Καλησπερίζουμε τα συντρόφια στο Βερολίνο που κατεβαίνουν στους δρόμους με αφορμή την 30 Απρίλη, ανταποκρινόμενες από τις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού στην Αθήνα στο κάλεσμα του Take back the night. Θα μιλήσουμε για τον αντιπατριαρχικό αγώνα από αναρχική σκοπιά βάζοντας τα δικά μας προτάγματα. Δεν γίνεται εξάλλου να μιλάμε για τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, ξέχωρα από τον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, τον ρατσισμό, τις φυλακές, τον καπιταλισμό.
Ως αναρχικές δεν έχουμε αυταπάτες περί ίσων δικαιωμάτων, ισοτιμίας, κατάργησης του πατριαρχικού συμπλέγματος από τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης. Την πραγματική δικαιοσύνη θα την κερδίσουμε στους δρόμους, τσακίζοντας όλες/α μαζί τους κακοποιητές μας. Όλους αυτούς που μας βιάζουν, μας σκοτώνουν, μιας κακοποιούν, όλους αυτούς που γεμίζουν τους δρόμους με ανασφάλεια, τις σχέσεις με φόβο και αναπαράγουν τον έλεγχο στα σώματά μας. Να πάρουμε στα χέρια μας επιτέλους τη ζωή μας και να εκφράσουμε τοn θυμό και την οργή μας με στόχο την καταστροφή της πατριαρχίας. Να διεκδικήσουμε τη θέση μας στην κοινωνία, στον αγώνα και σε όλες του τις εκφάνσεις. Να απορρίψουμε τους έμφυλους ρόλους, να διεκδικήσουμε θέση στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Ο δρόμος είναι μακρύς και πολυεπίπεδος, μιας και ως μαχητικές αναρχικές έχουμε όχι μόνο να πραγματοποιήσουμε την ατομική υπέρβαση της διάρρηξης των νόμων, αλλά καλούμαστε ταυτόχρονα να ξεπεράσουμε και τους πατριαρχικούς μηχανισμούς που θέλουν την αντιβία ως ανδρική υπόθεση. Η υπεράσπιση του εαυτού μας και των σωμάτων μας, των συλλογικοτήτων της κοινωνικής βάσης είναι μια αναγκαιότητα που κανένα έμφυλο στερεότυπο, κανένα νομικό κατασκεύασμα δεν μπορεί να περιορίσει. Θα πρέπει να αμφισβητήσουμε το μονοπώλιο της βίας που κατέχουν «δίκαια» το κράτος, το κεφάλαιο και η πατριαρχία, αγωνιζόμενες με όλα τα μέσα, αδιαφορώντας για τα όρια της αστικής νομιμότητας.
Ο αναρχικός αντιπατριαρχικός αγώνας δεν γνωρίζει στεγανά και ασφαλή μονοπάτια. Δεν περιορίζεται σε ανεκτές συνθήκες και εύκολες επιλογές. Ζει στην κόψη του ξυραφιού, σε μια διαδρομή γεμάτη ρίσκο και στιγμές που κόβουν την ανάσα. Σκεπτόμενες/α το εμείς και όχι το εγώ, αναγνωρίζουμε τα ευρωπαϊκά μας προνόμια και την ευθύνη μας να φέρουμε τον πόλεμο στην κοιλιά του κτήνους. Όπως έκαναν και αγωνίστηκαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την πατριαρχία, την αποικιοκρατία, τον ρατσισμό και το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα χιλιάδες αγωνιζόμενες θηλυκότητες, αποφασισμένες να συγκρουστούν με το σύστημα και όλες του τις προεκτάσεις. Αποφασισμένες να αντιπαρατεθούν κατά μέτωπο με την καταστολή, να ανάψουν φωτιές στις καρδιές των μητροπόλεων, να περιπολήσουν τις γειτονιές τους, να δημιουργήσουν βαθιά ρήγματα στις βιτρίνες των πολυτελών εμπόρων «ευτυχίας». Όπως πολέμησε και η ένοπλη αντάρτισσα Margarit Kangol (του πρώτου ατόμου που πέθανε από ET), oi Meinhof, Ensslin, Moller, Ruiz (και πολλών άλλων από RAF), η Lucia Τopolansky (Τουπαμάρος), η Ingrid Imaz (EPP), η Assat Shakour της BLA, η Fusako Shigenobu από τον Κόκκινο Στρατό, η Όλγα Οικονομίδου από ΣΠΦ και η Πόλα Ρούπα από ΕΑ. Θηλυκότητες των οποίων η ζωή αποτελεί ενσάρκωση του αντιπατριαρχικού προτάγματος και έμπρακτη αμφισβήτηση των έμφυλων ρόλων που επιβάλλει το σύστημα και αναπαράγει η κοινωνία. Μια κοινωνία βουτηγμένη στην πατριαρχική δυσωδία των αιώνων βίας στα υποταγμένα σώματα των θηλυκοτήτων.
Παρ’ όλα αυτά εμείς δεν μπορούμε παρά να κοιτάμε σε μια κατεύθυνση όπου δεν υπάρχει έμφυλος διαχωρισμός, διαχωρισμός συναισθήματος και λογικής, βιώματος και συνθήκης. Αλλά σε μια κατεύθυνση όπου το πρακτικό είναι και πολιτικό, όπου το συναίσθημα είναι κινητήριος δύναμη για αγώνα. Για αυτό και εκμεταλλευόμαστε την έντονη συναισθηματική συνθήκη την οποία βιώνουμε ως έγκλειστες, ως πενθούσες και ως αναρχικές, και επιλέγουμε να αφιερώσουμε τη σημερινή μας τοποθέτηση στον αντάρτη, σύντροφο και φίλο Κυριάκο Ξυμητήρη. Έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν δεσμευμένο και φροντιστικό επαναστάτη, που έπεσε, στις 31/10, όπως έζησε, μαχόμενος και επαναστατημένος. Και η απώλεια του οποίου πέραν της απεριόριστης θλίψης που μας προκαλεί, μας γεμίζει πείσμα και έμπνευση για αγώνα. Για εμάς το να ενεργούμε αντιπατριαρχικά σημαίνει να διεκδικούμε την κατάθεση των συναισθημάτων μας σε όποιες συνθήκες, να ζητάμε βοήθεια και συμπαράσταση όταν το χρειαζόμαστε, να μοιραζόμαστε τον πόνο χωρίς ντροπή. Έτσι ώστε οι πληγές και τα δάκρυά μας να γίνονται δύναμη, ορμή και πίστη στον αγώνα. Εξάλλου οι δύσκολες στιγμές είναι αυτές που αξίζει να μοιραζόμαστε, και μέσα από αυτή τη διαδικασία να μην νοιώθουμε αδυναμία αλλά ενδυνάμωση, ετοιμότητα και δίψα για δράση και για αντεπίθεση.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ
Δήμητρα Ζ.
Μαριάννα Μανουρά
Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού
