Ο «ηγεμόνας» και οι «αυλικοί»
Η φάτσα του πλέον είναι η διασημότερη της χώρας. Είναι παντού, σε κάθε κανάλι, σε κάθε site, σε κάθε γωνιά της ηλεκτρονικής και έντυπης ενημέρωσης. Με τη στάση του και το παρουσιαστικό του θέλει να αναλάβει την κηδεμόνευση του ανασφαλούς πλήθους, να πράττει εξ’ ονόματος της αγίας «δημοκρατίας» και να καταστεί παράλληλα φόβητρο της κοινωνίας. Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα μιλάω για τον Δένδια, που πρωτοστατεί στο σύγχρονο αστυνομοκρατούμενο κράτος. Η εικόνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν για τον υπάνθρωπο αυτό οι μηχανισμοί προπαγάνδας περνάει μέσα από την αγκύλωση του λογικού, και πλασάρεται με μεγάλη αυθάδεια μεταλλαγμένη, ως εικόνα ενός μεγάλου αφέντη που επιβραβεύει τα «υπάκουα» παιδιά του (μπάτσους, στρατιωτικούς, κάθε λογής καριερίστες), που είναι πρόθυμοι ακόμα και να σκοτώσουν για το συμφέρον, και παράλληλα τα «ξένα παιδιά» που «λοξοδρομούν» ή του φέρνουν αντιρρήσεις, δέχονται την οργή του στο μέρος που κανείς δεν βλέπει: στα τμήματα, τις φυλακές, τα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτός ο υπάνθρωπος έχει βαλθεί να πραγματοποιήσει τα φασιστικά του όνειρα στις πλάτες μας, μία φαντασίωση ολοκληρωτισμού τον έχει κατακλύσει και έχει μετατραπεί σε μανία, που τον διακατέχει και τον αυτοπροσδιορίζει από την εποχή της χούντας. Αυτός ο μανιώδης αποτελεί την κεφαλή ενός συστήματος ελέγχου-καταστολής, και αυτό το σύστημα, χωρίς την πλήρη αφοσίωση των υποτελών του, και χωρίς τη συνδρομή των «νομοταγών πολιτών», δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Ποντάροντας έτσι σε μία καινούργια κατασταλτική προσπάθεια αποβλέπει, στο να καταστήσει την ρουφιανιά σαν κυρίαρχη στάση, που θα πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε «ευυπόληπτο πολίτη». Η έννοια ρουφιανιά χαρακτηρίζει άμεσα τις βάσεις στις οποίες είναι δομημένο το υπάρχον σύστημα, χρησιμοποιώντας την, η εξουσία με επικείμενο στόχο την πλήρη καθυπόταξη όλου του πληθυσμού, στην οικονομία και την «ησυχία», που θα επιτευχθεί με μία εσωτερική καταστρατήγηση αξιών στο κοινωνικό σώμα, σε μία συνθήκη φορμόλης.
Κάτω από το πέπλο των ιστορικών μεταβολών που διαδραματίζονται στον κοινωνικό ιστό, που χαρακτηρίζονται από εξαγριωτικές πολιτικές και αντικοινωνικές οικονομικές συνθήκες, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει, να τοποθετήσει στο «εκτελεστικό απόσπασμα», χάρη της δημοκρατικής αναγκαιότητας, οποιαδήποτε επιλογή δεν συμπορεύεται μαζί της, για να διασφαλίσει την κυριαρχία της. Προσπάθεια που εκτρέφεται μακροχρόνια από το σύστημα εξουσίας και επιτυγχάνεται μέσα από πολύπλοκους μηχανισμούς, που οι ρίζες τους φτάνουν βαθιά στην κοινωνική συνείδηση, παραμορφώνοντας την ολικά.
Το ευρωπαϊκό «φέουδο»
Η ανακήρυξη της Ελλάδας ως προεδρεύουσα της ευρωπαϊκής ένωσης έδωσε στην κυβέρνηση έναν άλλον αέρα. Έναν αέρα απολυταρχικής εξουσίας, που με τη συγκάλυψη της ένωσης, της παρέχεται η δύναμη να παγιώσει κατά εντολή της, το σκληρότερο οικονομικό και ιδεολογικό δόγμα του καπιταλισμού. Με την ανάληψη της προεδρίας «συνέπεσε» η απαγόρευση του «συνέρχεσθαι», και προωθήθηκε ως αναγκαιότητα η «διασφάλιση της κοινωνικής ευταξίας», μίας ευταξίας που επιζεί πάνω σε φοβισμένους, νεκρούς και εξαθλιωμένους. Οι μεταβολές που επέρχονται στην ελευθερία των ανθρώπων (όση έχει απομείνει) θα είναι καθοριστικές, όσον αφορά τις ελεύθερες συναποφάσεις και αντιδράσεις απέναντι στα σχέδια των αφεντικών.
Οι πρόσφατες μεταβολές που διαδραματίζονται ωστόσο στον οικονομικό-πολιτικό χώρο, μπορούν να επεξηγήσουν γιατί οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις αυξάνονται ενάντια στον αναρχικό χώρο. Ένας χώρος που όλα αυτά τα χρόνια συμπεριλαμβάνει τα πιο εξεγερτικά χαρακτηριστικά των αγωνιζόμενων κινημάτων και αποτελεί ιδεολογικό εχθρό της εξουσίας, ήταν φυσικό να χτυπηθεί, ειδικά τώρα που οι αντιθέσεις και η φτώχεια αυξάνονται, καταργώντας και πάλι την άτυπη εκεχειρία εντός της κοινωνίας. Κι όσο περισσότερο θα συνεχίσει η κοινωνία να εξαθλιώνεται, τόσο οι συγκρούσεις θα διαχωρίζουν σε δύο «στρατόπεδα» τον πληθυσμό. Το ένα εκείνων που αναζητούν την αλληλεγγύη, και το άλλο εκείνων των κανιβάλων που ζητούν (κι άλλο) αίμα, πιστεύοντας μάταια, πως θα μετατραπεί σε κέρδος.
Μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού βρήκαν άλλη μία αφορμή-δικαιολογία, για να εντατικοποιήσουν την επιβολή τους, ξεκινώντας ένα κυνήγι μαγισσών. Μέσα από μία σειρά κατασταλτικών γεγονότων, καθοριστικών για τη μετάλλαξη των συνθηκών της κοινωνικής συνοχής, βρισκόμαστε στην αφετηρία του μεσαιωνικού μέλλοντος που προετοιμάζεται, χαλιναγωγημένο, ελεγχόμενο, αποστειρωμένο. Στα πλαίσια αυτά η αστυνομία επεκτείνει την κυριαρχία της, με τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας, διοχετεύοντας ένα αίσθημα τρόμου για το πρόσωπό της. Τα ειδικά της «κομάντο» βγάζουν απειλητικές προκηρύξεις για τα επικείμενα χτυπήματα, δημιουργώντας πόλο νεοφασιστικών ομάδων κρούσης με την ευχή του καθεστώτος, τα βραχιολάκια στους φυλακισμένους επαναξιολογούν την αξία των ανθρώπων ως στατιστικά στοιχεία, η επικήρυξη αγωνιστών που βρίσκονται στην παρανομία αποτελεί προπαγανδιστική προσπάθεια για τη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο άντρο ρουφιανιάς, και οι εισβολές των αστυνομικών δυνάμεων σε σπίτια συντρόφων, σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, αποτελούν την κορύφωση αυτής της επιχείρησης, στοχεύοντας πλέον ανοιχτά στο εκφοβισμό και την αποχή των συντρόφων από τους κοινωνικούς αγώνες. Σε αυτή τους την προσπάθεια φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα γνήσια φερέφωνά τους, τα καθεστωτικά μέσα εξημέρωσης που επιχειρούν να μας πείσουν μέσα από κωμικοτραγικά ρεπορτάζ με την υπόκρουση μουσικής και συνταρακτικών περιγραφών, πως για όλα τα δεινά των ζωών μας και για τον γενικευμένο φόβο που κατακλύζει το κοινωνικό σώμα, οφείλεται ο ένοπλος αγώνας. Αντιλαμβανόμενη η κυβέρνηση πως δεν πρόκειται, να πετύχει κάτι με την εξειδικευμένη κατασταλτική μεθόδευση σε ανατρεπτικούς χώρους, καθώς η απελπισία και η απογοήτευση είναι διάχυτη στα περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού, εξαπέλυσε επιπρόσθετα μία κατασταλτική και συνάμα προπαγανδιστική επιχείρηση εναντίον όλης ανεξαιρέτως της κοινωνίας. Επέλεξε να σπείρει την τρομοκρατία μέσα από νόμους και μίντια, δημιουργώντας για το πρόσωπό της την εικόνα του μεγάλου αδερφού, χρησιμοποιώντας αυτή την εικόνα ως μέσο γενικευμένης επιβολής. Χρησιμοποίησε τώρα αυτή τη μέθοδο, γνωρίζοντας πως μεγάλα κοινωνικά κομμάτια όχι μόνο δεν πρόκειται να συμμορφωθούν με τις εντολές της, αλλά η υποτίμηση των ζωών που μας έχουν προσφέρει ως καταδίκη, καθώς και η αναξιοπιστία που οι ίδιοι οι κυβερνώντες έχουν θρέψει για το πρόσωπό τους, ίσως τους γυρίσει μπούμερανγκ.
Έρχονται οι «Άθλιοι»
Αλλά σε κάθε παπαγαλάκι που συκοφαντεί συντρόφους και εξευτελίζει ζωές και συνειδήσεις χάριν της τηλεοπτικής κερδοφορίας, σε κάθε οικονομικό και πολιτικό παράγοντα που κατασκευάζει την καριέρα του εις βάρος μας, το μόνο που μπορούμε να απαντήσουμε, είναι ότι είμαστε ακόμα εδώ και κάθε άλλο από διαχωριστική με τον πολύμορφο αγώνα πορεύεται η συνείδησή μας. Εμείς γνωρίζουμε την αντιμετώπιση που θα έχουμε από τους εξουσιαστές σε τυχόν κοινωνική αναταραχή, και δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις πως θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα πιο βίαια μέσα για να κρατήσουν τις θέσεις τους. Επίσης γνωρίζουμε ακόμα πως ανήκουμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους και πως αυτοί οι κόσμοι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν. Ένας κόσμος που διακρίνει την κοινωνική αδικία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, πολεμώντας την, και που προτάσσει την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, δεν είναι δυνατόν να υποχωρήσει στους εκβιασμούς και εκφοβισμούς των κάθε λογής εξουσιαστών.
Δεν ζητάμε συγχωροχάρτια για τις ιδέες μας από κανέναν, και οπωσδήποτε όχι από αυτούς που έχουμε φορτωμένους στις πλάτες μας, ή από αυτούς που αιώνες τώρα καθορίζουν τις ζωές μας, ή από αυτούς που για προσωπικά κέρδη δεν έχουν ενδοιασμό να οδηγήσουν χιλιάδες στην εξαθλίωση, τον τρόμο και την αυτοκτονία, ή από αυτούς που στην τελική μας στερούν καθετί ελεύθερο και αληθινό. Επίσης όλος ο εξουσιαστικός συρφετός ξεχνάει πως έχουμε έναν κόσμο να δημιουργήσουμε, και πως αυτός ο κόσμος περνάει πάνω από τα συντρίμμια τους. Αυτός ο κόσμος δεν είναι ένας κόσμος που σε αντίθεση με τον δικό τους, χτίζεται στον φόβο και την ανασφάλεια, ούτε χρειάζεται ο κόσμος μας τις επίπλαστες ανάγκες τους, ούτε καν την ιδιοκτησία δεν χρειάζεται ο δικός μας κόσμος. Επειδή σε διάκριση με αυτούς εμείς δεν μιλάμε για ανταλλακτικές αξίες, ούτε νιώθουμε πλουσιότεροι ή φτωχότεροι με τα λεφτά τους, επειδή ακόμα ο καινούργιος κόσμος χτίζεται στις σχέσεις και στις ιδέες μας που δεν καταστέλλονται, αυτό που θα συναντήσουν προσπαθώντας να εξαφανίσουν και να φυλακίσουν ανθρώπους, θα είναι η αδιάλλακτη απάντηση της αξιοπρέπειας, που θα μας οδηγήσει στην ελευθερία.
exile
