[…] Η δουλειά μας είναι πολύ δύσκολη και πριν από την πανδημία, ερχόμαστε και δεν ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε, ποιος θα μας πεθάνει σήμερα. Είναι εξαιρετικά δύσκολα, και ψυχολογικά, και σωματικά. Και στα πλαίσια τα σημερινά προστίθεται και το σκέλος του φόβου[…]
~Τίνα Κυριακοπούλου, διευθύντρια της ΜΕΘ στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας
Εγώ αισθάνομαι μεγάλη υπερηφάνεια αυτές τις μέρες όχι ως υπουργός ανάπτυξης άλλα ως Έλληνας πoλίτης. Που διαβάζω συνέχεια στα social media ότι Έλληνες που ζουν σε άλλες χωρες, δεν θα τις ονοματίσω άλλα θεωρητικά πολύ περισσότερο προηγμένες απο έμας, και γράφουν ότι ψάχνουν να βρουν αεροπλάνο να γυρίσουν, γιατί στην Ελλάδα νιώθουν περισσότερο ασφαλείς.
Κατάφερε η Ελλάδα να εμπνεύσει όχι μόνο τους Έλληνες που μένουνε εδώ αλλά και του εξωτερικού ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα σε αυτή την κρίση όχι μονό εδώ άλλα και στον Έβρο. Οι Έλληνες και όχι η κυβέρνηση δείχνουμε ότι είμαστε ικανοί για τα δύσκολα.
~Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός ανάπτυξης
Έχουμε φτάσει για άλλη μια φόρα όλες να μας διακατέχει ένα μεγάλο κομμάτι φόβου και αδυναμίας. Έχουμε σίγουρα νιώσει και νοιώθουμε αβοήθητοι και παγωμένοι σε μια κοινωνία, που η κυριαρχία πουλάει τον θάνατο κάθε μέρα για το κέρδος, και την εθνική ενότητα και κοινωνική υπακοή απέναντι στους καταπιεσμένους και τους αόρατους.
Καταφέρνουμε χωρίς κόπο να αναμασάμε ό,τι μας λένε οι ειδικοί και οι επιστήμονες και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τα μέτρα έκτακτης ανάγκης δεν έχουν επιστημονική σκοπιά, άλλα στοχεύουν στον έλεγχο και την επιτήρηση του πληθυσμού. Οι ανακοινώσεις (διαγγέλματα) από ειδικούς και επιστήμονες γίνονται με πολιτικό προσωπικό (βλ. Σώτηρη Τσιόδρα) και όχι από ανθρώπους που όντως ξέρουν και επεξεργάζονται την πραγματικότητα.
Το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι πως υπεύθυνος για την πανδημία είναι όποιος αφήνει την παραγωγή να λειτουργεί και όποιος συντηρεί αυτή την κατάσταση.
Κάθε μέρα που περνάει στη συνθήκη που ζούμε τους τελευταίους μήνες είναι ένα γράφημα με έξι παράλληλες και αλληλοσυνδεόμενες μεταβλητές, νεκροί-κέρδος-έλεγχος, επιτήρηση-φόβος και εκμετάλλευση.
Δεν μας φτάνει που η εργασία είναι στην κατάσταση εκμετάλλευσης δούλων για την κρίση του συστήματος και την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα αγαθά και οι υπηρεσίες που είναι αναγκαίες για να επιβιώσεις δεν καθορίζονται ούτε ως βασικά, ούτε θεωρούνται δικαίωμα για όλους, αντιθέτως είναι μια ακόμα είσοδος κέρδους σε βάρος μας, πουλώντας μας ακόμα και την ίδια μας τη ζωή. Καταστρέψανε και βγάλανε σε πώληση τα αγαθά που παράγονται από εμάς για εμάς. Τα νοσοκομεία και τις δομές υγείας, το νερό και το ρεύμα, αντάλλαξαν κάθε πιθανότητα να ζήσεις για να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, αφού πρώτα κατάφεραν να σε πείσουν ότι αυτό είναι το καλύτερο για όλους. Το σύστημα που ζούμε δεν θα κάνει τίποτα για τους μαζικούς θανάτους, είτε από τον ίο, είτε από τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που διεξάγεται από τη μεριά του, αφανίζοντας όποιον περισσεύει και δεν παράγει με το καλύτερο ποσοστό κέρδους για αυτό, βασανίζοντας και αφανίζοντας τον εσωτερικό του εχθρό που είναι κάθε αγωνιζόμενος και καταπιεσμένος που αντιδρά σε όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά.
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης αφήνει κόσμο στο κενό, συνεχίζει να κερδίζει από τα ΜΜΜ, από τα είδη πρώτης ανάγκης και δημιουργεί συνθήκες τεχνητής ζήτησης σε προϊόντα και υπηρεσίες για να μην σταματήσει το εμπόριο και η κερδοφορία. Νομοθετεί μόνο υπέρ τον αφεντικών, παρουσιάζει το σύστημα υγείας, που εδώ και χρόνια καταστρέφει για να το πουλήσει σε ιδιώτες, λες και λειτουργεί άψογα, ενώ την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι σε αυτό δουλεύουν χρόνια στις χειρότερες συνθήκες με 24ώρες βάρδιες, χωρίς φάρμακα και προσωπικό, με κλινικές που υπολειτουργούν χωρίς να καταγράφονται ως τέτοιες. Τη στιγμή που το κράτος κατηγορεί την κοινωνία για ευθύνες για το σύστημα υγείας, οι εργαζόμενοι στις δομές υγείας μιλάνε για την κατάσταση που το κράτος έχει δημιουργήσει.
Η λεηλασία της φύσης και οι μαζικές κοινωνίες που σε αυτές μεγαλώνει ο φιλοτομαρισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός μας οδηγούν να βιώνουμε στιγμές όπως αυτές.
Απουσιάζει η επιθυμία να αντιδράσουμε σε όλα αυτά που συμβαίνουν, να ορίσουμε εμείς τι συμβαίνει γύρω μας στις κοινωνίες που ζούμε, να πάρουμε εμείς αποφάσεις και να μιλήσουμε για την ανθρώπινη ζωή και την αξία της. Για το ποιος ορίζει αν θα πεθάνεις, ποιος κάνει διαλογή πληθυσμού και ποιος εκτελεί ανθρώπους καθημερινά, πρέπει να κοιτάμε όλοι προς τα πάνω. Σίγουρα αφήνουμε την κυριαρχία να τα ορίζει. Αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη μορφή εκμετάλλευσης και το πρώτο και κύριο στο οποίο θα σταθούμε απέναντι ως καταπιεσμένοι.
Δεν ζούμε τις τελευταίες μέρες σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ζούμε καθημερινά ένα καθεστώς εξαίρεσης που για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν φροντίζει για εμάς. Η εικόνα από τα νοσοκομεία: Δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές, δεν υπάρχουν τεστ και υλικά για να μπορέσουμε όλοι να ξέρουμε αν έχουμε κάτι, και να είναι στα χέρια μας η ζωή μας, δεν υπάρχουν νοσοκομεία και κλινικές, και πριν και μετά το χτύπημα του ιού. Εργάτες και εργάτριες βρίσκονται εκτεθειμένοι και εκτεθειμένες σε μια κατάσταση που τους επιβάλλεται να δουλέψουνε γιατί αν δεν πεθάνουν από την εξάντληση και τον ιό, τότε θα πεθάνουν από την πείνα, γιατί δεν θα έχουν δουλειά και δεν έχουν άλλη επιλογή από τη στιγμή που είναι μόνοι και χωρίς ίχνος αλληλεγγύης.
Από τη μεριά μας σαν αναρχικοί και κομμάτι των καταπιεσμένων θα βρεθούμε να υπερασπιζόμαστε τις βασικές μας ανάγκες ως κάτι που δεν θα το αφήσουμε μαζί με την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας σε κανέναν.
Δημιουργώντας αναχώματα αγώνα, δομές υγείας και αλληλεγγύης με τους δικούς μας όρους. Προσπαθώντας να σπάσουμε το μονοπώλιο της κυριαρχίας και τον φόβο που δημιουργούν.
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη
φάνκυ μπούντα
