Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020 το απόγευμα, η μητέρα του, βρήκε νεκρό στο σπίτι του στον Βόλο τον Βασίλη Μάγγο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε φτάσει κοντά στον θάνατο ο Βασίλης, ενώ δεν θα είχε φανταστεί ότι το κράτος μέσα στη φούρια του θα επιχειρούσε ακόμη μια φορά να να τον δολοφονήσει, ακόμη και νεκρό.
«Ο Βασίλης, ο Έβαμερ, από τα εφηβικά του χρόνια συντάχθηκε στις γραμμές του αντιεξουσιαστικού κινήματος της πόλης. Πάνκης από μικρό παιδί με μια πηγαία και ειλικρινή αγάπη για την ελευθερία περπάτησε όλες τις πλατείες, γύρισε όλες τις καταλήψεις και τα στέκια και χόρεψε πόνγκο στις συναυλίες. Έπραξε από νωρίς, όμως, κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Διάλεξε στρατόπεδο. Χωρίς ακαδημαϊκές αναλύσεις, χωρίς φανφάρες, χωρίς μεγάλα λόγια, αλλά πάντα με οξυμμένο πολιτικό κριτήριο και παίρνοντας θέση ζήταγε να κάνει πράξη στο εδώ και στο τώρα την επιθυμία του για έναν κόσμο πιο δίκαιο. Δε θέλησε να λειάνει τα λόγια του, να προσαρμοστεί και να χωρέσει σε αυτόν τον κόσμο. Να αλλάξει για να γίνει αρεστός. Χωρίς να κρύψει ποτέ την ταυτότητά του, έδινε τις καθημερινές του μάχες. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα πέταλα. Ο Βασίλης ήταν μια κινούμενη πρόκληση για τους μπάτσους και τους φασίστες. Ένα αγκάθι για τους βολεμένους και τους καθωσπρέπει».
Αυτά έγραψαν οι σύντροφοί του στον αποχαιρετισμό τους.
Πρόκληση, πράγματι υπήρξε ο Βασίλης όταν στις 14 του Ιούνη, ένα μήνα πριν, είχε σταθεί μόνος απέναντι σε μπάτσους των ΟΠΚΕ και ΜΑΤ για να υπερασπιστεί αγωνιστή που τον μετέφεραν δεμένο, γιατί είχε κι αυτός με τη σειρά του σταθεί στον δρόμο απέναντι στα συμφέροντα της Lafarge. Η Lafarge –πολυεθνική διαχείρισης απορριμάτων– με τις πλάτες του Μπέου και των μπάτσων έκανε business στην πλάτη των κατοίκων του Βόλου και σχεδίαζε να τους φλομώσει όλους στην καρκινογόνο κάπνα από την καύση των σκουπιδιών. Οι έλληνες λεβέντες μπάτσοι της ΟΠΚΕ, αναγνωρίζοντας τον Βασίλη (όπως κατέγραψαν στην αναφορά τους, τον ήξεραν για την αγωνιστική του δράση) έπεσαν πάνω του ομαδόν, τον χτύπησαν και τον βασάνισαν μέχρι η ντοπαμίνη να τους θολώσει το μυαλό και και μέσα σε μια γλυκιά ζάλη να πάψουν να νιώθουν ως τα σκουπίδια που είναι.
Με τις ρήξεις στα ζωτικά όργανα και την ανυπολόγιστη ψυχική βία που υπέστη δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Βασίλης βγήκε ζωντανός από καθαρή τύχη. Πόσο ζωντανοί βγαίνουν όμως οι άνθρωποι από μια τέτοια εμπειρία; Από ένα τέτοιο βίωμα; Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων όπως για παράδειγμα ο Αυγουστίνος Δημητρίου από την υπόθεση «ζαρντινιέρα» που ακόμη και χρόνια αργότερα δυσκολεύονται να πατήσουν στα πόδια τους και να διαχειριστούν τέτοιου είδους τραυματισμούς. Ο Βασίλης κατάφερε ακόμη και μέσα από το νοσοκομείο να συγκεντρώσει την ενέργειά του και δυο μέρες μετά να βγάλει ένα κείμενο που ξεφτιλίζει τους μπάτσους.
Ένα μήνα μετά, όλη η βια που είχε αποθηκευτεί στο κορμί του τον κατέβαλε. Αφού η δικαιοσύνη απήγαγε το σώμα του νεκρού μακριά από την πόλη του και τους δικούς του, ο ιατροδικαστής διαχώρισε τα αίτια θανάτου του Βασίλη από τον βασανισμό του. Η ελληνική αστυνομία μάλιστα κατέγραψε τη βια που του ασκήθηκε ως την «απολύτως αναγκαία».
Είναι όμως δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς όλος αυτός ο αθώος μηχανισμός μπάτσων και δικαστών ένιωσε τέτοια ανάγκη να τον εκμηδενίσει… Ο Βασίλης κατάφερε να κερδίσει την παγκόσμια πρωτοτυπία του να διωχθεί μετά θάνατον. Το άριστο αυτό τσίρκο από κυβερνητικούς, μπάτσους και δικαστές, μπροστά στη δημοσιότητα που έλαβαν τα γεγονότα, ένιωσε την ανάγκη να ασκήσει δίωξη στον νεκρό, με την ελπίδα να εκβιάσει και να φοβίσει ώστε να κλείσει τα ενοχλητικά στόματα. Να μας απειλήσει δηλαδή ότι αν δε σιωπήσουμε μπροστά στην εξουσία που θέλει να επιβάλει, δε θα διστάσει να μας δολοφονήσει ακόμη και μετά θάνατον. Την καλύτερη απάντηση όμως τους την είχε δώσει ο ίδιος ο Βασίλης ένα μήνα πριν κλείνοντας το κείμενό που έγραψε μέσα από το νοσοκομείο:
«Ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε σχέση με τον ρόλο της αστυνομίας, όσα και να αποκαλυφθούν για αυτούς, αφού είναι οι εντολοδόχοι εκτελεστές του κρατικού μηχανισμού. Αλλά αν θεωρούν πως μας φοβίζουν, εκεί κάνουν ένα μεγάλο λάθος: δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Οι ιδέες μας, όσους κι από ‘μας αν σκοτώσουν, δεν θα πεθάνουν ποτέ, θα κατοικούνε πάντα στα μυαλά των ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα εδώ, ενάντια σε κάθε τι που μας πνίγει και δεν μπορούμε να ανασάνουμε, ενάντια στο άδικο, για την ελευθερία όλων μας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… Θα πολεμάμε πάντα!!»
ενβίκτις οναύτις
Διαβάστε:
- «Καταγγέλλω την αστυνομική κτηνωδία»
athens.indymedia.org/post/1605801 - «Αποχαιρετισμός στον σύντροφο Βασίλη Μάγγο»
athens.indymedia.org/post/1606363 - «Κατηγορούμενος μετά τον θάνατό του ο Βασίλης Μάγγος»
thepressproject.gr/katigoroumenos-meta-ton-thanato-tou-o-vasilis-mangos-agrios-xylodarmos-gia-yponoies/
