Μπήκε και το 2013, μαζί του ήρθε και η σκληρή πραγματικότητα που λέει ότι τα πράγματα και φέτος θα είναι πολύ δύσκολα. Το δόγμα «σωτηρία της πατρίδος» συνεχίζεται, ισοπεδώνοντας τον λαό, δίνοντας γη και ύδωρ σε επιχειρηματίες, εφοπλιστές και τραπεζίτες. Την ίδια στιγμή, λίστες με ονόματα πλουσίων με καταθέσεις στο εξωτερικό πάνε κι έρχονται με usb φλασάκια. Και η κοινωνία παραμένει άφωνη…
Σ’ αυτή τη συγκυρία της αφωνίας, το κράτος επέλεξε να χτυπήσει, μεταξύ πολλών άλλων (βλ. επιστρατεύσεις απεργών κ.λπ.) και τις καταλήψεις. Οι λόγοι που έχουν ακουστεί από διάφορες μπάντες είναι πολλοί και διάφοροι: ο αποπροσανατολισμός από την ατζέντα των σκανδάλων και των νέων μέτρων (κατά τη –συστημική τουλάχιστον– Αριστερά), η συσπείρωση του ακροδεξιού ακροατηρίου και η απεύθυνση στο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, που έχει χάψει το παραμύθι ότι οι αναρχικοί με τα… «δυο κεφάλια και τα τέσσερα χέρια» έχουν δήθεν ρημάξει το σύμπαν.
Για μας όμως, άλλος είναι ο πραγματικός λόγος που μας επιτίθενται: είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται, ζούμε, υπάρχουμε και λειτουργούμε μέσα σ’ αυτή. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν, αφού η επίθεση είναι σε όλα τα επίπεδα (εργασιακά – υγεία – παιδεία – ελευθερίες – δικαιώματα κ.λπ.), να μείνουμε εκτός «κάδρου». Γι’ αυτό και δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο εμάς, αλλά όλους όσους εντάσσουν κινηματικά τον εαυτό τους στο πλευρό των καταπιεσμένων. Είναι ζήτημα ευρύτερα πολιτικό και κοινωνικό.
Ως αναρχικοί αντιπαλεύουμε κάθε μορφής εξουσία, τον φασισμό/ναζισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ιεραρχία, τον ατομικισμό, την κοινωνική αδικία και φυσικά το σύστημα που τα τρέφει και τα γεννά, τον καπιταλισμό. Οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια είναι χώροι που αποτελούν μέσο αγώνα και ταυτόχρονα πρόταγμα. Μια ζωντανήπρόταση προς την κοινωνία για το πώς θα μπορούσε να βρει λύσεις στα ζωτικής σημασίας πλέον προβλήματά της, από τη στέγαση και τη σίτιση μέχρι την αυτόνομη, χωρίς ιεραρχίες, οργάνωσή της.
Δεν εξαργυρώσαμε ποτέ την αγωνιστικότητά μας σε πολιτικές καρέκλες, γιατί ούτε κόμμα είμαστε και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε. Δεν ξεπουλήσαμε κανέναν κοινωνικό αγώνα, ούτε κουνήσαμε σημαιάκια, σταυρούς και εξαπτέρυγα για να γίνουμε αρεστοί. Η θέση μας είναι δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενο και αγωνιζόμενο άνθρωπο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τη γωνιά του πλανήτη που γεννήθηκε. Μπορεί ορισμένοι να μας αποκαλούν ρομαντικούς, ονειροπόλους και ουτοπιστές, αλλά αυτό που σίγουρα δεν είμαστε, είναι προσκυνημένοι, διμούτσουνοι και ξεφτίλες!
Απόσπασμα από προκήρυξη της συλλογικότητας κατάληψης Ευαγγελισμού
