Έχουμε την ατυχή τάση να βλέπουμε τις χώρες μέσω του πρίσματος τωνκυβερνώντων τους, συχνά συσκοτίζοντας τις ποικίλες συνεισφορές των «από κάτω». Στο Μαϊάμι, άνθρωποι χόρεψαν στους δρόμους γιορτάζοντας τον θάνατο του Φιντέλ, ενώ κάποια κομμάτια της αμερικανικής αριστεράς καθάριζαν τους λαιμούς τους για να φωνάξουν «Ζήτω ο Φιντέλ!» (Que viva Fidel!).
Αυτή η δίχρωμη καρικατούρα μειώνει την ικανότητά μας να καταπιαστούμε με τις όμορφες, τραγικές και απαιτητικές αντιφάσεις της κουβανέζικης ιστορίας και την τωρινή κατάσταση, χωρίς να αναφέρουμε την κληρονομιά του ίδιου του Φιντέλ. Ενώ o Φιντέλ δεσπόζει στην κουβανέζικη ιστορία, η Κούβα δεν είναι ο Φιντέλ και η Κουβανική Επανάσταση δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να ανάγεται σε έναν άνθρωπο ή σε ένα κίνημα.
Στους συντρόφους μου της αριστεράς, που δικαίως καταγγέλουν την έλλειψη μαχητικότητας στο εργατικό κίνημα των ΗΠΑ:Πρέπει να γιορτάσουμε ένα καθεστώς που συστηματικά «ξεκοίλιαζε»την ανεξάρτητη εργατική δραστηριότητα στο νησί, απαγορεύοντας απεργίες, διώκοντας αγωνιστές σωματείων και μετατρέποντας τα σωματεία σε μία -σε μεγάλο βαθμό- παθητική κρατική υπηρεσία;
Στος συντρόφους μου της αριστεράς, που δικαίως καταγγέλουν τον ρατσισμό και τη λευκή φυλετική υπεροχή στις ΗΠΑ: Πρέπει να γιορτάσουμε ένα καθεστώς που ανακήρυξε το τέλος του ρατσισμού στο νησί μετά την επανάσταση, κάνοντάς τονένα θέμα ταμπού για τον δημόσιο διάλογο για δεκαετίες, ένα καθεστώς το οποίο απέτρεψε τους Αφρο-Κουβανούς από το να οργανωθούν ανεξάρτητα, πολιτικά και θρησκευτικά,ενώ παράλληλα υπέθαλψε μια «αντί-μαύρη» ιδεολογία;
Στους συντρόφους μου της αριστεράς, που δικαίως παλεύουν για την απελευθέρωση των queer: Θα έπρεπε να γιορτάσουμε ένα καθεστώς που μάζεψε τους queer και τους έβαλε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Στους συντρόφους μου της αριστεράς,που δικαίως παλεύουν για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στις ΗΠΑ: Θα έπρεπε να γιορτάσουμε ένα καθεστώς που έχει φυλακίσει πολιτικούς ακτιβιστές εκ των αριστερών του Κάστρο;
Στους συντρόφους μου της αριστεράς, που δικαίως παλέυουν για δωρεάν, καθολική εκπαίδευση στις ΗΠΑ: Θα έπρεπε να γιορτάσουμε ένα εκπαιδευτικό καθεστώς, το οποίο παραχωρεί προνόμια σε αυτούς με τους περισσότερους πόρους για να αναπαράγει τις υπάρχουσες ανισορροπίες εξουσίας, ένα σύστημα το οποίο ακόμη και οι απολογητές του κράτους, όπως ο Αφρο-Κουβανός Esteban Morales,δηλώνουν ότι «εκπαιδεύει τους Κουβανούς να είναι λευκοί»;
Στους συντρόφους μου της αριστεράς, που δικαίως παλεύουν για έναν κόσμο πέρα από τον καπιταλισμό: Θα έπρεπε να γιορτάζουμε ένα καθεστώς το οποίο πήγε από τη σοβιετικού τύπου δικτατορία του ενός κόμματος σε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού Κίνας/Βιετνάμ;
Σε αυτούς τους Κουβανούς που χόρευαν στους δρόμους του Μαϊάμι:
Οι δεξιοί Κουβανοί στο Μαϊάμι οδύρονται για δικατορία στο νησί την ίδια στιγμή που «αγκαλιάζουν» τη μορφή της δικομματικής δικτατορίας του κεφαλαίου στο σπίτι τους.
Οι δεξιοί Κουβανοί στο Μαϊάμι καταγγέλουν την έλλειψη «πολιτικών ελευθεριών» στο νησί, απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την ίδια στιγμή που η αστυνομία σκοτώνει μαύρους ανθρώπους ασύδωτα στις ΗΠΑ καιo Mumia (Abu-Jamal) με άλλους πολιτικούς κρατουμένους παραμένουν πίσω από τα κάγκελα του σωφρονιστικού συστήματος με το μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο.
Οι δεξιοί Κουβανοί στο Μαϊαμι φωνάζουν για την έλλειψη «ελευθερίας του λόγου» στην Κούβα, την ίδια στιγμή που διαδηλωτές στις ΗΠΑ περιορίζονται σε «ζώνες ελευθερίας λόγου», ιθαγενείς διαδηλωτές για το νερό καταστέλλονται βίαια από την αστυνομία, και οι υποδομές των επικοινωνιών μας συγκεντρώνονται σε όλο και λιγότερα εταιρικά χέρια από οποιαδήποτε εποχή στην ιστορία της χώρας.
Οι δεξιοί Κουβανοί κριτικάρουν την έλλειψη «ευκαιριών» στην Κούβα, τη στιγμή που η κοινωνική κινητικότητα στις ΗΠΑ βρίσκεται σε μία άκαμπτη πτώση καθώς το πλουσιότερο 10% των Αμερικανών καπιταλιστών κατέχει το 75% όλου του πλούτου.
Οι δεξιοί Κουβανοί καταγγέλουν τη βία του καθεστώτος του Κάστρο -από την προνομιακή θέση της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στην παγκόσμια ιστορία- για την υπεράσπιση του κράτους των ΗΠΑ, το οποίο, σύμφωνα με τον Martin Luther King Jr., ήταν (και ακόμη είναι) «ο μεγαλύτερος προμηθευτής βίας στον κόσμο».
Υπάρχουν πολλά να γιορτάσουμε για την Κούβα και την ιστορία της -από τον (José Antonio) Aponte[1] και τη σάλσα, στο μπέιζμπολ και τις Las Krudas[2]- αλλά τον Φιντέλ, από τη δική μου οπτική, πρέπει να τον καταλάβουμε, όχι να τον γιορτάζουμε.
[1] José Antonio Aponte: Κουβανός αγωνιστής κατά της δουλείας και υπέρ της ανεξαρτησίας της Κούβας από την Ισπανική αποικιοκρατία. Πρωτοστάτησε σε συνωμοτικές δραστηριότητες που είχαν ως στόχο την απελευθέρωση των μαύρων από τη σκλαβιά και το τυραννικό ισπανικό καθεστώς. Κρεμάστηκε και αποκεφαλίστηκε στις 9 Απριλίου 1812, ενώ τα κεφάλια αυτού και των συναγωνιστών του (μαύρων και μη) εκτέθηκαν για παραδειγματισμό σε δημόσια θέα. [2] Las Krudas ή Krudas Cubensi: Αυτοσυστήνονται ως Αφρο-Λατίνες, queer, vegan, hip-hop καλλιτέχνιδες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετανάστευσαν εκεί από την Κούβα, μετά από πολλές αρνήσεις που λάμβαναν από την κουβανέζικη κυβέρνηση σε αιτήματά τους για ταξίδια στο εξωτερικό, προκειμένου να συμμετάσχουν σε διάφορα φεστιβάλ. Πιστεύουν στη σύνδεση της τέχνης με τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και μιλάνε (μέσα και από τους στίχους των τραγουδιών τους) για τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, την πατριαρχία, τους μετανάστες κ.ά.
(άρθρο στα Αγγλικά: «To my compañerxs on the Left – A Reaction to the Death of Fidel» από http://www.blackrosefed.org)
Μετάφραση: Α.Ζ.
