44 χρόνια μετά οι νύχτες των δικαστικών είναι ακόμα στα χέρια μας
Στις 18 Απρίλη του 1974 το επαναστατικό ημερολόγιο θα σημάνει την πρώτη εκ των 35 ημερών αιχμαλωσίας του γενοβέζου δικαστή Μάριο Σόσι, που βρίσκεται απαχθείς από τα επαναστατικά χέρια κομάντο των Ερυθρών Ταξιαρχιών. 44 χρόνια μετά, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις επιθέσεις με εκρηκτικούς μηχανισμούς χαμηλής ισχύος στις οικίες της Ειδικής Ανακρίτριας Αντωνίας Βαρελά στην οδό Ορέστου 5 και του πρώην Προέδρου Εφετών Θεόδωρου Σταυρόπουλου στην οδό Χαλκιδικής 3 στη Θεσσαλονίκη, τα ξημερώματα της 18ης Απρίλη.
Η δικαστική μαφία έχει κεντρικό και αναφαίρετο ρόλο στο εξουσιαστικό οικοδόμημα επιβολής της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στα έδρανα της δικαιοσύνης όπου η «νομιμότητα» είναι ένα λάστιχο που μεταλλάσσεται ανάλογα με τις κρατικές και καπιταλιστικές ανάγκες. Εκεί ανάμεσα σε στοίβες χαρτιών από δικογραφίες, βρίσκονται αιχμάλωτα τα άγχη και οι ανάσες, η απελπισία και τα τεντωμένα νεύρα, τα νεκρά όνειρα και οι ελπίδες όσων αργοπεθαίνουν κάτω από την απειλή των κάτεργων της δημοκρατίας.
Πόσο προκλητικό μπορεί να είναι όταν κάποιοι χτίζουν την καριέρα τους, στερώντας το αναφαίρετο δικαίωμα στην ελευθερία; Πόσο λυσσαλέα εχθρικό μπορεί να είναι το γεγονός πως κάποιος κατέχει το νόμιμο δικαίωμα να κλέβει τις ανάσες μας; Πόσο επαναστατικά αναγκαίο φαντάζει να τελειώνουμε μια και καλή με καθάρματα σαν τη Βαρελά, τον Σταυρόπουλο, τον Αλεξίου…;
Η επαναστατική δράση διαχρονικά βρέθηκε στην αιχμή του δόρατος της καταστολής. Οι επαναστάτες έχουν αποτελέσει το πεδίο κατασταλτικών δοκιμών της εξουσίας: δικαστικές αυθαιρεσίες, νομικά άλματα, ιδιωνυματικές διώξεις έρχονται να δημιουργήσουν μια γέφυρα για την ομαλή επιβολή της εξουσιαστικής δικαιοσύνης σε ολόκληρη την κοινωνία. Μόνο τα τελευταία 2 χρόνια, οι ποινές που έχουν επιβληθεί στα μέλη επαναστατικών οργανώσεων αγγίζουν τριψήφια νούμερα. Πρώτα οι επαναστάτες, σιγά σιγά όλοι οι κοινωνικοί αγωνιστές και στο τέλος όλοι οι υπόλοιποι. Γιατί η θεσμική δικαιοσύνη δεν βασίζει την ύπαρξη της σε τίποτε άλλο παρά μια και μόνο αλληλουχία συναισθημάτων: τιμωρία-παραδειγματισμός-αποτροπή μέσα από τον φόβο.
Στις 26 Μαρτίου κατοχυρώθηκε ακόμα μια δικαστική καινοτομία απέναντι στην επαναστατική δράση, η ύπαρξη της συνθήκης της “ατομικής τρομοκρατίας”. Με τη χρήση αυτού του νέου νομικού ισχυρισμού καταδικάστηκαν με σχεδόν ίδιες (με τις πρωτόδικες) ποινές οι σύντροφοι Α. Ντάλιος, Γ. Μιχαηλίδης, Δ. Πολίτης, Ν. Ρωμανός και το μέλος της ΣΠΦ Γ. Τσάκαλος για μια σειρά επιλογών μέσα από τα χαρακώματα του αναρχικού επαναστατικού πολέμου. Με βάση τη νέα αυτή καινοτομία εάν δε μπορεί κάποιος να συνδεθεί, έστω και με νομικά άλματα, με τη δράση κάποιας επαναστατικής οργάνωσης, θα καταδικάζεται ως ατομικός τρομοκράτης.
Αυτό έρχεται να προστεθεί σε ένα χείμαρρο κατασταλτικών χτυπημάτων. Η συνεχιζόμενη ομηρία της Ηριάννας και του Περικλή, οι νέου τύπου περιοριστικοί όροι όπως η πρόσφατη περίπτωση του κατ’ οίκον περιορισμού του συντρόφου Γρ. Τσιρώνη, η διαχείριση, στα όρια της σωματικής εξάντλησης, της απεργίας πείνας και δίψας πρώτα του Ντίνου Γιατζόγλου και τελευταία του Βασίλη Δημάκη είναι τα δείγματα του προσώπου της εντεινόμενης δικαστικής αδιαλλαξίας. Όμως μέσα σε όλα αυτά έρχεται να ξεχωρίσει ένα νέο πείραμα: η νέα απόπειρα αιχμαλωσίας του συντρόφου Τάσου Θεοφίλου. Στις 11 Μάη εξετάζεται η αίτηση που έχει κάνει ο Αντιεισαγγελέας Αρείου Πάγου Ιωάννης Αγγελής, ζητώντας την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης του εφετείου. Στην πραγματικότητα η απόφαση αυτή δεν αφορά την απόπειρα αιχμαλωσίας ενός ακόμα συντρόφου. Το ενδεχόμενο νέας φυλάκισης σημαίνει αυτόματα πως η ενοχή δεν θα αποτελεί από εδώ και πέρα αποτέλεσμα διαδικασίας απόδειξης, αλλά απλή επιβολή.
Μπορεί ο δικός μας αξιακός κώδικας να έχει απαλλάξει τη σκέψη μας από τη λογική του νόμιμου και του παράνομου. Μπορεί ακόμη να ζούμε αδιαφορώντας για τον παράγοντα αθωότητας-ενοχής καθώς τα μάτια μας, ανάμεσα στα πλήθη ψάχνουν το επαναστατικά αναγκαίο. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της παρακαταθήκης που αφήνουν τέτοια δεδικασμένα. Γι’ αυτό και οι επιθέσεις στα σπίτια των δικαστικών αποτελούν μια και μόνο προειδοποίηση προς όλους όσους έχουν το παραμικρό μερίδιο ευθύνης απέναντι σε ένα ενδεχόμενο νέας αιχμαλωσίας:
Για κάθε αιχμάλωτη μέρα του συντρόφου, θα ανεβαίνουμε και ένα σκαλί πιο κοντά προς τα διαμερίσματά σας, προς τα γραφεία σας, προς τις ζωές σας. Οι ασκοί του Αιόλου κρατιούνται κλειστοί, από μια κλωστή που μέρα με τη μέρα είναι έτοιμη να σπάσει.
Απέναντι στη νομιμότητα της εξουσιαστική επιβολής η επανάσταση παράγει ανάγκες. Να τις ανακαλύψουμε και να αγωνιστούμε με λύσσα και μένος για να τις καλύψουμε. Όμως η επανάσταση δεν είναι ούτε ευχολόγιο, ούτε νεκρή λέξη στα στόματα των “αγωνιστών”. Η επανάσταση είναι τρόπος ζωής, περιέχει όραμα και όνειρα, φέρει την ελπίδα και απαιτεί την αφοσίωση, την πίστη και την συνέπεια, την προσήλωση μέσα από την ηθική της ταπεινότητας. Οτιδήποτε άλλο προσβάλει τους αγώνες μας, την ηθική μας υπόσταση, το αίμα των συντρόφων μας που χάθηκαν στις μάχες για κάτι καλύτερο. Όποιος ψάχνει ευθύνες στους άλλους, να κοιταχθεί στον επαναστατικό του καθρέφτη. Ο εχθρός είναι διάχυτος παντού γύρω μας. Έχει υποδομές, σπίτια, γραφεία, υπηρεσίες και πολιτικό προσωπικό που κυκλοφορεί ανάμεσά μας διαρκώς, ανενόχλητο. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας.
Καμία ειρήνη με τη δικαιοσύνη
ΥΓ: Το τελευταίο διάστημα το γαλλικό κράτος αναλαμβάνει ιθύνοντα ρόλο στις στρατιωτικές εξελίξεις, με πρόσφατο γεγονός τη συνδρομή του στον βομβαρδισμό της Συρίας από κοινού με την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Όμως η εμπλοκή του γαλλικού κράτος στην επιχείρηση των συμμαχικών δυνάμεων έθεσε σαν άμεση προϋπόθεση την καταστολή του εσωτερικού του εχθρού. Το χτύπημα στην Ζώνη Υπεράσπισης της Νάντη (ZAD) στις 9 Απρίλη, είναι μέρος ενός κεντρικού σχεδιασμού τα τελευταία 2 χρόνια, που αφορά την καταστολή οποιασδήποτε σύγχρονης απεικόνισης του ελευθεριακού προτάγματος στην πράξη. Το πείραμα της ZAD, αποτελεί την απόδειξη πως ένας άλλος κόσμος ελευθεριακού κοινοτισμού είναι εφικτός. Στέλνουμε την επαναστατική διεθνιστική μας αλληλεγγύη σε όλους όσους κάλυψαν στην πράξη τις επαναστατικές ανάγκες του σήμερα καταρρίπτοντας την ματαιοδοξία. Στέλνουμε τις φωτιές μας από την Θεσσαλονίκη μέχρι τα γαλλικά προάστια της Νάντη. Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι.
Οργάνωση Αναρχική Δράση
