«Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους».
~Κατερίνα Σακελλαροπούλου
δήλωση στην 48η επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας,
με αφορμή την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Δ. Λιγνάδη.
Τραγικό ανθρώπινο λάθος, «θυσία», ευκαιρία για αναδιάρθρωση και ασφαλείς σιδηροδρόμους, καπηλεία, γονείς που κάνουν πολιτικές τοποθετήσεις, θεωρίες συνωμοσίας, αποσταθεροποίηση. Πόσα έχουν ακουστεί δύο χρόνια τώρα από τον χαμό των συνανθρώπων μας στα Τέμπη, σε μία προσπάθεια ανελέητη και κυνική, ώστε να παρουσιαστεί το προφανές, η σκληρή –υπό το βάρος και του θανάτου– πραγματικότητα ως κάτι άλλο από αυτό όπου έκδηλα υποδηλώνεται από τα γεγονότα:
Ήταν θέμα χρόνου ένα τέτοιο «ατύχημα». Οι ρίζες του, όσα εξ αντικειμένου το προετοίμασαν και καλλιέργησαν τις συνθήκες ώστε να συμβεί, έχουν την αιτία τους στην καπιταλιστική κερδοφορία, τον πολιτισμό του κέρδους, το κοινωνικό σύστημα που κυριαρχεί τη ζωή μας –των από τα κάτω αποκλεισμένων, λεηλατημένων ταξικών κομματιών– ως παράπλευρη απώλεια μπροστά στην επέλαση της καπιταλιστικής μηχανής.
Ειδικότερα, η ταξική αφαίμαξη, η λυσσαλέα αναδιανομή και αναδιάρθρωση των τελευταίων 15 ετών με τις μνημονιακές επιταγές της νεοφιλελεύθερης αναπροσαρμογής, των ιδιωτικοποιήσεων, της συσσώρευσης πλούτου και εξουσίας στα χέρια όλο και λιγότερων, η έρημος που το κεφάλαιο σπέρνει στο διάβα της διόγκωσης και των αναγκαιοτήτων του, στην πλάτη της προλεταριακής βάσης. Είτε οικονομικά είτε με φόρο αίματος, όπως στα Τέμπη.
Το κράτος αποτελεί τον μηχανισμό διαφύλαξης αυτών των μεταβάσεων στο ολοένα και πιο σκληρό μέλλον που μας επιφυλάσσουν, το οικοδόμημα διατήρησης της αιματοβαμμένης κοινωνικής ειρήνης, της καταστολής, της τρομοκρατίας. Οι πυλώνες του όπως η δικαιοσύνη εν προκειμένω, το πολιτικό προσωπικό τους, βουλευτές, υπουργοί, κρατικοί λειτουργοί σε νευραλγικές θέσεις κ.λπ., εμφανίζονται ως ουδέτεροι μηχανισμοί, που δεν δύναται να υπόκεινται σε κριτική, πόσο μάλλον να αμφισβητείται δομικά η ουσία και λειτουργία τους.
Το κράτος, η δικαιοσύνη, οι εξεταστικές επιτροπές, οι κάθε είδους συνομιλητές και απολογητές των κρατικών πεπραγμένων, παρουσιάζονται ως οι κατέχοντες τη θεϊκή εντολή και φύση ώστε να ρυθμίζουν τις ζωές των βαρβάρων πληβείων, που δεν δικαιούμαστε ούτε να έχουμε γνώμη για την ίδια μας τη ζωή. Το πολύ πολύ που μας επιτρέπεται είναι να πενθούμε βουβά ακόμη και όταν χάνονται συνάνθρωποί μας. «Πολιτικές» τοποθετήσεις δικαιούνται να κάνουν μόνο οι κρατούντες την εξουσία, οι πεφωτισμένοι και αρμόδιοι. Κατά αυτόν τον τρόπο, με αυτό τον κερματισμό, περιχαρακώνεται το τι νοείται ως «πολιτικό», κατακερματίζεται, και κατά συνέπεια το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνική-ταξική συνείδηση και το τι καλούμαστε να πράξουμε ως πλατιά κοινωνική πλειοψηφία για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ενάντια στους γδάρτες της ύπαρξής μας.
Εξ ου και οι δηλώσεις όπως της Σακελλαροπούλου, ώστε «το κοινό περί δικαίου αίσθημα» να παρουσιάζεται ως η ασήμαντη, ασυγκρότητη άποψη ενός όχλου, που χρειάζεται η κρατική οντότητα να ρυθμίσει και να σχηματοποιήσει. Μόνο που το ίδιο το σύνταγμα και οι νόμοι είναι προϊόν της ταξικής πάλης, της διελκυστίνδας ανάμεσα στο δίκιο που αφουγκραζόμαστε και διεκδικούμε, και στην κατ’ επίφασιν δικαιοσύνη τους. Ακόμη και για τον Λιγνάδη, τα Τέμπη, την Πύλο, τον Γρηγορόπουλο, τον Μάγγο, τον Φύσσα, την Zakie, τον Κώστα Μανιουδάκη, αλλά και περαιτέρω τις υποκλοπές, την Novartis, την Siemens, τα χιλιάδες «σκάνδαλα» υφαρπαγής του κοινωνικού πλούτου, δεν δικαιούμαστε να εκφέρουμε γνώμη. Δεν είναι αρμοδιότητά μας, δεν μας δίνεται αυτό το δικαίωμα. Τίποτα λιγότερο και περισσότερο από το κρατικό δίκαιο του τρόμου και του μονοπωλίου της έννομης βίας που μας επιβάλλεται, φτιασιδωμένο με χίλιες δυο φορεσιές. Κατά τον ίδιο τρόπο, συγκάλυψη, θεσμικές μεθοδεύσεις, δολοφονία και όλα όσα σε απόλυτο βαθμό περιγράφουν τα πεπραγμένα του κράτους σε ένα σωρό υποθέσεις, βαφτίζονται μέσω κραυγών, απειλών, επίκληση φόβου ως κραυγαλέες γενικεύσεις και θεωρίες συνωμοσίας, ως πολιτικά παιχνίδια πάνω σε μη πολιτικά ζητήματα. Οι μόνοι ηθικοί παρουσιάζονται οι ίδιοι οι δυνάστες μας, που απολιτικοποιούν την οργή μας και την αντίληψή μας, θέλοντας να παρουσιάσουν την υγιή ακηδεμόνευτη ζωογόνα κοινωνική αντίδραση ως «καπήλευση».
Όταν όλα αυτά δεν πιάσουν, εκκινεί η προπαγάνδα περί αποσταθεροποίησης, σκοτεινών κέντρων που μεθοδεύουν εξελίξεις κ.λπ. Στόχος, το τσιμέντωμα μιας φοβικής εκλογικής βάσης που θα τους δίνει το δικαίωμα να επικαλούνται μαγειρεύοντας νούμερα ψήφων (επί της αποχής κ.λπ.) πως κατέχουν –οι άριστοι– τη δεδηλωμένη, τη λευκή επιταγή να συνεχίσουν την καταστροφή της ζωής μας. Η καπιταλιστική κόλαση, η ακρίβεια, οι πόλεμοι, η ανέχεια, οι δολοφονίες στα σύνορα, η συστημική και δομική έμφυλη βία και ρητορική μίσους, τα σφαγεία στα οποία έχουν μετατραπεί οι εργατικοί χώροι, η καταστολή και η αθρόα φυλάκιση κοινωνικών κομματιών για κάθε είδους μικροαδικήματα, οι κρατικές δολοφονίες, τα διαλυμένα νοσοκομεία, όλα όσα ξεφτιλίζουν την ύπαρξη μας με βαρύ φόρο αίματος, αποτελούν τη σταθερότητα, την πρόοδο, την κανονικότητα. Η κρατική τακτική για τα Τέμπη έχει κάποιες πολύ βαθιές αιτίες. Αρχικά την προστασία των ιδιωτικοποιήσεων και των αποτελεσμάτων τους, την προστασία μίας εταιρείας όπως η Hellenic Train, τις μνημονιακές πολιτικές που εδώ και χρόνια υπαγορεύουν την αναδιάρθρωση σε κάθε δημόσιο τομέα, τη μη παραπομπή εταιρικών και πολιτικών προσώπων. Όλα τα παραπάνω αν δεν υπήρχε η συγκάλυψη και η κρατικές τακτικές διαχείρισης, θα αποτελούσαν μια «αποδοχή ενοχής» από το ίδιο το κράτος, για ζητήματα που αποτελούν τα πυρηνικά του συστατικά.
Στο κομμάτι του παράνομου φορτίου και της –σχεδόν βέβαιης– περίπτωσης ότι μιλάμε για παράνομα καύσιμα ή αντίστοιχα υλικά συναφούς χρήσης, ας σκεφτούμε τα παρακάτω: Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ήταν και είναι στην κορυφή της μεταφοράς «παράνομου» πετρελαίου, τόσο επί εποχής ισλαμικού κράτους, όσο και τώρα με βάση τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο έχει μακρά και αιματοβαμμένη ιστορία, και το λαθρεμπόριο πετρελαίου που διοχετεύεται στην αγορά αποτελεί κοινό μυστικό στην κοινωνία. Ο πόλεμος γύρω από τα λαθραία καύσιμα και τα πάσης φύσεως οικονομικά συμφέροντα, με όσα επιφέρουν, βρίσκονται καθημερινά στη δημόσια σφαίρα. Επίσης για όποιον/α παρακολουθεί εξελίξεις γύρω από αυτά τα ζητήματα, και γενικότερα αυτών των τομέων αστυνομικής επικαιρότητας, αποτελεί ηλίου φαεινότερο γεγονός το ότι η παρούσα κυβέρνηση με μια σειρά κομβικών επιλογών, μέσω και κύκλων της ΕΛ.ΑΣ. στις κατάλληλες νευραλγικές θέσεις, διεκδικεί τον ρόλο του κουμανταδόρου στο οργανωμένο έγκλημα σε μία σχέση δούναι και λαβείν. Η ανάληψη της ΕΥΠ υπό τον Μητσοτάκη, η υπερεξουσίες του στενού του κύκλου, οι υποκλοπές, είναι κομμάτια του ελέγχου όλης της «παράνομης» δραστηριότητας που πολλές φορές συνδέονται. Λαθρεμπόριο καυσίμων, πορνεία, trafficking, τζόγος, ναρκωτικά και πολλά άλλα ακόμα. Ο έλεγχος αυτός αφορά και κομμάτια του «μη παράνομου» υπό τους παραπάνω όρους κεφαλαίου, επιχειρηματίες, εργολάβους, μεγαλοϊδιοκτήτες κ.λπ. Το κράτος διεκδικεί το γενικό κουμάντο πέρα από τις «παραδοσιακές» του λειτουργίες, που φανταζόμαστε με βάση ένα πρωθύστερο και εξίσου επίπλαστο σε σημεία κοινωνικό συμβόλαιο.
Η αντίστοιχη τακτική λαμβάνει χώρα και στο πεδίο της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης, με διορισμούς και τοποθετήσεις των κατάλληλων προσώπων που θα «κάνουν τη δουλειά» κατά περίπτωση είτε αμβλύνοντας τις ποινικές ευθύνες, είτε ασκώντας διώξεις, είτε θάβοντας στοιχεία, ανάλογα με την εκάστοτε συνθήκη και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, την τακτοποίηση των συμφερόντων στα υψηλά κλιμάκια και στρώματα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Με κάθε τρόπο, τα παραπάνω αφορούν μετεξελίξεις και μεταλλαγές του τρόπου που ασκείται η εξουσία και διασφαλίζονται τα κέρδη. Δεν υφίσταται ωστόσο κάποια εκτροπή, προδοσία, παρέκκλιση από το ρόλο που οφείλουν να έχουν πολιτικοί, δικαστές, υπουργοί κ.λπ. Ο ρόλος τους είναι να προστατεύουν την κρατική εξουσία που διασφαλίζει την καπιταλιστική κερδοφορία πάνω στις πλάτες μας, με κόστος το αίμα μας, την αξιοπρέπειά μας, την ύπαρξή μας. Από κοντά και τα ΜΜΕ που αποχαυνώνουν και απονεκρώνουν το πνεύμα και την κριτική σκέψη, καλλιεργούν την απολιτικοποίηση και τον φόβο, εγκληματικοποιούν όσες και όσους αντιδρούν και αντιστέκονται. Σφυροκοπούν την κοινωνική γνώμη και τον δημόσιο λόγο με κάθε είδους αφήγημα που ξεπλένει και δικαιολογεί τη βρώμικη φύση του κράτους, ακόμη και απέναντι σε ανθρώπους που έχασαν τόσο βίαια τους αγαπημένους τους. Οι διαχρονικές πολιτικές ευθύνες που αναδεικνύονται είναι που σχηματοποιούν το πόσο τα κέρδη είναι πάνω από τη ζωή μας. Το κράτος άλλωστε έχει συνέχεια στη βία, την αφαίμαξη του κοινωνικού πλούτου, την προστασία των καπιταλιστικών συμφερόντων, στη διατήρηση της ισχύος του, την καταστολή.
Ως αγωνιζόμενα υποκείμενα, πρέπει να προτάξουμε δίπλα στους συνανθρώπους μας, πως η πηγαία ανάγκη που διατυπώνουν για δικαιοσύνη, η οργή που νιώθουμε μετά από τόσα χρόνια υποταγής και λεηλασίας, χλευασμού και φόβου, ανασφάλειας για την επιβίωση, τσακισμένης καθημερινότητας, ανισονομίας και τόσων άλλων δεν είναι παράγωγα κάποιων «κακών» πολιτικών προσώπων, επίορκων, προδοτών κ.λπ. Είναι η ουσία του κράτους και του κεφαλαίου.
Και όσο και αν φαίνεται μακρινό και άπιαστο το να αγωνιστούμε ρηξιακά, μαχητικά και συνολικά απέναντι στα παραπάνω, είναι η μοναδική διέξοδος και προαπαιτεί να αποκτήσουμε ταξική συνείδηση, να περιγράψουμε με σαφήνεια τους πυλώνες της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας, είναι η προοπτική που μπορεί να χτυπήσει στη ρίζα του τα όσα μας καταδυναστεύουν και που επανέρχονται σαν Λερναία Ύδρα με χίλια δύο πρόσωπα κάθε φορά που υπαναχωρεί η κοινωνική, ταξική ορμή.
Να συγκροτήσουμε ένα όραμα για μία άλλη ζωή. Να μείνουμε στις πλατείες και τους δρόμους, να διαχύσουμε τα προτάγματα, τις αξίες και τα περιεχόμενα του αντικρατικού, αντικαπιταλιστικού, αντιεξουσιαστικού αγώνα. Του αγώνα που δεν ξεχωρίζει ζωές, δεν κάνει εκπτώσεις, δεν εκκινεί από μικροπολιτικούς υπολογισμούς, φανφάρες και κοινοβουλευτικούς στόχους, ψηφοθηρικές τακτικές. Προτάσσει την αδιαμεσολάβητη δράση, την κοινωνική ταξική αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, τη ρήξη με τον κόσμο της εξουσίας, ως τον μοναδικό δρόμο που πραγματικά θα δώσει οξυγόνο απέναντι σε ένα ασφυκτικό κόσμο που μας προετοιμάζει για να γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους, αναλώσιμες στα εργασιακά τους κάτεργα, σκυμμένοι και πειθήνιοι ακόμα και όταν μας αδικούν και μας δολοφονούν.
Η πραγματική «αστάθεια» και «αποσταθεροποίηση» απέναντι σε αυτό που θα έπρεπε να είναι μία ισότιμη, αξιοπρεπής ζωή με αξία και ουσία είναι ο κόσμος της εξουσίας. Αυτός που παράγει όσα μας καταδυναστεύουν και μας στερούν τη δυνατότητα να οικοδομήσουμε μια άλλη πραγματικότητα. Να πιάσουμε τα νήματα των προηγούμενων κύκλων αγώνα, να μείνουμε στους δρόμους μαζί με τους ανθρώπους της τάξης μας, να θέσουμε επί τάπητος όσα πυροδοτούν την οργή και την αδικία και να οξύνουμε την έλλειψη συναίνεσης στο δολοφονικό αυτό σύστημα.
Φοβούνται με κάθε τρόπο τις μνήμες της αντίστασης και της εξέγερσης, λοιδορώντας τον Δεκέμβρη, τις «πλατείες», χρεώνοντας στην κοινωνική ανταρσία των χρόνων του δημοψηφίσματος την ευθύνη μέχρι και για τα capital controls, στους αγώνες ενάντια στα μνημόνια και την καπιταλιστική αναδιάρθρωση που μας τσάκισαν, την αιτία για ολοένα και βαθύτερη ανέχεια που ειδικά σήμερα βιώνουμε σε έναν άνευ προηγουμένου βαθμό. Προσπαθούν να μας πείσουν λοιπόν πως η ιστορία τελείωσε, οι επενδύσεις, τα κέρδη και η ανάπτυξή τους είναι η μοναδική πραγματικότητα στην οποία μπορούμε να ζούμε, και όταν οι εσωτερικές δομικές αντιφάσεις τους εκρήγνυνται τόσο εκκωφαντικά όπως στα Τέμπη, οι αιτίες είναι η κακιά στιγμή, κάποιο ανθρώπινο λάθος, κάποιος αόρατος εχθρός.
Όλα δυστυχώς είναι κατά αυτούς ένα ατύχημα και ακόμη και απέναντι στον θάνατο, στον γονιό που χάνει το παιδί του θα υποδείξουν τα όρια της θλίψης, της οργής και της αντίστασης.
Ψηλά το κεφάλι λοιπόν, σφιχτά τις γροθιές. «Με λογισμό και με όνειρο» να διεκδικήσουμε μία ζωή με αξιοπρέπεια και ουσία. Έναν κόσμο που να χωράει όλους τους κόσμους.
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη – Οριζοντιότητα – Ισότητα – Κοινοκτημοσύνη
Στήριξη στους ανθρώπους που έχασαν τους αγαπημένους τους/τις αγαπημένες τους στα Τέμπη, όσους/όσες τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά
Εξέγερση ενάντια στην εξαθλίωση
Ανδρέας Φ.
φυλακές Άμφισσας, 27/02/2025
