Θα αρχίσω προσπαθώντας να προλάβω κάποιες πρώτες σκέψεις που εύκολα μπορούν να έρθουν στο μυαλό του αναγνώστη. Το παρόν κείμενο δεν σχετίζεται με την straight edge λογική και ούτε πρόκειται για κήρυγμα περί αντεπαναστατικών πράξεων. Πόσο μάλλον δεν έχει καμία σχέση με ΚΚΕδίστικη ρητορική περί ναρκωτικών ή αποπροσανατολισμό από τον πραγματικό πολιτικό ρόλο ή σκοπό του ατόμου.
«Πατάει» όμως σε μια πικρή πραγματικότητα που εκτυλίσσεται τριγύρω μας…
Οι λόγοι που μπορεί να ωθήσουν ένα άτομο στις εξαρτήσεις ποικίλουν. Άλλοτε προσωπικοί, άλλοτε οικονομικοί, ψυχολογικοί, κοινωνικοί. Πέρα όμως από τον υποκειμενικό παράγοντα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καταπίεση που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Ένα σύστημα που αναγκάζει τους ανθρώπους να ψάχνουν για διεξόδους, ένα σύστημα που πουλάει κάθε είδους ναρκωτικά, ένα σύστημα που καθυποτάζει και ελέγχει, ένα σύστημα που τελικά παθητικοποιεί τα άτομα, τα μυαλά και τις διαθέσεις τους. Υπό αυτήν την οπτική μπορεί να φαντάζει «λογικό» επακόλουθο να προσπαθεί κάποιος (αναφερόμενος στον άνθρωπο) να διαφύγει μέσω των εξαρτήσεων. Σε μια τέτοια συνθήκη εύκολα παραιτείται κάποιος από την κινηματική δράση ή οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση ή δραστηριότητα. Κι αυτό πηγάζει, συν τις άλλοις, από την εγωιστική οπτική που αναπτύσσει το άτομο πάνω σε αυτό το ζήτημα. Δηλαδή ετεροκαθορίζεται και υποκύπτει σε αυτήν του την επιθυμία με αποτέλεσμα να αδυνατεί, από ένα σημείο και μετά, να μπορέσει είτε να ριζοσπαστικοποιηθεί είτε να πολιτικοποιηθεί.
Κανείς λογικά δεν αμφισβητεί και την δυνατότητα ελέγχου των μαζών μέσω των εξαρτήσεων. Θα αναφέρω ενδεικτικά το παράδειγμα του «πάκο» (υπόλειμμα κατεργασίας της κρυσταλλικής κοκαΐνης) που ξεκίνησε να παράγεται στην Αργεντινή περίπου το 2001. Πολύ φθηνό ναρκωτικό και προσιτό σε εξαθλιωμένους και φτωχούς λόγο κρίσης, έγινε περιζήτητο κυρίως στους δρόμους του Buenos Aires. O Βάλδο Φερράρι, Διευθυντής λειτουργίας της Κοινωνικής Βοήθειας κατά των εθισμών του δήμου του Buenos Aires, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί μια ολόκληρη γενιά εφήβων και νέων που δεν θα είχε δουλειά, δεν θα είχε θέση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, δεν θα είχε δυνατότητες να ενταχθεί με κανέναν τρόπο με τον οποίο οι γενιές καταλαμβάνουν τον χώρο τους στη κοινωνία. Και επί πλέον, δεν έπρεπε να είναι παρούσες για να αντιμετωπίσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους, απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές εξουσίες…Ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών του πληθυσμού, που δεν έχουν θέση στην εργασιακή αγορά και στη διανομή του πλούτου, είναι αναγκαίο στοιχείο για τη νεοφιλελεύθερη διανομή του πλούτου. Άρα το “πάκο” είναι αναγκαίο για να εδραιώσει τον αποκλεισμό και να εξασφαλίσει ότι δε θα υπάρξουν χιλιάδες και εκατομμύρια υγιείς και σκεπτόμενοι νέοι που θα θέσουν μια διαφορετική κοινωνία. Το ίδιο το κράτος είναι που εγγυάται ένα πολιτικό-οικονομικό φαινόμενο συσσώρευσης πλούτου και κοινωνικού αποκλεισμού και μετά πρέπει να βγει για να δει πώς μπορεί να μειώσει τον πόνο, που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε».
Κάπως έτσι φτάνουμε και στον ρόλο των παρακρατικών μηχανισμών. Με ενεργή συμμετοχή στην εμπορία και την διακίνηση, με σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της πιάτσας και των συσχετισμών δυνάμεων ώστε να επιβιώνουν στους εκάστοτε δρόμους, με τεράστιες οικονομικές απολαβές. Είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν την βρώμικη και ύπουλη δουλειά της εξολόθρευσης ολόκληρων γενιών, φτωχών, εξαθλιωμένων, νέων που ψάχνονται να διαφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα. Μια κάστα υπανθρώπων που θα πουλούσαν μέχρι και την ίδια τους την ψυχή για λίγα λεφτά και εξουσία ακόμη.
Υπό αυτές τις συνθήκες θα κλείσω καταλήγοντας σε δύο κύρια συμπεράσματα. Πρώτον, η εγωιστική επιθυμία που προκύπτει από την χρήση εξαρτησιογόνων σίγουρα αποτελεί εμπόδιο στην ριζοσπαστικοποίηση του ατόμου δίνοντας μια πλασματικη εξοδο διαφυγης από την υπάρχουσα πραγματικότητα. Δεύτερον, καθοριστικό ρόλο σε αυτό το φαινόμενο παίζει το ίδιο το σύστημα, το οποίο όμως επωφελείται από αυτήν την κατάσταση και ίσως είναι και το μόνο…
reAction
