«ακούω τον ήχο το γνωστό. Μυρίζω το χώμα, η καρδιά μου χτυπά στον ρυθμό της βροχής. Βγαίνω… Είμαι έξω… Δεν μπορώ να σκεφτώ και να κάνω κάτι άλλο, μου συμβαίνει κάτι συνταρακτικό. Βρέχει…
»Όλα μπορούν να συμβούν ή και τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει τι και πώς θα συμβεί».
«Ο βροχοποιός», Γιάννης Μπουκετσίδης*
Το πάθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά.. Λίγα λόγια για την ιστορία ενός εκ των πιο όμορφων αναρχικών συνθημάτων. Λίγα λόγια, ας πούμε, αφιερωμένα στη μνήμη των συντρόφων που έφυγαν. Λίγα λόγια για να θυμόμαστε ή να μαθαίνουμε.
Είναι στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘80,το κίνημα ενάντια στις φυλακές υπάρχει, αλλά την κινητοποίηση που θα αναφέρω δεν την οργάνωσε καμία συνέλευση. Ξημερώματα μάθαμε, (ο Γιάννης ο Μπουκετσίδης μας το είπε δηλαδή και αυτός είχε την ιδέα) και αυθόρμητα αποφασίσαμε να μαζευτούμε έξω απ’ τις φυλακές Κορυδαλλού, γιατί νωρίς το πρωί θα γινόταν ξαφνική μεταγωγή του Γιάννη Πετρόπουλου. Μαζευτήκαμε λοιπόν καμιά τριανταριά άτομα όλοι κι όλοι, κι αυτοί ξενύχτηδες. Όσοι δηλαδή ήμασταν σε συγκεκριμένα μπαράκια των Εξαρχείων και μας βρήκε στα γρήγορα ο Γιαννάκης. Όταν συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων και μετρηθήκαμε καταλάβαμε, εννοείται, το μικρό μας -αριθμητικά-μέγεθος, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα. Ξεκινήσαμε και φτάσαμε με το πρώτο φως στον Κορυδαλλό, πήραμε καφέδες απ’ το καφενείο στη γωνία πριν τις φυλακές, και ανηφορίσαμε τα λίγα μέτρα προς την είσοδο. Όσο πλησιάζαμε είδαμε ότι καμιά δεκαριά, χωρίς υπερβολές, κλούβες των ΜΑΤ ήταν παρκαρισμένες και κάμποσες διμοιρίες ήταν ήδη παραπεταγμένες εκεί.
Υπερβολικά πολλές δυνάμεις για πάρτη μας. Ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ο Μπούκης ήρθε κοντά, και ενθουσιασμένος μας διάβασε ένα σύνθημα που μόλις είχε εμπνευσθεί και το είχε γράψει πρόχειρα στο πακέτο απ’ τα τσιγάρα του. Το πάθος για τη Λευτεριά είναι μεγαλύτερο απ’ όλα τα κελιά.. Ενθουσιασμός στις μάζες αλλά κάνα δυο, και εγώ μαζί, είχαμε επιφύλαξη: Μεγαλύτερο.., δεν βγαίνει ρε γαμώτο, δεν φωνάζεται εύκολα αλλά και δεν καλοστέκεται και νοηματικά.. Εκφράσαμε τις αντιρρήσεις μας και το διορθώσαμε, με κοινή συμφωνία… ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ… Πω, πω, μπράβο ρε Γιάννη, πολύ καλό. Ο πρώτος που το φώναξε ήταν ο ίδιος που το εμπνεύστηκε, όταν μετά από άλλη έμπνευση που είχε, αποφάσισε μόνος του να κάνει καθιστική διαμαρτυρία, και τον σηκώσανε οι μπάτσοι στα χέρια και τον βάλανε στην κλούβα. Τότε φωνάξαμε για πρώτη φορά το νέο σύνθημα. Το φωνάξαμε βέβαια και οι υπόλοιποι καθώς μας πατούσαν και μας έσπρωχναν στο στενό. Το φωνάζαμε με όλη μας τη δύναμη ακόμα και όταν βγήκαμε στη λεωφόρο με τις διμοιρίες πίσω μας.
Αυτή είναι η μικρή ιστορία του συνθήματος, και θεώρησα ότι έπρεπε να την αναφέρω και δημόσια. Έτσι, ως μια συνεισφορά στη μνήμη. Και, ας μου επιτραπεί, ως ένα κατευόδιο για τους συντρόφους που έφυγαν, αλλά και ως ένα βαθύ συγκινημένο καλωσόρισμα στους νέους συντρόφους που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται.
Γιατί πάντα και τώρα:
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
http://risinggalaxy.wordpress.com
(σ.σ.) Ανυποχώρητος, με τη φλόγα μέσα του, με τους πολύχρονους αγώνες του, ο Γιάννης Μπουκετσίδης μπήκε από πολύ νωρίς στο στόχαστρο της κρατικής εξουσίας. Ήταν ένας από τους μόνιμους «συνήθεις ύποπτους του κράτους καθόλη τη δεκαετία του 1980. Ο σύντροφος Γιάννης Μπουκετσίδης απεβίωσε στις 17 Φλεβάρη του 2005 μετά από καρδιακό επεισόδιο. Περισσότερα για τις συνεχής διώξεις του από το ελληνικό κράτος μπορείτε να βρείτε στο λινκ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=328861
