Η κυβερνώσα αριστερά και η επιστροφή στην κανονικότητα
Τους τελευταίους μήνες, μετά την εκλογή της κυβέρνησης ΝΔ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουμε ότι η στρατηγική του δημοκρατικού «μασάζ» στους πολίτες για να κρατούνται τα αριστερά προσχήματα αντικαθίσταται απότομα με μία αυταρχική σε όλα τα επίπεδα λογική λειτουργίας του κράτους.
Η ανέλιξη στον κυβερνητικό θώκο του κόμματος του 3% προέρχεται από την κεφαλαιοποίηση των κοινωνικών αγώνων της προηγούμενης φάσης, κατά την οποία άντλησε ψηφοφόρους από τη δεξαμενή των συμμετεχόντων στους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς» αγώνες. Ενδεικτικό αυτής είναι το ανομοιογενές μείγμα των αγανακτισμένων του 2011, όπου ήταν ευδιάκριτα από ριζοσπαστικά στοιχεία με χαρακτηριστικά που είχαν και οι εξεγερμένοι των «κίτρινων γιλέκων» πρόσφατα στη Γαλλία, μέχρι και φασίστες που οργάνωναν τον πολιτικό τους μηχανισμό για τις εκλογές του Ιούνη του 2012, καθώς και το παρακράτος των ταγμάτων εφόδου. Η λαϊκή οργή καναλιζαρίστηκε ευφυώς από τον ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη και αυτό είναι που τον ανέβασε στην εξουσία. Σίγουρα ανάμεσα στους ψηφοφόρους του υπάρχουν κοψοχέρηδες από όλο το πολιτικό φάσμα, από πρώην αναρχικούς μέχρι και εθνικιστές που δεν γούσταραν τη Μέρκελ και τον γερμανικό οικονομικό ιμπεριαλισμό, αλλά ταυτόχρονα δεν ψήνονταν να στηρίξουν τους γκεσταμπίτες της ΧΑ.
Η ΝΔ κατά κάποιο τρόπο κατάφερε να επιβληθεί με το αφήγημα της «επιστροφής στην κανονικότητα», μην έχοντας σε τίποτα να ζηλέψει τους μεγαλύτερους γκεμπελίσκους πολιτικούς και Μαυρογιαλούρους του παρελθόντος. Σε αυτή τη μετάβαση συνεισέφερε τα μάλα η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία χάρη στη στρατηγική του «άλλα λέμε και άλλα κάνουμε» απογοήτευσε ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων που τη στήριξαν, κυρίως από αγανάκτηση για το υπάρχον πολιτικό καθεστώς, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι τους έκανε παντελώς απαθείς στη χρήση του ψέματος και της κωλοτούμπας ως θεμιτού πολιτικού εργαλείου.
Ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης;
«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» όπως έλεγε ο Μάο, αναφερόμενος σε αυτούς που σκοπό είχαν την ανατροπή την καθεστηκυίας τάξης. Φαίνεται όμως ότι οι αναρχικοί και οι αριστεροί δεν είναι οι μόνοι που έχουν σήμερα αυτό τον σκοπό. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» δεν αφορά μόνο ένα σλόγκαν που επινόησε το πρώην στέλεχος της ΚΝΕ και εκλογολόγος – σημερινός υπουργός εσωτερικών Τ. Θεοδωρικάκος για προεκλογική χρήση, αλλά είναι κάτι πιο βαθύ.
Ο ριζοσπαστικοποιημένος αυταρχισμός φαίνεται ότι θα είναι το κύριο modus operandi από τη νέα κυβέρνηση και αυτό επιτελείται ήδη χωρίς προσχήματα.
Είναι αντιληπτό από την πλευρά της εξουσίας ότι είμαστε σε μία περίοδο που δεν είναι και τόσο αναγκαίο να είσαι politically correct, και η κανονικότητα που προτάσσεται μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Ενώ η κυβέρνηση διατυμπανίζει τη «φρεσκάδα» της πολιτικής της, στον πυρήνα της λογικής της είναι παρόμοια με αυτή της κυβέρνησης πατρός Μητσοτάκη το 1990. Κύριο σκοπό της, εκτός από την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αποτελεί η ανασύσταση ενός «καινούριου» πολιτικού κατεστημένου από τα φθαρμένα υλικά του προ κρίσης πολιτικοοικονομικού συμπλέγματος.
Έχει κόψει λόρδα
Είναι σύνηθες στην αστική δημοκρατία να δίνεται μία «περίοδος χάριτος» στη νέα κυβέρνηση ώστε να μπορεί να δρομολογήσει το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχθηκε. Βέβαια όταν γίνεται αλλαγή του κόμματος στην εξουσία, σύνηθες επίσης είναι να επιλέγονται άφθαρτα πρόσωπα τα οποία δεν έχουν απασχολήσει αρνητικά την κοινή γνώμη. Προφανέστατα αυτό δεν ισχύει στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Η υπόσχεση για το «επιτελικό κράτος», αλλά και για τη μείωση των «μετακλητών» ώστε να μειωθεί η σπατάλη, ξεχάστηκε την επόμενη ημέρα των εκλογών. Πενήντα ένα υπουργούς και υφυπουργούς είχε η κυβέρνηση Τσίπρα, τόσους ακριβώς έχει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάτι που δείχνει ότι δεν χωρούσε να διορίσει περισσότερους.
Οι ρουσφετολογικοί διορισμοί στελεχών του κυβερνώντος κόμματος σε γραμματείες και υπουργεία έγιναν όπως όλες τις προηγούμενες φορές, αλλά με περισσότερη μανία καθώς η αλλαγή των κουμάντων και με την ανάδειξη της πρώτης φοράς αριστεράς στην κυβέρνηση είχε «κόψει λόρδα» για όλα αυτά τα πρόσωπα. Ακόμη και υπόδικοι για υποθέσεις διαφθοράς και ξεπλύματος μαύρου χρήματος βρέθηκαν σε μια μέρα ξανά διορισμένοι σε κρατικά πόστα ευθύνης.
Τα κατάλληλα πρόσωπα στη σωστή θέση
Στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο βέβαια οι επιλογές στελεχών έχουν τη σημειολογία τους ακόμη περισσότερο. Αυτή τη στιγμή στο κυβερνητικό στρατόπεδο μάλλον επικρατεί η άποψη ότι παίζεται όλη η παρτίδα και όχι ένας γύρος από το παιχνίδι, καθώς το χάσιμο της κουτάλας για πρώτη φορά έστω και προσωρινά (δίχως κανείς να ισχυρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε οποιαδήποτε αντικαπιταλιστική πολιτική), έλουσε με κρύο ιδρώτα τους πάτρωνες των χρεοκοπημένων κομμάτων που κυβερνούσαν τα τελευταία –τουλάχιστον- σαράντα χρόνια και εναγωνίως αναζητούν ένα σχέδιο ώστε να μην επαναληφθεί το ίδιο ατύχημα. Η άποψη ότι πρέπει να εξαλειφθεί η «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» εκπροσωπείται από τον Μάκη Βορίδη, αυτό το χουντικό πρώην στέλεχος του ΛΑΟΣ που βολεύτηκε ως υπουργός αγροτικής ανάπτυξης, σε μια θέση μεν μειωμένης σπουδαιότητας σε σχέση με άλλα υπουργεία, αλλά σίγουρα με τη σημασία της.
Ένα μπάλωμα στο -από δεύτερο χέρι- κυβερνητικό κουστούμι που έραψε ο Μητσοτάκης σε άμεση βέβαια συνεργασία με το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο είναι και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ύποπτος για διαφθορά για το σκάνδαλο της Novartis, που ανέλαβε υπουργός ανάπτυξης. Προφανώς ο Άδωνις έχει αποδείξει ότι είναι το κατάλληλο πρόσωπο στο κατάλληλο υπουργείο. Πέρα από τις εξυπηρετήσεις με το καλημέρα στην εταιρία Lambda Development, συμφερόντων Λάτση, για το ξεπούλημα του φιλέτου του Ελληνικού, το πρόσφατο αναπτυξιακό νομοσχέδιο που κατατίθεται τον τρέχοντα Νοέμβρη περιλαμβάνει φωτογραφική για τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ κατάργηση ονομαστικοποίησης των μετοχών τους, καθώς και την ακύρωση της υποχρέωσής τους υποβολής δήλωσης «πόθεν έσχες».
Το άφθαρτο σχήμα επίσης περιλαμβάνει τον Μ. Χρυσοχοϊδη, μέχρι πρότινος κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που ξεθάφτηκε περισσότερο για την συνεισφορά του στην καταστολή την προηγούμενη δεκαετία ως υπουργός δημόσιας τάξης, παρά για να αναδειχθεί η «υπερκομματική» προπόρευση των «αρίστων». Άλλες περιπτώσεις κλείνουν το μάτι στις ακροδεξιές οργανώσεις που διοργάνωσαν τον αγώνα για το «Μακεδονικό» όπως ο Α. Διαματάρης, εκδότης του Εθνικού Κήρυκα από την παροικία της Αστόρια στην Νέα Υόρκη. Ως Υπουργός Απόδημου Ελληνισμού, διαδραματίζει κομβικό ρόλο για την αλλαγή του εκλογικού νόμου για την ψήφο των ομογενών. Μία αλλαγή που αλλοιώνει defacto το εκλογικό σώμα με αντιδραστικά στοιχεία τα οποία υπάρχουν στις ομογένειες κάθε εθνικότητας. Βέβαια, ο αγώνας των Μακεδονομάχων μπήκε στο ψυγείο, γιατί τώρα δεν χρειάζεται, καθώς ο Μητσοτάκης έχει δηλώσει ότι θα τηρήσει κατά γράμμα τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Η χρήση των συμβολισμών που μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ
Η χρησιμότητα των συμβολισμών είναι γνωστή στους πρώην αριστερούς που απαρτίζουν το ιδεολογικό think tank της σημερινής κυβέρνησης. Μπορεί ο Τ. Θεοδωρικάκος να μην είναι του βεληνεκούς του Χρύσανθου Λαζαρίδη, πρώην στελέχους του ΚΚΕ εσωτερικού και μυστικοσύμβουλου του Α. Σαμαρά στην κυβέρνησή του, αλλά σίγουρα ξέρει πόση σημασία έχουν για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η «κατάργηση του ασύλου», η «πάταξη των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων», η «εκκένωση των καταλήψεων», η οικονομική ανάταξη των νοικοκυραίων που «μαστίζονται από την υπερφορολόγηση» είναι κάποια σλόγκαν που ήχησαν σαν θεία μελωδία στα αυτιά των μικροαστών που είχαν κουραστεί ήδη από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως στη ζωή και δη περισσότερο στην πολιτική ισχύει το «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες» καθώς μια μικρή κίνηση ελιγμού του σουλτάνου Ερντογάν κατεύθυνε χιλιάδες μεταναστών στα ήδη υπερκορεσμένα κολαστήρια-hotspots των νησιών με αποτέλεσμα αφενός να καθίσταται περιττή η ακροδεξιά προπαγάνδα της μέχρι πρότινος αντιπολίτευσης, καθώς έχει να διαχειριστεί την καυτή πατάτα του προσφυγικού-μεταναστευτικού ως κυβέρνηση, αφετέρου να εξαναγκάζει τους δεξιούς δημάρχους και κοινοτάρχες που διοργάνωναν συλλαλητήρια ενάντια στην παρουσία προσφύγων στην περιοχή τους να προετοιμάζουν τους υπηκόους τους για την επ’ αόριστον μετεγκατάστασή τους σε όλη την επικράτεια. Δεν είναι μάλιστα καθόλου απίθανο να δούμε ξανά με οξύμωρο τρόπο τη δημιουργία άτυπων δομών φιλοξενίας, εάν η τουρκική κυβέρνηση αποφασίσει να σφίξει περισσότερο τα λουριά για να επιβάλει την εξωτερική πολιτική της. Σε ανακολουθίες όπως αυτή βρίσκεται και το πιο ενδιαφέρον σημείο, καθώς παρότι η κυβέρνηση της ΝΔ φαίνεται να στέκεται στέρεα στα πόδια της και να καλπάζει στις δημοσκοπήσεις, είναι γεγονός ότι ποτέ ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα δεν κατάφερε να μακροημερεύσει. Ακόμη και οι φανφάρες για την επιβολή του «νόμου και της τάξης» στο εσωτερικό ή οι λεκτικοί λεονταρισμοί του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και του Εξωτερικών έξω, είναι σανός για εθελόδουλους όταν μάλλον γνωρίζουν ότι δεν είναι καλό να παίζεις με τα σπίρτα εάν κάθεσαι πάνω σε βαρέλια νιτρογλυκερίνης.
Η γεωπολιτική αστάθεια είναι στα άκρα
Η γεωπολιτική αστάθεια την τρέχουσα περίοδο είναι σε οριακό σημείο. Τα ενεργειακά συμφέροντα έχουν οδηγήσει στην μεγαλύτερη πυκνότητα συγκέντρωσης στρατού στην ανατολική Μεσόγειο εδώ και δεκαετίες, ενώ ο πόλεμος στη Συρία περνά στην επόμενη φάση.
Η πολιτική απομονωτισμού που προωθεί ο πρόεδρος Τραμπ και το ξήλωμα του πουλόβερ του νεοφιλελεύθερου μοντέλου παγκοσμιοποίησης δημιουργεί τριγμούς στη δομή του παγκόσμιου εμπορίου. Σοβαροί οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι το επόμενο κραχ δεν είναι μακριά, αφού με βάση τον οικονομικό νόμο της κυκλικότητας επέκτασης-ύφεσης στον καπιταλισμό, η τρέχουσα περίοδος οικονομικής επέκτασης έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία των ΗΠΑ μετά το 1929. Επίσης η παρόμοια με την εποχή πριν την έναρξη του Β’ ΠΠ πανευρωπαϊκή άνοδος των εθνολαϊκιστικών αυταρχικών κομμάτων δεν υποχωρεί. Ο εξευτελισμός της παλαιότερης αστικής δημοκρατίας, του ΗΒ με την ιλαροτραγωδία του Brexit, αναδεικνύει την παρακμή όλου του πολιτικού και οικονομικού μεταπολεμικού γίγνεσθαι της Ευρώπης.
Αυτές οι αναταραχές βρίσκονται στην αυλή και όχι μέσα στο σπίτι μας προσωρινά, καθώς στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία, το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να προκαλέσει ένα τυφώνα στην άλλη πλευρά του ωκεανού.
Ειδικά όταν μια χώρα όπως η Ελλάδα βγαίνει εντελώς εξασθενημένη μετά από μια δεκαετή περίοδο οικονομικής κατάρρευσης, η αντιστροφή του πολιτικού status quo, η επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν της «κανονικότητας» της αναταραχής και της ανατροπής δεν είναι καθόλου απίθανη και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό.
Και παρότι οι αγώνες που δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια έχουν σφυρηλατήσει μία αναρχική-αντιεξουσιαστική κοινότητα αποφασισμένη να υπερασπισθεί την ιστορία της μέχρι τέλους, οι κινήσεις χωρίς σχέδιο και οργάνωση είναι πιθανότερο να θα μας βάλουν κάτω από τις ρόδες της επανιδρυμένης δολοφονικής συμμορίας ΔΕΛΤΑ, και ίσως χειρότερα σαν κρέας για τα κανόνια των διαφόρων πολεμοκάπηλων της περιοχής μας.
Το ιδανικό πρόσωπο για ΠτΔ
Αυτό τον καιρό βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τους δημοσιογράφους με την ονοματολογία αναφορικά με την εκλογή του επόμενου προέδρου της δημοκρατίας καθώς η θητεία του Πάκη Παυλόπουλου λήγει το 2020. Διάφορα ονόματα «καμμένα χαρτιά» έχουν διαρρεύσει στη δημοσιότητα. Από την Α. Διαμαντοπούλου, τη σοσιαλίστρια του χαβιαριού, στο λαομίσητο αντι-συνταγματολόγο Β. Βενιζέλο μέχρι και στον κουρασμένο Κ. Καραμανλή που «πολλά έχει ακόμα να δώσει». Αλλά επίσης πιο χαζές προτάσεις όπως η αντιδραστική καθηγήτρια Ιστορίας και αδερφή του πρ. Υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Ευθυμίου, η οποία αναδύθηκε στη δημοσιότητα επειδή τάχαμου της επιτεθήκαν «κουκουλοφόροι». Βέβαια στην Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία όπως η ελληνική, ο ΠτΔ δεν έχει ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες, παρόλα αυτά όμως η άρνηση του να συμπράξει με την κυβέρνηση μπορεί να τον οδηγήσει σε παραίτηση, σε εκλογές και ανατροπή της (μέχρι την προσεχή συνταγματική αναθεώρηση). Κυρίως όμως αυτό που εκφράζει είναι μία συμφωνία σε ένα πρόσωπο που είναι κοινώς αποδεκτό για το ανώτατο θεσμικό αξίωμα του ελληνικού κράτους. Και εκεί κάποιος «κακοήθης» θα μπορούσε να πει ότι σε μια εξευτελισμένη δημοκρατία όπως είναι η ελληνική, όπου θεσμοί όπως η δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, ο συνδικαλισμός, τα σώματα (τάγματα) ασφαλείας και οι ΜΚΟ απολαμβάνουν τα μικρότερα διαχρονικά ποσοστά εμπιστοσύνης, το πρόσωπο που θα έπρεπε να την εκπροσωπήσει οφείλει να είναι και του ανάλογου φυράματος. Έτσι λοιπόν αντί όλων αυτών των ανιαρών προτάσεων για τον ανώτατο θεσμό, γιατί να μην προωθηθεί ένα νέο πρόσωπο, σπλάχνο από τα σπλάχνα της παρηκμασμένης ελληνικής κοινωνίας;
Ένα άτομο που με σκοτεινό τρόπο κατάφερε να είναι ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της κομπραδόρικης παρασιτικής αστικής τάξης. Με το κληρονομικό δικαίωμα ως κουμπάρος της πολυπληθούς Αγίας Οικογένειας που ενώ σιτίζεται εδώ και εκατό χρόνια από το δημόσιο είναι αναφανδόν υπέρ των μαζικών αποκρατικοποιήσεων. Έναν εκπρόσωπο της συντεχνίας των εφοπλιστών που καταφέρνουν να συνεισφέρουν όλοι μαζί σε φορολογία λιγότερο από ότι πληρώνουν ετησίως σε παράβολα οι μετανάστες για την πράσινη κάρτα. Ένα πρόσωπο που μας επαναφέρει στην μπερλουσκονική εποχή της διαπλοκής, συγκεντρώνοντας στα χέρια του την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και διανομής τύπου. Ακόμη έναν εραστή του «ευ αγωνίζεσθαι» του οποίου η ενασχόληση του με τον αθλητισμό τον εντάσσει στο σκάνδαλο της «παράγκας» και που παραδόξως η υπόθεση αυτή δεν έχει τελεσιδικήσει για χρόνια. Και για να μην ξεχνιόμαστε, έναν γνήσιο πατριώτη που από την μία πλευρά σε αγαστή συνεργασία με τον αγιατολάχ μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ και τα «μπράτσα» της Χρυσής Αυγής προωθούσε τα συσσίτια «μόνο για Έλληνες», ενώ από την άλλη εμπλεκόταν στην διακίνηση ενάμιση τόνου πρέζας σε μια υπόθεση όπου όλοι οι βασικοί μάρτυρες έχουν πάθει τυχαίως θανατηφόρα «δυστυχήματα» σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Γι’ αυτό κάποιος που μπορεί να είναι διορατικός στο ποιος ταιριάζει σήμερα για το ύπατο αξίωμα, ένα μόνο πρόσωπο θα μπορούσε να προτείνει:
Μαρινάκης για πρόεδρος της Δημοκρατίας!
anarres
