Σήμερα ξανακαταλάβαμε τα Ζιζάνια.
Εδώ και δύο χρόνια το κτίριο Φυλής & Φερών ήταν ένα κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο όπου συλλογικότητες και ατομικότητες της γειτονιάς αλλά και ευρύτερα, πάλεψαν για μια ζωή πιο συλλογική και ελεύθερη.
Ξανακαταλάβαμε το κτίριο για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση και διεκδίκηση των δημόσιων χώρων και των καταλήψεων μας, ενάντια στον εξευγενισμό των γειτονιών μας. Ξανακαταλάβαμε το κτίριο γιατί θέλουμε να δώσουμε μια αγωνιστική απάντηση στη διαρκή αύξηση των ενοικίων, τη μετατροπή της πόλης σ’ ένα πεδίο κατανάλωσης και των σπιτιών μας σε airbnb, τον βίαιο εγκλεισμό των μεταναστριών-γειτόνων μας σε κέντρα κράτησης και την αύξηση της μπατσικής κουλτούρας που διασφαλίζει τα παραπάνω.
Ξανακαταλάβαμε γιατί δεν αντέχουμε να βλέπουμε τους μπάτσους να τραμπουκίζουν κόσμο «προφυλάσσοντας» ένα άδειο κτίριο μέσα στο οποίο πραγματοποιούσαμε συλλογικές κουζίνες, μαθήματα γλωσσών, προβολές ταινιών και πολιτικές εκδηλώσεις. Έναν χώρο που είχε χαριστικό παζάρι, βιβλιοθήκη και αυτοοργανωμένο κουρείο. Έναν χώρο που ήταν ανοιχτός ώστε ο κόσμος να μπορεί να αράξει, να κοινωνικοποιηθεί ή να καλύψει ορισμένες απο τις βασικές ανάγκες όπως ρεύμα και νερό.
Ξανακαταλάβαμε γιατί το κτίριο ανήκει εδώ και 30 χρόνια στο αγωνιστικό κίνημα. Τα Ζιζάνια είναι το τελευταίο εγχείρημα που στεγάστηκε σε αυτό το σπίτι, μετά από μια σειρά από οριζόντιες συλλογικότητες που δώσανε μάχη ενάντια στην εκμετάλλευση και τη βία του καπιταλισμού, του κράτους και του φασισμού.
Ξανακαταλάβαμε για να έχουμε έναν ασφαλή χώρο μέσα στην πόλη όπου θα μπορούμε να εκφραστούμε, να αυτομορφωθούμε και να οργανωθούμε ενάντια στην πατριαρχία, τον σεξισμό και την queeroφοβία.
Σε μια περίοδο που ζούμε συνεχώς τον θάνατο από κοντά: στα Τέμπη, στην Πύλο, στα σύνορα, στις φωτιές και στις πλημμύρες, στις δουλειές μας, στους δρόμους, στα κελιά και στα σπίτια μας, επιλέγουμε να δώσουμε απάντηση με τους δικούς μας όρους. Σ’ αυτήν την περίοδο που βλέπουμε το κράτος να συνεχίζει τη «λειτουργία» του με τις εκλογές, εμείς ξανακαταλάβαμε τα Ζιζάνια για να οργανωνόμαστε συλλογικά και αλληλέγγυα αφού η ζωή μας δε χωράει στις κάλπες τους.
Ξανακαταλάβαμε το κτίριο για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να οργανωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε απο τα κάτω. Απο πλευράς μας, θέλουμε εναν κόσμο με καταλήψεις σε κάθε γωνιά του, παίρνοντας πίσω τα κτίρια μας απο το κράτος, γιατί καμία εκκένωση κατάληψης δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Μένουμε αλληλέγγυα με τις καταλήψεις Άνω Κάτω, Ευαγγελισμού, Στέκι Πολυτεχνείου και κάθε κατάληψη που συνεχίζει να αγωνίζεται.
Ξανά εδώ, τα queer, τα μεταναστά, τα εργαζόμενα, οι καταληψίες. Η γειτονιά μας, με οργάνωση από τα κάτω, μπορεί να πάρει πίσω τους χώρους μας και τις ζωές μας. Το ένα δίπλα στο άλλο για να υπερασπιστούμε την ύπαρξή μας στον δρόμο μέχρι την ολική απελευθέρωση.
ΖΙΖΑΝΙΑ ΠΑΝΤΟΥ
Today we resquatted Zizania.
For the past two years the building on Fylis & Feron has been a squatted social centre where collectives and individuals from the neighborhood and around struggled for a more collective and more free life.
We resquatted the building to continue the fight against gentrification and for free public space. We resquatted as we see the constant rise of rents, the conversion of the city to a field of consumption and of our houses into Airbnbs, the violent confinement of our migrant-neighbors in detention centers and camps, and the rise the rise of a cop culture that reaffirms all the above.
We resquatted the building because we cannot stand to watch cops bullying people while “protecting” an empty building inside which we held vegan social kitchens, language lessons, film screenings and political events. A space that had a free shop, library and a self-organized barber shop. A space that was open so that people can hang out, socialize or cover their basic needs such as water or electricity.
We resquatted because the building has belonged for 30 years now to the resistance movement. Zizania was the most recent initiative that was built in this house, among a series of horizontal collectives that battled against the exploitation and violence of capitalism, the state and fascism.
We resquatted in order to have a safe space inside the city where we can express ourselves, self-educate and organize against patriarchy, sexism, racism, queerophobia and capitalism.
During a period when we constantly live death from up close: in Tempi, in Pylos, on the borders, amongst fires and the floods, in our work, on the streets, in prisons, and in our houses, we choose to give an answer to the state in our own terms. During this period when we see the state continuing its “function” with the elections, we resquatted Zizania to organize collectively and in solidarity since our lives do not fit in their ballot boxes.
We resquatted to continue existing, organising, and struggling in the neighborhood. We resquatted for a world with squats on every corner, to take back grounds that were taken by state, and because no eviction will remain unanswered. We stand in solidarity with Anokato, Evagelismos, Steki Politexnio, and every squat that keeps struggling.
So here we are again, the queer, the migrants, the workers, the squatters. We are our neighborhood organized from the base to take back our spaces and our lives. We stand one next to the other to defend our existence in the streets until total liberation.
ZIZANIA EVERYWHERE
