10 ερωτήσεις που πάντα ήθελες να κάνεις σε κάποιον που δεν έχει κάνει το εμβόλιο
Γιατί δεν θέλετε να κάνετε το εμβόλιο;
Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνομαι την υγεία σε αντιδιαστολή με το πώς την αντιλαμβάνεται το κράτος και οι φαρμακευτικές εταιρίες, ενώ ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος είναι η υποχρεωτικότητα μιας τέτοιας υγειονομικής εκστρατείας και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στον σύγχρονο τρόπο ζωής μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής υπάρχει συνεχής παραγωγή νέων ασθενειών, που ακολουθείται από μια εξίσου συνεχή παραγωγή νέων φαρμάκων, που όλο και συχνότερα απευθύνονται σε όλο και πιο υγιείς ανθρώπους. Κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται εντελώς παράλογο σε εμάς, αλλά για τον καπιταλισμό η παραγωγή φαρμάκων που απευθύνεται στο υγιές κομμάτι του πληθυσμού είναι μια πολύ κερδοφόρα διαδικασία, καθώς ο υγιής πληθυσμός είναι σαφώς περισσότερος από αυτόν που υποφέρει από κάποια ασθένεια. Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσε να φανεί λογικό το ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των κεφαλαίων των φαρμακευτικών εταιριών για την ερεύνα κατευθύνεται στην ανδρική καράφλσ και όχι στα αντιβιοτικά. Παράλληλα, όλο και πιο συχνά οι φαρμακευτικές εταιρίες λανσάρουν όλο και πιο νέα σκευάσματα, που έχουν από αμφισβητούμενα αποτελέσματα μέχρι και τεράστιες παρενέργειες, με γνώμονα τη γρήγορη κατοχύρωση νέων πατεντών και τη συνεπακόλουθη αύξηση των κερδών τους. Μπορεί η δράση των φαρμακευτικών μαφιών να έχει περάσει στη συλλογική λήθη, αλλά ο κατάλογος των εγκλημάτων δεν έχει τέλος: Από τις δωροδοκίες υγειονομικών για συνταγογράφηση φαρμάκων που είναι άχρηστα και τα πειράματα σε ανθρώπους στον τρίτο κόσμο, ως την κυκλοφορία σκευασμάτων εν γνώσει των –ακόμη και θανάσιμων– παρενεργειών που προκαλούσαν, όπως το ταλκ της Johnson & Johnson που περιείχε αμίαντο.
Τα εμβόλια για την covid-19, όπως και γενικώς τα εμβόλια, απευθύνονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους στον υγιή πληθυσμό, όποτε υπάρχουν και υψηλότερες απαιτήσεις για την τεκμηρίωση της αναγκαιότητας και της ασφάλειάς τους. Παρ’ όλα αυτά, τα εμβόλια για την covid-19 έχουν τουλάχιστον μετριάσει τις προβλέψεις για το ποσοστό κάλυψης, όσο και για το τείχος ανόσιας. Κυκλοφόρησαν με προσωρινή άδεια έγκρισης και η τρίτη φάση των δοκίμων γίνεται στον γενικό πληθυσμό, όποτε έχουμε ένα τεράστιο δείγμα για τα αποτελέσματά τους. Υπάρχει παντελής αδιαφορία για την καταγραφή των παρενεργειών τους και της αποτελεσματικότητάς τους, φτάνοντας στο σημείο μια τυπική ιατρική διαδικασία, όπως η εξέταση της επίδρασης του εμβολίου/φαρμάκου στον κάθε οργανισμό (κίτρινα φυλλάδια) και η επιβεβαίωση της αποτελεσματικότητάς του, να αποτελεί ταμπού. Παρ’ όλη την αδιαφορία όμως, αναφέρονται συνεχώς πιθανές παρενέργειες, πολλαπλάσιες από ένα συνηθισμένο εμβόλιο, που δεν εξετάζονται ούτε σε σχέση με το εμβόλιο αλλά ούτε και σε σχέση με το ιστορικό του ασθενή, με αποτέλεσμα να καθιστούν επισφαλή τα συγκεκριμένα εμβόλια στη δημόσια σφαίρα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό;
Έχει τρία καταστροφικά αποτελέσματα για τους εξουσιαζόμενους που βρίσκονται από τα κάτω. Το πρώτο είναι η διεύρυνση της βιοπολιτικής διαχείρισης, δηλαδή του ελέγχου του κράτους πάνω στην έμβια ζωή, την εργασία, την κυκλοφορία, κ.λπ. Η βιοπολιτική διαχείριση από το κράτος είναι μια πολιτική που ήταν για χρόνια γνώστη στους μετανάστες στον ελλαδικό χώρο, από τον συνεχή μόχθο τους για την εξασφάλιση της πράσινης κάρτας, που τους εξασφάλιζε τυπικά τουλάχιστον την πρόσβαση σε μια δουλιά με ένσημα, την ελεύθερη κυκλοφορία κ.ά. Τηρούμενων των αναλογίων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κράτος διευρύνει τη χρήση αυτού του «όπλου» που λέγεται κατάσταση εξαίρεσης, επεκτείνοντάς το πλέον και σε ένας μέρος των ντόπιων – και ενσωματώνοντάς το στις ήδη υπάρχουσες εξαιρέσεις του φύλου, της φυλής και της τάξης, διευρύνοντας τον διαχωρισμό των εξουσιαζόμενων. Μέσω του πράσινου υγειονομικού πιστοποιητικού, λοιπόν, δεν διακυβεύεται μόνο το αν θα βρεις δουλειά, και τι δουλειά θα είναι αυτή, αλλά και η ελεύθερη κυκλοφορία και τα ταξίδια. Παράλληλα, βέβαια, διακυβεύεται και η διεύρυνση του «οπλοστασίου» του κράτους για την αντιμετώπιση κάθε εχθρού.
Το δεύτερο καταστροφικό αποτέλεσμα είναι η υποβάθμιση της δημοσίας υγείας, που έρχεται ως αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της πανδημίας, της οποίας αποτέλεσμα είναι και η αποκλειστική στήριξη στην εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού. Με το ξέσπασμα της covid-19, o πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης επέβαλε lockdown, ώστε να κερδίσει χρόνο για να «ενισχύσει» το σύστημα υγείας. Δηλώνει όμως στις 04/07/2021, και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση ελευθερία, πως «έχουμε περιφερειακά νοσοκομεία, μερικές φορές, περισσότερα από όσα θα πρέπει να έχουμε. Δεν γίνεται να έχουμε τρία νοσοκομεία μέσα σε ακτίνα 20-30 χιλιομέτρων γιατί όλοι ήθελαν ένα νοσοκομείο στην πόλη τους, και να περιμένουμε ότι θα έχουμε τρία καλά νοσοκομεία», επιβεβαιώνοντας τις φήμες ότι η κυβέρνηση έχει στο στόχαστρό της 63 νοσοκομεία. Έτσι λοιπόν συμπεραίνουμε ότι η αποκλειστική χρήση των εμβολίων από το κράτος, στοχεύει όχι μόνο στο να μην διακόψει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του στην υγεία, αλλά και να τη διευρύνει. Η ενίσχυση του συστήματος υγείας προϋποθέτει προσλήψεις γιατρών, και κατασκευή νοσοκομείων, που το κράτος θα πρέπει να χρηματοδοτεί για πάντα, εν αντιθέσει με τον καθολικό εμβολιασμό, που κατευθύνει τις χρηματοδοτήσεις στο φαρμακευτικό κεφάλαιο για την τουλάχιστον αμφισβητούμενη αντιμετώπιση ενός μόνο ιού. Μια ιστορία γνώστη και από τις παραγγελίες εκατομμυρίων εμβολίων για την H1N1, που μπορεί τελικά να μην χρειάστηκαν ποτέ, εν αντιθέσει με το υγειονομικό προσωπικό που θα μπορούσε να είχε προσληφθεί τότε, και να ήταν διαρκώς χρήσιμο.
Το τελευταίο και πιο καταστροφικό από όλα είναι η αμφισβήτηση από το κράτος κεκτημένων της ανθρωπότητας, που κερδήθηκαν με αγώνες την περίοδο μετά τον δεύτερό παγκόσμιο πόλεμο: Η αυτοδιάθεση του σώματος, βασικό επίδικο του φεμινιστικού κινήματος, η απαγόρευση –τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο– του εξαναγκασμού συμμετοχής σε ιατρικά πειράματα ή σε οποιαδήποτε μη συναινετική ιατρική πράξη, που πραγματοποιήθηκε μετά τις αποκαλύψεις για ιατρικά πειράματα σε εβραίους από τη ναζιστική Γερμανία, και τέλος, το πιο διαρκές επίδικο των κινημάτων, η ελευθερία της κίνησης.
Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να κάνει το εμβόλιο;
Θεωρώ βασική αξία την αυτοδιάθεση του σώματος, όπου ο κάθε ένας και η κάθε μία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα, την υγεία και τη ζωή της. Ο εμβολιασμός μπορεί να μην κατάφερε να προστατέψει τους «άλλους» χτίζοντας το πολυπόθητο τείχος ανοσίας, και να μην κατάφερε να σταματήσει τη μετάδοση του covid-19. Παρ’ όλα αυτά, και με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, φαίνεται να προστατεύει το άτομο που έχει κάνει το εμβόλιο, μειώνοντας την πιθανότητα να νοσήσει σοβαρά – βεβαία υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα με την τρομοκράτηση, τον εκβιασμό και τη δωροδοκία, με στόχο την επιβολή αποφάσεων για το σώμα, την υγεία και τη ζωή. Εδώ πρέπει να επισημάνω το σημαντικότερο ζήτημα που προκύπτει από το ότι το συγκεκριμένο δικαίωμα [στον εμβολιασμό] συνοδεύεται από ένα προνόμιο, που δίνεται σε όσες/ους ασκήσουν το δικαίωμά τους να εμβολιαστούν, και που δεν έχει καμία σχέση με την υγεία, αλλά έχει να κάνει με την εργασία, την ψυχαγωγία και τη μετακίνηση. Έτσι, προκύπτει το ζήτημα της αποδοχής ενός προνομίου, που είναι η άλλη όψη της κατάργησης ενός δικαιώματος, άσχετα αν κάποιος το έχει ασκήσει ή όχι, δηλαδή άσχετα με το αν έχει κάνει το εμβόλιο ή όχι. Ως εκ τούτου, παρ’ όλο που δεν θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να απαρνηθεί το προνόμιο που συνοδεύει τον εμβολιασμό του, όσο και αν το θέλει, μπορεί τουλάχιστον να μην το ασκήσει ηθελημένα. Να μην δέχεται να επιδεικνύει το πράσινο πιστοποιητικό του, και να απολαμβάνει τα προνομία που απορρέουν από αυτό, όπως π.χ. είδαμε να συμβαίνει στη Γαλλία, με την επιλογή εμβολιασμένων να «κάψουν» τα πράσινα πιστοποιητικά τους.
Θεωρείτε ότι έχετε κάποιο προνόμιο –δηλαδή την πρόσβαση σε εμβόλιο– ώστε να μπορείτε να το αρνηθείτε, ας πούμε, σε σχέση με κάποιο κάτοικο του τρίτου κόσμου;
Ο κάθε άνθρωπος που ζει στη δύση, ανάλογα και με το φύλο, τη φυλή, αλλά και την τάξη, σαφώς έχει πολλά προνόμια. Από εκεί και πέρα, η διατύπωση του «δικαιώματος στον εμβολιασμό» ως προνομίου από κάποιον που ανήκει στο σωστό φύλο, φυλή, και τάξη, εξ ονόματος των κατοίκων του τρίτου κόσμου είναι βαθιά οριενταλιστική, ειδικά όσον αφορά στο ζήτημα της πρόσβασης των πολιτών του τρίτου κόσμου σε νέες θεραπείες. Μπορεί κανείς να διαβάσει ένα πλήθος καταγγελιών για κυκλοφορία φαρμάκων στον τρίτο κόσμο, πριν ακόμη την κυκλοφορία τους στην Ευρώπη, για να πραγματοποιηθεί η τρίτη φάση δοκιμών, και να έρθουν στην Ευρώπη ασφαλή. Μιλάμε για αυτήν την κακή πρακτική των φαρμακοβιομηχανιών και των κυβερνήσεων, να σε εξαναγκάζουν να συμμετέχεις σε πειραματικές θεραπείες χωρίς την πλήρη ενημέρωση και συγκατάθεσή σου, όπως περίπου συμβαίνει με την εκστρατεία εμβολιασμού στον δυτικό κόσμο. Δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω προνόμιο αυτή την πρακτική, και πιθανότατα οι άνθρωποι που την έχουν πληρώσει με την ζωή τους στο παρελθόν στην Αφρική μάλλον θα συμφωνούσαν μαζί μου. Είναι τελείως αποικιοκρατικό το να συζητάμε για τα προβλήματα αυτών των μη προνομιούχων ανθρώπων, αγνοώντας τελείως οι περισσότεροι/ες τις κοινωνικές, κλιματολογικές, στεγαστικές συνθήκες και την απλή πρόσβασή στο νερό των κάτοικων της συγκεκριμένης περιοχής της γης.
Το κράτος προωθεί το δίπολο, χαρακτηρίζοντας τους πολίτες κοινωνικά υπεύθυνους και ψεκασμένους. Θα βλέπατε τον εαυτό σας σε κάποιον από τους χαρακτηρισμούς;
Προσωπικά δεν χωράω σε κανένα δίπολο που μπαίνει από το κράτος. Το να βάλεις έναν θεσμό κατεξοχήν κοινωνικά ανεύθυνο να κρίνει το ποιος είναι ο κοινωνικά υπεύθυνος, είναι σαν ένας εφοπλιστής να κρίνει ποιος είναι καλός συνδικαλιστής. Δυστυχώς όμως, το κράτος έχει καταφέρει να επανανοηματοδοτήσει την έννοια του ψεκασμένου και του κοινωνικά υπεύθυνου. Στο παρελθόν, το να χαρακτήριζες κάποιον ψεκασμένο σήμαινε ότι ήταν ένας άνθρωπος με ακροδεξιές καταβολές που επικαλούταν ανορθολογικά επιχειρήματα. Πλέον, το κράτος κατάφερε να χαρακτηρίζεται έτσι οποιοσδήποτε ασκεί κριτική στην υγειονομική πολιτική του. Παράλληλα είδαμε να αλλάζει και η έννοια της κοινωνικής υπευθυνότητας, και να γίνεται συνώνυμο της συμπεριφοράς του ανθρώπου που μένει κλεισμένος στο σπίτι, που υπακούει τις οδηγίες του κράτους και των ειδικών, και μένει κοινωνικά αποστασιοποιημένος, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο της έννοιας του κοινωνικά υπεύθυνου.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η ενδεδειγμένη διαχείριση για την πανδημία του covid-19;
Θεωρώ ότι αν, από την αρχή της covid-19, το πιο κοινωνικά υπεύθυνο κομμάτι της κοινωνίας έσπαγε την κοινωνική αποστασιοποίηση που επέβαλε το κράτος, κρατούσε μια κριτική στάση στα εργαλεία του κράτους για την αντιμετώπιση της πανδημίας, και αντέτεινε τη συλλογική διαχείριση της κατάστασης από τους από τα κάτω, τότε τα αιτήματα θα ξεπηδούσαν από μόνα τους. Θα άνοιγε μια τεράστια βεντάλια, από το σπάσιμο της καραντίνας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης των νοσούντων με τις βαρύτατες ψυχολογικές συνέπειες, την ελεύθερη πρόσβαση σε διαγνωστικά τεστ, την αποτροπή δημιουργίας υγειονομικών διαβατηρίων, την αντίσταση στο κλείσιμο υγειονομικών μονάδων και την ιδιωτικοποίησή τους, και την διεκδίκηση της ελεύθερης πρόσβασης σε αξιοπρεπή υγεία για όλους, μέχρι την προστασία του περιβάλλοντος, τις καλύτερες συνθήκες στέγασης, τη λιγότερο εντατική εργασία, και τη διεύρυνση της πρόσβασής και της ποιότητας σε Μ.Μ.Μ.
Πώς βλέπετε τις διαμαρτυρίες που ξεπηδάνε ενάντια στα εμβόλια και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό;
Κάπως σαν τους αγανακτισμένους, αλλά απουσιάζει η αριστερά και η αναρχία, γιατί τώρα είναι κοινωνικά υπεύθυνες. Καταρχάς το πρόβλημα είναι πως τις σνομπάρει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του προοδευτικού κομματιού της κοινωνίας που αποκαλούμε κίνημα, υιοθετώντας προκαταβολικά την κρατική αφήγηση περί ψεκασμένων, ακροδεξιών –αφήγηση που έχει καθολική αποδοχή στη βουλή, από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μέχρι τη Ν.Δ. Ας πάμε στο θέμα μας, δηλαδή στις ίδιες τις διαμαρτυρίες: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι προκαλούν αμηχανία, με ένα αρκετά θόλο μείγμα ανθρώπων, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, όπου μέχρι στιγμής χωράνε οι πάντες, επενδυμένες με μια κουλτούρα λαϊκού ξεσηκωμού (που έχουμε δει στο παρελθόν να επενδύουν σε αυτήν κόμματα από τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μέχρι και κομμάτια της αριστεράς). Κάπως έτσι, ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες βρίσκουν χώρο και συμμετέχουν, προσπαθώντας να φτιάξουν μια κοινωνική βάση που τα προηγούμενα χρόνια είχαν χάσει τελείως, και αυτό μου φαίνεται τρομακτικό.
Έχετε βιώσει ρατσισμό, κοινωνικό αυτοματισμό, πίεση ή αποκλεισμό;
Αναμφίβολα, από το ξέσπασμα της covid-19 το κράτος μέσω των Μ.Μ.Ε. προσέφερε σε μεγάλες δόσεις φόβο, και δυστυχώς αυτός ο φόβος κατάφερε να κυριέψει τους ανθρώπους και να δημιουργήσει απεχθή κοινωνικά αντανακλαστικά. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η εκστρατεία φόβου θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την εκστρατεία τρόμου που πραγματοποιήθηκε μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, φτάνοντας στο σημείο να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά στην κοινωνία, στο σημείο π.χ. που το να είσαι μουσουλμάνος έγινε συνώνυμο του βομβιστή. Αυτή τη στιγμή η διαχείριση της covid-19 από την κοινωνία θυμίζει επικίνδυνα την απαρχή του AIDS, τότε που ο φόβος και η ημιμάθεια επέβαλαν τον αποκλεισμό των νοσούντων, και τη δημιουργία ταμπού γύρω από την ασθένεια.
Πώς επηρεάζει τη ζωή σας η μη λήψη του πρασίνου πιστοποιητικού;
Εντάξει, τώρα θα έπρεπε να αναφερθώ μάλλον στο ότι θα πρέπει να δεχτώ όποια εργασία μου προσφερθεί –καθώς οι ανεμβολίαστοι εργαζόμενοι έχουν επικηρυχθεί– και στο ότι θα πρέπει να σταματήσω να πηγαίνω σε μέρη που μου άρεσαν στο παρελθόν, όπως σε μπαρ και σινεμά. Όλα αυτά όμως είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, ενός νέου διαχωρισμού, ενός νέου συνόρου ανάμεσα στους υγιείς και κοινωνικά υπευθύνους, και στους μολυσματικούς, μιαρούς, ανεμβολίαστους. Πέρα από τα άμεσα εκδικητικά μετρά που παίρνει το κράτος απέναντι στου απείθαρχους, καλλιεργεί τον ρατσισμό και παρακινεί την υπόλοιπη κοινωνία να αυτενεργήσει ενάντια στους ανεμβολίαστους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αμνηστία στους εργοδότες που θα απολύσουν ανεμβολίαστους εργαζόμενους.
Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί στο μέλλον;
Από την αρχή της covid-19, πέρα από αυτούς που πίστευαν ότι θα λογαριαστούν μετά, νομίζω οι υπόλοιποι ξέραμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα – κάτι που προφανώς επιβεβαιώνεται συνεχώς, και ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμά για το μέλλον που μας επιφυλάσσεται είναι οι φετινές πυρκαγιές, όπου το κράτος αξιοποίησε πλήρως την καταστροφική για τον άνθρωπο, αλλά συμφέρουσα για το κράτος, διαχείριση της covid-19: Παράλογα lockdown στα δάση, άρνηση του κράτους να παρέχει τους απαραίτητους πόρους για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, μέχρι το σχέδιο «112». Μόνο που αυτή την φόρα σε καλούσε να εγκαταλείψεις το σπίτι, αντί να κλειστείς μέσα σε αυτό. Αν δεν μπουν τα αναγκαία αναχώματα, αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί για πάντα.
Foreign Voice
