Η χρήση του άρθρου 49.3 από τη κυβέρνηση στη Γαλλία για τη μεταρρύθμιση των συντάξεων, οδήγησε το προηγούμενο διάστημα σε πορείες και συγκρούσεις.
Το άρθρο 49.3 του συντάγματος επιτρέπει σε μια κυβέρνηση να υιοθετήσει ένα νόμο ακόμα και όταν δεν έχει επικυρωθεί από το κοινοβούλιο. Εκφράζει την αρχή ότι η εκτελεστική εξουσία υπερέχει της νομοθετικής, δηλαδή ότι μια κυβέρνηση ουσιαστικά δεν χρειάζεται την ψήφο του κοινοβουλίου για να περάσει τους νόμους που θέλει.
Η τελευταία συγκέντρωση ήταν το Μάρτη στο Στρασβούργο. Ξεκίνησε πορεία χωρίς άδεια, που κατέληξε σε δύο ώρες κυνηγητό με τους μπάτσους εν μέσω δακρυγόνων. Στην πορεία φωναζόταν το σύνθημα «49.3 πραξικόπημα». Δεν ήταν πραξικόπημα, είναι η αστική δημοκρατία.
Το πραξικόπημα θα ερχόταν μετά
Ήδη από τον Οκτώβρη είχαν αρχίσει οι κινητοποιήσεις κατά της μεταρρύθμισης των συντάξεων, με τρίμηνη απεργία των σιδηροδρομικών και των υπαλλήλων στα μέσα μεταφοράς, απεργία των διυλιστηρίων πετρελαίου, απεργία των καθηγητών-καθηγητριών, διακοπές ρεύματος στο λιμάνι της Μασσαλίας, μπλοκαρίσματα επιχειρήσεων, πορείες και συγκεντρώσεις κάθε βδομάδα. Η μεταρρύθμιση των συντάξεων προβλέπει ένα είδος “point system” όπου κάθε «πόντος» θα αντιστοιχεί σε ώρες, μέρες ή μήνες εργασίας; Αυτό δεν το μάθαμε ποτέ, αφού η κυβέρνηση Μακρόν σκόπιμα διατήρησε την ασάφεια. Υποσχόταν πάντως ότι δεν θα άλλαζε το όριο ηλικίας- και δε χρειαζόταν άλλωστε- αφού μπορεί να πάρει κανείς σύνταξη μόνο όταν έχει συγκεντρώσει τους απαραίτητους «πόντους». Το μεγάλωμα των παιδιών, που θεωρείται εργασία αντίστοιχη με 8 εξάμηνα, έγινε 5 εξάμηνα, πράγμα που βάλλει κυρίως τις γυναίκες. Επιπλέον, μπαίνει πλαφόν στις κρατήσεις για τη σύνταξη: από ένα ποσό και πάνω, οι κρατήσεις καταβάλλονται υποχρεωτικά σε ιδιωτικά ταμεία. Αφού κατάργησε τον φόρο μεγάλης περιουσίας, σαν γνήσιο τσιράκι των αφεντικών, ο Μακρόν άνοιξε το δρόμο για τις ιδιωτικές συντάξεις.
Παράλληλα, ήδη από τον Δεκέμβρη, γιατροί και νοσοκομειακοί υπάλληλοι απεργούσαν με το σύνθημα «το νοσοκομείο πεθαίνει», ενάντια σε ένα ακόμα ξήλωμα του νοσοκομείου: μείωση των κλινών και του προσωπικού, κλείσιμο μικρών νοσοκομείων προς όφελος των ιδιωτικών κλινικών. Τον Φλεβάρη ανακοινώθηκε το νομοσχέδιο μεταρρύθμισης των πανεπιστημίων, ένα νομοσχέδιο «δίκαια άδικο και δαρβινικό» όπως το ανακοίνωσε περήφανα ο διευθυντής του εθνικού κέντρου ερευνών, αφού «ευνοεί την αριστεία». Στα πανεπιστήμια, η αντίδραση ήταν άμεση: στις γενικές συνελεύσεις φοιτητών-φοιτητριών, διοικητικών υπαλλήλων και καθηγητών-καθηγητριών, αποφασίστηκαν ομόφωνα καταλήψεις, μαθήματα από φοιτητές-φοιτήτριες στους καθηγητές-καθηγήτριες και απεργία διαρκείας. Σε μεγάλο βαθμό έγινε σύγκλιση όλων αυτών των αγώνων και στις γενικές συνελεύσεις συμμετείχαν υποκείμενα από διαφορετικούς χώρους: σιδηροδρομικοί, φοιτητές-φοιτήτριες, ιατρικό προσωπικό, κίτρινα γιλέκα, καθηγητές-καθηγήτριες, και βέβαια αναρχικοί και αναρχικές.
Όλα αυτά πριν τη συστηματική προπαγάνδα για τον «αόρατο εχθρό», την προπαγάνδα τρομοκρατίας. Από τη στιγμή που άρχισαν οι φήμες για κλείσιμο των μαγαζιών και απαγόρευση κυκλοφορίας, πολλοί και πολλές, ακόμα και σύντροφοι και συντρόφισσες, παρέλυσαν από το φόβο και ενέδωσαν στην ηττοπάθεια. Πριν ακόμα ανακοινωθεί η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι πορείες ακυρώθηκαν («να μη μας πούνε ανεύθυνους»). Ούτε καν συζητήθηκε εναλλακτική λύση. Οι καταλήψεις εκκενώθηκαν από τους ίδιους τους καταληψίες, δε χρειάστηκε καν να έρθουν οι μπάτσοι. Στην τελευταία συνέλευση, η συζήτηση εκτράπηκε στον κορωνοϊό και το πόσοι κινδυνεύουν να πεθάνουν ενώ τα θέματα της διάταξης δεν συζητήθηκαν καν. Μάταια ένα κίτρινο γιλέκο υπενθύμισε ότι ο καπιταλισμός σκοτώνει πολύ περισσότερους ανθρώπους. Μάταια ένας συνδικαλιστής νοσοκόμος είπε ότι ο κορωνοϊός δεν είναι χειρότερος από μια πνευμονία και ότι τα νοσοκομεία εδώ και χρόνια πάσχουν από συμφόρηση. Δεν ορίστηκε καν ημερομηνία για επόμενη συνέλευση. Ηττηθήκαμε από μόνοι-μόνες μας και, το χειρότερο, από συντρόφους και συντρόφισσες.
Σε αυτό το κλίμα, η απαγόρευση κυκλοφορίας, ο κατ’ οίκον περιορισμός, που ας το θυμίσουμε σε όσους και όσες το έχουν ξεχάσει, είναι ποινή φυλάκισης, όχι μόνο δεν συνάντησαν καμιά αντίσταση, αλλά ήταν ευπρόσδεκτα. Το κράτος, εκμεταλλευόμενο τον φόβο του θανάτου, τον φόβο απώλειας αγαπημένων προσώπων, δηλαδή τους ίδιους φόβους που εκμεταλλεύονται οι θρησκείες, έκανε πραξικόπημα χωρίς να χρειαστεί να κατεβάσει τανκς στους δρόμους για να κλειστούν όλοι στα σπίτια τους. Ο Μακρόν εμφανίστηκε σαν σωτήρας του λαού που κηρύσσει πόλεμο στον «αόρατο εχθρό». Η Γαλλία είναι σε πόλεμο εδώ και χρόνια: στη Συρία, στη Λιβύη, στο Μάλι, πουλώντας όπλα στη Σαουδική Αραβία για να βομβαρδίζει την Υεμένη, αλλά αυτά είναι αλλού, μακριά. Αυτόν, τον πραγματικό πόλεμο, η Γαλλία δεν τον σταμάτησε: ανακοίνωσε ότι επαναφέρει τον στρατό από το Ιράκ, αλλά ότι θα συνεχίσει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τα 11 Rafale θα συνεχίσουν να βομβαρδίζουν από τη βάση τους στην Ιορδανία.
Το κράτος και τα αφεντικά είναι σε πόλεμο εναντίον μας με το συνταξιοδοτικό, με τα εργατικά δικαιώματα, με τις συνθήκες εργασίας, με την καταστολή, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Όπως και στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» κηρύχθηκε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, πετσοκόβοντας βασικά δικαιώματα με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους του λαού, έτσι και στον «πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό» κηρύχθηκε καθεστώς «έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», που ισχύει από τις 23 Μάρτη και για δυο μήνες. Σε καθεστώς «έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δεν παρίσταται δικηγόρος.
Ο/Η κρατούμενος/κρατούμενη μπορεί να επικοινωνήσει μόνο τηλεφωνικά (για να μην αλληλομολυνθούν βέβαια). Στις φυλακές, υπάρχουν πολλά κρούσματα, και βέβαια καμία περίθαλψη. Το κράτος, σε μια επικοινωνιακή πολιτική απελευθέρωσε 5000 κρατούμενους και κρατούμενες (άρα δε θα πρέπει να ήταν και τόσο επικίνδυνοι). Από την άλλη ανέβαλε όλες τις δίκες, οι οποίες πάνε αυτόματα σε αυτόφωρο. Στα αυτόφωρα, 8,5 φορές στις 10, η απόφαση είναι καταδικαστική, στέλνοντας έτσι ακόμα περισσότερο κόσμο στις φυλακές. Πριν, η διάρκεια της ανάκρισης ήταν 24 ώρες, ανανεώσιμες σε 48 με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα. Αργότερα, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ήρθη το όριο των 48 ωρών και η ανάκριση μπορεί να είναι απεριόριστη. Τώρα, στον «πόλεμο κατά του ιού», αίρεται και η ανάγκη σύμφωνης γνώμης του εισαγγελέα. Στο καθεστώς «έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», το κράτος αντί για νόμους, αποφασίζει με εγκυκλίους και διατάγματα. Όταν ο Μακρόν ζητάει «εθνική ενότητα» και την επομένη ο εκπρόσωπος του συνδέσμου των αφεντικών (medef), ζητάει και αυτός «εθνική ενότητα», φανταζόμαστε εύκολα τι σημαίνει.
Με 25 περίπου εγκυκλίους το εργατικό δίκαιο «ελαστικοποιείται». Σε καθεστώς «έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», αυτό μεταφράζεται σε μείωση των αδειών κατά μία βδομάδα (προς το παρόν), στο δικαίωμα του αφεντικού να αποφασίζει ποια θα είναι η μέρα ρεπό, την οποία μπορεί να δώσει ή όχι χωρίς την προειδοποίηση τεσσάρων εβδομάδων πριν. Η εργασιακή ημέρα (και η νυχτερινή εργασία) από 8 γίνεται 12 ώρες και φτάνει τις 60 ώρες την εβδομάδα αντί για 35, ενώ ο χρόνος ανάμεσα σε δυο εργασιακές ημέρες περνάει στις 9 ώρες αντί για 11 και η κυριακάτικη αργία ουσιαστικά καταργείται. Η τηλεργασία εδραιώνεται, και ιδιαίτερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, οι περισσότεροι/ες έχουν ξεχάσει ότι ήταν σε απεργία διαρκείας και κάνουν τηλεμαθήματα. Είναι γνωστή η απουσία διαχωρισμού χρόνου εργασίας και χρόνου ξεκούρασης όσον αφορά την εργασία στο σπίτι καθώς και η απαξίωση της. Όσοι και όσες δέχονται την τηλεργασία δεν καταλαβαίνουν ότι σκάβουν οι ίδιοι και οι ίδιες το λάκκο τους. Δεν είναι σύμπτωση που η υπουργός εργασίας δήλωσε ότι 60% των αφεντικών είναι ευχαριστημένοι από την τηλεργασία και σκοπεύουν να την επεκτείνουν και πέρα από την «υγειονομική κρίση». Καθεστώς «υγειονομικής κρίσης» σημαίνει επίσης την ιχνηλάτηση των διαδρομών και των επαφών μέσω εφαρμογής στο κινητό.
Ο Μακρόν από τη μια διαβεβαίωσε ότι θα είναι σε εθελοντική βάση, και από την άλλη βάζει στα σκαριά τις λεγόμενες «Υγειονομικές ταξιαρχίες» οι οποίες θα συλλέγουν τα δεδομένα και θα τα επεξεργάζονται. «Καμία σχέση με έλεγχο και επιτήρηση» είπε, μόνο που το μιλιταριστικό όνομα τα λέει όλα. Επιπλέον καθεστώς «υγειονομικής κρίσης» σημαίνει απαγόρευση κυκλοφορίας, σημαίνει απαγόρευση οποιασδήποτε συγκέντρωσης. Η πρώτη παραβίαση της απαγόρευσης τιμωρείται με 135€ πρόστιμο, η δεύτερη με 1500€ πρόστιμο, το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι και 3000€. Οι τρεις παραβιάσεις μέσα σε ένα μήνα τιμωρούνται με έξι μήνες φυλακή και 3750€ πρόστιμο. Γίνονται έλεγχοι συνεχώς και παντού, όχι μόνο από κανονικούς μπάτσους αλλά και από δημοτικούς μπάτσους και δασοφύλακες, ξεκάθαρα μέσα σε καθεστώς τρομοκρατίας και εκφοβισμού. Ενδεικτικά, στο διάστημα από τις 16 Μάρτη που άρχισε η απαγόρευση κυκλοφορίας μέχρι την 1η Απρίλη (15 μέρες) έγιναν 5,8 εκατομμύρια έλεγχοι και κόπηκαν 359.000 πρόστιμα.
Είναι φανερό ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν αφορά τον ιό, αλλά εμάς, να μη συναντιόμαστε μεταξύ μας, να μη συζητάμε χωρίς την επιτήρηση των social media, να μη συγκεντρωνόμαστε, να μη συλλογικοποιούμαστε. Και βέβαια δεν μπορούμε να καθίσουμε φρόνιμα και να περιμένουμε το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Τώρα και με όλα τα μέσα, η αντίσταση οργανώνεται. Όλο και περισσότερα πανό εμφανίζονται στα παράθυρα. Ένας κάτοικος του Μονπελιέ που είχε κρεμάσει το πανό «Μακρόν σε περιμένουμε στην έξοδο» και ένας άλλος που είχε κρεμάσει το πανό «Μας κυβερνάνε εγκληματίες» κλήθηκαν στους μπάτσους για ανάκριση. Στην Τουλούζη, η γυναίκα που είχε κρεμάσει πανό «Μακρονοϊός, πότε θα τελειώσει;» δέχτηκε επίσκεψη των μπάτσων μετά από καταγγελία γείτονα. Συνελήφθη και κρατήθηκε στο τμήμα. Στο κάλεσμα να κρεμαστούν πανό και αφίσες με το ίδιο σύνθημα, ανταποκρίθηκαν δεκάδες σε όλη τη Γαλλία.
Στο Παρίσι, στη Μασσαλία, στην Καέν, όλο και περισσότεροι και περισσότερες που κρεμάνε πανό και αφίσες στα παράθυρα και στα μπαλκόνια, καλούνται στους μπάτσους για ανάκριση. Αντί για χειροκροτήματα στο ιατρικό προσωπικό (που δεν τα θέλει και απαραίτητα, όπως είπε μια νοσοκόμα «αντί να μας χειροκροτείτε, περιμένουμε στην επόμενη πορεία να είστε μαζί μας»), ακούγονται όλο και περισσότερα πολιτικά συνθήματα. Την Πρωτομαγιά, στην Μπεζανσόν και σε άλλες πόλεις σπάσαμε την απαγόρευση κυκλοφορίας και κάναμε πολλές μικρές πορείες στο κέντρο και στις συνοικίες, με πανό φωνάζοντας συνθήματα. Η καταστολή ήταν άμεση, εξακρίβωση στοιχείων, έλεγχοι, πρόστιμα, αλλά δεν θα μας σταματήσει.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ
