Το κείμενο αυτό είναι από Τούρκους συντρόφους/ισσες που δρουν στην πόλη της Κωνσταντινούπολης. Μας γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τα ταξικά μας αδέρφια από όποια πλευρά των συνόρων και αν βρίσκονται, οι εχθροί μας και τα προβλήματα μας είναι κοινά όπως θα πρέπει να είναι κοινός και ο αγώνας που θα δώσουμε για να τα αντιμετωπίσουμε.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Ένας νέος πόλεμος «μοιράσματος» έχει αρχίσει στη γεωγραφική περιοχή μας. Η παρούσα κυβέρνηση παλεύει να επαναστρατιωκοποιήσει τη σχετικά μετριοπαθή «φασιστική» βάση, και δεν διστάζει να δημιουργήσει «κρίσεις» τόσο σε εθνική όσο και σε παγκόσμια κλίμακα, έτσι ώστε να αποδείξει στον εαυτό της αλλά και στη βάση της, ότι το νέο προεδρικό σύστημα είναι επιτυχημένο.
Στη χώρα που ζούμε, περισσότερες από δύο γυναίκες στοχοποιούνται και δολοφονούνται από την τοξική αρρενωπότητα και το κράτος καθημερινά. Ένας αρχιφύλακας που υπηρετεί στις Ένοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους, μετά τον επανειλημμένο βιασμό και τη δολοφονία μιας 18χρονης γυναίκας. Ο υπουργός Εσωτερικών προστατεύει οποιονδήποτε κατηγορείται για βία εναντίον των γυναικών.
Τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει. Οι επιπτώσεις των ήπιων οικονομικών εντάσεων που προκλήθηκαν από την αστική τάξη φορτώνονται στην πλάτη της εργατικής τάξης. Από το πραξικόπημα του 1980, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ενσωμάτωσης, και η προσπάθεια δημιουργίας ενός πλήρως καπιταλιστικού κράτους (μαζί με τις αυταπάτες αυτής της διεργασίας), έχουν βυθίσει τον λαό σε έναν ατέρμονο κύκλο αντιπαράθεσης μεταξύ της παραγωγής και της κουλτούρας του καταναλωτισμού, και έτσι μία πλήρως εξαρτώμενη «Τουρκία» αναδύεται. Μαζί με αυτή την πολιτική της προσπάθειας για ανεξαρτησία, οι φόροι αυξάνονται, ο λαός πεινάει, τα χρέη των αφεντικών στην εφορία διαγράφονται, η ανεργία αυξάνεται, η οργάνωση σε σωματεία μπλοκάρεται, το κράτος φοβάται τον λαό και στρέφει την κάννη του πάνω μας. Εν ολίγοις, τα προβλήματα είναι αμέτρητα.
Εμείς οι επαναστάτες δεν μπορούμε πλέον να συμβαδίσουμε με αυτή τη ραγδαία μεταβαλλόμενη κρατική ατζέντα. Δε μπορούμε ούτε να την ακολουθήσουμε ούτε να αναμειχτούμε. Αυτοί προσπαθούν να δημιουργήσουν φανταστικούς εχθρούς, δημιουργώντας εντάσεις στην κοινωνική βάση. Μαζί με τη δημιουργία φανταστικών εχθρών, προσπαθούν να ενδυναμώσουν και την εθνικιστική πλευρά με το να πηγαίνουν σε de facto πόλεμο. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες, ενάντια σε ένα φανταστικό εχθρό. Λυπούμαστε που το λέμε, αλλά τα καταφέρνουν.
Η κρίση είναι πλέον η μόνη μορφή «θρέψης» του κράτους, και οι κρατικές πολιτικές που φανερώθηκαν πλέον ως κίβδηλες άφησαν ένα κενό. Η άρχουσα τάξη έπρεπε να δημιουργήσει μια πιο σοβαρή κρίση για την εδραίωση της πολιτικής της. Η ελληνοτουρκική κρίση άρχισε ακριβώς για να καλύψει τα κενά της κρατικής πολιτικής.
Φανταζόμαστε ότι μια πολύ παρόμοια κατάσταση αντιμετωπίζουν και οι σύντροφοί μας στην Ελλάδα. Το κράτος θέλοντας να εκμεταλλευτεί την κρίση, καλεί για εθνική ενότητα, δημιουργώντας τεχνητές ανάγκες και προγράμματα. Όσοι αντιτίθενται στην ιδέα της εθνικής ενότητας βαφτίζονται προδότες. Με άλλα λόγια ένας ακόμη τρόπος να δημιουργήσεις φανταστικούς εχθρούς είναι μέσω τέτοιων κρίσεων. Ως αποτέλεσμα, μια νέα κρίση αναδύεται, και επιδιώκει να φέρει τις δύο κοινωνίες σε σύγκρουση. Η ελληνοτουρκική κρίση για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου (1974-1976), η διαμάχη σχετικά με τις έρευνες για πετρέλαιο το 1987. Η κρίση των Ιμίων/Καρντάκ των 1996 και η κρίση του 2020. Τα δύο κράτη εξασθενούν, προσπαθώντας να αποκτήσουν κάτι απαράμιλλο για να αποδείξουν την υπεροχή τους. Πείθουν την κοινωνία να δεχθεί απίστευτες δαπάνες, και αποκρύπτουν την πραγματική κατάσταση της χώρας.
Τα τέσσερα τελευταία χρόνια στην Τουρκία, η παρούσα κυβέρνηση έχει ήδη παρακμάσει. Εγκαταλείποντας το σχετικά δημοκρατικό ρεπουμπλικανικό μοντέλο και εφαρμόζοντας το αντιδημοκρατικό προεδρικό σύστημα, αρχίζει να αναζητά νέες συμμαχίες, αφήνοντας το κυνήγι μιας πολιτικής ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Η απόφαση να μετατραπεί η Αγιά Σοφιά σε τζαμί γίνεται ξεκάθαρη κάπου εδώ λοιπόν. Απ’ την άλλη, η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως δυνατή στην παγκόσμια αρένα, προϋποθέτει στρατιωτική αναβάθμιση. Την ώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για να φάει ο λαός, οι στρατιωτικές δαπάνες μένουν αμείωτες. Όπως καταλαβαίνουμε, το σύστημα αυτό που χρειάζεται νέους πολέμους, πρέπει να τους κηρύξει το ίδιο, στην προσπάθειά του να μετατραπεί σε μια νέα ιμπεριαλιστική δύναμη. Αυτός είναι και ο λόγος πίσω από τις στρατιωτικές επεμβάσεις στη Συρία, τη Λιβύη και άλλα μέρη.
Πρώτα η Αγιά Σοφιά, και έπειτα η ανακάλυψη φυσικού αερίου, μας δείχνουν ότι το κράτος της Τουρκίας, που εξαρτάται κατά 99% από άλλες χώρες για φυσικό αέριο, προετοιμάζεται για μία διαδικασία «προσωρινή απομόνωσης». Αν αυτό συμβεί θα έχει αποθέματα φυσικού αερίου για 7-8 χρόνια. Έτσι όμως το κράτος θα εκκινήσει μία διεργασία την οποία δεν επιθυμεί η ελεύθερη αγορά. Με άλλα λόγια, οι πράξεις της Τουρκίας ίσως είναι ο προάγγελος νέων κυρώσεων εναντίον της.
Και τι πρέπει να γίνει;
Υπό το φως αυτών των ανισσόροπων πολιτικών και του επεκτατικού πολέμου, το καθήκον μας ως αναρχικοί επαναστάτες είναι να δημιουργήσουμε μια κοινωνική οργάνωση, και να χαράξουμε μία ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εμάς και τον εχθρό, που θέλει να ρίξει τον λαό στον νέο πόλεμό του. Ενάντια στις επιθετικές πολιτικές των κρατών, πρέπει να ανοίξουμε νέα μέτωπα διευρύνοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη, και να παρουσιάσουμε μία δυνατότερη εναλλακτική από τα κράτη. Πρέπει να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση του πολέμου, με τις πολιτικές που προωθούν την ελεύθερη ζωή, με τις γειτονιές μας, τα πολιτιστικά κέντρα μας, τα γεμάτα δύναμη λόγια μας και τις πρακτικές μας. Πρέπει να προετοιμάσουμε τον ταξικό πόλεμο, να αρχίσουμε να προετοιμάζουμε την κοινωνική επανάσταση από σήμερα. Πρέπει λοιπόν τώρα, να αντισταθούμε σε κάθε μορφή σχέσεων που μπορεί να μας διαφθείρει, και να δημιουργήσουμε νέες.
Τα νερά στα οποία πνίγηκαν τόσες μετανάστριες και τόσοι μετανάστες εξαιτίας των πολέμων και των ανταγωνισμών μεταξύ των κρατών, δεν ανήκουν σε καμιά χώρα αλλά στους ανθρώπους. Στους ανθρώπους που αναζητούν σε αυτά τα νερά την ελευθερία που τα κράτη δεν τους έδωσαν ποτέ στη στεριά, και το πληρώνουν με τη ζωή τους.
Εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι σκοτώθηκαν σε αυτά τα νερά, στο ταξίδι τους προς την ελευθερία μέσα από έναν επικίνδυνο δρόμο. Με άλλα λόγια, επαναστάτες και πολλοί άλλοι πλήρωσαν το υπέρτατο τίμημα για την ελευθερία σε αυτά τα νερά, αλλά και στη στεριά. Δεν θέλουμε λοιπόν τα νερά αυτά να γίνουν ένα όργανο στα χέρια των κρατών, στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν νικητές και να σωθούν.
Εμείς ο λαός θα βγούμε από αυτή την κρίση δυνατότεροι. Γνωρίζουμε καλά ποιος είναι ο εχθρός και στεκόμαστε απέναντί του. Όπως δεν διστάσαμε ποτέ σε καμιά στιγμή της ιστορίας, δεν θα σας υπακούσουμε, και δεν θα διστάσουμε να πληρώσουμε το τίμημα.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΚΡΑΤΩΝ
ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
Devrimci Otonomlar
Μετάφραση: Leigh Cherry
