ΔΑΠιτών που με «μαζώματα» και «γλέντια» υποδοχής και εκδρομές γνωρίζονταν με τους επιδραστικούς/ές καθηγητές/τριες, και πολλές φορές τις κρεβατοκάμαρές τους για μερικά θέματα, ένα χαρτί, και γιατί όχι κι έναν διορισμό μετά.
Τα μεγάλα ποσοστά των δύο καθεστωτικών κομμάτων στις φοιτητικές εκλογές αντικατοπτρίζουν αυτή τη «μέση». Όχι την «ευφυΐα» της, αλλά την καθαρά νεανική γρηγοράδα πρόσληψης της κατάστασης, που εφόσον είχε γαλουχηθεί από το σπίτι για να’ ναι στη «μέση», δεν έφερε καμία δυσκολία στο να διαλέξει τον τρόπο ζωής και το άκρο που θα υπηρετούσε.
Στις μέρες της κρίσης που όλοι νόμισαν ότι δημιούργησε τον ναζισμό στην ελλάδα, γιατί ακριβώς δεν διάβασαν σωστά το τι δημιουργεί αυτό το άκρο… η μέση «επαναστάτησε» και ανακάλυψε τη θεωρία των δύο άκρων. Με αυτή τη θεωρία, ένα πιστόλι χρυσαυγίτη ήταν για έναν δικαστή της μέσης λιγότερο αξιόποινη πράξη από μια σημαία αναρχικού. Έτσι υπήρχε και κατανομή ποινών: 6 μήνες το πιστόλι, 3 χρόνια η σημαία. Στις μέρες της κρίσης, η ίδια μέση, που με τη στάση και ρητορική της βοηθούσε επί δεκαετίες το ακροδεξιό ή ναζιστικό άκρο να επικρατεί παγκόσμια, ανέλαβε την εκστρατεία κατά του ναζισμού. Άφωνοι και άλαλοι παρακολουθούν οι αντιφασίστες τους διαφημιστές της ΧΑ να την κατακεραυνώνουν.
Ποια είναι η ελπίδα της «μέσης»; Να εξαφανίσει το «άκρο» ενσωματώνοντας την εκλογική του δύναμη στο δικό της στρατόπεδο, και να ασχοληθεί απερίσπαστη σαν νέο «άκρο» με τον σταθερά απέναντι της παράγοντα…το «άλλο» άκρο που είναι η κοινωνία που αντιστέκεται.
Η θεωρία της μέσης περιγράφει την πράξη της να σκύβει στη δύναμη του άκρου που είναι απέναντι από την κοινωνία. Και η θεωρία των δύο άκρων είναι η πράξη ενσωμάτωσης της μέσης από το κυρίαρχο άκρο για να ξεκάνουν την κοινωνία.
MarxFactor
