Διαβάσαμε με ενδιαφέρον και προσοχή το άρθρο Περί των ανεξάρτητων συμφερόντων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στην εφημερίδα Απατρις (αρ. φύλλου 52, σελ.31-32). Πρέπει να πούμε ένα μπράβο στη σύνταξη για το ότι στις σελίδες της θίγει ζητήματα πολέμου, αντιπολεμικής κατεύθυνσης και διεθνιστικής αλληλεγγύης, σε μια περίοδο που μεγάλο τμήμα της ελληνικής αριστεράς έχει χωριστεί σε νατοϊκή και πουτινική. Για τη ρωσική εισβολή και τον ενδοιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία έχουμε τοποθετηθεί σε πολλά κείμενα μας τα οποία έχουν εκδοθεί σε δύο μπροσούρες, οπότε δεν θα αναφερθούμε στο σχετικό μας κείμενο.
Το κείμενο στην εφημερίδα Άπατρις έχει την υπογραφή Ολικός αρνητής στράτευσης από τα γιάννινα.
Θέλουμε να γράψουμε μερικά σημεία πάνω σε θέσεις του κειμένου για τη συζήτηση εντός του κινήματος, και να θέσουμε τη δική μας οπτική. Αυτό φυσικά το κάνουμε με συντροφική διάθεση γιατί θεωρούμε ότι κάποια πράγματα «μένουν στον αέρα», και σε εποχές διαστρέβλωσης και συγχύσεων μπορούν να δημιουργήσουν έναν τεχνητό διαχωρισμό, χωρίς να είναι αναγκαίος στο αντικαπιταλιστικό κίνημα και το μαχόμενο προλεταριάτο.
Γράφει λοιπόν ο σύντροφος σε ένα σημείο: «Ας το πούμε απλά: αν κανείς πιστεύει ότι κουμάντο στη χώρα κάνουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, τότε το έδαφος του ανταγωνισμού μεταφέρεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Ν. Υόρκη ή τις Βρυξέλλες, και η προτεραιότητα δράσης δεν στοχεύει τις δομές και τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους αλλά τα ευρωατλαντικά στρατηγεία».
Και στο τέλος: «Συμπερασματικά, το ξεπατίκωμα των αριστερών θεωρήσεων σχετικά με την κατάταξη του ελληνικού καπιταλισμού στον διεθνή καταμερισμό ισχύος μόνο προβλήματα δημιουργεί στους αντιεξουσιαστές που θέλουν όντως να λειτουργούν αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά. Η παραδοχή πως ο ξένος ιμπεριαλισμός έχει καταστήσει εξαρτημένη την Ελλαδίτσα, μετατοπίζει την πολιτική δράση σε ανώδυνα για την εγχώρια στρατοκρατία πεδία, υποτιμώντας σε βαθμό αθώωσης τα πεπραγμένα του ελληνικού επεκτατισμού. Η ελληνική εξωτερική πολιτική καθορίζεται από τον αδυσώπητο πόλεμο μεταξύ των ελίτ που νέμονται το κράτος και των ειδικών συμφερόντων που αυτές φέρουν. Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τα αφεντικά και το κράτος τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αψηφούν τις ίδιες τους τις συμμαχίες εάν πρόκειται να ωφεληθούν τα ειδικά/εθνικά συμφέροντά τους. Συνεπής αντιπολεμική στάση για όσους/ες δεν αναγνωρίζουν σύνορα, κράτη και στρατούς δεν είναι η καταγγελία και η επίθεση στη δήθεν ξενοκρατία, αλλά η διάβρωση, η διάλυση και η επίθεση προς τον εγχώριο μιλιταρισμό, βασικό στήριγμα των αφεντικών “μας” που μάς εκμεταλλεύονται, καταπιέζουν και εκκαθαρίζουν εντός κι εκτός συνόρων, άλλοτε βασιζόμενα αποκλειστικά στα δικά τους σώματα ασφαλείας κι άλλοτε μέσω των πολιτικών/στρατιωτικών συμμαχιών τους».
Θα σταθούμε σε αυτά ως τα συμπεράσματα του κειμένου, ενώ δεν θα σταθούμε στις αναφορές για το 1944 και την όπως την γράφει «κόκκινη ανταρσία», εννοώντας τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1946-49. Γιατί θεωρούμε σε αυτά είναι το «ζουμί» των συμπερασμάτων του συντρόφου.
Ρωτάμε. Γιατί μεταφέρεται το έδαφος του ανταγωνισμού χιλιόμετρα μακριά αν πιστεύει κανείς ότι κουμάντο στη χώρα κάνουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ; Και γιατί η προτεραιότητα δράσης δεν στοχεύει τις δομές και τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους αλλά τα ευρωατλαντικά στρατηγεία;
Γιατί η κατάταξη του ελληνικού καπιταλισμού στον διεθνή καταμερισμό ισχύος δημιουργεί προβλήματα στους αντιεξουσιαστές που θέλουν όντως να λειτουργούν αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά;
Γιατί η παραδοχή πως ο ξένος ιμπεριαλισμός έχει καταστήσει εξαρτημένη την Ελλαδίτσα, μετατοπίζει την πολιτική δράση σε ανώδυνα για την εγχώρια στρατοκρατία πεδία, υποτιμώντας σε βαθμό αθώωσης τα πεπραγμένα του ελληνικού επεκτατισμού;
Εμείς θεωρούμε πως η ανάλυση του χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και του αστικού κράτους έχει τεράστια σημασία για τα καθήκοντα που μπαίνουν στο ταξικό και αντικαπιταλιστικό/αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Θεωρούμε πως ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μέσης ανάπτυξης, και η ιμπεριαλιστική εξάρτηση στη χώρα «βγάζει μάτι». Θεωρούμε πως οι αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές λεηλατούν την Ελλάδα. Την λεηλασία αυτή την πράττουν με τη ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. Δεν αθωώνεται κανείς. Ίσα ίσα τα καθήκοντά μας είναι διπλά σε σύγκριση με τους προλετάριους των ιμπεριαλιστικών χωρών, γιατί έχουμε να αντιπαρατεθούμε στους ιμπεριαλιστές και την ντόπια αστική τάξη. Μιλάμε για δύο εχθρούς σε άμεση διαλεχτική σχέση μεταξύ τους. Δύο αντιθέσεις λοιπόν που είναι κύριες δεν πρέπει να περνιούνται απαρατήρητες: ιμπεριαλισμός-λαοί και κεφάλαιο-εργασία.
Όντως αν έπεφτε το βάρος του επαναστατικού κινήματος στις ΗΠΑ και την ΕΕ μόνο, θα αθωωνόταν η ντόπια αστική τάξη και το κράτος της… και θα είχε κάθε δίκιο ο σύντροφος να κριτικάρει μια τέτοια θέση (στο παρελθόν ήταν η κυρίαρχη θέση των ρεφορμιστών της αριστεράς). Το ίδιο θα γινόταν αν το βάρος του επαναστατικού κινήματος έπεφτε μόνο στη ντόπια αστική τάξη χωρίς να λογαριάζεται η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, και θα είχαμε την ανάποδη αθώωση αυτή τη φορά. Του ιμπεριαλισμού. Αμερικάνικου, γαλλικού, γερμανικού αλλά και του ρωσοκινέζικου. Στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό όλοι προσπαθούν να φέρουν τη χώρα με το μπλοκ συμφερόντων τους. ΗΠΑ-ΝΑΤΟ είναι οι κύριες ρουφήχτρες, μα αυτό δεν σημαίνει ότι οι ρωσοκινέζοι δεν κινούνται με γνώμονα τα μονοπωλιακά τους συμφέροντα.
Οι ιμπεριαλιστές πολλές φορές γεμίζουν με υποσχέσεις, και δίνουν το πράσινο φως σε αστικές τάξεις όπως η ελληνική να πράξουν επεκτατικά για λογαριασμό πρώτα των ιμπεριαλιστών. Οι «μεγάλες ιδέες» που αναπτύχθηκαν στα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι ένα παράδειγμα. Ο ελληνικός επεκτατισμός και η μικρασιατική εκστρατεία, αλλά και ο ενδοαστικός εμφύλιος Βασιλιά- Βενιζέλου (1915) για το ποιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, στις συνθήκες του Α’ ιμπεριαλιστικού πολέμου, θα ακολουθούσε η αστική τάξη είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Με την εξάρτηση δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργείται εθνικισμός στο εσωτερικό, αλλά είναι ένας εθνικισμός πάντα μιας εξαρτημένης χώρας. Αστικές τάξεις τσιράκια δηλαδή που κάνουν εκδουλεύσεις. Που εκμεταλλεύονται το προλεταριάτο και τη φτωχή αγροτιά για λογαριασμό δικό τους αλλά και τον ιμπεριαλιστών. Αστικές τάξεις πραγματικά αντιδραστικές και επικίνδυνες για τα λαϊκά συμφέροντα.
Τα καθήκοντα του επαναστατικού προλεταριάτου λοιπόν είναι η ανάλυση να πατάει στις συνθήκες της χώρας, και να μπορεί να κατευθύνει τον αγώνα ανάλογα με την πραγματικότητα.
Οι θέσεις για ελληνικό ιμπεριαλισμό είναι θέσεις που γεννήθηκαν από τμήματα της αναθεωρητικής αριστεράς και του κακοχωνεμένου μαρξισμού, και δυστυχώς τις ξεπατίκωσαν και πολλοί αντιεξουσιαστές. Το περιοδικό Θέσεις του κύριου Μηλιού (και λοιπών πανεπιστημιακών διαννοουμένων) αλλά και διάφορες τροτσκιστικές αναλύσεις (τελευταία και του κκε) ήταν αυτοί που αθώωσαν τον ιμπεριαλισμό, δίνοντας στον ελληνικό καπιταλισμό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα…
Όμως αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που έχει ενδιαφέρον και δεν μπορεί να κλείσει εδώ.
Τα επαναστατικά κινήματα του προηγούμενου αιώνα δείχνουν ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη δεν αθωώνει την ντόπια αστική τάξη. Το αντίθετο μάλιστα. Οι εξαρτημένες και κομπραδορικές αστικές τάξεις της Λατινικής Αμερικής δεν αθωώθηκαν από τα επαναστατικά κομμουνιστικά κινήματα που αναπτύχθηκαν. Οι επαναστάσεις όπου νίκησαν ανέτρεψαν τις ντόπιες αστικές τάξεις και μαζί τους και τους γιάνκηδες…
Στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική τα επαναστατικά κινήματα πολέμησαν ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αστικές τάξεις. Δεν ισχύει άρα ότι το ένα ρίχνει το άλλο όταν μιλάμε για εξαρτημένες, μισοαποικιακές, και αποικιακές χώρες.
Για τέλος να γράψουμε το παρακάτω από την ιστορία του τόπου μας. Το ΚΚΕ (με οδηγό την 6η Ολομέλεια του 1934), το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ο ΔΣΕ πάλεψαν ένοπλα εναντίον τριών ναζιφασιστικών κατοχικών δυνάμεων, των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών, της ντόπιας αστικής τάξης και του μοναρχοφασισμού. Σήκωσε τα όπλα του το ένοπλο λαϊκό κίνημα ενάντια σε ντόπιους και ξένους για να λευτερωθεί και να ζήσει μια καλύτερη ζωή, σε μια καινούργια Ελλάδα, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Τον εγχώριο μιλιταρισμό λοιπόν πρέπει να τον δούμε σε συνάρτηση με τον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, και την εξάρτηση και όχι «αυτόνομα», αν θέλουμε τα βέλη μας να γίνονται πραγματικά επιθετικά.
Συντροφικά
Γ.
μέλος της Ταξικής Πολιτικής Οργανωσης Βίδα-Proletconnect
